Hij streelt zacht met zijn vingertoppen over mijn schouder. Ze laten warme sporen na die me doen rillen van genot en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Mijn hand draait met een paar plukken van zijn zijdezachte haar dat zo licht en glad is, dat ik het amper voel. Als ik in zijn ogen tijd lijken die wel betoverd. Ze staren me met zo veel warmte en liefde aan dat ik gelijk warm word van binnen. Zijn ondeugende grijns is een vrolijk contrast tegen zijn blik. Ik strijk met mijn vingers over zijn lippen die iets beginnen te trillen zodra ik hem aanraak. Zijn grijs wordt groter en hij geeft een klein kusje tegen mijn vingertop. 'Ik hou van je,' fluistert hij en ik voel mijn wangen kleuren en mijn hart smelten. Nu besef ik pas dat mijn liefde voor hem nooit weg is geweest maar dat ik het oneindig diep heb weggestopt. Ik glimlach. 'Ik hou...'

De deur vliegt open en Gillian en ik schrikken op. Laos staat ons met grote ogen aan te kijken. Zijn blik gaat van Gillian naar mij en weer terug. Er flitst iets van woede en pijn in zijn ogen en ik laat Gillian gelijk los. Ik voel me ongemakkelijk en betrapt. 

Laos lijkt zich te herstellen en wijst nonchalant naar buiten. Een spiertje in zijn kaak laat echter weten dat hij zich anders voelt dan dat hij zich voordoet. 'Laten we Olive eerder gaan wegbrengen,' mompelt hij. Ik probeer blik te vangen maar hij lijkt me te ontwijken.

Gillian gaat met zijn hand door zijn haar en zucht. 

'Is goed maar hoe weten we waar we naartoe moeten?'

'Olive vertelde dat ze ongeveer een halve kilometer van hier is afgezet. Ze zei dat haar vader daar zou wachten.'

Oké.'

Er valt een ongemakkelijke stilte waarin niemand zich een plaats weet te geven. Uiteindelijk gaat Laos weg zonder ons nog een blik waardig te keuren. Een schuldgevoel bekruipt me en ik kijk vragend naar Gillian.

Hij knikt. 'Ga hem maar achterna.'

Als antwoord glimlach ik en geef een kus op zijn neus. Dan ren ik de kamer uit, Laos achterna.

'Laos!'

Hij negeert me en loopt snel met gebalde vuisten verder. Ik haast me achter hem aan. 'Laos.' herhaal ik en leg een hand op zijn schouders. Hij schudt die er geërgerd af. 

'Laat me met rust,' mompelt hij. 

'Het spijt me ik wist niet dat je het erg zou vinden. Ik vind he verschrikkelijk als je boos bent,' ga ik verder. Eindelijk blijft Laos staan en draait zich om. 

'Het spijt je niet en dat is niet erg. Dit is meer mijn eigen schuld.'

'Hoezo je eigen schuld?'

Hij zucht. 'Ik ben niet duidelijk genoeg geweest.'

'Duidelijk waarin?'

Hij zucht nogmaals en een verdrietige glimlach glijdt over zijn lippen. 'Laat maar zitten,'zegt hij en loopt weg. Mij verward en beduusd achterlatend. 

Mijn hand blijft onzeker zweven boven de deur en ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Ik verzamel al mijn moed bijeen en klop op de deur. Het duurt maar even voordat deze opengaat en het vertrouwde silhouet van Olive in de deuropening verschijnt. Haar emotie gaat van bang naar boos en ik voel een steek in mijn hart. 'Olive?'

'Stommerd!' schreeuwt ze en probeert de deur voor mijn neus dicht te gooien. Ik steek mijn voet er echter tussen en werk mezelf naar binnen. 'Olive ik moet met je praten.'

'Dat wil ik niet! Je maakte me bang en wilde me weghebben!' Ze rent naar de andere kant van de kamer en gaat met haar armen over elkaar staan.

Ik kan geen van alles ontkennen. 'Ik weet het en het spijt me,' antwoord ik. Ze trekt een pruillip en keert haar rug naar me toe. 'Maar ik kan het uitleggen,' ga ik verder. 'Ik wil dat je weggaat omdat ik van je hou. Het is niet veilig hier voor je. Ik ben niet meer de oude Mave.'

'Dat weet ik,' mompelt ze: 'want je bent een vampier.'

Ik slik de pijn weg die die contratering bij me opbrengt.

'Ja, ik ben een vampier.'

Het is even stil.

'Maar ik ben niet bang voor je en ik ben ook niet bang voor Kanin en de anderen. Jij bent Mave en je zal me geen pijn doen.'

'Misschien denk je dat, maar ik weet zelf niet eens hoe ik me in de hand hou. Ik wil gewoon dat je veilig bent, en dat ben je bij je vader.'

Olive schudt haar hoofd. 'Papa wil dat ik leer vechten om veilig te blijven. Hij wil niet dat ik me verstop.'

'Heb je al een wapen dan?' vraag ik. Het beeld van het zwaard dat Laos me heeft gegeven schiet me te binnen. Zal ik het aan haar geven? Ik kan het tenminste laten zien toch? 

Ik ren terug naar mijn kamer en kom even later weer terug met het zwaard in mijn hand. Olive's ogen worden groot als ze het ziet. 'Het is mooi!' kirt ze en rent naar me toe. Haar boosheid is ze totaal vergeten. 'Mooi hè? Ik heb het gekregen van Laos.'

Olive voelt met haar vinger over het zwaardblad en ik moet me inhouden om haar niet te waarschuwen zichzelf niet te snijden. Ze leert vechten van haar vader dus weet ze vast wel dat ze voorzichtig moet zijn.

'Als je groter bent en je nog steeds denkt dat ik je nooit pijn zal doen, mag je het hebben.'

'Ja!' roept ze blij en danst een rondje. 

'Maar je moet wel laten zien hoe goed je kan vechten over een paar jaar hoor,' zeg ik met een knipoog.

'Ja! Ja! Ja!'is haar antwoord en ze springt tegen me op in een enthousiaste omhelzing. Wat onwennig sla ik een arm om haar heen en glimlach. Het moet er raar hebben uitgezien, een vampier met in haar ene hand een zwaard en de ander om een meisje heen in een zachte knuffel. Het maakt me niet uit. Vandaag is sowieso geen standaard dag. 

'Kom,' fluister ik: 'we gaan naar beneden en je vader zoeken.'

'Oké,' lacht ze en rent de deur uit naar beneden.'Ik kijk haar met een warme glimlach na.