Zainspirowana twórczością J.R.R. Tolkiena pieśń Ainulindalë głosząca sławę epoki zwanej "Muzyką Ainurów". Powstała na podstawie "Silmarillionu"

Przed wielu wiekami
Przed istnieniem świata
Z Mroku wychynął Eru - jedyny
Mocą swych myśli
Zrodził Śpiewających.
Valarowie potężni
Piękni Majarowie
By śpiewać na wieki
Chwałę Ilúvatara

Lecz Ilúvatar zwołał swe sługi
By dać im nowe
Wielkie zadanie
Objawił Koncept
Ów Wielki Temat.
Zaś Ainurowie
Śpiew rozpoczęli
Czysta Harmonia
Brzmiała w ich głosach
Kształtując z Tematu
Przepiękną pieśń życia.
Lecz wtedy Melkor
Z Potęg największy
Zapragnął własne
Dodać pieśni tony.
Zburzył harmonię
I zachwiał melodią.
Jedni z Ainurów
Śpiewali dalej
Ciągnąc melodię
Poddaną przez Eru
Inni swym śpiewem
Poszli za Melkorem
Inni umilkli
Niepewni, niespokojni
Gdy śpiew skończyli
Eru wzniósł dłoń lewą
Poddał znów Temat
Odmienny niż pierwszy.
Trzykroć się starła
Pieśń dana Ainurom
Z fałszem Melkorowym.
I trzykroć Temat
Dawał Ilúvatar
Lecz Melkor ciągle
Tony swe dodawał
Niszcząc harmonię
Bój dźwięków wszczynając
Po trzecim Śpiewie
Wstał Ilúvatar
Z surową Twarzą
Budząc lęk Ainurów.
Rzekł: "Ainurowie,
potężne istoty
Żaden z was równy
Nie jest Melkorowi
Lecz jam jest Eru
Wielki Ilúvatar
Przy mnie i Melkor
Jest pyłem i prochem
Nikt wszak nie może
Swych brzmień dać Muzyce
Gdybym ja tego
Skrycie nie nakazał" -
Melkor wstyd uczuł
Ale gniew z nim razem
Utaił go jednak
Przed swoimi braćmi

Eru zaś powstał
I wziąwszy Ainurów
Ruszył w otchłanie
Przedwiecznych ciemności
Wśród mrocznej pustki
Zabłysła im Wizja
Odblask zesłany
Eru myślami
I rzekł Najwyższy
- "To wasza Muzyka" -
W wizji ujrzał każdy
To co sam wymyślił
A co się okazało
Pochodzić od Eru
Ujrzeli też rzeczy
O których nie myśleli
Ujrzeli zdumieni
Dzieci Ilúvatara
Ainurowie kierując
Myśli wszystkie swoje
Na świat powstający
Badali go wytrwale
Jedynie Melkor
Zapragnął zejść na Ardę
Jak sam sobie mówił
- by lepiej ją tworzyć -
Lecz jednak zazdrosny
O Dzieci Ilúvatara
O dane im dary
Chciał nimi rządzić
Narzucać swą wolę

Tymczasem Ainurowie
Wizją zachwyceni
Oglądali dziejów
I losów koleje.
Nie poznali jednak
Ani czasów ludzi
Ani nie ujrzeli
Końca tego świata.
Eru ich przywołał
Mówiąc z radością
"Znam wasze pragnienia
Wiem czego chcecie
W głębokości serca
A zatem czas przyszedł
Wypowiadam Słowo
I mówię Eä
Mówię: Niech się stanie
I daję światu
Swój Niezniszczalny Płomień
Dzięki niemu świat ten
Będzie wiecznie żywy"
Wtedy ujrzeli
Wielcy Ainurowie
Światło, nie Wizja
Ale świat prawdziwy

Wtedy Ainurowie
Przyjęli nowe miano
Valarowie - Potęgi Świata
Wtedy zstąpiło
Wielu ich na Ardę
Żegnając Ilúvatara
Stanęli zdumieni
Gdyż już nie było
Wizji i Muzyki
Ale świat prawdziwy
Niepewny swych losów
Zaczęli stwarzać
Wielką siedzibę
Dzieciom Ilúvatara.
Wtedy zaś Melkor
Objawił swe zamiary
Rzekł - "To królestwo
Biorę w posiadanie
I będzie moje
Na wieczystą własność"
Lecz prawy Manwë
Wierny Eru sługa
Odmówił bratu
Władzy nad tym światem.
Zwołał swe sługi
Do obrony świata
Przed płomiennym gniewem
I ogniem Melkora
I rzekł do odstępcy
- "Nie tobie należna
Władza nad tą ziemią
Gdyż inni nie mniej
Nad nią się trudzili" -
Więc spór rozgorzał
A Valarowie
Wielką swą siłą
Odparli Melkora
Tam w ciemnej pustce
Rządzić mógł sam dla siebie
Lecz nie porzucił
Pragnienia władzy

Zaś Valarowie
Kształt przyoblekli
W wielkiej postaci
Stąpali po ziemi
Lecz powstał znów Melkor
I przyjąwszy ciało
Lecz straszne i groźne
Również zszedł na Ardę
Był płomieniem i lodem
Nienawiścią i gniewem
I stanął do walki
O swą władzę na Ëi
Mimo jego zdrady
Wielcy Valarowie
Wciąż budowali
W ładzie i harmonii
Lecz on z nimi walczył
I niszczył to wszystko
Co oni stworzyli
Góry obalał
Rozbijał krainy
Morza przelewał
Zasypywał doliny
Lecz szał zniszczenia
Nie przyniósł niczego
Mimo że niszczył
Stworzenia Valarów
Lecz ich nie przemógł
Dzieło dokończono
Choć nic nie było takim
Jak miało być w zamyśle
Choć niszczył i zniekształcał
Każde Valarów dzieło
Nie zdołał Melkor
Ich dzieła zniweczyć
Świat ten stworzyli
I umocnili jako mieszkanie
Ilúvatara Dzieci
W Głębinach Czasu
Wśród gwiazd niezliczonych