Τρίτο για σήμερα!

Κοιτάω το ρολόι του τοίχου. Οι λεπτοδείχτες σχεδόν βασανιστικά κουνιούνται. 

"Πόση ώρα έχει μέσα?"

Ο Λεωνίδης έχει εξαφανιστεί με την συνοδεία ενός γιατρού και μας έχει αφήσει μόνες με την Σαμάντα στο διάδρομο.

Δεν μου απαντά. Την βλέπω να ανάβει τσιγάρο. Ρουφάει δυο τζούρες και το σβήνει κάτω.

"Γιατί να πεθάνει? Δεν μπορεί απλά να πάρει φάρμακα και να γίνει καλά? ή να κάνει κάποια εγχείρηση? Τόσα λεφτά έχει ! να βρει τον καλύτερο γιατρό! δεν καταλαβαίνω"

Γυρίζει το βλέμμα της σε εμένα. Δείχνει μέσα σε λίγη ώρα πιο γερασμένη. Τον αγαπάει. Υποθέτω με τον τρόπο της.

"Η μητέρα του πέθανε σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Ο Δημήτρης αρνειται να κάνει την ίδια εγχείρηση. Φοβαται πως θα έχει την ίδια κατάληξη. Έτσι ζει την ζωή του σαν να μην υπάρχει αύριο, που προφανώς δεν του εμειναν και πολλά αυριο έτσι όπως ζει"

Όντως το κάνει αυτό. Το κάνει λοιπόν ..απο φόβο? Γιατί πιστεύει οτι πεθαίνει?

"Ναι αλλά αν κάνει την εγχείρηση μπορεί να ζήσει?"

Μια ελπίδα ρε θεε. Μια ελπίδα θέλω.

"Δεν κάνει την εγχείρηση. Είναι ανένδοτος. "

Δεν το καταλαβαίνω αυτό.

"Μα μπορεί να ζήσει"

"Ή να πεθάνει πάνω στο κρεβάτι του χειρουργείου όπως η μητέρα του"

Ξεφυσάει. Και κοιτά το ρολόι της.

"Έχει ξαναπάθει επεισόδια . Πάντα έχουν καλή έκβαση"

Κοιτάω το ρολόι. Κοιτάω εκείνη. Κοιτάω τα χέρια μου που τρέμουν.

Όλα καλά. Υπάρχει ελπίδα. Θα τον βαρέσω μέχρι να δεχτεί να κάνει την εγχείρηση.

"Αφού ήξερες οτι έχει πρόβλημα γιατί τον άφησες να πάρει κόκα και αλκοολ ? Η Σταματία είπε πως ήταν νηστικός για μέρες"

Γαμώτο..η Σταματία..δεν την ειδοποιησα.

"Δεν.είμαι.η .μαμα.του"

Την κοιτάω απο πανω ως κάτω.

Όχι τελικά δεν τον αγαπάει.

"Ηλίθια" της φωνάζω με νεύρα και ανοίγει η πόρτα. Ο Λεωνίδης βγαίνει απο μέσα. Με κοιτά και ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του. 

"Σταθεροποιήθηκε. Είναι μαζί μας"

Πατάω τα κλάματα.

Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου.

Θα το σκίσω το κωλόπαιδο αν τολμήσει να πάθει κάτι.

(..)

"Η Σαμάντα?" ο Λεωνίδης με πλησιάζει. Είναι άγρυπνος το τελευταίο 24ωρο όπως κι εγώ.

"Έφυγε πριν ώρα"

Κάθεται δίπλα μου και μου δίνει καφέ.

"Φύγε παιδί μου κι εσύ"

Χαμογελάω

"Πληρώνομαι για να τον προσέχω"

Μου χαμογελά

"Είναι τυχερός. Τον προσέχεις καλά"

Μου πιάνει το χέρι. Τα μάτια του είναι πράσινα. Είμαι σίγουρη πως ο Δημήτρης πήρε τις γαλανές ματάρες του απο την μητέρα του.

"Μου ζήτησε να πάρει κι άλλο σωματοφύλακα ξέρεις"

Ο Λεωνίδης πίνει αργά απο τον καφέ του και με κοιτά μέσα στα μάτια

"Γιατί? Με απολύει?"

Πότε προέκυψε αυτό?

"Μου ζήτησε σωματοφύλακα για να προσέχει εσένα αν παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα. Ξέρεις για να μην το χειριστείς εσύ"

Δαγκώνω τα χείλη μου.

Ρε τι κωλόπαιδο είναι..θα τον σκίσω αν δεν κάνει την εγχείρηση.

