Μια εβδομάδα μετά

Λιμάνι Santa Parta

Aφήνω το σακίδιο μου απο τους ώμους μου να γλιστρήσει και βγάζω τα γυαλιά ηλίου μου. Το γιώτ του Μητσάρα είναι αραγμένο στο λιμάνι στο σημείο που μου υπέδειξε. Είναι τεράστιο , γυαλιστερό και τεράστιο. 

Μήπως κάνω κι εγώ τεράστια βλακεία? Το ταξίδι ως το νησί είναι τρεις μέρες και δεν ξέρω πως θα φανεί στον Κωστάκη να ταξιδεύω με έναν άντρα μόνοι στην μέση του πελάγους ..ήδη τις τελευταίες μέρες που τον παίρνω τηλέφωνο είναι μέσα στα νεύρα γιατί έχει πολύ δουλειά λέει και δεν προφταίνει ούτε να χέσει μου είπε. Μήπως τον φέρω σε δύσκολη θέση που θα πάω? Σίγουρα δεν θα έχει χρόνο για μένα ..αν και έστω το βράδυ θα μπορούσαμε να το περνάμε μαζί..άσε που αν του δείξω την έκπληξη που του έχω θα πεθάνει απο την χαρά του.

Ακουμπάω την τσέπη μου απο το στρατιωτικό παντελόνι μου. Μέσα είναι το κουτάκι με το δαχτυλίδι. Χρυσό και μέσα χαραγμένα τα ονόματα μας. Αποφάσισα να του κάνω πρόταση γάμου..και έστω να δώσουμε λόγο..ίσα για να μην λένε τα κορίτσια οτι με κοροιδεύει. Εγώ το ξέρω οτι ο Κωστάκης λατρεύει και το χώμα που πατάω. Απλά είναι λίγο δύσκολος .

Τον είχα καψούρα απο το γυμνάσιο. Αλλά και τις δέκα φορές που του είχα ζητήσει να τα φτιάξουμε μου έριχνε άκυρα. Βέβαια το ένιωθα οτι με ήθελε και όταν πήγαμε δευτέρα λυκείου μια φορά που τον στρίμωξα στο τοιχάκι του σχολειου ..εμ..τον βούτηξα ..τον φίλησα..

Εντάξει..στην αρχή ..μόνο τα δόντια του ένιωθα..αλλά όταν χαλάρωσε ..και άνοιξε το στόμα του...ήταν μαγικά. Απο τότε είμαστε μαζί. Χρόνια τώρα. Μεγάλος έρωτας. Τα σκέφτομαι και συγκινούμαι. 

Αχ Κωστάκη ..

"Τι θα γίνει καλέ θα μπεις στο γιωτ? Πάλι κάνεις νερά?"

Η Ζετούλα κατεβαίνει απο το αυτοκίνητο..τι αυτοκίνητο δηλαδή..συλλεκτική κατσαρόλα . Βγάζει τα κοκκινα γυαλιά της με νεύρα.

"Αν τολμήσεις πάλι να πεις οτι το μετάνιωσες ..ε..θα σε πνίξω κορίτσι μου! Τι είπαμε?"

"Μην μου πρήζεις τα αρχίδια Ζετούλα..θα πάω..απλά έχω και τις δεύτερες σκέψεις μου" την κοιτάω προβληματισμένα καθώς η Νένα βγαίνει και αυτή απο το κατσαρολικό.

Φαγώθηκαν να με φέρουν. Ήθελαν να με δούνε να μπαίνω μέσα στο γιωτ. 

"Στην τελική γιατί απλά δεν μου δίνει άδεια? Γιατί δεν πάμε με αεροπλάνο? Γιατί -"

"Αααααχ θα σε βαρέσω μαρη" η Ζέτα με σπρώχνει προς το γιωτ και η Νένα βάζει κραγιον.

"Είσαι ηλίθια" μου λέει αυστηρα και μου δίνει μια μεγάλη αγκαλια.

"Σ'αγαπάω πολύ να το θυμάσαι και να με πάρεις οτι ώρα και να είναι ..ξέρεις οταν δεις τον Κωστάκη με την άλλη..μην κάθεσαι και κλαις μόνη σου"

"Αισταδιαλα φαγωθηκατε" την σπρώχνω απο πάνω μου και ακούω σπινιάρισμα αυτοκινητου.

Απο μέσα βγαίνει καταιδρωμένος ο μπαμπας μου.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου. Τι θέλει εδώ? αφού αποχαιρετηθηκαμε γαμώ .

"ΤΑ ΚΕΦΤΕΔΑΚΙΑ ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΞΕΧΑΣΕΣ"

"ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΓΙΩΤ ΦΑΓΗΤΟ ΡΕ ΠΑΤΕΡΑ"

Έρχεται σε μένα τρέχοντας και μου δίνει το τάπερ.

"Δεν φτάνει που σε πάει με το γιωτ το αφεντικό σου , μην του ξοδεύεις και το φαγητό, τι είπαμε παιδί μου Βαγγελιώ? Να είσαι περήφανη!"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και ανοίγω το ταπερ. Μμμ μυρίζουν τέλεια. Μπουκώνομαι με ένα.

