Chapter Nine

Third Person's POV


Nakatangin lang si Jungkook hanggang sa mawala sila sa paningin nito. Natauhan ito ng may biglang bumangga sakanya nang hindi sinasadya. Humingi naman ito nang paumanhin sakanya ngunit hindi niya ito pinansin. Jungkook walked up, ignoring the uncomfortable feeling that lingers inside his chest.


Habang naglalakad ito ay patuloy parin siya sa pag-iisip sa nakita niya. He remembered clearly, Jimin said himself he doesn't like anyone, even Namjoon but he didn't said he couldn't fall in love with them and it bothers Jungkook a lot because he doesn't seem to like the idea of Jimin showing love interest to anyone else.


Huminto ito sa paglalakad at hinintay na mag green light ang traffic light at tila bigla itong nawala sakanyang sarili dahil hindi niya namalayan na nauna nang maglakad ang mga taong kasabayan niyang maghintay. May tumapik naman kay Jungkook at duon ay nagising ang ulirat nito, he bow at the old man and crosses the road.


Jungkook was caught off guard ng may biglang huminto sa harapan niya at hingal na hingal itong nakahawak sa tuhod niya. Nanatiling nakatingin sakanya si Jungkook nang may halong insulto dahil una sa lahat wala ito sa mood para maging mabait sa mga tao.


At hindi ito aalis sa pwesto niya hanggat hindi tatabi ang taong nasa harapan niya. The said person straightened himself, nakapikit ito habang hinahabol parin ang hininga niya.


When you breathe, a warm breeze blows.

(Every Moment of You, playing in the background, JK ver.)

When you smile, dazzling sunlight shines.


Nawindang si Jungkook sa nakita niya at 'yung inis sa mukha nito ay dali-daling naglaho. He had his mouth hanging open, wala ito sa sariling nakatingin sa binata, hindi rin nakakatulong 'yung music na nagp-play ngayon sa phone niya.


Because it is you who are here,


And because you lean on my shoulder at times,


Jimin looked effortlessly gorgeous with those perfect brows pulled together, long lashes, pink and sinful plump lips...


Now I'm filled with happiness— Jungkook shakes his head and pauses the song playing in his airpods.


"Jimin-hyung?" It came out really loud and base on his tone, halatang masaya itong makita ang binata. Jimin looked more surprise than he was, napansin naman agad nito na akmang lalapitan siya ni Jimin pero agad nitong pinigilan ang kanyang sarili.


Gusto nitong ngumiti dahil napagtanto nitong babalikan dapat siya ni Jimin. Ngunit itinago niya 'yung sayang nararamdaman niya.


"It's about to turn red again, better cross now." Paalala nito at nilagay ang mga kamay nito sa kanyang bulsa, Jungkook bowed his head at nang malagpasan nito ang binata ay kasabay nun ang isang malawak na ngiti na kanina pa niya pinipigilan.


The heavy feeling inside his chest is no longer there.


Then he starts counting...


"...one... two... three... four..." Jungkook stops ng marinig nito ang pagtakbo ni Jimin palapit sakanya, his grin grew wider until he tripped himself. Nawala angas ni Jungkook dun and clumsily straightened himself at dahil sa nangyari ay gusto niyang kainin siya ng lupa ng buong-buo.


He heard the older laughed behind his back, agad naman siyang binalingan ng tingin ni Jungkook. Tumalikod ito bigla, nagtaka naman si Jungkook at sinilip kung ano ginagawa niya, he wasn't sure but it appears he was there praying.


This time si Jungkook naman ang biglang napatawa sakanyang ginagawa. Hindi nito napigilan ang sarili at lumapit sa binata. Jungkook took his one last step at kasabay nun ang pagharap ni Jimin sakanya, he was met with Jimin's chest. Hindi rin 'yun ang inaasahan ni Jimin kaya naman nagulat rin ito sa nangayari.


The older looked at him with displease, "You scared me!" Reklamo nito, Jungkook furrowed his brows at him, feeling niya kasi siya dapat ang mainis sakanilang dalawa and not the opposite.


"Ikaw pa may ganang magalit, e pinagtawanan mo ako!" Nakanguso nitong sambit, Jimin's eyes widened, inilapit niya ang mukha niya.


"Narinig mo?" Pabulong nitong tanong sa binata.


"Hindi ba't naka earphone ka!"


"Walang music na nagp-play." Pabulong rin nitong sagot sakanya at nang biglang ngumiti sakanya si Jimin ay bigla itong nakaramdam ng hiya. He groaned, both ears reddening at gusto niyang murahin ang sarili niya.


