Een paar dagen later

Destiny lijkt haar plek hier langzaam te vinden. Ze is vaak bij mij maar durft ook steeds meer te praten met de anderen, meestal met Laos trouwens. Ik ben in de keuken bezig als iemand ineens twee handen voor mijn ogen houdt. 'Als ik moet raden wie je bent, is dat niet erg moeilijk,' glimlach ik terwijl ik wat zoekend met mijn handen achter me beweeg.
'Oh?' Klinkt er verbaasd achter me. 'Hoezo?' Hij doet zelfs niet eens de moeite om zijn stem te verhullen. 'Je weet het nooit zeker toch?'
Ik draai me om, de handen zijn nog steeds voor mijn ogen, en ga op mijn tenen staan om hem te kussen. Gillian laat gelijk zijn handen vallen en kust me terug, al is het met een grote glimlach waardoor zijn lippen vrij strak zijn. 'Nu weet ik het heel zeker,' fluister ik tegen zijn mond en lach.
Hij rolt met zijn ogen en trekt een wenkbrauw op. 'Je bent heerlijk ontwapenend Kingsley,' zegt hij en draait met een pluk van mijn haar.
Nu is het mijn beurt om een wenkbrauw op te trekken. 'Sinds wanneer is ontwapenend zijn heerlijk?'
'Sinds jij het bent.'

'Nog even en ik ga over m'n nek,' zegt Ox droog als hij de keuken komt ingelopen. Hij trekt gelijk een kast open en duikt erin om eten te zoeken.
'Wacht maar tot jij iemand vindt,' lacht Gillian. Ox schudt zijn hoofd en duwt de kast met een zuur gezicht weer dicht. 'Momenteel heb ik een relatie met eten, daar heb ik voor nu genoeg aan. Er is trouwens niets meer. Zou Laos daar deze week niet voor zorgen?'
'Jup, hij is in de tuin, maar volgens mij heeft hij het vrij druk met Destiny.'
Ox trekt een lang gezicht. 'Jezus zeg, ik ga niet nog zo'n klef stelletje aankunnen. Helemaal niet als het ten koste gaat van mijn relatie.'
'Jouw relatie?' vraag ik verward.
'Ja. Met voedsel. Dat zei ik toch net. Gillian, heb jij nog eten liggen op de geheime plek van je? Ik heb echt eten nodig.'
'Ja dat is duidelijk, en nee dat heb ik niet.'
Ox kijkt op en staart Gillian berekenend aan.
'Echt wel.'
'Nee! Serieus, je blijft daar weg.'
'Je hebt jezelf verraden Gill, ik ga wel even kijken.' Gelijk daarna loopt Ox de keuken uit.
'Ox!' Gillian zucht gefrustreerd en kijkt me vragend aan. Ik lach en knik. 'Ga jij je eten maar verdedigen.'
Hij streelt nog even over mijn wang en loopt dan na een dankbare en speelse blik, de keuken uit.

Ik stap met een zweem van een glimlach over mijn lippen de tuin in. Laos heeft me de hele tijd ontweken en het wordt tijd dat daar verandering in komt.
De zon schijnt redelijk fel maar het is nog best een koude lentedag. Vroeger hield in ontzettend veel van de lente, omdat daarna de zomer zou komen. Je kan wel raden wat mijn favoriete jaargetijde is. Ik sla de hoek om en zie Destiny. 'Hey!' roep ik. Ze schrikt maar ontspant weer als ze mij ziet. 'Is Laos niet bij je?'
'Nee, hij is even eten of zoiets aan het het halen uit de voorraadkast,' lacht ze terwijl ze naar me toe loopt. We gaan beide op het dichtstbijzijnde bankje zitten, met onze gezichten in de zon.
'Dan zal hij wel snel weerkomen, er is namelijk helemaal niets meer.'
'Dat zei Laos ook al.'
'Maar hij is toch wat gaan zoeken?'
'Ja zoiets. Hij had het over een geheime voedselplek van Gillian volgens mij.'
Van binnen lach ik om haar woorden. 'Als iedereen die plek weet, is hij niet meer zo geheim. Vind je ook niet?'
Destiny lacht.

Gelijk daarop komt Laos de hoek om lopen. 'Ik heb wat gevonden. Ox was er ook al en...' Hij stopt als hij mij ziet en ik zie hem compleet verstrakken. 'Wat is er?' vraagt hij in de meest neutrale stem die ik ooit gehoord heb. 'Moet ik iets weten?'
Iets in me steekt. Als hij zo ontzettend onverschillig naar me doet, doet dat nog meer pijn dan de momenten waarop hij boos is. 'Hey Laos, ook leuk om jou weer te zien.'
Er verschijnt een frons op zijn gezicht, maar geen boze. Ik ga iets verzitten. 'Ik wilde gewoon kijken hoe het met jullie ging.'
Laos haalt zijn schouders op. 'Goed hoor. Wil je ons nu alleen laten?'
Destiny kucht en de sfeer wordt ineens nog ongemakkelijker dan die al is. Ik ben plotseling ontzettend boos. Hij heeft het recht niet om boos op me te zijn als ik de reden daarvoor niet eens weet! 'Nee, ik ga niet weg,' zeg ik stellig. 'En weet je waarom niet? Omdat ik gewoon in hemelsnaam wil weten wat er toch aan de hand is! Waarom je boos?! Wat heb ik gedaan waarom je me opeens haat?!'
'Ik haat je niet!'
'Wat is er dan?'
Hij gooit wanhopig zijn armen in de lucht. 'Dat kan ik niet zeggen omdat ik het zelf ook niet precies weet!'
'Waarom ben je dan boos?' Mijn stemming slaat om van boos naar verdrietig. 'Laos, ik mis je. De leuke grappen en gesprekken. Wat ik ook gedaan heb, ik wil het goedmaken.'
Hij perst zijn lippen op elkaar en lijkt iets te willen zeggen, maar hij bedenkt zich.
Blijkbaar gebaart Destiny iets want Laos is opeens even afgeleid. 'Dat kan je niet. Het ligt aan mij.' Hij is stil en ik zwijg omdat ik hem niet wil onderbreken.
'Ik ben boos om mezelf en ik moet gewoon even een paar dingen uitzoeken, en dat gaat het best alleen of even zonder jou of de Victorianen.'
De neiging om hem even aan te raken en om hem te helpen is groot, maar na wat hij zei durf ik het niet.
'Is het erg?' vraag ik voorzichtig.
'Daar ben ik zelf ook nog niet uit.'
Het is weer stil.
'Mave, het gaat wel weer goed komen. Ik heb gewoon even tijd nodig.' Hij glimlacht voor het eerst in lange tijd naar me, als is het niet helemaal overtuigend.
'Je kan alles tijd krijgen die nodig is,' verzeker ik hem. 'Het spijt me dat ik al die tijd zo stom was en je gewoon niet met rust liet.'
'Dat maakt niet uit, ik was zelf ook niet heel duidelijk.'
'Vertel je het als je hulp nodig hebt?'
'Natuurlijk.'
Een bries waait door de tuin en doet onze haren opwaaien.
'Laos?'
'Ja?'
'Zal ik deze week maar eten gaan halen?'

----
Finally weer een hoofdstuk! Sorry dat het alweer zo lang duurde... Ik ben nou niet bepaald goed in systemen en plannen en doen wat ik ook weer wilde zonder dat er wat anders tussen komt.
Wie heeft er momenteel ook een relatie met eten waardoor die zich ook zo'n propje voelt als Ox/ik?