Hij begint rondjes om mij heen te lopen. 'Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit iemand als jij ontmoet.' Hij formuleert elk woord zorgvuldig wat hem de woorden langzaam laat zeggen. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. Hij ziet het en wappert zijn woorden weg. 'Laat maar.'

'Heeft het hier wel eens gesneeuwd?' vraagt hij opeens. Weer kijk in hem niet-begrijpend aan. 'Wat is dat?' vraag ik weifelend. 'Niet dus.' constateert hij. 'Je wist dat ik je zou kiezen.'

'Op het laatst pas. Toen ik...'

'...Op keek?' Ik knik. Hij knik. 'Waarom heb je me gekozen?'

'Jij weet niet van ophouden hè?' Ik haal mijn schouders op. 'Dat is een betere eigenschap dan moordlust.' Ergens voel ik dat ik hem geraakt heb en dat voelt goed. 'Je heb een scherpe tong Mave Kingsley.' Weer die rilling. Hij moest hier eens mee op houden want steeds dat 'ge- Mave Kingsley' bezorgt mij de kriebels. Of dat hoort volgens hem.

'Ik moet je nog wat vertellen Mave.'

'Dat je een bloedzuigend monster bent zonder compassie? Wat als dat het is hoef ik het niet te horen want ik weet het al.'

Hij begint verder te praten alsof hij me niet gehoord heeft. 'In de twee dagen dat jullie nog wat mogen trainen helpen de... vampiers die jullie gekozen hebben.'

'Wat als ik dat niet wil?'

'Jij hebt niets te willen Kingsley!' Zijn stem veranderd van lichtelijk geamuseerd naar hard en koud. Ik krijg een plotselinge neiging om achteruit te deinzen maar houd me in. Als ik het nog deed kon dat niet want ik zit technisch gezien vastgebonden aan een stomme stoel. Ik kan eigenlijk ook niets anders doen. Ik voel me opeens zwak en hopeloos omdat ik mij realiseer dat hij alles met mij kan doen wat hij wil. Ik ben nu zijn bezit en dat maakt mij meer dan razend. Ik ben al in zijn bezit geraakt toen we elkaar ontmoetten.

'Was jij het?' vraag ik zacht en ik probeer mijn stem onder controle te houden maar midden in die kleine zin schiet hij toch de lucht in. Hij beantwoord mij vraag met een schuinen lach. 'Wat bedoel je?' antwoord hij met een vraag. Zijn ogen twinkelen gevaarlijk en verraderlijk en dat spreekt boekdelen voor mij. Híj was het. Híj heeft ons verraden. Ik laat mijn hoofd verslagen hangen en weiger nog ook maar één woord tegen hem te zeggen. Hij bestaat niet voor mij. 'Zit er niet over in,' lacht hij: 'Zonder mij had toch iemand anders jullie gevonden. Ik knijp mijn ogen dicht om de brandende tranen in mijn ooghoeken niet te laten stromen. 'Je denkt dat niet huilen je sterker zou maken?' Zijn stem klinkt hol en ik negeer hem.

Als ik mijn ogen weer opendoe zit hij ineens vlak voor me. Zijn lichtgrijze ogen kijken me observerend aan. Alsof ik een onbekend dier ben dat hij voor het eerst ziet. Ondanks mijn proberen glijd er toch een traan uit mijn ooghoek. Hij veegt hem weg en kijkt naar het natte spoor dat hij achterlaat op zijn bleke vinger. 'Blijf van me af,' fluister ik venijnig. Hij kijkt me doodserieus aan. 'Wat wil je ertegen doen?'

Ik wil net een kleinerende opmerking maken, als er op de deur wordt geklopt en hij gelijk open gaat. Een andere vampier stapt naar binnen. Zijn blonde plukken haar vallen voor zijn donkerblauwe ogen. Hij is lang en slank gebouwd en ziet er op het eerste gezicht niet uit als een vampier. 'Kom je Gillian,' zegt hij: 'Wat doe je er verrekte lang over.' Zijn stem klink glad maar heeft niet dezelfde kou als Gillian of de andere vampiers. 'Ik kom Ox,' antwoord Gillian. Hij klinkt bijna vriendelijk maar ik laat me niet voor de gek houden. Vampier klinken niet vriendelijk. De vampier die Gillian Ox noemt werp een nieuwsgierige blik op mij. 'Dus dit is haar?' Gillian knikt.

