Υγεία εύχομαι..τα άλλα τα φτιάχνουμε και μόνοι μας..καλά χριστούγεννα

Παραμονή Χριστουγέννων

Γνέφω το κεφάλι μου συνέχεια. Γελάω με τα αστεία που ακούγονται στο χριστουγεννιάτικο  τραπέζι. Κοιτάω το κινητό μου κάθε τόσο. Δεν αναπνέω. Δεν αναπνέω. Η καρδιά μου έχει ραγίσει .

Κανένας εγωισμός.

Πολλά μηνύματα. Όλα αγάπης. Λόγια που δεν ήξερα οτι θα ένιωθα να πω σε άνθρωπο. Του τα έγραψα όλα. 

Δεν απάντησε. 

Δεν απαντάει. 

Δεν ανασαίνω.

"Λοιπόν πότε ο γάμος με τον Κώστα?"

Κοιτάω τον ξάδερφο της Zέτας. Κάθε παραμονή εδώ και πολλά χρόνια μας κάνει το τραπέζι. Δηλαδή με μαζεύουν κι εμενα και τον πατέρα μου μαζί με το σοι τους και τρώμε παρέα.

Έτσι και φέτος. Μας μάζεψαν. Αν και νόμιζα πως φέτος τα χριστούγεννα θα ήταν τα ωραιότερα της ζωής μου. Είμαι μια χαζή ονειροπόλα. Αυτό είμαι. Βαγγελιώ η ανόητη. Ο φόβος του είναι μεγαλύτερος απο την αγάπη. 

Παίρνω το κρασί και πίνω δυο γενναίες γουλιές.

Ούτε ένα σημάδι του πέντε μέρες τώρα. Σιωπή. Απόλυτη.

 Ούτε ένα αντίο.

"Χωρίσαμε με τον Κώστα"

"Δεν πειράζει. Κάποιος άλλος τυχερός θα σε παντρευτεί"

"Δεν με ενδιαφέρει βασικά"

Πίνω κι αλλο απο το κρασί μου και σηκώνομαι. 

"Που πάς απο τώρα?"

Η Νένα με προλαβαίνει καθώς βάζω το δερματινο μου

"Ήταν κακή ιδέα να έρθω. Δεν μπορώ να το κάνω"

Δαγκώνω το χείλος μου. Όχι εδώ. Μην ξεσπάσω σε κλάμματα εδώ. Είμαι δυνατή. Δεν θα γίνει εδώ. Αν ξεκινήσει αυτό που νιώθω να βγαίνει δεν θα σταματήσει.

"Τον πήρες πάλι τηλέφωνο?" τα φρυδια της συνοφρυώνονται θλιμμένα.

Μου είπε το βράδυ να κοιμηθώ σπίτι μου. Και απο τότε τίποτα. Έχει εξαφανιστεί. Φοβάται πως θα πληγωθώ αν πεθάνει? πως θα ζητήσω περισσότερα και πως είναι λίγος? πως θα τον πιέσω για κάτι που δεν θέλει? 

Με αγαπάει μου είπε.

Μου το είπε. 

"Δεν σηκώνει το τηλέφωνο φίλη μου. Τον πήρα. Πολλές φορές"

Την αγκαλιάζω .

"Περάστε όμορφα , δεν επρεπε να έρθω εξ'αρχης"

της ψιθυρίζω στο αφτί και καθώς πάω να φύγω με τραβάει πάνω της.

"Σ'αγαπάει. Είναι παιδί Βαγγελιώ όμως. Ένα χαμένο παιδί που φοβάται. Είμαι 67 χρονών. Κάτι ξέρω απο την ζωή"

Ξεφυσάω.

"Κι εγώ φοβάμαι Ζέτα" δαγκώνω το χείλος μου. Όχι δεν πρέπει να κλάψω εδώ. 

"Το ξέρω μωρό μου. Μείνε δυνατή. Όλα θα πάνε καλά"

Χαμογελάω. Με το πιο λυπημένο χαμόγελο του κόσμου. 

"Ναι..όλα..- " δεν μπορώ να το πω.

Τίποτα δεν  πάει καλά χωρίς εκείνον.

