'Is iedereen het ermee eens dat we eerst haar vader gaan zoeken en later naar Weinat gaan voor nieuwe voedselvoorraden?' Hij spreekt ons toe vanaf de deuropening van Parren.

Ik kijk Gillian vragend aan. 'Ook...' Ik maak mijn zin niet af maar hij begrijpt het. 'Ook bloed,' antwoord hij zacht. 'Het is al een tijd geleden dat ieder van ons iets heeft gedronken.'

Ik zucht en hij strijkt bijna onmerkbaar over mijn schouder. 'Het komt goed oké? We gaan eerst haar vader vinden. Ik weet niet of ieder van ons het nog lang uithoudt met een hyper rondspringend meisje in ons midden,' voegt hij er met een knipoog aan toe. Ik weet bijna zeker dat hij me probeert op te vrolijken. Een kleine glimlach glijdt over mijn lippen en Gillian strijkt met zijn wijsvinger over mijn neus. Snel wend ik mijn gezicht af omdat ik anders bang ben dat vast kom te zitten in zijn blik. Hierdoor merk ik Laos op die ons van een afstand zit te bekijken. Zijn blik verraad niets.

Ik doe een stap achteruit en wrijf ongemakkelijk over mijn arm terwijl ik Laos blijf aanstaren. Gillian merkt het op en kijkt van mij naar Laos. 'Is er iets aan de hand?' vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd en ruk mijn blik los. 'Nee, er is niets,' antwoord ik en loop dan naar Olive om verdere vragen te vermijden. Ik kan twee blikken in mijn rug voelen branden. 'Kom Olive, we gaan je vader zoeken,' lach ik naar haar. 'Ja,' kirt ze: 'je gaat hem een super papa vinden. Hij is super lief naar mij.' Ik aai over haar bol en glimlach. 'Vast wel.'

'Heb je enig idee waar we hem moeten zoeken?' vraagt Valkon die ineens achter ons staat. Ik schrik soms nog steeds van zijn verschijning ondanks dat ik hem nu veel beter ken.

'Papa zou op me wachten hier in de buurt,' zegt Olive. 'Ergens aan de rand van het bos.'

'Mooi, dat is vlakbij. Heb je zin om hem te zin kleintje?' grijst Valkon. Ze knikt hevig van 'ja'.

Iedereen begint rustig met lopen, maar er hangt een bepaalde spanning in de lucht die ik niet kan plaatsen. Misschien zijn ze zenuwachtig omdat ze niet veel met mensen omgaan of bang zijn voor de onbekende dingen die er zouden kunnen gebeuren. Tenminste, dat is de reden waarom ik zelf zo gespannen ben. Olive drentelt vrolijk voor ons uit en zegt elke keer dat we er bijna zijn. Één keer hoor ik haar het lied neuriën dat ik voor haar gezongen heb tijdens de Spelen. Het levert nadenkende blik en melancholische blikken naar mij toe op. Hoe verder we lopen, hoe ongerepter de natuur wordt. Na een halfuur komt Gillian naast me lopen. 'Weet je zeker dat we goed gaan?'

'Nee maar haar aanwijzingen zijn de enige die we hebben,' is mijn antwoord. Zijn reactie is een beetje een knorrig gebrom dat ik meer bij Kanin vind passen dan bij hem. 'Ik vind het niet erg hoor om wat rond te lopen. Dat heb ik een hele tijd al niet gedaan door de Spelen.'

'Mave ik...'

'Dat is niet verwijtend bedoeld,' stel ik hem gerust.

Opeens sprint Olive weg. Iemand schreeuwt en rent achter haar aan. Zo te zien is het Kanin. De tweeling komt er een paar seconden later achteraan. De rest is lichtelijk in paniek. 'Wat is er aan de hand,' roept Gillian boven het rumoer uit. 'Geen idee!' schreeuwt Tine. 'Ze rende opeens weg.'

Ik stoot Gillian zacht aan. 'Ik ga haar zoeken,' zeg ik. Hij knikt en wuift. 'Ga maar.'

Ik duik de bosjes in waarnaar ze is toegerend en begin haar te roepen. 'Olive!' Even heb ik een déjà vu. Dit lijkt verdacht veel op toen we haar moesten zoeken in Arena tijdens de sneeuwstorm. Alleen is dat laatste er nu niet.

'Olive!' roep ik nog eens maar er is geen antwoord. Gefrustreerd schop ik een paar takken aan de kant als me ineens de geur van vuur en rook opvalt. Er zijn hier mensen. Olive's vader? Ik loop voorzichtig verder en speur de bomen af tot ik een openplek zie. Middenin staat de kleine gestalte van Olive. Opgelucht kom ik tussen de bomen vandaan en loop naar haar toe. 'God Olvie, gelukkig heb ik je gevonden. Waarom liep je ineens weg?' Ze glimlacht schattig en wijst. 'Ik hoorde papa roepen,' grijnst ze. Ik volg haar vinger en zie een donkere gestalte staan die me nog niet eerder is opgevallen. Hij draagt een lange mantel met een kap waardoor zijn gezicht zich helemaal in de schaduw bevindt. Een achterdochtig gevoel bekruipt me. 'Bent u de vader?' vraag ik voorzichtig en doe een paar stappen naar hem toe. 'Ja inderdaad,' krijg ik als antwoord. Iets aan de stem komt me bekend voor.

'Kijk papa, dit is Mave,' stelt Olive me voor. 'Ze heeft mij heel goed geholpen.'