'Ze ziet er anders uit dan ik dacht. Voor mijn gevoel was ze jonger en blond ofzo,' zegt Ox.

'Dan denk jij blijkbaar niet veel,' meng ik mij in het gesprek: 'Wat dacht je? Dat ik zo'n domme trut zou zijn als al die meisjes uit het kasteel?'

'Pittig ding Gillian,' lacht hij. Gillian knikt. 'Je moest eens weten. Ze probeert steeds uit te zoeken waarom ik haar gekozen heb. Ze vraag mij de oren van het hoofd.' Een half maar droevig lachje verschijnt op Ox' gezicht. Waar slaat dat dan weer op? 'Neem jij haar even mee? Ik moet nog even wat doen,' gaat Gillian verder. Ox knikt en loop naar mij toe terwijl Gillian de kamer uitstapt. Ik kijk hem na en haal pas weer adem als ik zijn voetstappen niet meer haar. 'Zo tante,' zegt Ox terwijl hij achter mij neerknielt: 'Zullen we die touwen van jou even losmaken?' Ik wordt zenuwachtig als hij achter me zit en dat komt waarschijnlijk omdat ik hem niet kan zien en niet weet wat hij precies doet. 'Waarom zou je me losmaken?' vraag ik achterdochtig. 'Omdat' Hij snijd een touw door met een dolk die hij uit een schede om zijn middel haalt door: 'die krengen je wonden als ik weet niet wat bezorgen.'

'Waarom maak jij je daarom zorgen?'

Hij lacht. 'Gillian had gelijk over dat veel vragen stellen. Moet ik je eerlijk antwoord geven?' Ik knikt vastberaden. 'Omdat ik je bloed al van een afstand kan ruiken en dat leid me behoorlijk af als je begrijpt wat ik bedoel. Die wonden moeten verbonden worden voordat een vampier je aanvalt door de geweldige geur ervan. Ik en zeker Gillian zitten er niet op te wachten dat jij voor de Spelen al dood bent.' Ik ben stil en werp een verontrustende en wantrouwende blik achterom. 'Jij wilde het weten,' beredeneert hij en snijdt de laatste touwen om mijn handen door. Mijn polsen branden als gekken en ik wrijf er zacht over en inspecteer de wonden. Ze zijn inderdaad behoorlijk groot en het touw waarmee ze vastgebonden zaten is op sommige plekken doordrenkt met bloed. Ox komt nu voor me zitten en begint aan de touwen om mijn enkels. 'Ben je niet bang dat ik wegloop?' vraag ik. Hij schud zijn hoofd. Dit hele gebouw is omringt door bewakers en zit vol vampiers, je zou geen tien meter ver komen zonder gepakt te worden.' Lekker dan.

