15 μέρες μετά

"Θα βγείς να σε δούμε? Τι κάνεις τόση ώρα εκεί μέσα?"

"Μαμά ραντεβού θα βγει πρέπει να είναι όμορφη"

Ακούω τις φωνές της Ζέτας και της Νένας  απο το καθιστικό του σπιτιού μου καθώς με επιθεωρώ τελευταία φορά στο μικρό καθρέπτη του μπάνιου μου. 

Ξεφυσάω.

Θα βγούμε ραντεβού. 

Η πρώτη έξοδος του Δημήτρη απο τότε που επέστρεψε σπίτι και ..το πρώτο μας ραντεβού. 

Κοιτάω τα κοντά μαλλιά μου και τα διορθώνω προς τα πίσω. 

Ψώνισα ρούχα ειδικά για αυτή την μέρα. Θέλω να του αρέσω. Είναι ξεχωριστή βραδιά. Δεν ήθελα να κουραστεί ..γενικά και στο σπίτι κάνουμε χαλαρά πράγματα αλλά επέμενε πως ήθελε να με βγάλει έξω. Μου απαγόρευσε να πάρω εγώ αυτοκίνητο. Είπε θα περάσει ο ίδιος απο το σπίτι μου να με πάρει και θα με πάει κάπου όμορφα. Τον απείλησα με ξύλο αλλά ήταν ανένδοτος.

Όχι για ποτό όχι σε κλαμπ . Τον έβαλα να ορκιστεί. Ήμουν κι εγώ ανένδοτη σε αυτό.

"Θα βγείς να σε δούμε?"

"Τώρα!"

Βάζω τα νέα μου παπούτσια . Ελπίζω να είμαι όμορφη. 

Τις μέρες που βγήκε απο το νοσοκομείο..απλά ζούμε στη  φούσκα μας. Δεν έκανα κάποια κίνηση να συζητήσω για το θέμα που με καίει. Την εγχείρηση. Δίνω χρόνο να ηρεμήσει και να νιώσει καλά και μετά ναι. Θέλω να του το πω. Ξέρω πως υπάρχει ρίσκο. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Αλλά η ζωή είναι γεμάτη πιθανότητες. Αρνητικές και θετικές. Απλά ποντάρω στο καλό άλογο. Πως όλα θα έρθουν καλά και τίποτα δεν θα πάει στραβά. 

Όλα θα πάνε καλά.

Βουρτσίζω τα δόντια μου προσεκτικά και βάζω άρωμα. 

Συνήθως περνάμε τις ημέρες μαζί. Τα βράδια επιστρέφω σπίτι μου. Είναι το καλύτερο. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα χερια μας ούτε τα χείλη μας μακριά. Ο γιατρός είπε ξεκούραση.

Όχι σεξ.

Ακούμε μουσική αγκαλιά, τον αφήνω να κερδίσει στο πλειστέισιον , τα μεσημέρια τρώμε με την Σταματία ή με τον πατέρα του. Προσπαθώ να λείπω απο το σπίτι του κιόλας. Δεν θέλω να τον πνίξω. Τον αγαπώ με  όλη μου την καρδιά και ξέρω πως είμαι η πρώτη κοπέλα που είναι ..σαν σχέση φάση..δεν θέλω να βάζω ετικέτες αλλά δεν θέλω και να τον κουράσω. Η λέξη σχέση δεν ειπώθηκε . Στην ροζ φούσκα μας δεν υπάρχει η λέξη σχέση, εγχείρηση, θανατος. Υπάρχει μόνο ο Δημήτρης και η Βαγγελιώ.

Ζω και υπάρχω για να του μιλάω να τον γαργαλάω και να τον αγγίζω. Να μου μιλάει να με χαιδεύει και να γελάμε. 

Ζω για εκείνον. Δεν ξέρω πως  ήταν η ζωή πριν τον Δημήτρη. Ξέρω μόνο πως ζω μόνο κοντά του.

Ελπίζω να μην τον πνίγω. Δεν του ειπα οτι τον αγαπώ . Αν και το θέλω. Το θέλω πολύ αλλά δεν θέλω να νιώσει την υποχρέωση να μου πει κι εγω. Είναι γλυκός και τρυφερός.Είμαι σίγουρη πως το κωλόπαιδο θα μου πει σ'αγαπάω μόνο για να μην με πληγώσει. Είναι πάντα ευγενικός.

Όλα θα πάνε καλά.

"Βγες μαρή έξω μας γκάστρωσες" η Ζέτα φωνάζει πιο επίμονα και ανοίγω την πόρτα.

Επιδεικτικά περπατάω στο καθιστικό και σταματάω με αυτοπεποίθηση μπροστά τους. 