"Αχ Αλκιβιάδη είσαι τόσο παντα καλός" η Ζέτα του χαμογελα καθώς στα γρήγορα κρεπάρει το μαλλι της με μια χτένα.

"ΒΑΓΓΕΛΑΡΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ?"

Ακούω την φωνή του Μητσάρα πάνω απο το γιωτ.

Αυτός μας έλειπε.

Μας χαιρετά όλους με χαμόγελο κολγκειτ και τρέχει προς εμάς.

Ξυπόλυτος με ένα τιγρε μαγιο.

Για όνομα.

Ο Κωστάκης πάντα φαρδιές βερμούδες φοράει στην θάλασσα.

Η Ζέτα πνίγεται με το κεφτεδάκι που μόλις μου σούφρωσε απο το τάπερ. Κάνει νόημα στην Νένα και κοιτάνε και οι δυο τα ταλέντα του Δημήτρη.

Γρυλίζω ελαφρά και τραβάω το τάπερ.

"Ξεκολλάτε γαμώ απο το κοίταγμα"

"Είμαι χαρούμενος" μου λέει με βραχνή φωνή.

Τον κοιτάω απο πάνω ως κάτω. 

Λάμπει για κάποιο λόγο.

Κυριολεκτικά. Κάτι άλειψε πάνω του.

"Έκανα φωτογράφηση για το ινστα μου" μου λέει απολογητικά καθώς ο πατέρας μου τον κοιτάει παράξενα.

"ΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΦΕΥΓΟΥΜΕ"

Φωνάζω και όλοι πέφτουν πάνω μου να με φιλήσουν.

"Μερικές μέρες γαμώ θα φύγω ήρεμα ρε" φωνάζω καθώς σκουπίζω τα μάγουλα μου. 

"Εσύ ρε Μητσάρα γιατί με φιλάς?" λέω στον Δημήτρη που με έχει πάρει απο πίσω αγκαλιά και με φιλά όπου βρει.

Γαμώ την μαλακία μου..

(..)

Το δωμάτιο μου στο γιωτ..εντάξει είναι ωραίο. Μυρίζει ξύλο..έχει ένα τεράστιο κρεβάτι και απο πάνω έναν μεγάλο πίνακα με μια ..θάλασσα ζωγραφισμένη και κάτι κύματα..έχω μπαράκι ..και τα σκαμπω έχουν λεοπαρ καλλύματα..έχω ένα τεράστιο παράθυρο..καλα αυτό είναι όλα τα λεφτά..και στο μπανιο μου έχει υδρομασαζ. Νομίζω..

Τι σκατά κάνουν όλα αυτά τα κουμπιά?

Ακούω την πόρτα μου να χτυπά.

Ανοίγω.

Είναι  ο Μητσάρας. Μου χαμογελά υπερευτυχισμένα.

"Σε περιμένουμε για μπανιο. Τι κάνεις δυο ώρες κλεισμένη εδώ?"

Κοιτά φευγαλέα το δωμάτιο μου. Τι νόμιζε οτι κάνω?

"Μιλάς στο αγόρι σου? Δεν πιστεύω να του είπες οτι πάμε??" το βλέμμα του σκοτεινιάζει και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος. Έχει κάτι μπρατσα..εμ..τι ρώτησε?

"Εμ..μπάνιο?"  λέω αποσυντονισμένα επειδή μάλλον κουνάει το καράβι.

Με κοιτά με απορία.

"Αν δεν έφερες μαγιο τα μανάρια όλο και κάτι θα έχουν"

"Μανάρια?" σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάω βλοσυρά.

Πόσοι είμαστε σε αυτό το γιωτ?

"Δυο φίλες μου ρε Βάγγο έφερα , ξέρεις για συμπαράσταση."

Δαγκώνει το χείλος του νευρικά. 

Αυτό το αγόρι ..αν δεν πηδήξει δεν κρατιέται.

Ενώ ο Κωστάκης μου καμία σχέση. Είναι πολύ εγκρατής. Και δέκα μέρες μπορεί να περάσουν και να μου κάτσει μια φορά.

Βέβαια..θα ήθελα να μην ήταν τόσο εγκρατης αλλά πάντα μου λέει οτι η αυτοπειθαρχία είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι γενικά πολύ ψαγμένο άτομο ο Κωστάκης.

"Μμμ"

Μουγγρίζω.

"Έφερες μαγιο?" μου λέει ευγενικά και γνέφω καταφατικά.

"Έρχομαι" του κλείνω στα μούτρα την πόρτα και πάω στο σακίδιο μου.

Ψάχνω στα πράγματα μου και βγάζω το μπλε μαγιο το ολόσωμο που έχω για το κολυμβητήριο. Γενικά το προτιμώ γιατί με τα βυζιά που έχω μου είναι δύσκολο να φοράω αυτά τα ..πάνω κάτω μαγιό. Αν και οι κοιλιακοί μου..εντάξει είναι πέτρα λέμε...και δεν μασάω να τους δείξω..όμως το βυζί είναι τεράστιο γαμώ και δεν μαζεύεται.