Na een minuut zijn ook mijn enkels vrij en branden de wonden lelijk. Hij verbindt zowel mijn polsen als mijn enkels met een dun gaasverband. Als hij daarmee klaar is trekt hij mij omhoog en duwt me richting de deur. Hijzelf loopt een meter van mij verwijderd achter me aan. 'Kom,' zegt hij: 'De anderen wachten.'

~~~

Hij begeleid me naar een grote zaal wat normaal de balzaal van de baron zal zijn. De meisjes staan kriskras door de ruimte versprein. Bijna iedereen huilt. Olive staat verdwaasd huilend om zich heen te staren en heeft duidelijk geen enkel idee wat er aan de hand is. Zonder acht te slaan op de pogingen van Ox kom me tegen te houden, ren ik naar haar toe en omhels haar. Voorzichtig til ik haar op en fluister sussende woorden. Ze geeft zich over aan mij en huilt in mijn nek. Mijn schouder is nat van haar tranen maar dat boeit me niet. Ik weiger haar neer te zetten en ga met rechte rug bij de andere meisjes staan. Zowel Gillian - die hier blijkbaar al is - als Ox werpen me een blik toe die ik niet kan plaatsen. Ik probeer het zo goed als ik kan te negeren en geef mijn volledige aandacht aan Olive. 'Rustig maar meisje,' fluister ik. Meer durf ik niet te zeggen. De woorden als 'Het komt wel goed' of 'Ze doen je niets' zouden gigantische leugens zijn en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om haar valse hoop te geven. Ik weet zelf dat ze geen kans maakt. Ik ook niet. Hoe je het ook went of keert, wij beide zijn gedoemd om te sterven voor een laffe koning. Er staan ongeveer vier vampiers maar die nemen elk weer een meisje mee naar een volgende kamer. Blijkbaar is dit gewoon een zaal waar we doorheen moeten.

Gillian loopt naar mij toe. Hij kijkt serieus maar ik kan toch ook een verwonderde blik in zijn ogen onderscheiden. Hij probeert bij Olive te komen. Snel zet ik haar neer en duw haar achter mij. 'Blijf van haar af!' sis ik. Hij trekt een wenkbrauw op en voor ik het weet heeft hij haar achter me vandaan getrokken en brengt haar naar een woest uitziende vampier. 'Olive!' Ze kijkt naar mij en steekt haar handjes naar mij uit. Ik probeer naar haar toe te komen maar wordt stevig vastgehouden door Ox. 'Hoe kan je een meisje van vijf uitkiezen!' schreeuw ik naar de woeste vampier die Olive langzaam de zaal uit begeleidt. 'Wat voor iets ben je als je dat doet!' Hij laat zijn tanden zien en voor ik het weet zijn ze de deur al uit. Weg. Ik probeer mij los te rukken uit de greep van Ox maar dat lukt niet. Zelfs geen beetje. De stem van Gillian doorbreekt de stilte die ineens op steekt. 'Ox ga jij maar naar Loranna. Ik neem haar wel mee.'

Hij pakt mijn arm stevig beet en trekt me de zaal uit. Ik probeer hem te slaan maar hij ziet het aankomen. Niet zoals die avond. Toen had hij het niet verwacht. Nu blijkbaar wel. Als we in een donker blauwe kamer aankomen gaat hij tegenover me staan maar houdt nog steeds mijn arm vast. Hij kijkt mij diep in de ogen. 'Mave,' fluistert hij. 'Ik wil dat je rustig blijft zo meteen.' . Dan draait hij mijn arm om met de kant van mijn nagels onder. Zijn vinger glijdt over mijn zachte huid en ik probeer mijn arm los te rukken. Opeens haalt hij met een nagel mijn arm open en blijft naar mijn bloed kijken dat langzaam opwelt. Ik kreun van pijn. Ik ben bang voor wat hij gaat doen. Gaat hij me bijten? Waarom zou hij dat... Op dat moment gooit hij een blauw poedertje over de wond en mompeld een paar rare woorden terwijl de wond lijkt te exploderen. Wat hij ook gezegd over rustig blijven, ik negeer het. Ik gil het uit van de verblindende pijn en laat me op mijn knieën vallen. Met mijn andere arm probeer ik het poeder weg te vegen maar dat gaat haast niet. De pijn wordt nu zo hevig dat ik bijna niets meer kan zien en ik weet dat ik het bewustzijn verlies. Ik werp nog een laatste wanhopige en een van pijn vervulde blik naar Gillian. In zijn ogen lees ik medeleven. Medeleven? Ik heb geen tijd om daar over na te denken. De pijn bereikt zijn hoogtepunt ik voel me wegzakken. Als het zwart wordt voel ik daarna niets meer.

----

XXL, hoofdstuk speciaal voor jullie! Cliffhanger! Please forgive me people!

groetjes bibbeltjexvampiero