Ik ging voor de spiegel staan en keek mezelf aan. Ik ademde diep in, en uit. Het meisje voor me had lange bruine haren waarvan er een paar wild gekruld waren. Haar blauw groene ogen keken in de mijne. Ik zag een kleine glinstering op mijn voorhoofd. Ik pakte een stukje wc papier en voog de glinstering weg. Ik pakte mijn mascara, waterproof, en maakte mijn wimpers mooi. Mijn vriendinnen waren altijd jaloers geweest op mijn ogen terwijl ze zelf ook mooie ogen hadden, vind ik dan. Anouk had licht bruine ogen met een tintje groen erin. Jammer dat ze nooit iemand meer zou kunnen verleiden met haar ogen... Een valse grijns speelde rond mijn mond. Ik liep de badkamer uit, de trap af naar beneden. Ik keek even snel de woonkamer rond en zag mijn vader op de bank zitten en naar de tv staren. Mijn moeder was al weg, ik miste haar nu al. 'Pap ik ga even naar buiten.' Zei ik tegen hem. Hij vond me duidelijk geen blik waardig en bleef als een autistisch naar de tv staren terwijl ik wist dat hij me gehoord had. Ik zuchtte geërgerd en vervolgde mijn weg naar buiten gewoon. Ik liep snel richting Ashtons huis. Ik klopte aan en een vrouw rond de veertig deed open. Ik glimlachte lievelijk naar haar. 'Hallo.' Zei ze op een vriendelijke toon. 'Dag mevrouw.' Zei ik. 'Ik zoek Ashton, is hij toevallig thuis?' Vroeg ik aan haar. Ze schudde nee. 'Hij zei dat hij naar ene Sanne was. Zijn vriendin had hij het over.' Mijn gezicht trok wit weg. 'Dank u wel.' Zei ik met een hese stem. Ik wandelde het tuinpad uit terwijl de ogen van de vrouw op mijn rug bleven rusten. Ik liep snel door en keek even achterom, zwaaide, en keek weer voor me uit. Ik hoorde de deur dichtgaan. Snel liep ik langs mijn thuis om Ashtons shirt te pakken. Het was een donkergrijs shirt dat hem enorm goed stond. Hij wilde het vast wel terug.
Eenmaal buiten rook ik aan zijn shirt. Het rook vertrouwd maar mijn hoofd zei me het niet te vertrouwen. Hij had met Sanne gekust! Als je echt van iemand houd, doe je zoiets niet. Of hij nou van Sanne hield of van mij, hij mag niet met beide zoenen en beide een geweldig gevoel geven. Ik liep rustig door naar Sanne's huis. Daar belde ik aan en een man, eind vijftig, deed open. Ik glimlachte lievelijk. 'Dag meneer, is Sanne thuis?' Vroeg ik aan hem. Hij knikte. 'Ja ze is met ene Ashton op haar kamer, ga maar naar ze toe Isa.' Ik knikte. Ik kwam hier vaker dus wist ik de weg wel. Ik liep naar binnen en sloot de deur achter me. De vader van Sanne liep terug de woonkamer in terwijl ik me zachtjes naar boven bewoog. Ik sloop naar Sanne's kamer die dicht zat. Ik hoorde wat gerommel en af en toe een kreuntje. Ik wist precies waar ze mee bezig waren. Ik dacht na, nu binnen vallen of later? Later, eerst horen wat ze allemaal te melden hebben. Ik ging voor de deur op de grond zitten en luisterde. Na pas tien minuten kwam er een einde aan het gekreun. 'Oh Ashton, dat was zo goed.' Zei Sanne zacht. Ik herkende haar stem uit duizenden. Zou ze dit doen om me erin te luizen? Heeft ze misbruik gemaakt van mijn liefde voor Ashton? Ik bedoel, nog geen uur geleden verliet ze huilend mijn huis. Zou Ashton misbruik maken van ons beiden? Dat hij straks naar mij toe gaat voor zijn volgende beurt? Ik schudde mijn hoofd. Ik hoorde na een lange stilte plots hard geschater. Ik was nieuwschierig naar wat er te lachen viel. 'Had je haar gezicht gezien toen ik het haar vertelde.' Lachte Sanne. Een knoop begon zich te vormen in mijn maag. Was dit mijn beste vriendin? Had ik me vergist in wie ik moest vermoorden? Nee vast niet. Ik hoorde Ashtons mooie stem de ruimte vullen. 'Hoe ze ook tegen mij deed, niet normaal en ze wist niet eens wat er aan de hand was.' Zei hij. Mijn hart brak. Het scheelde niet veel of het had echt "knak" gedaan. Ik kreeg het benauwd. Was dit het moment om binnen te vallen? Nee, nog even wachten. 'Ze is irritand.' 'Ja inderdaad. Ze ik ook dom, nog even en ik trek het niet meer om met haar te kussen.' Dit was het moment, ik voelde het. 'Iel, heb je haar gekust?' Vroeg Sanne aan hem. Tranen stonden in mijn ogen. Ik maakte de kamerdeur open met zijn shirt in mijn handen. Twee verbaasde blikken keken me aan. Ze werden allebij rood. Tranen stroomden over mijn wangen heen. Ik gooide het shirt op de grond en keek de twee verraders aan. Ik haalde mijn neus op. Zonder iets te zeggen liep ik weg, nee ik rende weg. Weg uit dit huis. 'Isabell!' Hoorde ik Ashton nog zeggen. Ik gooide de deur hard achter me dicht. Hoe kon ik zo dom zijn om Sanne te geloven?! Van woede schopte ik tegen een lantaarnpaal waar ik meteen spijt van had. Ik hinkte door naar een parkje waar een bankje stond. Ik ging erop zitten en begon te huilen. Alle frustratie kwam eruit. Ik probeerde mijn hoofd leeg te maken maar dat ging moeilijk. De zin bleef in mijn hoofd hangen. Ze hebben me verraden...