Ανεβαίνω στην μηχανή και νιώθω το κρύο αέρα να έρχεται κατά πάνω μου . Γκαζώνω με δύναμη και γλιστράω ανάμεσα απο τα αυτοκίνητα , περνάω δρόμους με μαγαζιά που αναβοσβήνουν γιορτινά,απο κτίρια μεγάλα. Πολλές εικόνες γλιστράνε γύρω μου και όμως μια εικόνα κρέμεται μπροστά  μου πιο δυνατή απο όλες.

Τα γαλανά μάτια του.

Να είναι μέσα μου.

Να μου λέει σ'αγαπώ.

Δεν θα κλάψω γαμώ. Βαγγελιώ ήρεμα

Γκαζώνω κι αλλο.

"Όλα θα πάνε καλά γαμώ" επιταχύνω και ξαφνικά κάνω αναστροφή.

Θα πάω να τον βρω.

Και όλα θα πάνε καλά.

Με αγαπάει. 

Μ'αγαπάει το ξέρω.

Δεν θα λιγοψυχήσω. Εγώ θα του δείξω τον δρόμο . Είμαι μεγαλύτερη. Έχω φάει σκατά στην ζωή. Είμαι δυνατή ρε. Δεν θα λιγοψυχήσω. Τον αγαπάω και θα τον κερδίσω. Με αγαπάει και αυτός.

"Δεν φοβάμαι ρε" 

Γκαζώνω και βλέπω στο βάθος το σπίτι του. Αφήνω την μηχανή απ'έξω και τσεκάρω τα αυτοκίνητα. Και η πόρσε και η τζαγκ είναι εδώ. Ο Δημήτρης είναι εδώ.

Σχεδόν τρέχω. Σε λίγο θα είμαστε αγκαλιά. Ξέρω πως δεν μου απαντάει αλλά όταν με δει..

Τον ξέρω τον Δημήτρη. Θα μου χαμογελάσει λοξά ..και θα του χτυπήσω μπουνιά και θα τον πω κωλόπαιδο. Και αυτός ...αυτός..θα μου πει οτι με αγαπάει..

Γαμώ Βαγγελιώ μην κλάψεις.

Θα πει οτι σε αγαπάει.

Έτσι θα πει . Είσαι το κορίτσι του. 

Είμαι το κορίτσι του.

Χτυπάω το κουδούνι. Συνέχεια. Αργουν να μου ανοίξουν και ηδη νιώθω ανυπόμονη. 

Χτυπάω κάτω τα πόδια μου για να επαναφέρω την ζέστη στα άκρα μου και τρίβω τα χέρια μου να ζεσταθούν.Προσπαθώ να φερθώ φυσιολογικά.

Να μην καταλάβει οτι είμαι έτοιμη να πεθάνω μακριά του.

Χτυπάω ξανά το κουδούνι.

Και ανοίγει η Σταματία.

"Παιδί μου" 

μου χαμογελά αμήχανα. Σκουπίζει τα χέρια της στην ποδιά.

" Ήρθες κόρη μου ..καλά χριστούγεννα να έχουμε"

Μου χαμογελά αμήχανα. Συνέχεια. Κοιτάει κάτι δίπλα της. 

"Πες του πως θέλω να τον δω"

Κοιτά λοξά στο βάθος του δωματίου , έπειτα κοιτά κάτω.

"Δεν είναι εδώ κορίτσι μου"

Την κοιτάω μέσα στα μάτια και τα κατεβάζει.

"Κοίτα με" την διατάζω

"Είπα. φώναξε τον"

"Φύγε.." μου ψιθυρίζει " όχι τώρα..άλλη στιγμή έλα"

Η καρδιά μου..ακούω τα ραγίσματα.

"Πες του να έρθει Σταματία"

Μου γνέφει αρνητικά

"Με αγαπάει" της λέω και δαγκώνει τα χείλια της.

Κοιτά πάλι λοξά στο βάθος.

"Σ'αγαπάει κοπέλα μου. Τον εαυτό του όμως δεν τον αγαπάει"

Δακρύζει και ξαφνικά δείχνει αναστάτωση.

