Κρύσταλλο. Το φως να περνά μέσα του και να σκίζεται σε κομμάτια. Ελάτε να μαλώσουμε αν ήταν άσπρο ή διάφανο. Εσύ κατεργαρούλη στις πίσω σειρές, έλα μπροστά να κρυφογελάσεις, εδώ το ψέμα φαντάζει αλλιώτικο. Που είχαμε μείνει; Α, ναι. Σας δίδασκα εγώ η αμαθής. Ξέρετε ξεγελάς τον άλλον σαν είσαι άσχετος με το άθλημα και ας φανφαρίζουν πως οι αγράμματοι φυλάνε τα μυστικά του κόσμου όλου. Σκόρπισε το μυαλό μου και 'γω τώρα πώς να σας διδάξω; κρατάει κανείς σημειώσεις; Εσύ; Να μηδενιστείς! Πάραυτα!!! Και τη δευτέρα να ρθεις με τα παιδικά όνειρά σου. Ωχ, να χαρείς και 'συ τα χάδια που ονειρεύτηκες σταμάτα να ρίχνεις πετραδάκια στο τζάμι και δεν μπορώ να τιθασεύσω το κορμί μου. Το άσπρο ή το διάφανο δίνει ταυτόχρονα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Οι πίσω σειρές να σταματήσουν να πετούν σαΐτες παρακαλώ. Όλα τα χρώματα είναι ταυτόχρονα ένα ή κανένα; Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Το 'σπασες το τζάμι. Σταμάτησε πια και οι αισθήσεις μου ήδη ξεχύθηκαν στις σκάλες. Το μαύρο πάλι ρουφάει όλα τα χρώματα και δεν αφήνει κανένα... Τι θες πια στο τζάμι;
(να σε θωρώ,
να σε ποθώ,
εσένα ν' ανασαίνω,
ρούχο φτηνό,
κορμί γυμνό,
γι' αγάπη σου παλεύω)
Δε βλέπεις πως κάνω μάθημα;
(να σ' αγαπώ,
να σε φιλώ,
δήθεν ν' αργοπεθαίνω,
βλέμμα ψυχρό,
κρασί γλυκό,
τα δίχτυα μου μαζεύω)
Τσακίσου από μπροστά μου!
(αχ, πώς ριγώ,
σαν σε μισώ,
και σαν κοντανασαίνω,
έλα εδώ,
για σένα ζω,
για ζήλια τους μισεύω)
Τελειώσαμε παιδιά! Φευγάτε και έπιασε ζέστη! Τα πρώτα θρανία να μάθουν να αγαπούν και τα τελευταία αν ήταν εδώ θα βλέπαν πως δεν είναι κρύσταλλοι μα δάκρυα ξωτικών. Έρχομαι. Και έχω χρώματα να σε γδύσω...»
Και ύστερα σου λένε πως η σημερινή νεολαία ξέρει από πάθος και έρωτα. Τα..τα..τα...
Διάλειμμα και της πιάστηκε της παλαβιάρας το χέρι να γράφει.
Διάλειμμα!