P.o.v Amethist

Voorzichtig ga ik rechtop zitten terwijl ik probeer om mijn mate niet wakker te maken.
Ze ligt onrustig dingen te mompelen en ik begin door haar haren te strijken, meteen wordt ze rustiger en duwt ze haar hoofd dichter tegen mijn buik.

"Opstaan Wolfje." fluister ik zacht en ze strekt zich uit.
Ze draait zich om en kijkt me verbaasd aan, "Waar ben ik?!" zegt ze paniekerig en ik pakt haar handen vast.
"Je bent weer een mens en ik ben Amethist." zeg ik geruststellend en ze haalt adem, "Goeie morgen." mompelt ze dan maar en ik begin te lachen. "Je bent raar." zeg ik en ze kijkt me met grote ogen aan, "Jij bent gemeen." zegt ze en ze slaat haar armen over elkaar.

^-^-^

Na het ontbijt heeft Killua mijn mate naar de tuin gedragen.
Ze zit in het gras en kijkt naar de bossen die zich achter de tuin uitstrekken, "Ik wil lopen." zegt ze vastberaden en ik kijk haar verbaasd aan.

Ze duwt zichzelf omhoog en blijft wankel staan.
Uit reflex sta ik op en ga ik achter haar staan, voorzichtig leg ik mijn arm om haar onderrug en met de andere hand pak ik de hare stevig vast. Even kijkt ze me aan waarna ze glimlachend naar haar voeten kijkt die op de grond staan, "Ik voel het zachte gras." zegt ze lachend terwijl ze haar tenen beweegt.
Voorzichtig zet ze een stap vooruit, maar meteen struikelt ze weer achteruit en bots ze tegen mijn borst aan. 
"Stap voor stap." zeg ik en ze knikt glimlachend, terwijl ze langzaam naar voren schuifelt blijf ik haar ondersteunen. Haar stralende lach laat me grijnzen, waardoor ik stop en ze draait zich naar me om en kijkt me vragend aan.
"Waarom stop je met helpen?" vraagt ze en ik zet een stap naar voren, "Omdat ik je schattig vond lopen." mompel ik en ze begint te lachen. Ik rol met mijn ogen en ze grijnst, "Ik loop niet schattig maar heel erg lomp." zegt ze en ik knik. "Je bent super lomp." zeg ik grappend en ze geeft me een duwtje.

Ze laat mijn hand los en zet voorzichtig een stap vooruit.
Wankel blijft ze staan en draait zich om, waardoor haar enthousiaste gezicht te zien is en ik begin te stralen. "Je bent een natuurtalent!" zeg ik en ze maakt een buiging, maar ze staat te wankel en schiet onderuit.
Met een pijnlijk gezicht kijkt ze me aan terwijl ze over haar knie wrijft. Snel ga ik gehurkt naast haar zitten en pak ik haar knie vast, "Vroeger gaf mama er altijd een kusje op." fluistert ze en ik glimlach. Heel erg voorzichtig druk ik een kusje op haar knie waardoor ze giechelt, "Je bent lief voor me." zegt ze en ik kijk haar schuin aan.



"Vertel eens over je leven voordat je wolf werd." zeg ik en ze denkt kort na.
Haar gezicht betrekt zich en tranen wellen op in haar ogen, "Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt." zeg ik geruststellend en ze knikt.

"Mijn mama was een wolf en papa een mens. Ze wisten niet wat ik zou worden en waren bang dat ik zoals mama werd." zegt ze en ik knik dat ik het begrijp.
"Toen ik ouder en sterker werd kregen papa en mama steeds meer ruzie, maar de reden waarom was vanwege mij." snikt ze en ik trek haar in een knuffel. 
"Ik werd voor het eerst een wolf om mama te beschermen want papa wilde haar gaan slaan..." zegt ze tussen haar snikken door en ik strijk sussend door haar haren. Ze kijkt me even kort aan waarna ze haar verhaal vervolgd. "Papa was bang voor me en is gevlucht." weer laat ze een luide snik horen en ik strijk een traan van haar wang.
Heel even bedenkt ze zich wat ze gaat zeggen, "Papa heeft mama verraden en de regering vermoorden haar voor mijn ogen." zegt ze zacht en ik kan aan haar zien dat de herinnering haar pijn doet.
Ze slikt de tranen weg en vervolgd:"Papa duwde me in een weeshuis met pestkoppen. Ik.. ik heb.. ik kan..." zegt ze en ik kijk haar vragend aan.

"Je zult me haten als je het weet..." fluistert ze zacht en ik schud mijn hoofd.
Ze haalt diep adem en tranen beginnen weer over haar wangen te stromen, "Ik.. ik heb iemand vermoord Amethist..." zegt ze en ik hap naar adem.
Haar snikken worden luider en ik strijk over haar rug, "Ik.. ben een.. moordenaar." fluistert ze en ik schud wild met mijn hoofd. De woorden die ze zegt geloof ik niet, "Jij zou nooit een moordenaar kunnen zijn." zeg ik en ze snikt.
"IK HEB HEM VERMOORD DUS IK BEN EEN MOORDENAAR!" zegt ze en nog meer tranen lopen over haar wangen en druppen op mijn schouder.