"Πλάκα κάνεις?" η Ζέτα κουνάει το κεφάλι της αποδοκιμαστικά. Και οι δυο κοιτάνε το νέο μου φούτερ με το λογότυπο της Nike, το νεο μου σκούρο μπλε τζην και τα καινούργια αρβυλάκια μου. Φοράω το δερμάτινο μου απο πάνω. Αυτό παλιό.

"Προλαβαίνω να σου φέρω το λεοπαρ φόρεμα που αγόρασα πριν ένα μήνα" Η Ζέτα με κοιτά με απόγνωση . 

"Όχι είμαι καλά νομίζω"

"Βρε ανόητο πλάσμα ..ο τύπος είναι φραγκάτος θα σε βγάλει κάπου κυριλέ και θα ντραπείς. Ένα φόρεμα ..μια γόβα..λίγο ρουζ δεν μπορούσες να βάλεις? αυτά ψώνιζες όλο το πρωι?"

Το κινητό μου χτυπά και το βγάζω απο την κωλότσεπη.

"Αστέρι είμαι απο κάτω, όποτε είσαι έτοιμη..ξέρεις σε περιμένω"

Η φωνή του..

Ο Δημήτρης μου..το αστεράκι μου!

Ήρθε.

"Δεν αργώ ..Έρχομαι .." νιαουρίζω σαν χαζή απο ευτυχία. 

Το κλείνω και το βάζω στην κωλότσεπη.

"Ευχηθείτε μου να περάσουμε ωραία"

Κοιτάω τα κορίτσια που ήδη ήρθαν και με αγκαλιάζουν.

"Να περάσετε όμορφα μωρά μου" η Ζέτα με φιλάει συγκινημένη.

Ξέρουν πόσο ευτυχισμένη είμαι.

Κατεβαίνω απο τις σκάλες γιατί το ασανσέρ κάνει δέκα ώρες. Ανοίγω την κεντρική είσοδο και αυτόματα η ανάσα μου κόβεται απο το θέαμα.

Δεν γίνεται αυτός ο άντρας να με έχει φιλήσει. Είναι..Ε είναι υπέροχος.

Με κοιτά ενώ το σώμα του είναι ακουμπισμένο στην μαύρη τζάγκουαρ. Φοράει σακάκι και πουκάμισο αλλά απο κάτω φοράει τζην. Τα μαλλιά του είναι προσεκτικά χτενισμένα. Η ταλαιπωρία στο πρόσωπο του εδώ και μέρες έχει φύγει . Τα χείλια του επέστρεψαν στο κόκκινο χρώμα τους αν και τα σημάδια απο τα σκατά που τρύπησαν τα χέρια του είναι ακόμα εκεί.

"Γειά.."

Δαγκώνω τα χείλη μου νευρικά καθώς στέκομαι μπροστά του. Με τσεκάρει απο πάνω ως κάτω χαμογελαστός. 

"Καινούργια τα ρούχα?"

"Ε..όχι..παλιά"

Μου χαμογελά λοξά και τα γαλανά μάτια του γεμίζουν ευθυμία.

"Καλά είναι καινούργια τα αγόρασα για το ραντεβού" του χτυπάω μια μαλακή μπουνιά στο μπράτσο "μην κοροιδέψεις..ήθελα να είμαι ωραια "

"Γιατί να το κάνω αυτό? μου αρέσει ..πολύ..που προσπάθησες να μου αρέσεις.  Είσαι κορίτσαρος πανέμορφος"

Χαμογελάω στραβά και είμαι σίγουρη πως τα μάγουλα μου έχουν κοκκινίσει. Δεν είμαι καμία γυναικούλα..αλλά ήθελα όντως να του αρέσω πολύ.

"Πάμε?"

Πάω να φύγω αλλά μου πιάνει τον καρπό.

"Περίμενε" με αποφασιστικά βήματα πηγαίνει προς το μέρος του συνοδηγού και μου ανοίγει την πόρτα.

Γλύκας..

"Δεν χρειαζόταν. Έχω χέρια" του λέω και μπαίνω μέσα

Βάζω την ζώνη μου. Κοιτάω το αυτοκίνητο. Είναι αυτοκινητάρα. Κρίμα που δεν οδηγάω εγώ.

Τον βλέπω να μπαίνει μέσα. Το άρωμα του γεμίζει τα πνευμόνια μου , βάζει το χέρι στο κλειδί και το κατεβάζει πάλι κάτω.

"Βασικά ..πριν φύγουμε" με κοιτά λοξα και μου χαμογελά

"Τι ξεχάσαμε?"κοιτάω γύρω μου και όταν γυρνάω το βλέμμα μου σε εκείνον τον βλέπω πως έχει γύρει κοντά μου.