"Με προσέχει και αυτός μάλλον"

"Έτσι φαίνεται"

Πίνουμε και οι δυο αμίλητοι τον καφέ μας. Η ώρα στο νοσοκομείο περνά αργά. Το πόσα πραγματα σκέφτομαι δεν λέγεται. Το πόσο μετάνιωσα για πολλά πράγματα. Ακόμη και για την εικόνα που είχα για εκείνον. Τόσα λάθη.

Τίποτα δεν ξέρω για εκείνον. Είχε δίκιο. Πάντα τον έκρινα γρήγορα.

"Η σύζυγός σας..πέθανε στην εγχείρηση..αυτό σημαίνει οτι δεν έχει ποσοστα επιτυχίας ο Δημήτρης αν την κάνει?" ρωτάω διστακτικά την απορία που μου τριβελίζει την καρδιά εδώ και ώρες.

Τι σημαίνει πεθαίνει ο Δημήτρης?

Μπορεί να σωθεί με την εγχείρηση?

Γιατί δεν τον σαπίζει κάποιος στο ξύλο που ενώ έχει ευαίσθητη καρδούλα πάει και πίνει μαλακίες?

Και τέλος ..

γι αυτό γαμώ δεν θέλει γαμους? Νομίζει οτι θα πεθάνει?

Γαμώ πεθαίνω την μαλακία μου..οι σκέψεις είναι ασταμάτητες

"Έχει αρκετά καλά προγνωστικά. Απλά ο Δημήτρης όταν πέθανε η μητέρα του σοκαρίστηκε. Όταν πια διεγνώσθη και ο ίδιος στην εφηβεια του με την ίδια πάθηση..ήταν δύσκολο."

"Μιλήστε μου κύριε Λεωνίδη. Θέλω να μάθω τα πάντα για εκείνον" του λέω αυθόρμητα και του κρατώ το χέρι

Μου χαμογελά θλιμμένα

"Το έμαθε στην εφηβεία του. Κλείστηκε στον εαυτό του και στο σπίτι. Δεν έβγαινε. Και όταν λέω δεν έβγαινε εννοώ ούτε για σχολείο. Τα παράτησε όλα. Το θεωρούσε ανοητο να κάνει το οτιδήποτε ενώ μια λαιμητόμος τον περίμενε να πέσει στο κεφάλι του. Πάει το σχολείο, πάνε οι σπουδές , πάνε όλα. Ζούσε για καιρό σαν ετοιμοθάνατος"

Δαγκώνω τα χείλια μου δυνατα. Με θυμαμαι να τον χλευάζω που ενώ είχε φράγκα δεν τελείωσε μια σχολή..σαν τον Κώστα..ναι του το είπα και αυτό. Όση μούντζα και να μου ρίξω δεν είναι αρκετή.

"Πριν πέντε έξι χρονια του γύρισε η ψυχολογία. Άρχισε να βγαίνει..υπερβολικά..ξεκίνησε ένα ξέφρενο τρόπο ζωής και έδειχνε πως τα πάντα στη  ζωή του είναι ένα αστείο. Ένα μεγάλο αστείο αυτό είναι η ζωή για τον Δημήτρη. Και γελάει πολύ όντως. Τον παραδέχομαι. Είναι χαμογελάστο το αγόρι μου πάντα. Είναι γενναίο παιδί"

"Φοβάται όμως . Ζει έτσι γιατί φοβάται" τον διακόπτω 

"Ναι φοβάται αλλά δεν το παραδέχεται. Απλά δεν ξέρει πως να ζήσει. Δεν δένεται, δεν κάνει κάτι σταθερό, είναι σαν να αποχαιρετά τα πάντα κάθε μέρα στην ζωή του"

Μου είπε..μου είχε πει απλά..να περνάμε ωραία..

Όχι γιατί ήθελε μια αρπαχτή..αλλά γιατί πιστεύει πως δεν έχει να προσφέρει κάτι καλύτερο. Τελικά με το μυαλό του μου έκανε την καλύτερη πρόταση. Μου ζήτησε να περάσουμε όμορφα όσο χρόνο..όσο πάει..

Κλαίω ξανά

"Είμαι κακός άνθρωπος"

"Ο Δημήτρης λέει πως είσαι υπέροχη πάντως"

Πόσες φορες τον έβρισα ? αντί να τον γεμίζω με φιλιά?

Γιατί δεν μου μίλησε?

"Γιατί δεν μου μίλησε?"

"Για να μην στεναχωρηθείς  υποθέτω? Δεν το ξέρει κανείς οτι ο Δημήτρης πάσχει απο μυοκαρδιοπάθεια εκτός φυσικά την Σαμάντα που ήταν επιστήθια φίλη της γυναίκας μου και η Σταματία που τον μεγάλωσε."

