Chapter Eight
Third Person's POV
Jungkook twisted the doorknob and swung it open. Duon nakita niya si Seokjin na nakatanaw lang sa harapan ng bintana. Tinanong niya sina Yoongi tungkol sa kapatid ni Jimin, they told him he was admitted in a psychiatric ward.
Seokjin turned his head expectantly, pero ng makita nito si Jungkook ay nawala 'yung excitement sa mga mata niya. Inalis nito ang tingin kay Jungkook at tumingin ulit sa labas ng bintana.
Isinara niya ang pintuan at lumapit dito. Bumaba naman ang tingin ni Jungkook sa sapatos na hawak-hawak nito, as soon as his eyes landed on the shoe he felt a lump formed in his throat. It was said that, it was the shoe he's wearing that night. Nagbabadyang tumulo ang mga luha ni Jungkook habang tinitignan ang sapatos na 'yon.
Seokjin turned to look at him and sees him looking at his shoe, tinignan nito ang hawak-hawak niya at niyakap ng mahigpit. Jungkook lifted his head at napatingin sa mga mata nito.
"You can't take this from me." Nagulat naman si Jungkook sa sinabi nito at nagmadaling umiling dahil mali ang iniisip nito.
"I won't." Halos bulong nito sakanya.
"Good, kasi babalik si Jimin para kunin 'to." Aniya at ngumiti. Jungkook tried to smile even when he felt his heart was throbbing in pain.
"Diba magkaibigan kayo ni Jimin?" Usisa niya, tumango naman si Jungkook sakanya. Sinilip naman ni Seokjin ang likuran nito.
"Sinungaling." Saad nito tsaka ngumuso. "Kasi kung magkaibigan kayo dapat magkasama kayo ngayon." Jungkook took a deep breath, sinusubukan niyang pigilan ang sariling maging emosyonal ngunit hindi nito nagawa. Hinayaan niyang tumulo ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan.
Yumuko ito at humikbi sa harapan ni Seokjin. The older male's eyes widened, nagulat sa pag-iyak ng binata.
"Bat ka umiiyak?" He innocently asked, hindi naman umimik si Jungkook. "Do you miss my Jimin too?" He asked at mas lalong bumigat ang pakiramdam nito ng itinanong sakanya 'yon.
Jungkook bit his lower lip and nods his head, tinignan niya si Seokjin at nginitian ito. "That's right, I missed Jimin-hyung. Miss na miss ko na siya." Saad niya.
Seokjin suddenly felt bad at tumingin sa sapatos nito. He was hesitant but eventually gives in. Inalok niya ang sapatos na hawak-hawak niya.
"Hold this and you'll get better."
Kinuha naman 'yon ni Jungkook at inilapit sa dibdib nito. He was holding it tightly as if it was Jimin, the one in his arms, Seokjin smiled thinking the shoe already made the younger feel better.
Pero naalala niya na kailangan rin niya itong kunin mula sakanya kaya nagsimula na itong magbilang.
"...8...9...10! Times up! Now give it back to me." Seokjin announces, Jungkook chuckles lightly at ibinigay 'yon kay Seokjin.
***
Jungkook stood in front of Jimin's house. He went inside with the plan of cleaning up and he has also this thought of planting flowers as well.
"Hyung!" Napatingin naman siya sakanyang likuran at nakita si Sunoo at ang boyfriend nitong si Sunghoon. Nasa labas sila ng gate habang nakasilip. Nagtataka namang lumapit si Jungkook sakanila.
"Anong ginagawa mo dito?"
"Ah," Jungkook chuckles and scratch the back of his neck. "I decided to clean up the place." Sagot niya.
"Kayo anong ginagawa niyo dito?"
"Napadaan lang kami."
