"Star, give me the keys," mahinahong utos niya at inilahad ang isang kamay. Umiling ako. May kung anong galit sa aking puso.

"Star, kapag nagpumilit kang umalis ngayon, sa'yo sila unang magagalit. Kaya pakiusap, ibigay mo na sa akin ang susi."

"Then, fine." Ibinigay ko sa kaniya ang susi at agad na ring tumalikod para bumalik sa loob ng bahay.

Tumuloy ako sa aking silid na nasa ikalawang palapag. I locked the door at humiga. Kumawala pa ako ng hangin bago tuluyang pumikit ang mga mata.

"Okay na ako, Star. At sana, ikaw rin."

"Ang mahalaga, you fight for us at masaya na kami roon."

I heard a knocking on the door between the voice echoing.

"Damn it," giit ko at iminulat ang mga mata. I realized na hindi pa pala ako nakapagpalit ng damit.

Ang tamlay ng katawan ko, pero pinipilit na bumangon. Nagpalit ng damit pantulog. I feel hungry kaya't naisipan ko ang lumabas para makakain ng dinner.

"Gross," sambit ko nang masilayan ang madilim na kapaligiran. Anong oras na ba at nakapatay na lahat ng ilaw? Tumuloy pa rin ako kahit medyo matatakutin sa dilim.

Nasa huling baitang na ako ng hagdan nang may matiyempuhan akong isang maliit na ilaw malapit sa may bintana. Amoy usok.

"Stallion," tawag ko sa isang buong dilim na hugis tao. Hindi ako nakaramdam ng kaba o takot.

"Nagugutom ako," dagdag ko pa. Usok ay unti unting lumalamon sa akin pagkalapit dito.

"Could you please turn on the lights for me?"

"Gising ka na pala," sagot niya. Medyo ikinagulat ko nang marinig ang kanyang boses. Hindi si kuya ang kausap ko.

"Who are you?"

Biglang umaninag ang ilaw mula sa isang cellphone. Hawak niya pala ito. I saw his reflection. Hindi nga si kuya ang lalaking nasa aking harapan. It was Zi; my driver.

"Bakit gising ka pa, kupal?" 

"Bawal ba magising sa ganitong oras?" 

"At may gana ka pang manigarilyo rito sa loob ng bahay," mataray kong sabi sa kaniya.

"Gutom ka, hindi ba?"

"Medyo gutom lang. I forgot to eat dinner kanina."

"Paano kasi at inuna pa ang pagsusungit, hindi ba?"

"Sira ka ba?"

"Asar ka ba?"

"Kakain ako."

Nauna siyang naglakad. Sumunod naman ako. He turn on the lights sa mismong kitchen. I used not to talk kasi pagod ako. I need to eat and rest back after.

Hinainan niya ako ng pagkain at maging ang aking maiinom. Umupo siya sa harap ko matapos mailatag ang mga ito. I begin to eat. Grabe, ang sarap ng chicken caldereta.

"Hindi sila makakauwi," giit niya. Sandali akong huminto sa pagsubo. Hinihintay siya sa susunod na sasabihin.

"Bukas pa sila ng hapon makakauwi rito," dagdag niya. Lumagok ako ng tubig at inangat ang tingin sa wall clock.

Half past nine already.

"I'm bored, Zi. Baka pwedeng samahan mo na muna akong lumabas ngayon."

"Malalim na ang gabi, Star. Hindi na tayo pwedeng lumabas ngayon."

"Lumabas tayong hindi magdadala ng sasakyan. I mean, maglalakad lang tayo."

"Saan naman tayo pupunta?"

"Kina Bea." Natahimik siya bigla, umiling at inalis ang tingin sa akin.

"No way, Star."

"Zi, please. And I will assure you na hindi ito malalaman ni dad. Don't you trust me?"

"Tapusin mo na ang pagkain mo. Sa labas lang ako." Agad siyang umalis. Iniwan akong mag-isa sa loob. 

Marahan kong nginunguya at pilit na nilalasap ang aking kinakain. Napalitan ng lungkot ang pananabik kong makita sila. Kung dati ay mundo ko ang mga naging kaibigan ko, ngayon ay parang pilit na silang lumilisan. Isa isa na silang nagsialisan. Useless. Masasabi ko sa sarili ko ngayon na talagang worthless na ako for them. No one among them tried to reach me. No texts, no calls. Nothing at all.

I heaved a short sigh, and drank my water. Pagkatapos kung kumain ay agad ko namang niligpit ang aking mga pinagkainan. Napapaisip, napapatulala. I wonder why did they have done this to me, where in fact, I'm doing good to them. What did I have done wrong?

Lumabas na ako ng kusina. I feel Zi's presence next to me. Nakasandal pala siya sa pader habang nakatingin sa akin.

"Matutulog na ako," walang ganang sabi ko. Lumapit siya sa akin at pasimpleng bumulong.

"Sasamahan kita bukas." Tumango naman ako.

"Pwede ring hindi na. Goodnight." Nilagpasan ko siya at tumuloy na sa aking silid. Ayaw ko makipagtalo kasi wala akong laban.

*****

I feel someone's finger tracing my skin. Bumungad sa akin ang isang nilalang habang ito'y nasa aking itaas, nakapako ang tingin sa akin. Hindi ko man lang naramdaman ang kanyang pagbayo. 

Hindi ako makagalaw. Para akong matigas na yelo na pilit nagpupumigil na huwag matunaw. This man. I know in myself na hilig ako sa lalaki, pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit siya nasa aking silid. Ano nga ba ang kanyang pakay?

