'Ik ga hulp halen!' roep ik over het bulderende lawaai van instortende en kapot vallende spullen heen. 'Laos is vast wel in de buurt en...'

'Nee! Ben je helemaal gek geworden?' Ox krimpt ineen van de pijn. 'Ren gewoon weg Mave. Vlucht gewoon.' Zijn woorden klinken moedeloos, misschien omdat hij niet meer gelooft dat ik hier wegga, dat ik hem achter laat. Of, en dat beangstigd me meer, omdat hij niet meer de energie heeft om het te zeggen. 

'Mave, je kan mij niet meer redden.' Hij kijkt me aan, bleek, vermoeid en met een mond die verwrongen is van de pijn. Het leven sijpelt langzaam weg van hem.

'Ox, je bent onsterfelijk! Je bent een vampier!'

'Onsterfelijkheid heeft bij ons te maken met ouder worden Mave. We kunnen wel degelijk sterven.'

Ik schudt geschokt mijn hoofd. Paniek bouwt zich op in mijn borst. 'Ox...'

'Het heeft geen zin om iemand te halen. Zij kunnen hier ook niets aan...' een schok gaat door zijn lichaam heen. Hij moet op adem komen voordat hij zijn zin afmaakt. 'Zijn kunnen hier ook niets aan doen. Ik wil niet dat je me gaat proberen te helpen.'

Met mijn lippen op elkaar gedrukt als een dunne streep probeer ik de tranen te bedwingen, met weinig succes. 

Het lawaai vervaagt. 'Ik blijf bij je.'

'Niet anders verwacht,' antwoordt hij kortademig. Ik pak zijn hand en knijp er voorzichtig in en laat hem pas los tot het zover is. 

Het geraas is opgehouden. Het is stil.

---

De deur wordt hard open gegooid. Laos stormt naar binnen. 'Mave h....' Hij maakt zijn zin niet af als hij het ziet. Met grote geschokte ogen staart hij de kamer in, totaal verstijfd. 'Mijn god,' fluistert hij. 'Mijn god.' Met een betraand gezicht kijk ik hem aan, en barst opnieuw in snikken uit. De warme tranen rollen over mijn wangen en vallen op het levenloze lichaam van Ox. Ze lijken Laos weer bij zinnen te brengen en hij snelt naar me toe. Hij legt zijn handen op mijn schouders. Ze trillen. 'Hij... hij wilde dat... Hij wilde...' 

Gillian komt de hoek om rennen. Zijn gezicht zit voor schrammen maar verder lijkt hij ongedeerd. Zijn uitdrukking verandert echter van bezorgd naar doods als hij ons ziet. Hij verbleekt zichtbaar en opeens is het zo stil dat je een speld kan horen vallen. 

'Hij... Hij deed dit voor mij.' Ik sta op en probeer me te vermannen. 'Hij offerde zich op.'

Gillian kijkt opeens woedend. 'Dit is hun schuld! Ik ga ze vermoorden! Ik ga hem vermoorden!' Hij stampt de kamer uit. 

Zo snel ik kan ren ik achter hem aan en probeer hem tegen te houden. 'Gillian wacht!' 

'Raa! Ik vermoord hem!' Hij schreeuwt harder dan hij ooit gedaan heeft en laat zich dan verslagen op de grond vallen. Hij verbergt zijn gezicht met zijn handen en schreeuwt nogmaals. Verwoed wrijft hij zijn tranen weg alsof ze er niet mogen zijn. Ik kniel naast hem neer en sla mijn armen om hem heen en hou hem stevig vast. Er zijn geen woorden nodig. De stilte om ons heen geeft een troost die niemand anders zou kunnen geven. Met een hand op zijn wang veeg ik zijn tranen weg. Hij weigert me aan te kijken, bang dat ik meer van zijn verdriet ziet. 'Het spijt me zo Gill,' fluister ik. 

Hij is eerst stil maar antwoordt dan toch. 'Het is zijn schuld. Raa's soldaten vielen aan. Hij stuurde ze.' Zijn stem bevat grote sporen van woede. 

'Hij wilde niet meer dat ik hem hielp. Hij wilde dat ik rende. Ik kon niet achterlaten Gillian. Hij heeft me gered maar ik snap niet dat ik dat waard ben. Waarom hij dat deed en het spijt me zo! Door mij is hij dood.'

Eindelijk kijkt Gillian me aan. Zo veel pijn en verdriet. Hij schudt zijn hoofd. 'Jij kan er niets aan doen. Hij deed wat hij wilde. Hij deed het voor ons. Het is niet jouw schuld, maar die van Raa.' 

'Raa zit achter mij aan. Door mij zijn jullie in gevaar. Gillian.... Ik denk dat ik weg moet gaan. Dan zijn jullie in ieder geval veilig.' Ik sta op maar Gillian pakt mijn pols. 

'We zijn nooit niet in gevaar geweest. Raa is dit begonnen. Wij gaan dit eindigen.'

'We kunnen hier niet blijven.' De stem van Valkon schalmt door het gebouw. De andere Victorianen hebben zeg achter ons verzameld. Allemaal zitten ze onder de schrammen en blauwe plekken, maar die lijken te vervagen als je naar hun gezichten vol verdriet kijkt.

'We zijn hier niet meer veilig, we moeten hier weg,' vervolgt Valkon.  'De soldaten zullen weer gaan komen. We kunnen niet riskeren dat anderen sterven.'

De rest knikt vermoeid. Gillian is stil. 

'We vluchten en we slaan terug. We gaan dit voor eens en voor altijd oplossen,' zegt Laos standvastig. Hij reikt een hand uit naar Gillian en trekt hem in een broederlijke omhelzing. 

'Voor Ox,' zegt hij.

De rest knikt. 'Voor Ox.'

-- 

yE bOII iS dEAD