"Wag kang maniwala dyan, Hyung. Sinundan ka talaga namin, 'yun ang totoo." Pag-aamin ni Sunghoon. "Mahilig kasing mang-stalk 'tong si Sunoo, palibhasa walang magawa sa buhay." Sinimangutan naman siya ni Sunoo. Bigla namang napatawa si Jungkook sa sinabi nito, may naalala kasi siya sa salitang stalk.
"Tulungan ka na namin." Saad ni Sunoo.
Nang makapasok silang tatlo sa loob ng bahay. Inikot ni Sunoo ang tingin niya kasi ito ang unang pagkakataon na nakatapak siyang muli sa bahay na ito.
It was decided na may kanya-kanya silang designated area na lilinisan. Si Jungkook ang maglilinis ng kwarto ni Jimin, si Sunghoon ang sa isa pang room habang nasa living area si Sunoo.
Pumasok sa loob ng kwarto si Jungkook and started cleaning up. Pagkatapos non ay sinunod naman niya ang cabinet ni Jimin. Nakatupi at maayos parin ang pagkakalagay nang mga gamit nito. Ngumiti ito ng mapakla, he decided na wag na lang 'yon galawin at isinarado ang cabinet. Naghanap naman ito ng spare bed sheets and pillow case at nang makahanap ito ay pinalitan niya ito agad, he nods to himself satisfied ng makita ang malinis na kama ni Jimin.
Naglakad ito palapit sa drawer niya at isa-isang binuksan 'yon. Napukaw ng atensyon niya ang isang litrato na nasa loob, it was his baby picture, umupo ito sa edge ng kama at pinagmasdan ang litrato nito.
Itinabi nito ang frame sa lampshade nito, Jungkook stared at the table. Napansin niyang nawawala 'yung laptop ni Jimin, posible kayang kinuha 'yon ni Seokjin at itinago? Or did someone robbed this place? But that's impossible, dahil nasa loob pa naman ang ibang mga appliances sa loob.
"Hyung,"
Napatingin naman si Jungkook kay Sunghoon. "We bought chicken and drinks, kumain muna tayo." Tinanggap naman niya ang alok nito.
Nakapwesto sila ngayon sa living area habang kumakain. Pinagmamasdan lang ni Jungkook ang dalawa habang kumakain at mukhang gutom na gutom talaga ang mga nito.
"Hyung, paano ka nakapasok? Sa pagkakaalala ko naka-lock 'yung pintuan. Kaya nga di ako makapasok-pasok eh." Saad ni Sunoo sabay kamot sa ulo nito. Sunghoon slap his hand.
"Nakakadiri ka, hinawakan mo 'yung chicken tas sabay hawak sa ulo."
"Ang sakit nun, ah!"
"Sinira ko 'yung doorknob." Napatigil naman ang dalawa sa sinabi nito at sabay na tumingin sa isa't-isa. "Bakit di natin naisip 'yon?" Tanong ni Sunoo dito pagkatapos ay nagsitawanan silang dalawa, napailing naman si Jungkook sakanila.
"We should buy a new one then, kami na ang bibili Hyung." Biglang sambit ni Sunghoon, tumango naman si Jungkook sa suggestion nito.
"Bakit mo pala naisip na linisan 'tong place, Hyung? Titira ka ba dito?" Sunoo asked him, Jungkook shook his head at the question. Tinignan niya ang hawak-hawak nitong can of soda. Ngumiti ito ng mapakla.
"I am taking care of this place for Jimin-hyung." He simply answered at bigla rin nilang naramdaman 'yung lungkot na namumuo ngayon kay Jungkook. Sunoo's expression turned into sadness as well, iniwas niya ang tingin dito at sumubo ng chicken.
"You know, Jungkook-hyung, I really never met Jimin-hyung." Paninimula ni Sunghoon, binalingan naman siya ng tingin ni Jungkook. "I wonder what he is like as a person." He continued.
