De Victorianen rennen. Sneller dan ze ooit gerend hebben. Zodra ze boven aan de trap komen worden ze echter ondergelopen door soldaten. Zij werpen zich op de Victorianen met hun speren vooruit. Overrompeld door het plotselinge geweld, duiken de Victorianen weg. Maar al snel herpakken ze zich. Gillian probeert zich een weg te slaan door de massa van ijzer en mensen. Pijn lijkt hij niet te voelen want hij heeft een duidelijk doel voor ogen: hij moet bij Mave komen voordat het te laat is. Zijn woede geeft hem kracht en met een woeste schreeuw slaat hij een soldaat van zich af. Deze valt ongelukkig op de speer van een ander. Gillian grimast en vecht door. Hij krijgt bijval van Laos die hem een bloederige maar standvastige blik toewerpt. Gillian voelt zich ineens zeker. Laos staat achter hem. Er is geen blik achterwaarts nodig om te weten dat de andere Victorianen er ook zo overdenken want er klinkt een laag gebrul van achter hem. Kanin en Valkon stormen langs hem heen en slaan als een menselijke stormram op de soldaten in. Ondanks dat Mave lang niet zoveel betekend voor de andere Victorianen als voor hem, toch staan ze achter hem. Ze hebben al zo veel meegemaakt en nog steeds zijn ze er. Ze hebben al met zo veel problemen afgerekend, dit gaat ze ook lukken.

---

Het is een gek gevoel als blijkt dat een ergste nachtmerrie, ook daadwerkelijk kan bestaan. Een nachtmerrie is altijd een droom, maar een droom niet altijd een nachtmerrie. Een droom is iets dat je nastreeft. Een nachtmerrie is iets dat je hoe dan ook wilt voorkomen. Dit is een nachtmerrie. Raa is een nachtmerrie. Ik word zo wakker in Parren en dan blijkt dat alles gewoon een afschuwelijke illusie. Een illusie is ook dat ik mezelf voorhoud dat wat er nu gebeurt, niet echt is. De soldaten hebben mij voor de voeten van Raa gegooid. Hij legt het kleine zwaard op mijn keel...

'Sluit je ogen Mave,' grimast Raa. 'Het is gedaan met je. Jouw dood betekent mijn onsterfelijkheid en die ga ik vandaag opeisen.' Hij zwaait vervaarlijk met het zwaard alsof hij mij daarmee angst wil inboezemen. Het lijkt alsof het meer effect op hem heeft dan op mij. 

'Je weet niet eens of het werkt! Het is een mythe! Je bent gek!' Zelfs praten doet pijn. Bij elke lettergreep schiet er een pijnscheut in mijn borst en keel. Maar ik ga door. Ik ben nog nooit zwakker geweest dan nu, maar nog nooit heb ik me zo sterk gevoeld. Ik denk aan Gillian. Aan Laos en de andere Victorianen. Aan Olive. 

'Onsterfelijkheid is niet wat het lijkt Raa. Het maakt je niet onverslaanbaar! Het maakt niet uit wat je doet, jij zal nooit winnen. De Victorianen vermoorden je!' 

Raa glimlacht gevaarlijk en brengt het zwaard iets naar achteren. 'Sluit je ogen Mave.' 

Ik blijf Raa aankijken. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder en kijk om. Ox. Hij glimlacht verdrietig. Hij knikt naar me. Een trieste knik. Een knik die wil zeggen dat hij bij mij blijft tot het klaar is. Ik ben niet alleen. Ik knik terug. 

Raa laat het zwaard langzaam zakken. Ik sluit mijn ogen en accepteer mijn lot.

Er klinkt lawaai van achteren en plotseling gaat alles heel snel. Ik draai mijn hoofd om te kijken wat er gebeurd en zie nog net de Victorianen de deur openslaan als Raa het zwaard in mijn borst steekt. 

Pijn.

Kou.

En dan niets meer.

--

Sorry voor de lange absolute radiostilte. Ik had ontzettend last van een writersblock maar probeer het nu weer op te pakken. Bedankt voor het lange wachten :) Een writersblock is vervelend maar gelukkig kom ik er wel weer uit. :) Ik zal voortaan mijn best doen om weer meer te gaan schrijven dus jullie gaan weer meer van mij zien.

x