"Sa dami-dami nang pwedeng makakita, bat kasi ikaw pa."


"Bakit may issue pag ako?" Kasi... Jungkook pressed his lips in a tight line. Kasi, I want to look reliable, gusto kong makita mo lang 'yung mature na ako, I only wanted to look cool kapag kaharap ka. Para maisip mo na kaya kitang protektahan? Damnit, does this even make sense?


"Sinusundan mo ba ako?" he asked instead, avoiding it.


"Hindi." Jungkook smirked. Mas lalo naman itong naging confident ng makita ang pamumula ng pisngi nito. Kahit na alam ni Jungkook ang sagot ay gusto niya lang asarin si Jimin.


"Aminin mo nga," Paninimula nito at inilapit ang sarili nito kay Jimin flustering Jimin even more but he wasn't really expecting na aamin ito. "Dahil ba saakin kaya babalik ka dapat ng Uni?" He asked, overly confident.


"At kung ikaw nga, ano naman sayo?" This made Jungkook speechless, he stared at the older intently. Hindi ito 'yung response na inaasahan niya. Biro lang dapat lahat, pero dahil sa sagot ni Jimin ay hindi niya maiwasan na maging curious sa kung anong dahilan, was it because he just felt bad or was it something else? Jungkook wants to know.


"Why?" He asked and he doesn't even know if Jimin heard him just right dahil ang tanging naririnig niya lang ngayon ay ang malakas na pagtibok ng puso nito, he is anticipating Jimin's answer.


"Just..." Jungkook gulped nervously, then all of a sudden, he felt himself getting soak.


Jungkook clenches his jaw in annoyance and pressed his eyes shut and wishing the driver to die right on the spot. Hindi lang isang beses kundi dalawa, dalawang kahihiyan, he's now really ashamed of looking at Jimin in the eyes, Jimin would never look at him the same anymore, I'm not the cool Jungkook anymore.


Now he wonders kung napahiya narin ba si Namjoon kay Jimin.


He hope so...


***


"You should dry your hair." Dinig nitong puna sakanya ni Jimin. Masama parin 'yung loob niya at hanggang ngayon ay hiyang-hiya parin siya sa nangyari.


"Later." He mumbled at akala niya ay lulubayan na siya nito nang bigla siyang hinila ni Jimin into a sitting position, Jungkook whined at that.


"Hyung, what now?" Tanong niya sa binata habang nakapikit parin ang mga mata nito. Naramdaman naman niya ang paglapat ng towel sa ulo nito. Jimin starts drying his hair, maya-maya pa ay naramdaman nito ang pag gaan ng loob niya.


Nakapikit ang mga mata nito, savouring the moment. "Why are you so upset about it? Stop pouting, isa pa, di ko naman ipagsasabi eh." Napangiti naman duon si Jungkook, Jimin is talking softly to him, 'yung tono ng pananalita niya, it was as if nasa isang relationship sila. Hindi niya alam kung bakit niya naisip 'yon, gusto niyang pagtawanan ang sarili niya.


"Nung nadapa ka nga sa Uni, di ko pinagsabi eh—" Nawala naman agad ang ngiti niyang 'yon. "Don't remind me." Jungkook said smiling at tinignan ang binata sa mga mata nito and Jimin is looking at him with fondness. Hindi niya iniwas ang tingin dito at tila pinag-aaralan ang binata. Hindi bago sakanya 'yung ganitong klaseng titig ni Jimin para sakanya, hindi niya lang talaga lubos maisip na may isang taong kayang iparamdam sakanya that Jungkook is someone that deserve to look at with pure love, with care— na hindi niya makita sa iba. He felt sorry for his non-biological Mom, because even when she always sided Jungkook, even when she's always there for him, may kulang parin... he truly loves his non biological mom, it just saddens him that she couldn't love Jungkook the way he love her real son, making Jungkook feel that she was only doing it because it was her responsibility, pero matagal na 'yong natanggap ni Jungkook. He was just glad that someone like Jimin could make him feel loved wholly.


Naputol ang pag-iisip nito nang biglang may narinig itong footsteps, bigla namang nakaramdam ng inis ang binata. Knowing exactly who that is, he immediately wrapped his arms around the smaller male and pressed his face against his chest.


Look at us, you can never hold Jimin like I do, Namjoon-hyung. Mamatay ka sana sa inggit— he thought childishly, he really despises their sudden closeness and badly wants it to end.