"Jimin-hyungie..." Jungkook trailed off, his expression turned soft. "He's admirable, a really great person. He's quite, doesn't talk a lot but somehow you just love to spend time with him. He's strong and independent too." Jungkook felt his chest squeezes in pain. "He shoulders everything by himself. Kahit iniwan na siya ng lahat ng taong mahal niya, nagawa parin niyang tumayo sa sarili niyang mga paa." Jungkook pauses for a moment, tears welling up in his eyes.
The only time he showed his weakness was the day Jungkook decided to leave him yet wala siyang ginawa at iniwan ito. He heard his plead, he heard his cries, pero tinalikuran parin niya ito.
"And he's pretty." Jungkook pauses, "...really pretty." He said audibly, small smile appeared on his lips, recalling the day he had seen him reading delicately in the garden as soft breeze blowing in his hair. For a moment, Jungkook was lost in thoughts. He was happy remembering that moment but at the same time ramdam niya rin 'yung sakit.
Sunoo's tears flowed down nang makita nito ang mga luhang tumutulo sa mga mata ni Jungkook. "You must really love, Jimin-hyung." He said whispering.
Jungkook chuckles sadly and wiped off his tears, umiling ito. "I'm sorry." Aniya. "Excuse me." As if he was embarrassed for breaking down in front of them he excuses himself and went to the bathroom.
Ni-lock ni Jungkook ang sarili niya sa loob ng bathroom. He pressed his back against the door, eyes shut tightly.
Yumuko naman si Sunoo at tinakpan ang mukha nito, Sunghoon worriedly scoot closer.
"Sorry, hindi ko na dapat tinanong 'yon." Saad nito sa boyfriend niya. Hindi naman umimik doon si Sunoo.
"Should I..." Sunoo muttered but then stops, Sunghoon furrowed his brows. "You, what?" Nagtatakang tanong ni Sunghoon.
"N-nothing." Saad niya pagkatapos ay pinunasan ang mga luha nito tsaka nagpatuloy sa pagkain. Hindi 'yon quinestion ni Sunghoon pero di parin maalis sa isipin nito ang gusto sanang sabihin ni Sunoo sakanya.
***
Nagpaalam ang dalawa na pumunta sa shop para bumili ng bagong doorknob. Habang si Jungkook naman ay nagpatuloy sa paglilinis sa labas. He begun to get rid of the dead plants and leaves, winalis niya ang mga patay na dahon at sinunog.
Nakatayo lamang ito habang tinitignan ang apoy. He was only staring blankly and expressionless.
It was already six ng matapos ito sakanyang ginagawa. Hinatid narin ng dalawa 'yung binili nilang bagong doorknob at susi pagkatapos ay nauna ng nagpaalam sakanya. Jungkook went back inside the house again, sa pagtapak pa lang niya sa loob, namumuo ulit 'yung bigat at lungkot na kanyang nararamdaman. Jungkook walked inside the older male's room, he walked over the bed and sat down there silently, eyes filled with sadness.
***
It was past eight ng makarating siya sa columbarium. May dala itong isang pirasong bulaklak na pinitas niya lang sa gilid ng daan.
Jungkook lifted his hand, "Sobrang late ako ngayon, Hyung." He begins, "At sorry kung ito lang 'yung dala ko. The shop closes earlier today, di na ako nakabili ng bulaklak para sayo." Pagpapatuloy niya sabay lapag ng bulaklak sa floor.
"I went to your place again," Saad niya. "I cleaned up, Sunoo and his boyfriend help me out. Siya nga pala, magtatanim ako ng bulaklak bukas and wait till it grows. Aalagaan ko sila para sayo." He said that while smiling at Jimin's portrait.
He then took a step back, tsaka nito iniwas ang tingin at naglakad sa pwesto kung saan ito uupo. Jungkook stayed there looking at Jimin's portrait, silently.
Ilang araw na ba siyang walang saktong tulog at pahinga? Jungkook doesn't know. Hindi rin niya alintana 'yon, ang tanging gusto niya lang ay bisitahin si Jimin and spend his time here with him.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top