"Who are you?" My voice shivering. I'm afraid to him. Hindi ako sigurado kung safe ba ako sa kaniya, kung wala ba siyang hawak na matulis na bagay na maaaring makapanakit sa akin o kaya ay magdulot ng disgrasiya. Ang dami ko ng iniisip. I can't focus.

"Aren't you happy seeing me at the top of yours?" He evily smiled. Umangat siya ng tingin. I saw his Adam's apple; the sign of masculinity. Humugot ako ng lakas bago kumawala sa kanyang mga bisig.

"You can't do anything, Star," mabilis niyang napigilan ang pagtulak ko sa kaniya. At sa puntong iyon, mas lumalakas siya. Hindi ako halos makahinga lalo pa't inilapit niya ang kanyang mukha sa akin. Ang kanyang isang kamay ay naghahamon ng laro sa aking pribadong bahagi.

"I won't tell anyone about this, but please," I moaned. "Don't do this to me."

"Pardon?" Bahagya siyang tumawa. Amoy alak ang kanyang hininga. Mangiyak iyak akong nakatitig sa kaniya; umaasa na hindi niya ako sasaktan at kusa na umalis.

"Please, don't. I'm begging you, please." Puro mga pakiusap ang tanging lumalabas sa aking bibig. Ang kamalditahan at kasungitan ko ay biglang nawaglit sa isang iglap lang. Para akong basang pusa na nagmamakaawa mula sa isang mapanakit na nilalang.

"Sandali lang ito, Star. Allow me to satisfy my urge on you." Marahan niyang hinalikan ang aking labi. Diring diri ako sa kanyang amoy. He's been drunk. Naghalo ang sigarilyo at alak sa kanyang labi at ito'y aking nalasap.

"Don't." Gusto ko sumigaw, ngunit hindi ko magawa. Tila ba ayaw lumabas ng boses ko. May pumipigil sa akin.

Kusa na rin tumulo ang aking mga luha. Sa pagkakataong iyon ay hinayaan ko na lamang siya. Napagod ako sa pagmamakaawa sa kaniya. Iniisip ko na baka kung manlaban ako ay saka niya ako sasakalin at papatayin. I have so many plans in my life, and for my future. Ayaw ko pang mamatay.

Mas bumilis pa ang mga halik na iyon sa akin. Hindi ko namalayan ang biglang pag-init sa aking pribadong bahagi. Napasok na pala ito ng kanyang daliri. May magagawa pa ako, ngunit kung ang kapalit nito ay kamatayan ko, I don't want to lose my life.

"Is this your first time?" tanong niya. Hindi ako sumagot. Hinayaan ko siya sa kanyang ginagawa.

"Should I break your walls?" dagdag pa niya. Uminit ang aking magkabilang pisngi. I need someone to help me, but how? No one could hear me if ever I will shout.

"You're wet now." Inalis niya ang kanyang daliri mula sa akin. Ramdam kong may hinahawakan siya. The room is filled with a little light due to reflection from the outside. I couldn't see any weapon from him. Wala akong mahawakan. 

"Ahh," anas ko nang maramdaman ang matigas na bagay na siyang hinahagod sa aking kahabaan. This couldn't be. 

"Huwag mo itong gawin sa akin," pagsusumamo kong muli. "Huwag."

"Let me satisfy your fantasy, Star. Kasi sa maniwala ka man o sa hindi, ako lang ang tanging makakagawa nito sa iyo. Ako lang dapat." Natutop ko ang aking bibig nang maramdaman ang biglang pagpasok ng isang matigas na bagay sa aking loob. Mainit ito at malaki.

Alam ko na ang ibig sabihin nito. No question, no doubt. He finally enters mine. He got mine. He own my body already. I'm weak. No choice. None of them saves me. No one knows about my evening. This is really painful for me. Hindi ko ito matanggap.

Sunod kong narinig ang kanyang maliliit na ungol. Patuloy pa rin siya sa pagkilos sa aking itaas. Ramdam ko ang kalakasan na meron siya.

"Please, go away." Hindi niya man lang ako nagawang pakinggan. Mas tumindi pa ang kanyang pagtaas-baba sa aking bahagi. Naghalo ang tensiyon sa akin. Ang sarap at sakit. Napasabunot na lamang ako sa kumot habang ako'y napapaangat din.

Ganito pala sa pakiramdam. Ito pala ang kanilang tinatawag na "kalangitan." Hindi maipaliwanag na sarap. Nakalulutang, nakababaliw.

"Akin ka lang, Star," anas niya at hinalikan ako sa aking leeg. Napapikit ako sa kiliting hatid ng kanyang halik.

"Pakiusap, umalis ka na," muli kong pagmakaawa. "Tama na."

"Hindi pa ako tapos," sambit niya.

"Masakit," tugon ko at akmang babangon. Mas diniin pa niya ang pagkakapasok sa akin. Napa-angat ang aking ulo. Napang-abot ang init sa aming mga katawan pati maging aking luha at pawis. Hindi ko na napigilan pa ang sarili na mapasabay sa kanyang mahinang pag-awit.

"Hindi ka nakakasawa, Star Hidalgo," dagdag pa niya. Niyakap ko siya. Sa pagkakataong iyon, mas ginusto ko ang pananatili niya sa aking itaas. Mas lalo ko pang naramdaman ang labis na kaluwalhatian sa kanyang mga bisig. Tanggap ko na lamang ang aking sinapit sa kaniya. 

"Do it harder," giit ko. Pareho naming nilasap ang bawat halik. We just enjoyed any thing that we do. He takes the lead, I'll just follow.

"Moan my name, Star. Moan it."

"Ahh." Para akong nakalutang sa hangin habang nakasabunot sa kanyang buhok.

"Zi Clemente."