'Hoezo kan je het niet vinden?!' buldert Raa. 'Het heeft altijd in dezelfde kist gezeten, in dezelfde kamer!'
'We denken dat het gestolen is majesteit. Maar we zijn al bezig met zoeken.'
De koning zucht dramatisch en gooit zijn handen in de lucht. 'Ik hoop dat je begrijpt dat dat zwaard het enige is wat tussen mij en mijn onsterfelijkheid zit?' Raa gaat door alsof hij zijn legerofficier niet gehoord heeft.'We zitten hier verdomme in een tent op weg naar Victorium en ik heb die Olive toch niet voor niets geadopteerd?! Zij is haar zwakke plek. De zwakke plek van Mave Kingsley en zonder Olive krijg ik haar nooit te pakken! Over een dag zijn we er al, en wat dan?'
'Misschien, majesteit, kunnen we Mave Kingsley vast meenemen. Dan sluiten we haar op tot we het zwaard hebben gevonden.'
'Hoe wil je dat doen terwijl dat verrekte huis vol vampiers zit?! Dat is complete zelfmoord!'
'U zei zojuist dat Olive haar zwakke plek is.' De legerofficier buigt zich wat verder naar voren en spreekt met een zachte stem. 'Breng Olive naar de Victorianen. Als ze echt zo waardevol is, zullen ze haar niets doen. Het zal voor een kleine afleiding kunnen zorgen, en zonodig, een dreigement.'
De koning overdenkt kort zijn woorden en knikt. 'Doe dat dan maar. Zorg dat je het niet verpest.' Zijn zware stem is zacht maar dreigend.
'Wat wilt u dat we doen met de rest van de Victorianen?' De officier klinkt voorzichtig en nieuwsgierig. Raa grijnst. 'Vermoord ze,' mompelt hij. 'Vermoord ze allemaal en zorg dat elke druppel onsterfelijk bloed uit hun lichaam is, voordat je ze achterlaat.'

'Oké, zet je vingers nu op de derde toets, zo ja, en je andere op vier toetsen verder.'
Mijn vingers glijden langzaam over de toetsen terwijl ik ze tel. Een drieklank klinkt door de kamer en weerkaatst tegen de muren. 'Dat is een mineur akkoord,' zegt Gillian. 'Die klinken over het algemeen wat somberder dan een majeur akkoord.'
'En hoe moet een majeur akkoord?' vraag ik terwijl ik nogmaals hetzelfde akkoord speel. Ik ben hier nu al een paar dagen en tot nu toe gaat alles anders dan ik me ooit voorgesteld had. Het lijkt bijna normaal.
'Een majeur akkoord lijkt erg op die van mineur. Je middelste vinger moet alleen een stap naar rechts. Kijk zo.' Hij doet een stap dichterbij, gaat achter me staan en ik ben me opeens ontzettend bewust van zijn lichaam dat zacht tegen mijn rug aangeleund is. Als hij vooroverbuigt en met zijn vingers zacht over de mijne streelt, kietelen een paar van zijn haren mijn nek. Een rilling trekt over mijn rug en ik kijk voorzichtig opzij. Zijn ogen zijn compleet gefocust op de piano. Als hij langzaam mijn vingers verschuift, doet hij dat zo voorzichtig dat ik hem amper voel. Ik probeer op te letten maar raak afgeleid door zijn geur en zijn aanwezigheid. Het tintelt op de plekken waar hij me aanraakt.
Gillian merkt al dat ik naar hem staar. Hij zendt me een klein glimlachje toe. 'Wat is er?' vraagt hij.

'Niets.' Ik voel mijn wangen zachtroze kleuren en probeer zijn aandacht af te leiden. 'Hoelang speel je al piano?'

Hij grijnst en heeft mijn truc duidelijk door maar gaat wel in op mijn vraag. 'Ik denk zo'n vijf jaar.' Het is raar om dat te horen, vooral omdat vijf jaar voor hem misschien helemaal niet zo lang is. Als ik vijf jaar geleden piano had gespeeld was is 17. Hij is nu 25 en was vijf jaar geleden... 25?

Ik kan de gedachtes niet van me af schudden en doe de klep van de piano voorzichtig dicht. 'Wil je niet meer spelen?' vraagt Gillian. Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga even liggen denk ik.'

Gelijk is hij een en al bezorgdheid. 'Is er iets?'

Eigenlijk wil ik een momentje voor mezelf. Ik ben ontzettend in de war van hem en wat ik er in godsnaam tussen ons is. 'Nee ik ben moe en voel me een beetje muf,' is wat ik antwoord.

