Tańczyliśmy i nie zrodziła się przeszkoda, której byśmy nie pokonali.

W dniu dzisiejszym i na wieki.

Porwałem Marinette w tańcu na złotej sali, gdzie rozbrzmiewała muzyka stulecia, gdzie goście stali wokół parkietu. Klaskali w rytm tanecznej muzyki.

Zakręciłem ukochaną dwa razy, prowadząc ją, gdy dźwięki wydobywające się ze skrzypiec przyćmiły resztę instrumentów. Śmiały dla się dla mnie, a ja poruszałem się tak, jak mi zagrały. Miały wyrysowane motyle na obudowie. Smyczek poruszał się sprawnie.

Melodia rozbrzmiewała w uszach słodkimi brzmieniami, które kochałem. Dla Marinette tańczyłem do nich w czarnym smokingu z białymi motywami na marynarce. Zakręcałem cienkim, kocim ogonem, by złapać nim jej nogę.

Uciekła mi, śmiejąc się z kolejnej gry, którą toczyliśmy.

Nie mieli znaczenia inni ludzie. Tylko my, w tym wiecznym tańcu, w tej wiecznej grze.

Czerwona jak krew suknia mignęła mi przed twarzą. Zakręciłem Marinette, a ona podskoczyła dla mnie. Wylądowała w moich ramionach, więc opuściłem ją i się skłoniłem. Owinęła ręce w białych rękawiczkach wokół mojej szyi.

— Pocałuj mnie — wyszeptała.

Za wcześnie. Podniosłem ją i tańczyłem dalej, bo jeszcze nie przyszedł czas na pocałunek. Nadal nosiłem maskę...