Mijn buik knort zo hard dat ik me met angst afvraag of ze ons niet kunnen horen. We hebben ons wat dieper in het bos verscholen om een plan te bedenken. Niet dat dat echt lukt. We zullen toch echt moeten afwachten. De honger is nu zo aanwezig dat ikzelf moeilijk kan nadenken. Het enige wat ik wil is eten. Maar ja... Waar is eten? In de zee. Waar zijn de Victorianen? Bij de zee. Ik zucht en laat me achterover tegen een boom aan glijden. Dit schiet niet op zo. Ze wachten wel en wij raken alleen maar nog wanhopiger.

De wereld om ons heen is grijs en koud en kleine ademwolkjes zouden onze schuilplaats kunnen verraden. Olive is even verderop gaan zitten. 'Hoe gaat het Olive?' vraag ik. Ze geeft geen antwoord. Ik kijk naar de plek waar ze zit. En daar is ze niet meer.

'Olive!' Mijn stem wordt al schor van het roepen. Ze hebben haar. Ik weet het zeker. Opnieuw lopen er weer tranen over mijn wangen. Ik heb gefaald. Ze hebben haar meegenomen zonder dat ik het zag. Ik stop om op adem te komen. Dit werkt niet. Als ze haar echt hebben kan ik beter naar de boot toe.
Stille tranen blijven over mijn wangen stromen en vallen in de sneeuw als ik met pijn in mijn hart richting de boot ga lopen. Alsjeblieft niet zo. Alsjeblieft niet zo snel. Het was gebeurd in een oogwenk.

---

Het strand is leeg en een verkeurd hoopje hout markeert de plek waar het vuur was geweest. Geen Victorianen. Geen Olive. Mijn vermoeden wordt bevestigd. De boot deint alleen en eenzaam op de golven. Angst maakt zich van mij meester. Ze zijn in de buurt. Ik voel het.

Juist op dat moment voel ik iets kouds en scherps tegen mijn keel aandrukken. Een zachte lage stem fluistert in mijn oor. 'Je bent te laat.' De stem van Laos. Het gaat toch Laos worden.
Ik probeer me uit alle macht los te rukken. 'Jullie hebben Olive al vermoord!' schreeuw ik. 'Jullie moeten me laten gaan!'
Laos draait me om en ik zie vol angst aan hoe elke Victoriaan me grijnzend zit aan te kijken. En dan zie ik Olive. Uit alle macht probeer ik me uit Laos' greep te bevrijden en naar haar toe te komen. Ze huilt hartverscheurend. Gillian heeft haar vast en kijkt me geringschattend aan. 'Wat ga je nu doen Mave?'
Ik ben verbijsterd. Mijn spieren doen pijn en ik zak op mijn knieën, het mes nog steeds tegen mijn keel aangedrukt. Ik kan niet bij de pijl. 'Laat haar gaan,' fluister ik verslagen. 'Neem mij.'
Gillian grijnst. 'Ben je niet bang voor de dood.'
Ik schud van nee. 'Op dit moment niet.' Tot mijn verbazing merk ik dat dat ook echt zo is. Ik ben enkel bang dat ze Olive wat aandoen. Gillian laat haar los en komt dichter bij me staan. Ze is alleen nog omsingelt door de andere vampiers. Ik moet bij die pijl zien te komen! Zo langzaam en voorzichtig al ik kan breng ik mijn hand naar de binnenkant van mijn jas. Niemand lijkt het nog te merken. 'Geef me een reden om jou boven haar te kiezen.' Hij wijst naar de doodsbange Olive. Ik omklem met mijn hand de pijl. Ik moet het goede moment afwachten. 'Omdat ze nog zo jong is,' antwoord ik. Hij trekt een wenkbrauw op. 'En?'
'Ze heeft nog een heel leven voor zich!'
'Jij ook toch?'
Ik schud mijn hoofd. Breng haar naar de boot, dood mij.' Hij schudt zijn hoofd en draait zich om. Mijn kans. Ik haal de pijl uit mijn jas en steek hem met zo veel mogelijk kracht naar achter. Ik hoor een verstikte kreet en Laos' greep verslapt. Ik duw hem weg en ren naar Olive. De Victorianen zijn te verbaasd om me tegen te houden als ik Olive's hand pak en naar de boot begin te rennen.
Lang duurt hun verbazing echter niet want ik zie ze al achter ons aankomen. Het zijn er acht. Laos en een ander missen. Zo hard al we kunnen rennen we. Op leven en dood. De boot is nu zo dichtbij! Zo ook de Victorianen.

We moeten een klein stuk zwemmen om bij de boot te komen. Ik duw Olive voor me uit in het ijskoude water. 'Zwemmen Olive zwemmen! schreeuw ik. Nog even. Nog even.
Ik zie de Victorianen achter me ook in het water duiken. Elke een boze grijns op hun gezicht.
Als mijn hand het hout van de boot aanraakt, slaat ik een zucht van verlichting. Ik duw Olive erin maar blijf zelf in het water met mijn handen de reling vasthouden. Het is beter zo. Maar één kan winnen. Ik heb toch niet gefaald. Olive huilt en wil terug naar mij. 'Olive weet je nog wat je hebt beloofd?' vraag ik. De tranen stromen alweer over mijn wangen. 'Dat je naar me zou luister wat er ook gebeurde?' Ze knikt en begint nog harder te huilen. 'Blijf dan nu alsjeblieft in de boot zitten en kijk niet om als ik opeens weg ben.' Mijn stem is verstikt door de tranen. De Victorianen zijn bijna bij ons. 'Je bent zo geweldig Olive! Zo geweldig! Hou nooit op met zo geweldig zijn en geniet van je leven.' Ik praat steeds sneller want ik weet dat ik bijna geen tijd meer heb. 'Ik hou van je Olive,' breng ik nog net uit. Dan trek iets me naar beneden. Het water in. De diepte in. De dood in.

Ik probeer de handen van me af te slaan en te schoppen. Zonder verzet ga ik niet sterven. Even lukt het en zwem ik naar de oppervlakte om even te ademen. Gelijk wordt ik weer naar beneden getrokken, en naar de kust, merk ik nu. Het water omringt me en streelt me. Ik sluit mijn ogen. Ik ben er klaar voor.

Even dat jullie het weten. Dit is absoluut niet het einde. Vandaag twee hoofdstukken! Jeeejj😏
Xxx femke