De zon schijnt naar binnen en doet me wakker worden uit mijn half-slapende bui. Meteen met dat ik mijn ogen open voel ik dat er iets veranderd is. Ik voel me goed, niet loom of verlamd, ik kan me weer bewegen zoals ik dat wil. Verbaasd ga ik zitten en beweeg met mijn vingers. Ze zijn misschien wat stijf maar werken weer. Ook de wolk die mijn hoofd opvulde is verdwenen. Ik kijk om me heen. De kamer is leeg. De zon schijnt hevig en is warm, maar de lucht is nog vochtig als van een beginnende warme zomerdag. Een vogel buiten lijkt het enige andere wezen te zijn in mijn buurt. Voorzichtig sta ik op en loop de kamer uit. 

De hal is stil. Iedereen slaapt nog en de vredige rust die in het gebouw lijkt de hangen voelt door de recente gebeurtenissen vreemd aan. Op mijn blote voeten loop ik naar de kamer van Gillian. De koude tegels laten rillingen over mijn rug trekken. De deur kraakt ligt als ik hem open doe en dan verschijnt de kamer van Gillian. Meteen als ik naar binnen stap vang ik de geur op: bos en nog iets anders wat ik niet kan plaatsen. Gillian. Hij ligt nog in diepe slaap op bed. Zijn deken half over zich heen, een teken van een vorige warme nacht, met zijn mond iets open en zijn haar is warrig en hangt voor een deel voor zijn ogen. Hij is mooi als hij slaapt. Hij ziet er vredig uit en tijdens het slapen lijkt hij zich even geen zorgen te maken over mij en de Victorianen. Ik besef hoe veel verantwoordelijkheid hij moet dragen om voor alles en iedereen te zorgen. Hoe zwaar dat eigenlijk moet zijn. 

Langzaam ga ik naast hem liggen. Het bed ligt een klein beetje op waardoor Gillian beweegt en zijn ogen opent. Slaperig kijkt hij me aan, eerst tevreden en hij glimlacht, maar dan verbaasd. Hij gaat ineens overeind zetten en wrijft in zijn ogen. 'Mave!?' Ik druk mijn vinger tegen zijn lippen. 'Ssst,' fluister ik tegen hem. 'Je maakt iedereen wakker.'

Hij duwt voorzichtig mijn arm weg maar blijft hem vasthouden. 'Je... Je bent... Ben je wakker? Ben je beter?' Ik zie de vragen en het onbegrip in zijn ogen. 'Ik... Ik voel me beter,' antwoord ik zacht en kijk hem aan. 'Ik.. weet het niet.' Gillian trekt me dicht tegen zich aan. 'Je lijkt beter,' fluistert hij. 'Je lijkt weer op jezelf.' 

Ik kijk hem aan en kus hem dan zonder waarschuwing, traag en diep. Ik vlecht mijn vingers langzaam en voorzichtig in zijn haar en hij laat op zijn beurt zijn handen zacht over mijn rug glijden. 

Na wat seconden lijken te duren maar eigenlijk minuten zijn, trek ik me terug. 'Gill, ik moet je wat vertellen,' zeg ik en gooi alles wat er is gebeurd eruit.

----

Kasteel Ochtendlicht - Devina

'Sire, er is een gast voor u.'

'Laat maar binnen.'

Een klein en angstig meisje stapt naar binnen en Raa's ogen lichten op als hij haar ziet. 'Ah jij bent het,' zegt hij en kijkt geïnteresseerd op haar neer. 'Is het je gelukt? Kan ik je familie vrijlaten?'

Hij meisje ademt diep in uit en raapt al haar moed bijeen. 'Sire, het is bijna zover. Ik heb voorbereidingen getroffen. U hoeft alleen nog maar een klein leger te sturen en u krijgt wat u wilt.' 

Raa zucht tevreden. 'Het is fijn dat tenminste een van mijn onderdanen iets voor elkaar krijgt,' beaamt hij. 'Mijn trouwe onderdaan, heb je het flesje nog?'

Hij meisje haalt een flesje, halfvol met een blauwige vloeistof tevoorschijn. 'Het heeft zijn werk gedaan sire,' zegt ze en overhandigd het aan Raa. 

'Dat is fijn Destiny. Je mag je familie gaan bezoeken. Ik stuur meteen een legertje richting Victorium. Ik wil wel dat jij en je familie hier blijven tot ik het zwaard heb. Ik wil een soort garantie snap je?' voegt Raa toe als hij het verbaasde en verschrikte gezicht van Destiny ziet. Ze knikt en stapt dan richting de deur. 

'Wacht nog even,' gebiedt Raa. 'Kan je bevestigen dat iedereen, iedere Victoriaan zich nu in Parren bevindt? Is de toestand van onze Mave Kingsley goed? Ik kan haar alleen gebruiken als ze uiterst gezond is.'

'Ik kan u verzekeren dat zodra u haar ophaalt ze gezonder is dan ze ooit geweest is. Alle Victorianen zijn in Parren en zorgen voor haar. Ze vinden haar oh zo zielig en doen alles voor haar en ze heeft het zelf niet eens door! Grey is nog steeds helemaal hoteldebotel van haar en als je het mij vraagt is...' Ze valt plotseling stil en lijkt zich zorgen te maken over iets. Ze zet het al snel weer aan de kant en vervolgt haar verhaal. 'Grey zou alles voor haar doen. Ik denk dat hij zelfs zijn eigen Victorianen zou verraden voor haar.'

'Dank je Destiny.'

Destiny knikt en loopt de zaal uit. Ze rent dan bijna naar de gangen waar haar familie opgesloten is. 

Maar voordat ze er is, komt alles plotseling binnen. 

Ze staat stil, laat zich vallen en ademt geschrokken in. Ze vervloekt zichzelf voor wat ze gedaan heeft, ze huilt. 

Ze vraagt zich af wat ze in hemelsnaam gedaan heeft.

---

Heyhello everybody! 

Yesh I'm back at it again! Sorry dat het zo lang duurde maar heb het schooljaar overleeft maar alleen weinig inspiratie... mehh... 

Ik vind schrijven ontzettend leuk maar heb sinds kort geen inspiratie meer gehad dus vandaar de lange pauzes. Ik heb ontzettend veel ideeën voor nieuwe boeken en ben daarom minder met dit boek bezig geweest. Met één nieuw boek ben ik al bezig en over een ander heb ik twijfels om het op wattpad te zetten (het is nog niet geschreven). Dus....

Ik ga ff heel hard vakantie vieren en eten enzo, en slapen ofcourse.

XD