'Oke,' zegt hij aarzelend en staat op. 'Weet je zeker dat ik niets voor je kan doen?'

'Nee dankjewel.'

Hij staat nog even stil maar loopt dan langs me heen de kamer uit. Zijn hand strijkt zachtjes langs mijn arm en hij vangt nog even mijn blik voor hij de kamer uit loopt. De stilte die hij achterlaat is oorverdovend. Ik laat me langs de muur zakken en zucht. Voor het eerst mis ik ineens Marie weer. De vriendin die ik nodig heb, juist op dit soort momenten. Bij wie ik mijn woorden en gevoelens kwijt kan zonder dat ik me zorgen hoef te maken dat ze me beoordeeld. Iemand waarbij ik kan huilen en waarmee ik in de slappe lach kan schieten. Bij wie moet ik dat hier in hemelsnaam doen? Laos. Zijn naam schiet door mijn hoofd. Laos is de enige hier die echt als een vriend aanvoelt. Ik mag de rest maar die ken ik nog lang niet zo goed. Ik besluit dan ook naar Laos te gaan want ik moet hoe dan ook even met iemand praten.

Ik klop zachtjes op de deur die ik naar een half uur zoeken, eindelijk gevonden heb. Langzaam stap ik achteruit als de deur opengaat. Laos kijkt nieuwsgierig om een hoekje van de deur. 'Hé Mave!'

'Hey. Ik vroeg me af of ik even met je kon praten.'

'Ja tuurlijk, kom binnen.' Hij houdt de deur verder open zodat ik naar binnen kan.

'Ik wist niet zeker of je in je kamer was. De rest zit beneden namelijk.'

Zijn mondhoeken gaan omhoog en een rode pluk haar glijdt ondeugend over zijn voorhoofd. Onbewust veegt hij hem weg. 'Rond deze tijd van de dag pak ik vaak even en momentje voor mezelf.' Hij gebaart naar een stoel in de hoek van zijn kamer die bijna identiek is aan de mijne. 'Waarover wilde je praten?'

'Gillian,' antwoord ik aarzelend.'

Laos schiet meteen in een overbezorgde stand. 'Wat is er met hem? Heeft hij je pijn gedaan?'

'Nee, nee, hij heeft me geen pijn gedaan,' bedaar ik hem en denk ondertussen na over die heftige reactie. 'Het ligt meer aan mij en wat ik... ehmm...'

'Voor hem voel?' Hij maakt mijn zin voor me af.

Ik knik. 'Ik wil graag alles even kwijt aan iemand.'

'En wat wil je kwijt? Wat voel je voor hem?' Het laatste vraagt hij zacht en onzeker.

'Ik weet het niet,' zeg ik. 'Het is een beetje dubbel denk ik. Ik ben nog niet over het hele Spelen-gebeuren heen.'

'Dat snap ik. Het is ook niet niets. Maar vind je hem leuk?'

'Ja. Nee. Ik weet het niet!' zucht ik. 'Het is allemaal gewoon zo...'

'Ingewikkeld?'

'Ja! En ik mis thuis en ja...' Mijn stem breekt.

'Hé, het komt goed oke?' Hij trekt me voorzichtig in een omhelzing. Het is een tijd geleden dat iemand me ooit heeft geknuffeld. De laatste keer moet Olive zijn geweest. Toch voelt het niet vervelend en bijna zelfs een beetje vertrouwd. Zijn t-shirt rijkt naar kaneel en honing en doet me denken aan de winteravonden bij het vuur in het weeshuis. Ik leg voorzichtig mijn hoofd tegen zijn borst aan en zucht. 'Hoe weet je zo zeker dat het goed komt?' fluister ik.

'Omdat het met mij ook goed is gekomen.'

'En dat betekend automatisch dat het met mij ook goed komt?' Ik glimlach.

'Dat betekend absoluut dat het met jou ook goed komt.' Laos glimlacht.

Het is even stil en ik laat mijn hoofd nog steeds tegen hem aan rusten. 'Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten Laos.'

Hij lacht weer maar het is een bedroefde lach. 'Het komt echt wel goed tussen Gillian en jou.' Hij aait voorzichtig over mijn rug en zucht. 'En als het toch verkeerd gaat...'

Vragend kijk ik op.

'Ik ben er voor je, oke? Altijd.'

Ik lach.

---

What will happen next??

eindelijk weer een upload. Sorry ik zat ontzettend vast en dit is niet een geweldig hoofdstuk maar ja... Hoop dat het even goed genoeg is.

bibbeltjexvampiero