pagkalabas ko ng pinto mula sa office ng Vice President, di ko alam bat dito ako nadala ng mga paa ko sa garden.

Napangiti ako ng mapakla.

It's actually my first time confessing shit but I got rejected.

I don't know if my heart aches because my pride was beaten or It really hurts because of this stupid romantically feelings that I have towards the Vice President.

Kinda weird but I found myself crying out of no where.

I'm a stone. No one can freaking break me. But here I am, crying like a baby.

Never naging masaya ang buhay ko. I'm always aiming to be on top of everything, I never enjoyed my childhood. Akala ko, ngayon, magiging masaya na ako.

But I got rejected by the first person who made my heart melt again.

Siguro he doesn't really care at all. He's just a professional Vice President, and I'm just his co-officer. Kaya pala. Even before. I made a lots of suggestions that made our school better, I made a lot of achievements kahit na ilang buwan palang kaming nakaupo sa puwesto bilang student council officers.

Kahit gaano pa ito kaganda sa mata ng iba, kahit gaano pa ito nakakapg bigay karangalan, hindi niya napapansin.

He really did not care at all.

Is it my fault na nag kagusto ako sa cold-hearted guy na katulad niya?

Again, I'm Iannah Cervantes. Ako dapat ang hinahangaan, ako dapat ang nilalapitan. Ako dapat. Pero bakit andito ako? Bakit ako umiiyak dahil sa isang tao? Akala ko ba bato ako?

I thought I am strong. But I guess, meron talagang bagay na mag titibag ng tapang mo.

That shit is called love.

Napatigil ako sa pag dadrama nang makarinig ako ng shutter ng camera.

Then I saw, the photo journalist from school publication.

"Chief?" Tawag nito saakin.

Nakatingin ito saakin habang nakatutok ang camera. Kaya kahit lumuluha, tumakbo ako.

Ayokong may nakakakita saakin umiyak. Ayoko mag mukhang mahina sa mata ng iba.

Pero hindi ko inaasahan ang nakita ko habang patuloy akong tumatakbo.

I saw my twin sister together with the vice president. Halata mo sa mukha ng vice na naiinis siya sa presensya ng kakambal ko pero nagpipigil siya ng ngiti.

Napatigil ako sa pagtakbo.

Naalala ko yung araw na kinausap niya ako at sinabing meron akong jolly side.

Ofcourse it's not me.

It was my twin sister for pete's sake.

I'm jealous about that.

Bakit siya nanaman? Lagi nalang siya.

Bakit sa lahat ng tao siya pa? Bakit nagawa niyang pangitiin ang taong gusto ko mapangiti?

Bakit siya nagawa niya? Bakit ako hindi?

Napalingon saakin ang kakambal ko, si Iarrah.

Napansin nito ang kalagayan ko kaya tumakbo din siya palapit saakin.

Muli akong tumakbo. Ayaw ko muna ng presensiya ng iba. Gusto muna mapag isa.

Nagulat nalang ako ng salubungin niya ako at hindi ko nakontrol ang bilis ko at nag ka bangaan kami.

Ewan bakit inis na inis ako sa nangyayari ngayon. Laging malas ang buhay ko sa araw araw pero ito na ang pinaka malas!

Isama mo pa 'tong kapatid ko na feeling anghel nanaman.

"Ano ba?! Lagi kanalang humaharang!" Sigaw ko sa kakambal ko at tinabig siya para makatayo ako at umalis.

Pero hinila niya ako.

"Ate, what happened? Why are you crying?" Kinuha niya ang kamay ko at pinigilang makaalis. Ano bang paki niya? Masaya ba siyang nakikita akong ganito?

"You don't care Iarrah! Don't act as if you became a good twin sister to me."

"Ate ano ba nagawa ko? Halika uwi na tayo." Naguguluhang tanong niya saakin. Wow ha. Hindi niya talaga ramdam lahat ng pag hihirap ko.

"Shut up, shut up! Nagpapabayani ka nanaman. Feeling hero ka din 'no? Tas ako nanaman papagalitan. Sana hindi nalang kita naging kapatid." Sabi ko at inalis ang kamay niyang nakahawak saakin.

Iniwan ko siya doong umiiyak, parang yun lang iniyakan niya? Walang wala sa mga pinaghirapan ko. Walang wala.

Wala siyang alam.

I freaking hate my life. So much pain. Buong buhay ko puro sakit. Puro inggit.

Iisipin ko pa yung kahihiyang nakita ng Photo Journalist na 'yon.  

_________

A collaboration story with air_jhel!

Meet Iannah Cervantes' twin and know her story!

Kindly visit air_jhel's account to meet Iarrah Cervantes.