'Aha,' zegt de man en steekt zijn hand uit. Ik wil hem bijna aanpakken als ik plotseling Gillian stem achter me hoor. 'Mave niet doen! Ga weg bij hem! Als ik me omdraai zie ik alle Victorianen staan. Ze kijken me aan alsof ik op het punt sta om van een klif af te springen. 'Blijf uit zijn buurt,' zegt Gillian rustig, maar zijn ogen staan vol angst. 'Wat is...' begin ik maar wordt dan vanachter besprongen door de vader van Olive. Hij duwt me ruw tegen de grond en ik probeer me geschrokken los te worstelen. Ik hoor Gillian schreeuwen en hij rent naar me toe. Opeens duiken er vanuit het bos allemaal soldaten op met gevaarlijk uitziende speren op de Victorianen gericht. 'Blijf staan!' schreeuwt Olive's vader en staat op. Ik probeer gelijk weg te komen maar hij geeft me zo'n harde schop in mijn buik dat ik naar adem moet happen en de tranen me in de ogen springen. Een soldaat gaat boven me staan en houdt een scherpe speer tegen mijn keel gedrukt. 'Als iemand nog dichter bij haar komt, zal ik ervoor zorgen dat deze soldaten iedereen hier vermoorden.'

Ik heb Gillian nog nooit zo boos gezien. 'Laat haar met rust Raa!' beveelt hij. Raa. De koning. De koning is Olive's vader!? De man gooit zijn kap af en grimast. 'Goed geraden vampier,' lacht hij. 'Knap dat je me zo snel kon herkennen.'

'Ik zou dat geluid van wat blijkbaar een stem is van jou overal herkennen,' knarsetand Gillian.

'Maar het heeft niet echt geholpen hè?' lacht Raa. 'We nemen haar mee en je gaat haar nooit meer weerzien.'

'Je weet dat we dat niet laten gebeuren.'

'Oh dat weet ik, maar misschien zij wel.' Raa wijst naar mij.

'Ze gaat niet met je mee.'

De koning trekt een wenkbrauw op. 'Olive, kom eens hier?' vraagt hij terwijl hij Gillian strak blijft aankijken. Olive loopt enigszins beduusd zijn kant op. 'Wat is er...' zegt ze maar Raa pakt haar vast en duwt een mes tegen haar keel. Ze gilt en probeert zich los te wurmen. Nu kijkt hij mij aan. 'Als je niet meegaat vermoord ik haar.'

Ik wordt duizelig en heb even het gevoel dat ik flauw ga vallen. Mijn stem ben ik volledig kwijt. Laat dit alsjeblieft een nare droom zijn. In de verte hoor ik Laos schreeuwen. 'Je bluft! Je zou haar nooit vermoorden, ze is je dochter!'

Olive huilt en spartelt als Raa het mes harder tegen haar keel aandrukt. 'Oh nee?' zegt hij zacht maar gevaarlijk. 'Wat denk je Mave? Kom je gezellig met ons mee?'

'Laat haar met rust,' zeg ik zacht. Ik voel me zwak en machteloos.

'Je weet wat daar tegenover staat.'

Ik denk na lang maar ik ben zo gespannen dat dat amper gaat. 'Ik ga mee als...'

'Nee!' Gillian schreeuwt en komt naar me te gerend. Hij wordt op zijn knieën gedwongen door twee soldaten die elke een speer tegen zijn zij houden. Raa geniet. 'Maak je zin maar af Mave,' spoort hij aan. Ik kijk hem aan met alle woede en haat die ik in me heb. 'Ik ga mee als je Olive en alle Victorianen met rust laat,' zeg ik. Mijn stem trilt af en toe en elke keer lacht hij iets meer. 'En jij denkt dat je je in de positie bevindt om verder met mij te onderhandelen,' lacht hij.

Ik knik en hou vastberaden mijn blik op hem gericht. Hij lijkt alles te overdenken en knikt na een tijdje. 'Lijkt me redelijk.' Hij laat Olive los dit gelijk bij mij in de armen springt. Haar tranen maken donkeren vlekken op mijn kleding.

'Sta op en kom mee dan,' roept Raa. Ik wordt vanachter vastgepakt en we beginnen te lopen.

'En oh ja, vermoord de Victorianen.'

'Wat! Nee!' gil ik en probeer me om te draaien. Ik zie nog net hoe een soldaat een speer in Gillian's zij steekt. Ik schreeuw het uit en probeer naar hem toe te komen. Het lukt me om me uit de greep te verlossen en zo snel als ik kan kruip ik naar hem toe. 'Gillian!' schreeuw ik. De tranen lopen als twee watervallen over mijn gezicht. Laos komt naar Gillian toegerend en pakt hem vast. Ik pak zelf zijn handen vast en probeer zijn blik te vangen. 'Gillian,' fluister ik. Een traan glijdt uit zijn ooghoek en met zijn hand strijkt hij zacht over mijn wang. 'Alsjeblieft, ren,' zeg ik.

'Nee, ik blijf bij jou.'

'Laos, neem hem alsjeblieft mee en ren.' Hij knikt en trekt Gillian naar achteren. Die worstelt maar het lukt hem niet om weg te komen door de wond in zijn zij. Ik wordt ook vanachter vastgepakt en iets slaat hard tegen mij hoofd. Een kleine kreun verlaat mijn mond als ik op de grond val. Het laatste wat ik zie is Gillian die woedende naar de koning schreeuwt dat dit niet over is en dat hij me komt halen, en Laos die met verstandige ogen toekijkt en me een eerbiedig vaarwel wenst.