'Ιχνη σιωπής
Στο κορμί της ενοχής
Αφήνω ξανά
για να με βρεις
Ίχνη αγάπης
Στην ψυχή της απάτης
Θα σβήνω ψυχρά
Για να χαθείς.
Έξω βρέχει
Και ο νους μου τρέχει
Σε μέρη μακρινά
Πέρασα στην άλλη όχθη
Κάνει κρύο
Δεν είπες αντίο
Μα έφυγες ξαφνικά
Και είδα το σκοτάδι αγκαλισμένο με το φως
Ένα ψέμα
Βουτηγμένο στο αίμα
Και η αλήθεια μισή
Είδα εσένα που δήλωνες Θεός
Βουβό κλάμα
Της ψυχής σου του θάμα
Και η αγάπη νεκρή
Πέρασα στην άλλη όχθη
Ξημερώνει
Τίποτα δε σε λυτρώνει
Το δάκρυ λειψό
Και είδα τον πρώτο έρωτα να κείτεται νεκρός
Τόσοι πόνοι
Ό,τι ακόμα σε πληγώνει
Γάργαρο νερό
Είδα εμένα να λέω αληθώς
Καληνύχτα
στης αγάπης τα δίχτυα
απόψε θα σε βρω»

Μικροπωλητή της ηδονής νύσταξες. Γείρε και κοιμήσου γιατί πιο πολύ φαρμάκι θα σε σκοτώσει. Μου 'πες το πρωί καλοκαίριασε. Ετοίμασες ήδη τα πράγματα σου. Ξεχάστηκαν οι ελπίδες σου στον ήλιο και κάηκαν. Ποτέ δεν πήραν προφυλάξεις. Ποτέ δεν τις ξανάδα τόσο κόκκινες. Να θυμηθώ να κοιτάξω στο ψυγείο αν έμεινε κανένα γιαούρτι ν' απλώσω στην πλάτη τους ν' αρπάξει το κάψιμο. Να διαλέξω εκείνο το ζωντανό που έληξε χτες. Απλώνεται καλύτερα. Ιδιαίτερα πάνω στον καθρέφτη. Άλλη μια εικαστική παρέμβαση στην μονότονα γκρίζα ζωή μας.]