Ik loop kordaat verder en sla geen acht op de woedende blik van Gillian. 'Mave blijf hier en ga terug.'

Ik stap gewoon verder en negeer hem.

'Mave kom nu naar mij en toe ga naar de anderen! NU!'

Zijn stem schalt door het bos maar ik loop nog steeds stug door. Het boeit me niet wat hij zegt of wat hij wil. Over 2 dagen ben ik dood en met mijn laatste momenten wil ik doen wat ik wil. Wat ik nu wil is Olive vinden en die ene kans gaat hij niet van me ontnemen.

'Mave kom hier of ik vermoord je!'

Nu draai ik me boos om. 'Je gaat me toch al vermoorden! Mij boeit het niet meer of ik leef of niet leef! Laat me nu nog gewoon met rust en help zoeken of ga weg en laat mij hier voor dood achter. Aan jou de keus.'

'Nee ik laat je niet alleen achter.'

'Waarom niet? Wat maakt het jou toch uit!'

'Het maakt me meer uit dan jij denkt!'

Met die zin komt hij naar mij toe gelopen en pakt mijn arm vast. Zijn lange vingers sluiten zich eromheen en knijpen hem langzaam fijn. 'Vertel dan waarom!' schreeuw ik. 'Voor alles wat je doet lijk je een reden te hebben maar die vertel je nooit! Waarom heb je mij gekozen? Waarom wil je dat mij niets overkomt? Waarom ga je eigenlijk mee zoeken!'

'Dat gaat je helemaal niets aan. Ooit kom je er wel achter.' Zijn stem is laag en hees en een onbewuste rilling glijdt over mijn rug.

'Laat me dan los,' sis ik tussen mijn tanden door.

Gillian kijkt me donker aan. 'Als ik je loslaat ga je gehoorzaam met mij mee terug.'

'Nee! Wat ben jij een ongelofelijke eikel!'

Het doet hem niets en hij haalt onverschillig zijn schouders op. 'Dan doen we het op deze manier.'

Voor ik het doorheb heeft hij me over zijn schouder geslingerd en houdt mijn rug stevig vast. Ik gil van frustratie en begin hard met mijn vuisten tegen zijn rug aan te slaan en met mijn benen te trappen. 'Laat me los malloot! Je bent gek! Je bent een monster!' Mijn geschreeuw gaat langzaam over in een wanhopig gesnik. 'Je hebt het beloofd! Ik kreeg een dag zei je! Ik moet haar vinden!'

Mijn gewoel en slaan houdt langzaam op en ik laat verdwaald in emoties mijn tranen rollen als ik merk dat alles wat ik doe, helemaal niets uitmaakt. Mijn gesnik is het enige wat ik hoor in het koude en stille bos zonder Olive. Het koude stille bos waar iedereen straks in gaat sterven.

Gillian neemt me mee en laat alles waar ik net nog om gaf, verdwijnen in de witte sneeuw. Een harde klap tegen mijn hoofd, en ik ben weg.

Kreunend breng ik mijn hand naar de bonkende plek op mijn hoofd. Het lijkt wel of elke keer dat mijn hart klopt, mijn hoofd explodeert. Het witte licht om me heen maakt het niet plezieriger. Ik knipper verdwaasd met mijn ogen om mijn blik scherp te stellen en kijk zoekend om me heen. De wereld is weer verstopt achter de houten wanden van de koets en tralies. Geschokt sta ik op en ren naar de deur. Nee dit mag niet zo zijn. Ik kan niet terug zijn in dit ding terwijl Olive alleen buiten is. Mijn hoofd begint nog erger te bonken als ik beweeg maar ik probeer het met alles wat ik in me heb, van me af te zetten. Als ik aan de deur trek als een bezetene zit deze muurvast. Opgesloten. Ik blijf trekken en duwen maar wat ik ook probeer of wat ik ook doe, de deur beweegt geen millimeter. Ik voel de tranen alweer over mijn wangen stromen en bevriezen als ik een gefrustreerde schreeuw slaak en me langzaam langs mijn rug tegen de deur naar beneden laat zakken. Ik trek mijn knieën hoog op en sla mijn armen eromheen. De ene met het teken van de Spelen en de ander dun en bleek. Ik maak me klein zodat niets in de wereld me nog verder iets kan aandoen en geef me over aan de kou en het verdriet. Ik ben haar kwijt. Ik ben Olive kwijt. Olive is dood.

---

Ik weet niet wanneer maar al heel snel neemt de slaap het over van mijn verdriet. Alles doet pijn en de honger is groter dan ooit als ik in ieder geval even later weer wakker wordt. Met slaperige ogen en een mistige blik blijf ik voor me uit staren. Laat het nu ook maar komen dan. Laat het me nu maar meenemen en alles eindigen. Ik hoef het niet meer.

---

De deur wordt open gerukt en ik val naar buiten. Ox kijkt onderzoekend op me neer en trekt een verbaasde wenkbrauw op maar stelt geen vragen. Hij steekt een bleke hand uit om me overeind te helpen. Gelijk verman ik me en probeer zelf op te staan. Zijn nog steeds uitgestoken hand sla ik maar al te graag af. Nooit wil ik meer zo'n griezel aanraken. 'Ik vroeg me al af waar de echte Mave bleef,' hoor ik hem stil mompelen. Zelf heb ik geen idee of hij het tegen zichzelf zegt of dat het ook voor mij bedoeld is. Ox wijst naar het meer. 'Loop daar naartoe. We gaan bijna beginnen.'

Vragend kijk ik hem aan. 'Beginnen me wat?'

'De Spelen.'

'Wacht wat? De Spelen? Die is pas morgen toch?'

Hij schudt langzaam zijn hoofd. 'De Spelen is vandaag.'

Langzaam dringt het tot me door. De Spelen is vandaag! 'Hoe lang ben ik...'

'Bijna twee dagen. Gillian heeft je wel op een vervelende plek bewusteloos geslagen dat je zo lang bewusteloos bent geweest.'

'Twee dagen...' herhaal ik hem verdwaasd. Ox duwt me vooruit richting het meer en ik wankel die richting op. Dit kan niet waar zijn. Ik heb niets gegeten. Ik ben Olive kwijt... Als ik al niet sterf van de kou doe ik dat wel van de honger of van eenzaamheid.

Ik kijk stram voor me uit naar het meer en zie een figuurtje op het ijs dansen. Dan herken ik haar...

---

Dit is echt een heel erg slecht stukje en ik hoop dat jullie me dit even kunnen vergeven. Ik zal het misschien nog even beter gaan herschrijven maar in de inhoud veranderd niets. Dat betekend... Zijn jullie klaar voor de Spelen?