'Hey Gill! Voor jou Mave moeten we nog even een bijnaam verzinnen,' zegt Ox terwijl hij met zijn hoofd naar mij knikt. 'Ik dacht al dat ik jullie hier zou vinden.' Hij grijnst en kijkt van mij naar Gillian.  'Zullen we even alles afstoffen? Kunnen we daarna lunchen.'

Gillian staat op van de pianokruk en strijkt nog even met zijn hand over de toetsen. 'Ik vind het goed. Dan hebben we dat er ook weer op zitten,' antwoord hij. 'Kom je mee?' vraagt hij aan mij.

Ik knik en loop samen met ze de kamer uit. Terwijl we door de vele gangen lopen, werpt Ox me steeds een schattende blik toe. Soms stoot hij Gillian aan en trekt een wenkbrauw op. Gillian reageert daarop door met zijn ogen te rollen en te zuchten. Als we in een grote keuken aankomen zijn de Victorianen al bezig om doeken en emmers vol warm water te pakken. Terwijl Mora niet al te zuinig de vloeibare zeep bij het water schenkt, pakt Tine de dweilen uit een kast en zwaait er vrolijk mee in het rond. 'Ox? Doen jij en Valkon de eetkamer?' vraagt hij als we binnenkomen. Ox knikt en pakt een dweil van hem aan. 'Kijk je uit dat je niets kapot maakt? Die spullen hier moeten nog langer mee. Ox grinnikt. 'Je kent me toch! Ik maak nooit iets kapot.'

Tine haalt zijn schouders op. 'Zolang je maar weet dat je de volgende kroonluchter die valt, zelf moet maken.'

'Ja dat zal wel.' Ox zegt het terwijl hij zich omdraait en samen met Valkon de kamer in loopt.

'Jij ook Valkon. En trek niet zo'n gezicht. Je weet dat als je je hele leven boos blijft kijken, ook al ben je niet chagrijnig,  je altijd boos gaat doen.'

Een glimlach glijdt over mijn mond als ik Valkon iets hoor terug mompelen wat klinkt als : 'Zoek het lekker uit.'

Gillian probeert ook een glimlach te verbergen en brengt zijn mond naar mijn oor. 'Het is dat Tine het zelf allemaal gelooft, maar anders had Valkon hem al tientallen keren aangevallen,' fluistert hij. Ik krijg het maar voor de helft mee want zijn warme adem tegen mijn huid leidt te veel af.

Laos komt met een volle emmer naar ons toegelopen. 'Wil je me even helpen?' vraagt hij me en duwt de emmer in mijn handen. 'Deze moet naar de zaal. Tine zei dat wij en Gillian het daar moeten schoonmaken.'

'Oké,' zeg ik en loop met voorzichtig achter hem aan. Gillian die een paar doeken en dweilen draagt, loopt stilzwijgend achter ons aan. Ik voel zijn blik branden in mijn rug. Laos gaat naast me lopen en leidt even mijn aandacht af van de priemende grijze ogen. 'Hoe bevalt je kamer?' vraagt hij.

'Ik heb nog nooit zoiets gezien.'

'In de goede zin?' vraag hij aarzelend.

Ik glimlach en kijk hem vanuit mijn ooghoeken aan.  'Ja, in de goede zin.'

Opgelucht blaast hij adem uit. 'Mooi zo.'

Terwijl het water klotsend over de randen van de emmer stroomt komen we de zaal binnen. De glazen kroonluchters rinkelen door de wind die binnen komt als Gillian de gordijnen opzij schuift en de ramen opent. De kleine stofdeeltjes dwarrelen door de ruimte en dansen op het ritme van de tocht. 'Het werd tijd ook dat we terugkwamen,' mompelt Laos. 'Als we een week later waren gekomen hadden de motten vast al overal gaten in gemaakt.'

'Over overdrijven gesproken,' klinkt het vanaf Gillian's kant. Laos snuift maar op een vriendelijke manier. Ik glimlach als Gillian een blik achterom werpt terwijl hij hoest door het stof. Laos doet zogenaamd zijn hoest na. 'Over overdrijven gesproken,' echoot hij.

'Ha, heel grappig hoor,' mompelt Gillian terwijl hij met zijn hand een gordijn uitklopt.

'Hoe krijgen we het hier in godsnaam in één dag opgeruimd?' vraag ik. 'Voor de lunch notabene.'

'Het lijkt hier allemaal grote dan het is,' is Laos' antwoord. 'Wil je me die poetsdoek even aangeven?'

Ik doop de doek in het warme zeepwater en geef hem aan Laos. Kleine druppels vallen op de gladde vloer en laten die glimmen als een spiegel. Zelf pak ik een dweil en doop ook deze onder water. In een rustig tempo laat ik hem over de vloer glijden waardoor.

Het gaat inderdaad veel sneller dan ik gedacht had. Voor ik het weet zijn we al bijna klaar en staan we met z'n drieën naar het eindresultaat te kijken. Schone vloer, schone gordijnen en schone meubels. Ik staar naar het schuim dat op het water drijft. Opeens schiet me iets te binnen.

Met een hand schep ik een hand schuim uit de emmer en kijk naar de belletjes die langzaam stuk voor stuk beginnen te knappen.

Juist op dat moment gebeurt wat ik eigenlijk gepland had bij Laos. Ik krijg een handvol schuim in mijn gezicht gedrukt. Ik draai me om en zie Gillian met een ondeugende grijns op zijn mond en nog een opgeheven hand staan. Laos die een klein eindje achter hem staat, gaat dood van het lachen. Er valt dus nog maar één ding te doen. Ik gooi het schuim in mijn hand recht in zijn gezicht. Laos lacht alleen nog maar harder en ik lach ondeugend. Het duurt een paar seconden voor de schuimoorlog echt begint.

Lachend gooien we handen vol zeep naar elkaar en duiken af en toe weg achter meubels. Ik verschuil me achter een grote stoel als Gillian met de emmer water op me af komt rennen.

'Echt, als je het waagt!' lach ik en duw de stoel tussen ons in.

'Wat dan?' daagt hij uit. Hij komt dichterbij maar blijft met zijn voet achter de stoelpoot haken. De emmer klettert op de grond en het water stroomt over de grond en zelf weet hij ook nog maar net overeind te blijven. Ik ga stuk van het lachen en glij daarbij zelf uit over de gladde vloer. Ik grijp om me heen om niet te vallen maar mijn handen vinden enkel lucht. Net voordat ik de vloer raak houdt iets me tegen en ik voel een arm onder mijn rug. Gillian ogen zijn gevaarlijk dichtbij en de grijze diepe poelen lijken de tijd te stoppen. Opeens serieus blijven we naar elkaar staren. De plek waar hij me raakt tintelt en voelt prettig warm aan.

Een kleine kuch van Laos brengt ons terug naar de realiteit. Verdwaasd knipper ik met m'n ogen. Was het zojuist weer gebeurd? Gillian trekt me voorzichtig verder overeind en durft me niet aan te kijken. Laos lijkt ook ineens een stuk serieuzer en in zichzelf gekeerd. Hij wendt zijn blik af en lijkt ergens over na te denken. Ik plof neer op de stoel en er valt een ongemakkelijke stilte. Op dat moment vliegt de deur open en klinkt er een kreun.

Tine staat zuchtend naar de met zeep bedekte zaal te kijken. Laos, ik en Gillian wisselen een korte blik en een stiekeme glimlach glijdt over mijn lippen.

'En ik Ox maar zitten waarschuwen dat hij voorzichtig moest doen met de kroonluchters,' mompelt Tine verslagen.