Ik werd wakker door mijn overvolle blaas. Ik keek op de klok terwijl ik uit bed stapte. Het was zes uur. Over een half uur hoefde ik pas op te staan maar aangezien ik al wakker was, ging ik me gewoon aankleden. Ik ging eerst mijn blaas legen op de wc. Toen ik eenmaal aangekleed was keek ik in de spiegel. Ik had een blauwe plek op mijn kaak zitten en de wallen onder mijn ogen maakten het er niet veel beter op. Met een laagje poeder probeerde ik het te verbergen maar poederen was niet mijn ding. Ik deed mijn mascara goed op en liep naar beneden. Ik stapte in mijn schoenen en maakte mijn brood klaar waarbij ik meteen een glas water opdronk. Mij maag knorde enorm, aangezien ik gisteravond niks had gegeten. Ik at meteen mijn broodje op en stopte de rest in mijn rugzak voor op school, al at ik nooit op school, ik nam het wel mee. Ik poetste mijn tanden extra goed al had dat weinig zin. Ik stopte een kauwgumpje in mijn mond en was bijna klaar om te gaan. Het enige wat ik nog moest doen waren mijn haren. Ik borstelde ze en trok mijn jas aan. 'S ochtens kon het best fris zijn. Ik sprong op mijn fiets, ik wilde dolgraag weg uit dit huis. Ik haastte me naar de straat waar ik Ashton had zien verdwijnen en ging daar staan wachten op hem. Al gauw zag ik hem, hij moest immers lopen dus moest hij vroeg weg van huis. Ik glimlachte naar hem en probeerde mijn gezicht een beetje te bedekken met mijn haren. Ik was te laat en Ashton had al iets gezien. Toen hij bij me was voog hij mijn haar weg uit mijn gezicht. Zijn ogen werden groot. Ik deed een stap achteruit met mijn fiets aan mijn hand. Hij keek me aan. 'Dus dit was er gister gebeurd? Waarom zei je niks hier over?' Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en had moeite de brok in mijn keel weg te slikken. 'Gewoon.' Zei ik met trillende stem. Een huivering liep over mijn rug toen ik dacht aan de pijn van de klappen van gister. Ashton keek me hoofdschuddend aan. 'Je ziet er slecht uit Isa.' Merkte hij op. 'Meen je dat?' Vroeg ik sarcastisch. Hij rolde met zijn ogen. We begonnen met lopen, anders kwamen we nog te laat. Ik wilde niet fietsen en ik wilde hem ook niet laten fietsen met mij achterop. We bleven stil tijdens het lopen. Je kon de temperatuur duidelijk voelen stijgen. Ik trok mijn jas al snel uit en hing hem over mijn stuur heen. Ashton had niet eens de moeite genomen een jas aan te doen. Het viel me nu pas op dat hij zelfs een t-shirt droeg. Het stond hem verschrikkelijk goed moest ik toegeven. Zijn spieren kwamen duidelijk tevoorschijn. Hij zag er super knap uit met een goddelijk lichaam. Ongelovelijk dat ik bijna gekust had met hem, bijna. Ik kon geen relatie krijgen. Ik zou gek worden dan... We kwamen aan bij school. Sanne stond me buiten op te wachten. Ik zette mijn fiets in de fietsenstalling en liep richting haar terwijl Ashton me op de voet volgde. We gaven elkaar een knuffel. Ze bekeek mijn gezicht en onderzocht mijn blauwe plek. 'Die ziet er heftig uit.' Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. 'Waar heb je nog meer blauwe plekken?' Vroeg ze. 'Mijn buik en rug.' Zei ik. 'Laat zien.' Beval ze. Ik rolde met mijn ogen en keek om me heen. Het schoolplein was verder uitgestorven. Ik deed mijn shirt omhoog en drie grote blauwe plekken staken gruwelijk fel af tegen mijn (nog) bleke huid. In de winter perdiode was mijn huid bleker geworden. Die werd zomers altijd weer bruin. Snel deed ik mijn shirt weer omlaag. Sanne's blik stond bezorgd. Ook Ashton keek bezorgd. 'Ik weet zeker dat het maar voor één keer was. Hij zou dit vast niet vaker doen toch?' Vroeg ik aan ze. Natuurlijk konden ze me geen antwoord geven! Hoe dom kon ik zijn... 