'Mave! Oh mijn god Mave! Wat is er gebeurd?' Laos komt als een gek aanrennen. 'Was het Raa? Heeft hij dit gedaan.'

Met alle kracht die ik heb schudt ik mijn hoofd en probeer naar Destiny te knikken. Het is teveel moeite. Gillian schuift zijn armen onder mij en tilt me op. 'Ik breng haar naar binnen. Ox haal water en handdoeken. De rest...' Hij valt stil en werpt een blik op mij. 'Bewaak alles goed. Wat er ook is gebeurd we moeten er rekening mee houden dat Raa ermee te maken heeft.' De Victorianen knikken met een ongeruste blik. Laos lijkt te willen tegenstribbelen maar gaat met tegenzin op wacht staan, zonder me uit het oog te verliezen. Zelfs als Gillian me naar binnen draagt, blijft hij net zo lang kijken tot we verdwenen zijn. Toch is Laos niet de laatste die ik zie, maar Destiny die naar me knipoogt en een vinger voor haar lippen houdt. 

Ik moet kort zijn weggeweest want ik kom weer bij als Gillian me op mijn bed legt en snel aan mijn voorhoofd voelt. Mijn mond gaat open en dicht terwijl ik weer wat probeer te zeggen maar mijn tong is van rubber en mijn stem verdwenen. 'Laat maar zitten,' zegt Gillian als hij me ziet worstelen. 'We komen er vanzelf wel achter wat er gebeurd is.' De tranen beginnen weer over mijn wangen te stromen als Ox binnenkomt met de handdoeken en water. Hij tilt mijn hoofd op en gebiedt me wat te drinken. Met kleine slokken werk ik het water weg, al voelt het dik en stroperig aan in mijn mond. 

'Wat denk jij?' vraagt Gillian. 'Was het Raa?

'Ik... ik weet het niet,' antwoordt Ox voorzichtig. 'Ze is wel de eerste vrouwelijke vampier, we weten niet wat dat allemaal met zich meebrengt.'

Hallo, ik zit gewoon hier hoor! Dat ik niet kan praten betekent niet dat ik er niet ben.

Ik probeer overeind te krabbelen maar, suprise suprise, het lukt niet. Met de seconde worden mijn oogleden zwaarder en ik voel me alweer wegzakken.

'Ox, ga jij maar naar de anderen, en zorg een beetje voor Destiny, ze zal wel geschrokken zijn door dit alles.' De frustratie hoopt zich op in mijn borstkast na dit gehoord te hebben. Een seconde later val ik echter in een diepe koortsachtige slaap.

---

Als ik mijn ogen opensla voel ik me wonder boven wonder, beter. Niet dat ik me kan bewegen, maar het rubberen gevoel is verdwenen. Alles voelt alleen nog erg zwaar. Ik lig op mijn rechterzij gedraaid, met mijn hoofd naar Gillian die er toen nog zat, maar nu weg is. 

'Je bent wakker?'

Ik schrik als ik haar stem achter me hoor, niet in staat om haar te zien door bij te draaien. 

'Het werkt beter dan gedacht, vind je ook niet?' Ik pers mijn lippen op elkaar van woede. Ik grom zacht maar ik ben waarschijnlijk de enige die dat horen kan. Destiny loopt nu naar de andere kant van me zodat ik haar eindelijk kan zien. Ze ziet er gevaarlijker uit dan ze ooit gedaan heeft. 'Gillian vroeg of ik je wat water wilde brengen,' grijnst ze. 'Hij is zo bezorgd, ook om mij. Je zou er bijna medelijden mee krijgen.' Ze tovert een waterkan en glas tevoorschijn en zet beide op mijn nachtkastje. '"Destiny, gaat het wel? Kan ik iets voor je doen?" of "Destiny, ga anders even liggen, ik stuur Laos wel, die kan je misschien een beetje op je gemakt stellen."'

Ze pakt het flesje met de blauwe vloeistof uit haar zak en trekt een uitdagende wenkbrauw op als je mijn angstige gezicht ziet. 'Bang? Mave, ik probeer je alleen maar te helpen, als je niet nu een druppel hiervan neemt komen de bijwerkingen, en geloof me, je wil alles behalve dat.'

Bijwerkingen? Zijn er nu ook al bijwerkingen?

Ze laat een druppel van de vloeistof in de kan vallen en vult het glas. Er klotst een beetje water over de rand, wat een gekke vlek veroorzaakt op het kastje. Ze lijkt het niet door te hebben. Met moeite duwt ze mijn kussen omhoog en tilt mijn hoofd op. Ze zet met een beetje geweld het glas aan mijn lippen. Als ik probeer tegen te stribbelen merk ik dat bewegen ineens een stuk beter gaat en Destiny moet moeite doen om mijn hoofd stil te houden. Toch is ze nog steeds een stuk sterker en na een paar moeilijke minuten moet ik het opgeven. Met een grijns giet Destiny de inhoud van het glas in mijn mond, en geeft amper de kans om het door te slikken of uit te spugen. Het water brand in mijn keel, en ik voel me weer verzwakken. Het rubberen gevoel is binnen no-time terug. Met een trotse blik haalt Destiny het glas weg en zet het weer op het kastje. 'Ik zal Gillian zeggen dat je van het water genoten hebt,' zegt ze met een knipoog en loopt de kamer uit. 

Haar woorden blijven echter door mijn hoofd spoken. "Als je niet nu een druppel hiervan neemt komen de bijwerkingen... bijwerkingen bijwerkingen."

"Hij is zo bezorgd, ook om mij."

Dat smerige... 

Vooral dat wat ze zei over bijwerkingen kan ik niet los laten. Als ik ooit van deze verlamde toestand bijkom, wat zal er dan gebeuren? Wat moet er in hemelsnaam erger zijn dan dit?!