We lopen net door de hal naar de eetkamer toe, als er zacht op de deur wordt geklopt. Gillian's uitdrukking gaat van vrolijk naar verbaasd. Dat snap ik best wel want er zal normaal gesproken niemand langskomen bij een huis vol vampiers. Laos haalt zijn wenkbrauwen op en loopt naar de deur.
'Wacht even,' houdt Gillian hem tegen, 'we weten niet of we dit kunnen vertrouwen.'
'Als diegene slechte bedoeling heeft trapt hij de deur zelf wel in als we niet opendoen.' Dit klinkt logisch voor Gillian. Hij gebaart me te wachten maar ik loop te koppig achterna en zie Gillian met zijn ogen rollen. Ik lach hem uitdagend toe.

Op het moment dat Laos de deurklink vastpakt, klinkt het geklop nog eens. Net iets harder dan de eerste keer. Ik houdt automatisch mijn adem in als hij langzaam de deur opent...
Een verstikt kreetje verlaat mijn mond als ik de bezoeker zie en de wereld begint opeens te draaien. Dit kan niet! Gillian en Laos lijken al even geschokt al ik.

Olive. De kleine lieve Olive staat vrolijk op de drempel.

Ik doe een stap richting de deur. 'Olive?' fluister ik.
Een brede lach splijt haar gezicht in twee en ze komt giechelend op me af stormen. Beduusd laat ik me op mijn knieën vallen en vang haar op in mijn armen. Ik tril over mijn hele lijf. Terwijl ik Olive omhels kijk ik overstuur naar Gillian die nog net niet mijn zijn handen in zijn haren terug staart. We denken allebei hetzelfde: dit hoort niet. Olive hoort hier niet te zijn. Wij zijn te gevaarlijk voor haar.
Het is al een tijd geleden dat we ons in de omgeving van mensen hebben begeven dus de geur van haar huid en haar is overweldigend. Snel trek ik me terug en breng mijn handen naar mijn gezicht.
'Olive, wat doe je hier,' vraag ik met onvaste stem.
'Ik kom op bezoek!' lacht ze opgewekt. Ik schud met mijn hoofd. Mijn mond voelt droog. 'Dat kan niet,' zeg ik.
Ze trekt een pruillip. 'Waarom niet?'
'Wat doe je hier?' onderbreekt Gillian.
Olive lijkt opeens te merken dat ik en zij niet de enige zijn. Ze steekt haar tong naar Gillian uit. 'Ik ga jou lekker niets vertellen. Ik praat alleen met Mave.' Als de situatie anders was geweest had ik hierom gelachen.
Gillian, enigszins ontdaan, fronst zijn wenkbrauwen meer dan eens. Laos staat versteend te kijken.
'Je moet ons echt vertellen wat je hier doet en hoe je hier bent gekomen,' probeer ik. Mijn stem klinkt nu hees en moe.
'Ik ben op bezoek en mijn papa heeft me hier gebracht,' antwoord Olive trots.
'Wie is je vader?' vraagt Gillian. Hij wordt compleet genegeerd.
'Wie is je papa,' echo ik.
'Hij is héél groot en heeft heel veel geld,' zegt ze met veel wilde armgebaren. 'en hij heeft zo'n groot huis.' Met haar handen geeft ze aan hoe groot en ze doet een stap in mijn richting. Ik schuifel gelijk achteruit.
Teleurgesteld knippert ze met haar ogen en zet haar pruillip weer op. 'Wat is er?' vraagt ze.
'Je moet uit mijn buurt blijven.'
'Waarom dan?'
'Ik ben gevaarlijk.'
Haar gezicht klaart op. 'Helemaal niet! Jij bent Mave!'
Ik kan mijn tranen niet meer inhouden en laat ze vrijelijk over mijn wangen stromen. Gillian legt troostend een hand op mijn schouder.
Olive probeert me ook te troosten en doet daarbij weer een stap in mijn richting. Net als de vorige keer deins is verschrikt achteruit.
Nu wordt Olive boos. 'Waarom doe je zo gemeen!?' Ze stampt met een voet om de grond om haar woorden kracht bij te zetten en rent op me af. Als in een reflex steek ik mijn handen voor me uit om haar weg te houden. Haar hand scheurt hard tegen één van mijn nagels. Olive slaakt geschrokken een gil en kijkt naar haar hand. Druppels bloed vallen op de grond.
Zodra de geur mijn neus binnengaat lijkt alles in een waas te gebeuren. Ik staar van de druppels naar haar hand en grijpt die vast. Geïrrigeerd kijk ik naar de rode vloeistof dat gestaag blijft opwellen.
Gillian schreeuwt wat maar ik versta hem niet. Mijn wereld bestaat nu nog maar uit één ding: de honger.
Hij schudt me hevig heen en weer en net als ik mijn lippen op de wond wil zetten, wordt Olive weggetrokken. Met een kleine grom kijk ik op en zie Olive stevig in Laos' armen.
Ik probeer op te staan om achter haar aan te gaan maar Gillian heeft me vast in een ijzeren greep. Woedend probeer ik me los te rukken. 'Breng haar zo snel mogelijk weg!' roept Gillian en voor ik nog iets kan doen, zijn Olive en Laos al verdwenen.
Ik weet dat ze daar nog ergens moeten zijn. Worstelend probeer ik me van zijn sterke armen te ontdoen maar Gillian draait me naar zich toe en dwingt me met mijn rug tegen een muur aan.
'Rustig!' Zijn stem is rustig maar bevelend. Ik grom en probeer hem te trappen wat als gevolg heeft dat hij met nog strakker vasthoudt. 'Kijk me aan Mave!'
Zijn diep grijze ogen zoeken de mijne en zodra ze die gevonden hebben, lagen ze ze niet meer los.
'Rustig.'
De woorden beginnen eindelijk binnen te dringen. Ik adem diep in en uit en probeer de oncontroleerbare honger te laten verdwijnen.
'Goed zo,' fluistert Gillian.
Ik ga een paar minuten door en langzaam kom ik weer bij zinnen. Mijn blik vliegen steeds naar de deur waardoor Olive en Laos zijn verdwijnen, maar elke keer dat Gillian het ziet, duwt hij we iets harder tegen de muur. Daardoor vestigt hij steeds mijn aandacht op hem. De waas lijkt op te lossen en de honger trekt langzaam weg. Mijn ademhaling gaat over in kleine bibberende schokjes en wanhopige tranen beginnen over mijn wangen te stromen.
Gillian trekt zich naar zich toe.
'Sssssst,' sust hij. 'Het is goed. Het is voorbij.'
Hevig snikkend duw ik mijn gezicht in zijn nek. Zijn t-shirt ruikt naar bos en vuur en maakt me rustig. Het is inmiddels al doorweekt door mijn tranen maar Gillian lijkt het niet erg te vinden. Hij trekt me dichter naar hem toe en streelt mijn haar. 'Stil maar.'
Ik begraaf mijn vingers in de stof van zijn shirt en voel zijn spieren eronder zich aanspannen. Zijn hand gaat van mijn haar naar mijn rug en aait er zacht overheen. Hij legt zijn hoofd tegen me aan en blijft minutenlang, misschien zelfs wel urenlang fluisteren dat alles goed komt.