De soldaten nemen mij mee naar een kleine, duur ingerichte kamer en doen niets uit op mijn verwoede ontsnappingspogingen. Wat ik ook duw of trek en wat ik ook zeg, niets werkt. Ik word op een stoel gezet en daar binden ze ook mijn enkels aan elkaar. Het touw snijdt en schuurt flink en ik voel al pijnlijke schaafwonden op mijn voeten. De soldaten zien het maar doen er niets aan. 'Diegene die je gekozen heeft komt zo om je in te lichten,' zegt één van hen enkel. Gelijk krijg ik het ijskoud. Gillian Grey. Ik voel mij verraden en gekrenkt maar heb geen idee waarom. 'Alsjeblieft laat ons gaan,' fluister ik naar de soldaat: 'Jij weet wat er met ons gaat gebeuren. We gaan allemaal dood, ook al die jonge kinderen.' Ik heb geen idee waarom maar de tranen stromen over mijn wangen en trekken sporen als kleine riviertjes. De soldaat negeert mijn woorden en loopt zonder iets te zeggen de kamer uit. Alles wat hij achterlaat is wanhoop en verdriet. Ook schuld. Vooral schuld.

De gordijnen waaien op door opstekende windvlagen en loeien door Pictum. Zij zijn het enige geluid wat ik hoor - op mijn gesnik na dan- en maken de wereld eenzaam. De touwen doen pijn, mijn verdriet doet pijn. We hadden het bijna gered maar nu was alles als nog voor niets geweest. Al die kinderen die op mij gerekend hadden, heb ik moeten teleurstellen. Vooral Olive. De kleine Olive van vijf die nu naar Arena moet. Alleen als ik daaraan denk voel ik me al verschrikkelijk.

Als de deur openzwaait probeer ik me te vermannen. Niemand hoeft dit te zien, vooral hij niet. Hij is het niet waard om voor te huilen of zwakte te laten zien dan ook. Snel trek ik een denkbeeldige muur op en maak me klaar voor wat komen gaat.

Gillian Grey stapt naar binnen en blijft staan om naar mij te kijken. Ik weiger terug te kijken en blijf naar het dure buitenlandse tapijt staren al voel ik zijn ogen branden op mijn huid. Langzaam loop hij naar me toe en houdt een meter voor mij stil. 'KIjk me aan,' beveelt hij. Ik weiger. 'Kijk me aan Mave,' herhaald hij. Nog steeds weiger ik ook maar iets te doen of te bewegen. Hij komt nog dichterbij en pak vliegensvlug mijn kin beet en dwingt mij hem aan te kijken. Zijn licht grijze ogen doorboren de mijne. 'Je hebt gehuild,' zegt hij maar eigenlijk is het een constatering. Ik zeg niets. 'Waarom heb je gehuild Mave? Ben je bang voor ons? Ben je bang voor de dood?'

Ik haal schokkerig adem. Zijn koude en bleke vingers houden nog steeds mijn kin vast. 'Ben je bang voor de dood?' Langzaam knik ik. 'Je bent gek als je niet bang voor de dood bent,' fluister ik verbeten. Hij grijnst. 'Je bent slim Mave Kingsley,' zegt hij en laat eindelijk mijn kin los. Ik blaas mijn adem uit. Zijn grijns wordt nog breder als hij dat merkt en zijn hoektanden flikkeren in het licht. 'Heb je daarom gehuild?' Ik schud langzaam en voorzichtig mijn hoofd. 'Ik heb gehuild omdat ik heb gefaald.' Mijn stem hapert van emotie. 'Ik heb gehuild omdat jullie onschuldige kinderen vermoorden en ze ook nog naar Arena brengen. Ik heb gehuild omdat ik medelijden heb met jullie. Met jou.'

Hij lijkt uit het veld geslagen maar ik zie een geamuseerde schittering in zijn ogen. Hij mompelt wat maar ik kan hem niet verstaan. 'Wij hebben geen medelijden nodig,' zegt hij: 'Bloed is het enige wat wij nodig hebben en dit is onze beste manier om het te krijgen.'

'Door onschuldige meisjes te vermoorden?'

Hij kijkt nu boos. 'Door onschuldige meisjes een kans te geven hun land te eren! Het leven is geen sprookje Mave. Het leven is een vreselijk iets. Er is dood, verderf en angst. Er is dwaze liefde en er zijn overal stomme gevoelens die nergens op uit lopen. Er zijn jagers, en prooien. Dát is realiteit. Dát is het leven!'

'Jij weet niets over leven. Zelf ben je dood.' Een geamuseerde lach verschijnt op zijn gezicht na het horen van mijn woorden maar hij zegt niets meer. Hij steekt een lange witte vinger uit en strijkt langs mijn wang. Een rilling loopt over mijn rug. Zijn grijs verbreedt. 'Waarom heb je mij gekozen?' vraag ik bibberend. Hij lacht en trekt daarna een zuinig mondje. 'Waarom zou ik dat vertellen?' Daar heeft hij een punt. Ik kan hem niets geven en hij heeft dus geen enkele reden om het mij te vertellen. 'Wat moet ik doen in Arena?' Hij blijft zijn ogen maar in de mijne boren. Ik wordt er zenuwachtig van. Als ik denk dat ik ook op deze vraag geen antwoord krijg, begint hij te spreken. 'Arena is natuurlijk een best groot land dus wordt de Spelen in het puntje van Arena gehouden. Ieder meisje krijgt 1 pijl om zich te verdedigen.'

'Wat! 1 pijl!? Dan hebben we totaal geen kans!'

'Het is ook niet de bedoeling dat jullie een kans hebben.' De angst steekt nu echt de kop op.

'Jullie krijgen twee dagen om je klaar te maken. Over drie dagen worden jullie naar Arena gebracht met een kleine rugzak.' Ik kijk hem raar aan. 'Waarom een rugzak en niet een goed wapen?!'

'We moeten jullie wel lang genoeg in leven houden om een echte Spelen te organiseren. Als we jullie geen rugzak geven zijn jullie na twee uur al doodgevroren en kunnen we bovendien niet meer van jullie genieten.'

Ik walgde van hem. 'Er staat een boot klaar op de Zwarte Zee met plaats voor 1 van jullie. Wie als eerste in die boot zit heeft gewonnen en blijft dus leven. De rest gaat dood. Einde Spelen.'

Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd hangen. 'Waarom heb je mij gekozen?' vraag ik woedend. 'Waarom heeft een ander een meisje van vijf gekozen! Vijf!' Ik ben nu echt woedend. Het lijkt niet eens op wat ik heb voorgesteld. Ik had gedacht dat we nog een kans hadden! Ze gaan ons gewoon in koele bloedde afslachten als vee. Niemand kan daar wat aan doen. 'Jullie zijn monsters!' schreeuw ik: 'Jullie hebben geen enkel gevoel! Jullie zijn een stelletje gestoorde psychopaten! Niemand verdiend jullie! Zelfs medelijden en angst is te goed voor jou Gillian Grey!'

Hij lacht om mijn uitbarsting. 'Zo is het leven Mave Kingsley. Zo is de realiteit.'

----

Tot nu toe nog steeds leuk? :-)