'Weet je nog dat ik vertelde dat ik mijn zus ging zoeken?

'Ja. Je vertelde dat ze dood was.'

'Inderdaad. Raa heeft me daarna hier gevangen gezet.'

'Ja dat zei je.'

'Er is daarna iets gebeurd wat ik je nog niet heb verteld. Raa heeft op mij geëxperimenteerd.'

'Wat!?' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Maar...'

'In tegenstelling tot de vrouwen waar hij eerder op geëxperimenteerd heeft, ben ik niet overleden. Zijn experimenten hadden geen effect op mij. Ik ging niet dood en ik kreeg geen onsterfelijk leven. Ik bleef gewoon mezelf. Waarom weet ik niet. Ze hebben we daarna vastgehouden en gemarteld, onder andere door me het gif te geven wat ik ook aan jou heb gegeven.'

Ik ben te geschokt om te reageren.

'Ik besefte niet eens dat het doden waren waar ik uiteindelijk tegensprak toen ik hier in een cel zat. Ik ging er gewoon vanuit dat ze hier ook opgesloten waren. Later kwam ik erachter dat dit bijwerkingen van het gif waren.'

Op mijn lip bijtend probeer ik te bedenken wat ik ga zeggen. Ik ben nog steeds boos op haar, natuurlijk. Maar dit... Ik kan het bijna niet bevatten. 

Ik kijk naar Ox. Zijn bleke huid is het enige wat er echt aan zijn uiterlijk veranderd is. Als ik hem voor het eerst zou zien, zou ik ook denken dat hij dood was. Maar het meisje bij Parren... Zij was anders. Zij was écht écht doods. Ox is inderdaad een beetje veranderd maar hij heeft nog steeds een sprankeling in zijn ogen die me doet denken aan de momenten waarop hij levend was. Hij zou bij wijze van spreken aan tafel kunnen schuiven, kijken naar zijn eten alsof dat het mooiste is wat hij ooit heeft gezien, praten met iedereen en lachen. Je zou hoogstens denken dat hij er wat ziek uitzag. Niet dood. Misschien draagt hij nog iets leven in zich? 

'Je hoeft niets te zeggen,' zegt Destiny die mijn twijfel door heeft. 'Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben maar ik ga mijn fouten rechtzetten. Mave, luister naar me en neem alsjeblieft van mij aan dat je gewoon hier weg moet.'

Ik knik. Verdwaasd. 'Ox?'

Ox draait zich naar me toe en kijkt me vragend aan. 

'Ze missen je. De Victorianen.'

Hij lacht verdrietig. Ze redden zich wel.

'Na wat je gedaan hebt... Heel erg bedankt dat je gedaan hebt wat je gedaan hebt. Ik weet niet waar ik het aan te danken heb.'

Ox glimlacht alleen verdrietig.

---

Oke, wat is het plan, vraagt Ox. Destiny is al een paar uur geleden vertrokken naar boven. Het zou verdacht zijn als ze de hele tijd hier bleef. Ik heb honger.

'Eh... Hier wegkomen, het zwaard laten verdwijnen en daarna Raa vermoorden als het even meezit.'

Dat is geen plan. Dat is een doel. 

'Het werkt voor mij.'

In welke zin.

Ik rol met mijn ogen. 'Wat moet ik in jouw ogen dan doen?'

Ox denkt na. Nou... Hier wegkomen zou wel handig zijn.

Als we niet in zo'n benarde situatie hadden gezeten, had ik gelachen. 'Kan jij niet naar boven gaan? Misschien kan je iets uitvinden over waar we zitten in dit vervloekte kasteel.'

Al gedaan.

'En?'

We zitten in de kerkers.

'Dit is niet het moment om grappig te gaan doen Ox!' flap ik er uit. Ik voel me beroerd.

Ox leunt een beetje nonchalant tegen de muur aan. Linkervleugel, derde cel van links. Er is een trap naar boven die leidt naar een hal. Als je nog een trap naar boven gaat kom je bij het woongedeelte van de huishouding. Er is daar een deur naar buiten.

Ik knik. 'Bewakers?'

Te veel. Destiny is de enige kans om hier weg te komen. Vanavond is ze hier. Ze is nu bezig met regelingen treffen. 

---

Het zwaard glom blinkend in zijn handen. Dus dit kleine zwaardje was het gene waar hij nu al jaren naar op zoek was. Het een gewoon simpel ding. Geen dure versieringen. Raa draaide het zwaard nogmaals om in zijn handen. Hij zou onsterfelijk worden. Dit kleine ding en het meisje zouden hem onsterfelijk maken. Een gevoel van euforie maakte zich meester van hem. Vanavond... Vanavond zou het zo ver zijn. Vanavond was het nieuwe tijdperk aangebroken. Zijn tijdperk. Vanavond.

---

Ze lieten hun paarden sneller rennen dan ze ooit hadden gedaan. Zelfs Kanin zat op een paard. Laos en Gillian voorop, de andere Victorianen als een waaier achter hen. Het moest niet lang meer duren. Nu. Vanavond. Vanavond zouden ze er zijn. Kasteel Ochtendlicht. Raa. Mave.

Vanavond.

--

Yaaayyy! Back on track XD.

Zoals jullie waarschijnlijk al verwachten is dit verhaal en daarmee de tweedelige boekenserie bijna aan haar einde gekomen. 

Natuurlijk stop ik naar deze serie niet met schrijven. Integendeel. Vandaag heb ik het eerste deel van een nieuw boek 'Starling' gepubliceerd. Hetzelfde genre, hopelijk straks even gewaardeerd. So... Just check it out :-)

Happy toetsweek!

x Femke