Κάνει ένα βήμα πίσω τρομαγμένα.

Και τότε..

Ανοίγει διάπλατα η πόρτα.

Ο Δημήτρης στέκεται μπροστά μου με ανάστατα μαλλιά. Φοράει ένα μπλουζάκι με το λογότυπο ινστα λόβερ και μια φόρμα.  Τα μάτια του..οι κόρες του..

Είναι φτιαγμένος. Την έχει πιεί. Μυρίζει χόρτο.

"Δημήτρη.."

"Δημήτρη μου" του χαμογελάω. Μου έλειψε τόσο..

"Το ξέρω πως κι εσύ στεναχωριέσαι..είναι χριστούγεννα αγάπη μου και.."

Χαμογελάω.

Κι ας με κοιτάζει ανέκφραστα.

Θα σπάσω το τοίχος του. Ναι θα το σπάσω γιατί με αγαπάει και τον αγαπάω.

"Καλά χριστούγεννα αγάπη μου. Ήρθα. Για εσένα"

Κάνω ένα βήμα προς εκείνον. Τα γαλανά ματια του με κοιτάζουν τόσο σοβαρά..

Τραβιέται. Κοιτάει κάτω.

"Σ'αγαπάω" του λέω και του αγγίζω το χέρι. " Κοίτα με..όλα θα πάνε καλά..σου το ορκίζομαι"

Όλα θα πάνε καλά Βαγγελιώ. Όλα θα πάνε καλά. Σου το ορκίζομαι.

Μου γνέφει αρνητικά και ξεροκαταπίνει. Δαγκώνει το χείλος του. Δεν με κοιτάζει.

"Κοίτα με αγάπη μου"

Αγαπιόμαστε και η αγάπη όλα τα κερδίζει. Το νιώθω. Είμαι δυνατή.

Με κοιτά στα μάτια και μια ξαφνική απάθεια στήνεται σαν ένας μεγάλος λευκός τοίχος ανάμεσα μας.

"Λυπάμαι Βαγγελιώ. Δεν .."

Η καρδιά μου χτυπά λίγο πιο αργά.

"Δεν γίνεται να συνεχίσουμε..ζητάω συγνώμη"

Ένας κρύος αέρας φυσά ανάμεσα τους . Τα σύννεφα ραγίζουν  ξαφνικά σε χιλιάδες κομματάκια πάγου . Μια νιφάδα ακουμπά το μάγουλο  της. Αλλά δεν θα την νιώσει. 

"Φυσικά. Καταλαβαίνω. Μην νιώθεις άσχημα"

Χαμογελάω αμήχανα.

Περνά το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά.

"Βαγγελιώ.." προφέρει το όνομα μου αργά 

Κοιτάω τα χείλη του. Τα χείλη αυτά αγάπησαν το σώμα μου. Ακόμα νιώθω την αίσθηση τους πάνω μου.

Ήταν όνειρο?

"Όλα καλά. Πρόσεχε τον εαυτό σου . Ναι?" λέω με μια ανάσα.

Θέλω να φύγω μακριά. Να τρέξω μακριά . 

Χαμογελάω .

Με κοιτά και τα μάτια του ζευγαρώνουν με τα δικά μου. 

Δεν μιλάει. Δεν λέει τίποτα.

Γυρίζω απο την αλλη. 

Κοιτάω την μηχανή .

Είναι παρκαρισμένη δέκα μέτρα πιο πέρα.

Δέκα μέτρα πρέπει να περπατήσει για να ανέβει στην μηχανή.

Βλέπει  τα πόδια της να κουνιούνται.

Εννιά μέτρα.

Μην το κάνεις εδώ Βαγγελιώ..δυνατά..είσαι δυνατή..όχι τώρα..

Εφτά μέτρα

Πρέπει απλά να πάω σπίτι μου. 

Θέλω να πάω σπίτι μου.

Τρια μέτρα

"Βαγγελιώ!"

Η φωνή του.

Δυο μέτρα.

Κρατήσου μωρό μου. Μόνο εσένα έχεις.

Η μηχανή μου. 

Την καβαλάω και μαρσάρω.

Τίποτα .

Τίποτα δεν νιώθω.