"Ik vermoorde hem omdat hij me boos maakte en ik mijn wolf niet onder controle kon houden. Dus ik vluchtte 7 jaar lang voor mijn gevoelens." zegt ze en ik knik begrijpend.



Haar gesnik wordt langzaam minder en ze kijkt me met betraande ogen aan.
Ze veegt met haar mouw onder haar neus, "Vind je me nu een monster?" vraagt ze zacht en ik kijk haar aan. "Natuurlijk niet." zeg ik en ze glimlacht, voorzichtig slaat ze haar armen om me heen en trekt ze me in een knuffel.
"Jij bent de enige die ik nog heb die echt om me geeft." zegt ze en ik leg mijn hoofd op het haren terwijl ze haar greep verstevigd.

^-^-^

Het begint al te schemeren dus ga ik roep een van de jongens.
Jayden komt naar buiten en kijkt me vragend aan, "Zou je Wolfje naar binnen kunnen brengen?" vraag ik en hij knikt nadat hij me kort vragend heeft aangekeken. Hij tilt mijn mate in bruidspose op en draagt haar de woonkamer binnen. Voorzichtig zet hij haar op de bank en knikt hij naar de gang dus volg ik hem.

"Wolfje?" vraagt hij als we in de gang komen en ik knik.
Hij schud bedenkelijk zijn hoofd en ik zucht, "Ze voelt het niet..." mompel ik en Jayden kijkt me vragend aan. "Ik voel de mate-band maar zij niet." zeg ik en hij zucht, "Ze is al zo lang geen mens meer geweest." zegt hij en ik knik. 
"Mijn mate weet niet hoe belangrijk ze voor me is en dat elke aanraking pijn doet." zeg ik en Jayden kijkt me geruststellend aan.

^-^-^

Na nog even te hebben gekletst heeft Killua mijn mate naar mijn kamer gebracht.
Ze zit op mijn bed en kijkt me slaperig aan, "Ga slapen Wolfje. Ik zal over je wakken en op de grond slapen." zeg ik en ze schud haar hoofd. 

"Jouw bed dus jij gaat hier slapen." zegt ze vermoeid en ik schud mijn hoofd.
Ze pakt mijn arm vast en trekt me op het bed, "Ik ga wel op de vloer." zegt ze en ze wilt over me heen klimmen om van het bed af te komen. Ver komt ze niet want ze valt slaperig naast me neer en sluit haar ogen; met een kleine glimlach kijk ik haar aan.
"Zo koppig." zeg ik hoofdschuddend en ik leg het laken over haar heen.

Voorzichtig ga ik naast haar liggen en staar ik naar haar slapende gezicht.
Damn waarom doet dit zoveel pijn, "Ik geef heel veel om je Wolfje." fluister ik waarna mijn ogen zich sluiten en ik een droomloze slaap beleef.

P.o.v Maze

Amethist is zo lief voor me, elke keer weer is ze er voor me.
Mijn hoofd bonkt en ik val vermoeid terug in het zachte dons van het bed, maar ik kan nog horen hoe Amethist langs me komt liggen. Ze heeft een laken over me heen gelegd en ik voel dat de slaap grip op me begint te krijgen.

"Ik geef heel veel om je Wolfje." fluistert ze zacht en ik val in slaap.

Droom:

"Amethist!" roep ik over het veld terwijl ik speurend naar de bosrand kijk.
Opeens komt er een witte wolf op me afgerend en ook ik verander in mijn wolf, maar dan zie ik een schim achter Amethist opdoemen. 

Geschrokken begin ik te blaffen en ze blijft staan.
Een schot weerklinkt en Amethist zakt in elkaar, meteen begint haar witte vacht rood te kleuren en ik ren naar haar toe. Voorzichtig duw ik met mijn snuit tegen haar poot, maar ze beweegt niet meer en haar ogen staan levenloos.

Een schaduw daalt over me neer en ik draai me om.
Daar zie ik mijn vader staan met een geweer, "Dat is omdat dankzij jou je moeder is gestorven." zegt hij en ik begin te grommen. Mijn vader kijkt me grijnzend aan en duwt de loop van het geweer tegen zijn slaap.
Hij haalt de trekker over en een schot klinkt als hij in elkaar stort.
Verslagen staar ik naar zijn levenloze lichaam en ik begin te huilen/janken.

Ik word wakker en kijk zo in het gezicht van Amethist.
Mijn haren plakken aan mijn wangen door de tranen en hij koude zweet, "Alles is oké Wolfje." sust Amethist en ik knik huilend. Ik nestel me tegen haar borst en ze begint door mijn haren te strijken, "Het was zo eng.." zeg ik trillend.