Γδύνομαι και το φοράω . 

"Σκατα..κι άλλο μεγάλωσαν?"

Εντάξει έχω ένα κόμπλεξ κι εγώ. Γενικά είμαι χαλαρη και σταρχίδια μου τύπος αλλά το βυζί είναι το θέμα μου. Ευτυχως ο Μητσάρας ξέρω οτι γουσταρει μικρά βυζιά γιατί όλο με ξερακιανες γυρίζει. Όχι οτι με νοιαζει τι σκέφτεται για το κορμί μου. Σκασίλα.

Ξεφυσάω αγχωμένη και βάζω απο πάνω μια κόκκινη φαρδιά μπλούζα με το λογότυπο της Βόνταφον.

(..)

"Που είσαι ρε κοριτσάρα?"

Ο Δημήτρης μου κάνει νόημα να πάω κοντά τους.

Είναι βρεγμένος ..και.. τον φαντάζομαι να ..

Και τίποτα γαμώ.

Κρατάει ένα κοκταίηλ στα χέρια του με ροζ ομπρελίτσα και στα πόδια του στεγνώνουν δυο μανάρια απο εκείνα που συνήθως κυκλοφορεί.

"Να σου γνωρίσω τις καλές μου φίλες..αυτή είναι η Σίσυ και αυτή η Λιλή"

Τα μανάρια σηκώνονται απότομα και πριν προλάβω να μιλήσω με αγκαλιάζουν και με φιλάνε.

"Αχ είναι τέλεια" λέει η Σίσσυ η οποία για κάποιο λόγο μου παραχαιδεύει την πλάτη . Γρυλίζω.

Και ο Δημήτρης την τραβά απο το χέρι.

"Ήρεμα" της γρυλίζει και έρχεται κοντά μου.

Με κοιτά απο πάνω ως κάτω.

"Πάμε για βουτιές? Εμείς τόση ώρα πηδάμε απο εδώ πάνω. Εσύ ξέρεις?"

Στριφογυρίζω τα μάτια μου.

"Ξέρω φοβερό πήδημα στο χωριό μου είχαμε ποτάμι και έκανα μπομπες συνέχεια"

Μου χαμογελά.

Μου χαμογελά και η Σίσυ πολύ.

"Αχ είναι τέλεια" χτυπάει και παλαμάκια.

Τους κάνω άκρη και βγάζω την μπλούζα μου.

Κάνω μια διάταση και κοιτάω κάτω την θάλασσα.

Και..

"ΜΠΟΜΠΑΑΑΑ" φωνάζω και πέφτω με φόρα.

Αναδύομαι σε λίγο ..εντάξει γουσταρω τις βουτιές.

Κολυμπάω προς την σκάλα του γιωτ και ο Μητσάρας κάθεται στην άκρη μαρμαρωμενος.

"Τι έπαθες?" του φωνάζω καθώς ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι.

Βλέπω τα μάτια του να σκανάρουν το σώμα μου και ξαναγυρνά στα μάτια μου. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα και τα μάτια του σκοτεινιάζουν.

"Είσαι το απόλυτο.." κάτι μουρμουρίζει αλλά δεν το πιάνω.

"Μαλάκα Μητσάρα έπαθες ηλίαση? Τι αλείφθηκες με λάδι ρε παπαρα?"

Ανοιγοκλείνει τα μάτια του και πέφτει στη θάλασσα σαν να έχασε τις αισθήσεις του.

Και δεν αναδύεται.

Γαμω τι σκατα?

"ΔΗΜΗΤΡΗ" τσιρίζω και κάνω βουτιά.

Δεν τον βλέπω.

Αναδύομαι ξανά. Δεν είναι στην επιφάνεια.

Βουτάω ξανα΄. 

Η καρδιά μου θα σπάσει , νιώθω τους παλμους μου να ανεβαίνουν επικυνδυνα..αν πάθει κάτι..

"ΔΗΜΗΤΡΗ "ξαναφωνάζω , βουτάω και αναδύομαι ξανά.

Τον βλέπω ένα μέτρο πιο μακριά απο εμένα.

"Τι έγινε? Με τρόμαξες"

Κολυμπάω προς εκείνον και τον νιώθω να με τραβά κοντά του. Το στήθος μου κολλάει στο στέρνο του.

"Τι συμβαίνει?" του λέω αναστατωμένη γιατί κάπως...δεν τον βλέπω καλά.

"Πεθαίνω" ψιθυρίζει και κρύβει το κεφάλι του στο λαιμό μου.

"Γιατί ρε Μητσάρα ?" του λέω αναστατωμένη και σηκώνει το κεφάλι του. Τα χειλη του είναι τόσο κοντά που νιώθω την αναπνοή του.

Κουνάει το κεφάλι μπερδεμένα.

"Πονάει η καρδιά μου κοριτσάρα  μου..αλήθεια πονάει"

Τον κοιτάω ανήσυχα. "Δημήτρη..ίσως φταίει ο ήλιος..έλα να βγούμε έξω" του λέω αναστατωμένη και του κάνω νόημα να κολυμπήσουμε προς το γιωτ.