"ΔΗΜΗΤΡΗ"

Η σπαραξικάρδια φωνή της Σταματίας σταματά την συζήτηση. Τρέχουμε και οι δυο στο πλευρό της.

(..)

"Φάε"

"Σταματία πάρε την σπανακόπιτα απο μπροστά μου"

"Φάε κορίτσι μου και μην με σκας"

"Δεν τρωω"

Αυτά τραβάει ο Δημήτρης?

"Φαε φαίνεσαι χάλια και σήμερα ξεκίνησαν τα επισκεπτήρια. Τι θα πει αν σε δει έτσι?"

"Φαίνομαι χάλια?"

"Πολύ" 

Με μπουκώνει με την πίτα και μασάω.

Ο Λεωνίδης τον είδε το πρωι. Λέει πως φαίνεται καλά.

Ρώτησε για μένα..

Του είπε πως τρεις μέρες τώρα δεν έχω φύγει απο το νοσοκομείο.

Αυτό μου είπε. Τίποτα άλλο. Δεν ζήτησε να με δει.

"Εσύ Σταματία θα τον δεις?"

"Αστειεύεσαι ? Το παιδί μου δεν θα δω?"

Σήμερα έχει δικαίωμα να δει ακόμη έναν. Για να μην τον κουράζουμε. Υποθέτω θα δει την Σταματία. Είναι σαν μάνα του.

Ο γιατρός βγαίνει και σηκώνομαι πάνω τινάζοντας απο το φούτερ μου τα ψίχουλα της πίτας.

"Συγνώμη..είστε η Βαγγελιώ?"

"Ναι" καταπίνω γρήγορα και τρέχω προς εκείνον.

"Ζήτησε να σας δει"

"Εμένα?"

Ζητησε εμένα? Αλήθεια?

 Ήθελα τόσο να με ζητήσει να τον δω. Έστω για λίγο. 

"Αλλά.." κοιτάω την Σταματία διστακτικά. Ξέρω πως κι εκείνη θέλει να τον δει.

"Προηγείται η γυναίκα του"

Την κοιτάω ντροπιασμένη. Κοιτάω και τον γιατρό. 

"Δεν..δεν είμαι γυναίκα του.."

Αν και πόσο ωραία ακούστηκε?

"Είσαι." μου απαντά αυστηρά και μου κάνει νόημα να τινάξω  τα ψίχουλα που έχουν πέσει στην φόρμα μου.

Θα τον δω..

(..)

Δεν θα κλάψω.

Θα κάνω αστεία.

Θα είμαι πολύ αστεία και ανάλαφρη .

και γενναία. Με χρειάζεται.

Ανοίγω την πόρτα. Η καρδιά μου χτυπά δυνατά.

Θα του χώσω μια μπουνιά και θα του πω οτι είναι κωλόπαιδο. Πάντα γελάει με αυτό.

Ανοίγω την πόρτα και χαμογελάω.

Τον βλέπω..

Τον βλέπω στο βάθος ημίγυμνο..το μισό του σώμα είναι καλυμμένο με ένα σεντόνι. Τα μαυρα μαλλιά του είναι μπερδεμένα..είναι ήρεμος..το πρόσωπο του είναι ήρεμο και όμορφο..έχει καλώδια πολλά στο στήθος του..και πολλά καλώδια..παντού καλώδια.. 

και..είμαι ερωτευμένη ..

και δεν θέλω να είναι έτσι..

..και πεθαίνω που είναι έτσι...

Κλείνω το στόμα μου προσπαθώντας να σταματήσω τους λυγμούς.

Και τότε βλέπω να ανοίγει τα βλέφαρα του. Με κοιτά κουρασμένα με τις υπέροχες γαλανές ματάρες του.Με κοιτά και μου χαμογελά. Με το ωραιότερο χαμόγελο του κόσμου.

Με το χαμόγελο που μόνο ο Δημήτρης ξέρει να κάνει.

"Έλα εδώ παίδαρε μου..μην κλαίει το κορίτσι μου για μαλακίες. Είμαι καλά"

Τρέχω σε εκείνον..σκύβω πάνω στο κορμί του. Το χέρι του ανεβαινει αργά στα μαλλιά μου και με χαιδεύει.

"Όλα καλά μανάρι..μην  κλαίς..όλα καλά" ίσα που ακούγεται η φωνή του

Κλαίω με λυγμούς χωρίς να τον κοιτάζω. Με αργή φωνή με παρηγορεί συνέχεια.

Τον σφίγγω πάνω μου.

"Δεν θέλω να σε χάσω.." μουρμουρίζω ακατάληπτα χωρίς να μπορώ να σταματήσω το κλάμα μου.