Plano niya talagang pagselosin si Namjoon, hindi niya lang inexpect na babalik sakanya agad 'yun. Instead of Namjoon, siya 'yung mas apektado kapag magkasama sila. He can't help but chuckle. Panigurado, even Jimin would find this very funny.


"H-hey let go. I can't dry your hair properly."


***


"Why don't you stay the night here?" Jungkook suggested. "Should I?" He asked Jungkook at ngumiti naman ng malawak si Jungkook and hummed.


"I think the bed can fit the both of us." Jungkook said before he looks away and stared at the ceiling.


Jungkook suddenly felt shy after suggesting that. They are friends, sure they are pero hindi niya lang maintindihan kung bakit bigla siyang kinabahan sa suggestion niyang 'yon. Jungkook heave a sigh and pressed his eyes shut trying to ease his pounding heart.


"J-Jungkook-ah?" Jimin soft called his name.


"Hm?" Tanong niya habang nakapikit ang mga mata.


"I can't stay, hindi ako sigurado kung kelan babalik ang Kuya ko, kaya mas mabuting nasa bahay lang ako." Mahina nitong tugon, tinignan siya ni Jungkook worriedly when he senses something shifted. Jimin stood up and Jungkook slowly get up from his position.


"Jimin-hyung."

"Hindi mo na ako kailangang ihatid pa."

"No, Hyung it's okay—"


Jimin left and Jungkook followed him. Nang makita niya silang dalawa na magkahawak kamay habang papalabas ng main door, Jungkook stayed back and rooted in his place. Bigla namang nakaramdam nang inis si Jungkook sa nakita.


***


"I know everything,"


Jimin's tears begun to fall, his shoulders shaking. He looked deeply hurt at parang binuhusan ng malamig na tubig si Jungkook sa nakita niya.


"Hyung..."


"I— I didn't ask for your attention, I didn't beg for it. You're the one who approached me first, the one who asked and offered a damn friendship." Jungkook felt heaviness sink to the pit of his stomach and regret trickled through him.


"You assumed I was mute, it was all on you, lahat nang 'to nangyari dahil nilapitan mo ako, pero bakit pinapalabas mong kasalanan ko lahat? Para magawa mo sakin to, na gamitin kay Namjoon and mocked me behind my back with Taehyung?" Nangingilid ang mga luha nitong nakatingin sa binata, his heart was aching for the smaller.


"It was your fault." Jimin said brokenly and he couldn't bare it anymore, Jungkook pulled Jimin in to his arms. Ipinikit niya ang mga mata niya at mahigpit na niyakap ang binata.


"I'm sorry, I'm really sorry." He apologizes, sincerely.


"Taehyung had physically abused me, are you aware of it too?" Jimin asked, the lump was back in is throat with that question being asked. "Did you just pretend you didn't know and laughed at me behind my back?" Jungkook's lips began to tremble.


"That's not true!" He said in defence loudly, shaking his head, begging Jimin to believe him. Jungkook's heart pounded hard when Jimin starts pushing him. Hinigpitan niya ang hawak sa binata, he knew he deserves being hated on by the older but...


Jungkook is scared... he's scared of losing Jimin... 'yung takot na baka mapalayo sa binata, nalilito siya sa nararamdaman niya but he despises idea of completely losing Jimin.


"Pakiusap... lumayo kana saakin dahil ayoko nang makita ka pa." Pakiramdam ni Jungkook huminto 'yung pagtibok ng puso nito sa kanyang narinig, dahan-dahan namang tumulo ang mga luha nito.


"No, don't say that." Halos nanghihina nitong sambit pero hindi siya pinakinggan nang binata at tinulak ang binata, Jungkook stumble weakly away from the smaller, pain registered once more.


Yumuko ito, knowing exactly, hindi na niya maayos pa 'yung mali na ginawa niya. Kahit kailan ay hindi na nito malalapitan, mahawakan man lang ang binata... hinding-hindi na niya makikita 'yung fondness sa mga mata niya, he would never looked at Jungkook the same way again, never.


The sound of him walking away, almost killed Jungkook inside at agad itong tumingala.


"I was wrong, Jimin-hyung!" He tries again, desperately. "It was my fault. I'm sorry, Jimin-hyung... just this once Hyung... please forgive me." Alam ni Jungkook na napaka-unfair nang hinihingi niya at hindi niya deserve na kaawaan but he was desperate, the thought of it, crippled Jungkook.


The second Jimin turned to face him, Jungkook completely loses it, a loud sob escaped from his lips. And when he felt the smaller warmth touches him only then, his sobs subsided. 

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top