"Γεια.." μου λέει με βραχνή φωνή " κάτι ξεχάσαμε.." γέρνει κι αλλο πάνω μου " το πιο σπουδαίο" πριν δαγκώσω τα χείλη μου , προλαβαίνει και το κάνει αυτός για μένα. Νιώθω την γλώσσα του να ζευγαρώνει με την δική μου καθώς η καρδιά μου χοροπηδά σαν τρελή. 

Μου φιλά το χέρι έπειτα και μου χαμογελά.

"Τώρα μπορούμε να φύγουμε"

"Ναι Δημήτρη μου" λέω ξέπνοα και τον κοιτάω. Είναι όμορφος, καλός, ευγενικός, τρυφερός και τον αγαπώ με όλη μου την δύναμη. Και επίσης θέλει δεν θέλει εγώ είμαι η γυναίκα του.

Στη διαδρομή έχει κλασικά δυνατά την μουσική και τραγουδάει χτυπώντας ρυθμικά το τιμόνι.

Όλα αυτά που με ενοχλούσαν πριν μερικούς μήνες πάνω του , τώρα τα βλέπω με άλλο μάτι. Μπροστά μου έχω το πιο γενναίο και αρχιδάτο άντρα του κόσμου. Ούτε μια φορά δεν τον άκουσα να κλαιγεται για την πάθηση του. Ούτε μια φορά τον επιασα θλιμμένο ή μπήκα στη διαδικασία να τον παρηγορήσω. Αντίθετα τον είδα να κάνει αστεία με την Σταματία για να γελάσει όταν την βρήκε να κλαίει πάνω απο την κατσαρόλα, είδα να ακούει τον πατέρα του να του τα χώνει για την ζωή του και με χαμόγελο του υποσχόταν οτι όλα θα πάνε καλά. Και πολλούς φίλους. Το σπίτι είναι κέντρο διερχομένων απο φίλους και φίλες του που τον αγαπάνε. Σε κανέναν δεν είπε τίποτα. Όλοι του έλεγαν να βγούνε έξω σε πάρτυ, να τον πρηζώνουν πως γέρασε και πως δεν το έχει και εκείνος απλά χαμογελούσε χωρίς να τον δω μια φορά να δυσφορεί με όλο αυτό.

Είναι μάγκας μεγάλος ρε.

"Γιατί σταμάτησες?"

Κοιτάω το περίπτερο δίπλα μας.

"Ε..τσίχλες" μου απαντά χωρίς να με κοιτάξει και πριν πω το οτιδήποτε ανοίγει την πόρτα και πάει προς τα εκεί. 

Με τσεκάρω απο πάνω ως κάτω. 

Τσεκάρω την ανάσα μου διακριτικά. Γιατί αγοράζει τσίχλες? τα έπλυνα τα δόντια μου

Τον βλέπω να επιστρέφει γρήγορα και να βάζει μπροστά.

"Έχω κάνει κράτηση σε εστιατόριο. Ελπίζω να σου αρέσει"

Μου πιάνει το χέρι και το βάζει πάνω στο λεβιέ ταχυτήτων. Μου το χαιδεύει απαλά.

"Ε..δώσε μου μια τσίχλα" του λέω προβληματισμένα.

"Είναι δικές μου" μου απαντά κοφτά και προσηλωμένος στο δρόμο.

"Τι κωλόπαιδο!" αναφωνω και τον χτυπάω στο μπράτσο.

(..)

"Λοιπόν σου αρέσει?"

Αρε Ζέτα..τα έλεγες εσύ..

"Είναι ωραία"

Κοιτάω γύρω μου. Γιατί οι πλούσιοι έχουν τόσο ξινό ύφος?

Και για όνομα.. για να πάνε για ένα φαγητό πρέπει να βάλουν τουαλέτα?

Κοιτάω το τραπέζι. 

"γιατί έχουν τόσα πιρούνια ? φοβούνται πως θα τα ρίχνουμε κάτω?"

Με κοιτά συνέχεια στα μάτια γοητευτικά. Κυρίως εγώ γκρινιάζω για το μέρος γιατί προφανώς έχω κομπλεξαριστεί. Το μέρος είναι χλιδάτο και οι σερβιτόροι φοράνε παπιγιόν.

"Δεν είμαι γκόμενα για τέτοια μέρη" γρυλίζω και μου χαμογελά.

"Δεν είσαι γκόμενα. Είσαι η κοριτσαρα μου και θέλω οτι καλύτερο για το ραντεβού μας"

Ούτε το δερμάτινο μου δεν έχω βγάλει. Έχω σκάσει.