'Ik hoop het.' Zei Ashton uiteindelijk. 'Wat hoop je?' Hoorde ik de stem van Kay achter me. Ik schudde nee, hij mocht dit niet weten. Sanne en Ashton waren de enige en zo wilde ik het houden. 'Niks belangerijks.' Zei Sanne snel. Ashton en ik knikten beide. Bilal, Henk en Delano kwamen eraan gelopen. 'Hee guys!' Riep Bilal vrolijk uit. Ik slikte en liep naar binnen. Sanne deed vrolijk mee met de rest van ons vrienden groepje terwijl ik er maar niet bij kon met mijn gedachten. Zou hij me straks weer slaan als ik uit school kwam? Zou ik ooit nog mogen afspreken? Met Sanne misschien. Maar dit betekende nog niet het einde van mijn leuke leventje toch? Ik bedoel, zodra ik zin heb, kan ik gewoon lol maken, desnoods met mezelf op mijn kamer. Ik werd aangetikt op mijn rug. Precies de blauwe plek. Ik trok een zuur gezicht van pijn en draaide me om, om te kijken welke debiel me pijn deed. Ik zag het gezicht van Delano. 'Wat is er Isa, je bent de hele tijd... Oh shit! Wat is er met je gezicht gebeurd?' Vroeg hij. Meteen keek heel de klas mij aan. Ik werd rood en bedekte mijn gezicht met mijn hand. 'Niks, ik was gevallen en kwam met mijn hoofd op de grond terecht, ik struikelde weer eens over mijn voeten heen.' Het verbaasde me hoe snel die leugen eruit was. Ook Ashton keek verbaasd mijn kant op. Ik voelde Sanne wat ongemakkelijk heen en weer schuiven. Iedereen uit mijn vriendengroepje keek me bezorgd aan. 'Waar kijken jullie naar? Is het spannend of zo?' Vroeg ik bot. Ik draaide me om zodat ik hun niet meer zag. Sanne draaide zich ook om. Ze zat natuurlijk naast me. Ik voelde de ogen van mijn klas in mijn rug en zijkant prikken. Zelfs de lerares was gestopt met praten en keek mij aan. Ik stond op, pakte mijn spullen en liep het lokaal uit. Tranen liepen over mijn wangen heen. Wat was er nou mis met me? Nu wist iedereen dat er iets mis was! Ik ging naar de meisjes wc toe en sloot mezelf daar op. Ik voog mijn wangen droog en snoot mijn neus. Ik hoorde iemand binnen komen. Diegene bleef heel stil. 'Wil je er over praten?' Vroeg een zware stem. Ik besefte me dat het een jongen was. Ik opende het wc hokje waar ik mezelf had opgesloten en keek Ashton aan. 'Ja en nee.' Zei ik met een klein snikje in mijn stem. Hij zat op de grond en tikte naast zich. Ik liet me tegen de muur aan vallen en op de grond zakken. Ik trok mijn knieën op en Ashton sloeg zijn armen om me heen. Ik kroop tegen hem aan en voelde me veilig. Zo hadden mijn slachtoffers zich ook gevoeld in mijn bijzijn. Geen bedreiging, geen gevaar. Tot ze oog in oog kwamen te staan met een moordenaar. Ik zuchtte. Je had gelijk Ash, ik heb mijn vriendin vermoord. 'Het spijt me de druk werd even te groot.' Zei ik zacht. Ashton streelde me zacht door mijn haar. 'Het geeft niet.' Fluisterde hij zacht in mijn oor. Ik keek hem aan. Zijn gezicht was dichtbij, te dichtbij. Dit was niet goed, helemaal niet goed. Ik wist precies wat er zou gaan gebeuren en dat mocht niet. Ik wist afstand te houden tussen onze gezichten. Ik wilde absoluut niet toegeven aan mijn gevoelens. Ik wist zeker dat wanneer we dit wel zouden doen, ik niet meer zou stoppen en dan zou hij uiteindelijk eindigen als mijn ex. Ik maakte me los uit zijn omhelzing en stond op. 'Bedankt, maar doe dat nooit meer.' Zei ik zacht. Je weet niet waartoe ik in staat ben. Voegde ik in gedachten toe aan ons gesprek. Als ik dat hard op zou zeggen zou dat argwaan wekken. Dat moest ik juist vermijden. Ashton stond ook op en samen liepen we de wc uit, het lokaal in. De lerares ging ongestoord verder met het verhaal waar ik niks van mee kreeg. Ook de rest van de dag lette ik niet op.