"Θέλετε τον κατάλογο με τα κρασιά?"

"Όχι" γρυλίζω στον σερβιτόρο . Όχι αλκοολ."Νερό"

"Ένα Domaine de la Romanee" 

Tον ακούω να μιλά με υπέροχη προφορά. Ρε τι κωλόπαιδο είναι αυτό..

"Για πρόποση μόνο Βαγγελιώ" 

"Καλά" 

Ο σερβιτόρος με κοιτά παράξενα.

Τον κοιτάω κι εγώ.

"Λυπάμαι που δεν σου άρεσε το εστιατόριο, η αλήθεια είναι πως έχω να έρθω εδώ 15 χρόνια ακριβως"

"Και το θυμήθηκες μαζί μου το μέρος?"

Μου πιάνει το χέρι. Τα κεράκια τρεμοπαίζουν ανάμεσα μας.

"Ερχόμουν με την μητέρα μου εδώ. Υποστήριζε πως έχει τα πιο ωραία γλυκά. Πάντα παίρναμε ο καθένας απο δυο. Και μετά τα ανταλλασσαμε για να φάμε απο όλα"

Δαγκώνω τα χείλη μου. 

Την μαλακία μου..

Το αστεράκι με έφερε σε ένα μέρος με ιδιαίτερη αξία για εκείνον

"Βασικά τρελαίνομαι για γλυκά. Θα λατρέψω το μέρος"

Με κοιτά σοβαρός.

"Γιατί σοβάρεψες?" του λέω τρυφερά.

"Τίποτα"

Μου χαμογελά ξανά.

Είναι το πιο υπέροχο κωλόπαιδο του κόσμου.

(..)

"Συγνώμη αλλά κάποιοι θαμώνες κύριε Λεωνίδη παραπονιούνται για την έντονη σωματική επαφή σας με την συνοδό σας"

Κατεβαίνω απο την αγκαλιά του.

"Ζητώ συγνώμη, κερνάω σαμπάνια στα άτομα που ένιωσαν άσχημα"

Αυτός φαγώθηκε να με φιλήσει ! Και να κάτσω στα γόνατα του !

Βλέπει τον σερβιτόρο να φεύγει.

Με κοιτά χαμογελάστος.

"Έλα εδώ Βαγγελιώ να σου πω κάτι"

"Τσουκ"

"Έλα" με τραβά απο το χέρι

"Τι θέλεις?"

"Τα χείλη σου"

"Ρε Δημήτρη μόλις φάγαμε παρατήρηση.." 

Με τραβά και τον σπρώχνω.

Ντρέπομαι γαμώ

Την ίδια στιγμή ακούγεται να πέφτει κάτι απο την τσέπη του

Κοιτάω είναι ..

"Γιατί τσακίστηκες να το κρύψεις? τι είναι?"

"Τίποτα" απαντά αυστηρά και κάνει νόημα να μας φέρουν το λογαριασμό

"Τι είναι είπα"

"Οι τσίχλες που αγόρασα απο το περίπτερο"

Τον κοιτάω θυμωμένα. Έχει γούστο να έχει ναρκωτικά πάνω του.

"Θα σε βαρέσω τόσο άσχημα..πες τι έχεις στην τσέπη σου ρε κωλοπαιδο"

"Πάμε να φύγουμε. Έχω κανονίσει και κάτι άλλο"

Σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

"Δείξε.τώρα .τι έχεις"

Με κοιτά και αυτός σοβαρός

"Σκας γάιδαρο ρε Βαγγέλη"

Βγάζει απο την τσέπη του το κουτί και το αφήνει μπροστά μου.

"Εμ.."

"Τα αγόρασα απο το περίπτερο..δεν σημαίνει κάτι. Απλά ..ξέρεις ραντεβού είναι..και ..σκεφτόμουν..όχι οτι θέλω να σε πιέσω"

Ο σερβιτόρος κοιτά το κουτί παράξενα καθώς αφήνει το λογαριασμό.

"Βαλεταπροφυλακτικάπάλιστηντσεπη σου"

Του γρυλίζω και σκύβω το κεφάλι.

Βαγγελιώ η ντομάτα.

"Μην ντρέπεσαι ..παίδαρε μου .."

Τον κοιτάω. 

Με κοιτάει.

"Φεύγουμε?" η φωνή του απαλή, το ύφος του σκοτεινό και σεξυ. Δαγκώνει απαλά το κάτω χείλος του. Δεν έχει τυχαία ο ινστα λόβερ μου 20 Μ ακολούθους. Είναι κόλαση.

"Ναι..αστεράκι  μου"

Βαγγελιώ η γατούλα.