Τρέχω.Νιωθω μόνη και αβοήθητη.Ειμαι μόνη και αβοήθητη.Μπροστά μου απλώνεται μια κοιλάδα.Που ειμαι;Γιατί ειμαι εδω;Συνεχίζω να τρέχω.Νιωθω σαν να γνωρίζω αυτό το μέρος.Αλλα η μνήμη μου,δεν το υποστηρίζει.Τρέχω ξανά,αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ.Τα πόδια μου είναι κολλημένα στην Γη.Ξανα κοιτάω γύρω μου.Ειμαι ακόμα στην κοιλάδα.Το τοπίο φαίνεται ήρεμο Ίσως και γαλήνιο αλλά εγώ νιώθω το ακριβώς αντίθετο.Υπάρχουν τεράστια δένδρα γύρω μου και πολλά.Παρατηρω καλύτερα και καταλαβαίνω πως είναι πεύκα.Κυριαρχει πυκνή ομίχλη.Η γη φαίνεται αρκετά υγρή.Φυσαει απαλό αέρας.Παραρηρω ένα μονοπάτι που σε βγάζει από την κοιλάδα και οδηγεί μέσα στο πυκνό δάσος.

Ξαφνικά υπάρχει αίμα γύρω μου.Μα η πηγή του ειμαι εγώ.Τι στο καλό;

Ανεπνευσε...

+

Πετάγομαι από το κρεβάτι ταραγμένη μα κυρίως ιδρωμένη.Παρατηρω το ρολόι δίπλα μου.

Ακριβως 5:00 το πρωί

Όπως και κάθε άλλη φορά.Η αλήθεια είναι πως αυτός ο εφιάλτης έχει γίνει η μόνη συντροφιά μου τα βράδυα.Σχεδον καθεμερα εδώ και μερικούς μήνες.Σε κανέναν δεν έχω μιλήσει για αυτούς και δεν πρόκειται.

Κάθομαι και σκέφτομαι λίγο τον εφιάλτη.Ιδιος όπως κάθε φορά αλλά σήμερα είδα κάτι καινούριο.Ειδα την πληγή.Παραξενο...

Αφού κατάλαβα πως δεν πρόκειται να κοιμόμουν άλλο σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο που έχω στο δωμάτιο μου.

Στηρίχθηκα με τα χέρια μου στο μάρμαρο του νιπτήρα και κοίταξα την αντανάκλαση μου στο καθρέπτη.

Αγουροξυπνημενο πρόσωπο,κουρασμένα και ανήσυχα πράσινα μάτια,καστανά μαλλιά μαζεμένα σε μια πλεξούδα.Ξεπλυνα λίγο το πρόσωπο μου και άρχισα την πρωινή μου ρουτίνα.Αφου τελείωσα,ξάπλωσα στο κρεβάτι κοιτώντας τον γκρι τοίχο του δωματίου μου.Το μάτι μου έπεσε στο γραφείο μου όπου είχα παρατημένα όλα τα βιβλία του σχολείου.Τελικα άρπαξα ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη και άρχισα να διαβάζω.

Με συνεπηραν οι λέξεις και δεν κατάλαβα για ποτέ πέρασε η ώρα.Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν να χαϊδεύουν το δωμάτιο.Κυριαρχούσεμια ηρεμία στο χώρο.Παρατηρησα την ώρα.

6:37

Είμασταν στα μέσα Μαρτίου και ο καιρός καλυτερευε μέρα με την μέρα,αν και λατρεύω τον χειμώνα ανυπομονούσα για τις διακοπές του καλοκαιριού.Η πανελλήνιες είναι μια ανάσα τώρα πια.Όλοι ειναι πολύ αγχωμένοι μα κυρίως κουρασμένοι και πιεσμενοι.Εγω ευτυχώς δεν θα δώσω.Δεν υπάρχει και κάτι που να θέλω να κάνω.Εκτος από την μουσική.Το μεγακυτερο μου ονειρο.Ο οδηγος,βοηθος στη ζωη μου.Μουσικη ολη η αγαπη του κοσμου κρυμενη σε μερικες λεξεις.Αλλα από την άλλη είναι και η οικογενειακή επιχείρηση.Στην οποία ειμαι κληρονόμος.Οπότε πρέπει να αφήσω το όνειρο στην άκρη.Η ζωή είναι άδικη μερικές φορές μαζί μας.

Θα προτιμούσα να την πάρει ο κατά ένα χρόνο μικρότερος αδελφός μου.Αλλα λίγο δύσκολο αυτός έχει άλλους στόχους.Για κάποιον περίεργο λόγο αυτός έχει το δικαίωμα να τους ακολουθήσει.Ο πατέρας μου πιστεύει πως έχω περισσότερες προοπτικές και πρέπει να ειμαι εγώ η διάδοχος.

Άδικο να αποφασίζουν τρίτοι για την ζωή σου.Αλλα τι γίνετε εάν η ζωή σου πρέπει να πάρει αυτό το δρόμο;Όλα για κάποιο λογο δεν γίνονται;Ίσως έτσι πρέπει να γίνει.

Άκουσα θόρυβο από έξω οπότε κατάλαβα πως κάποιος ήταν ξυπνιος.Αποφάσισα να σηκωθώ.Φορεσα απλές φόρμες και κατέβηκα στην κουζίνα.

Περνώντας από τον διάδρομο παρατήρησα έναν νέο πίνακα.Η μητέρα μου είναι ζωγράφος,το ασκεί ως χόμπυ βέβαια.Οπότε καθε κομμάτι της ψυχής της,όπως τα αποκαλεί,κρεμιέται στο τοίχο του διαδρόμου.

Αφού κατέβηκα είδα πως καθόταν ο πατέρας μου με την μητέρα μου και έτρωγαν το πρωινό τους.Μολις με είδαν με καλημερισαν όπως έκανα και εγώ.

"Ο Aaron;"ρώτησα αφού παρατήρησα πως δεν έχει σηκωθεί ακόμα.

"Κοιμάται "απάντησε σχεδόν ταυτόχρονα οι γονείς μου και γέλασαν για τον συγχρονισμό τους.

"Μάλιστα,πρέπει να ξυπνήσει αν δεν θέλει να αργήσει"είπα,το σχολείο μας απέχει 10 λεπτά με το αυτοκίνητο.Εννοείται πως οδηγώ αφού έβγαλα δίπλωμα πριν ένα μήνα μόλις έκλεισα τα 18 μου δηλαδή.

Αξέχαστη μέρα,γεμάτη εκπλήξεις,δώρα,γέλιο και το κυριότερο μια τεράστια αποκάλυψη που στιγμάτισε την ζωή μου.

Οι γονείς μου δεν είπαν κάτι.Ουτως η άλλως τι να πουν.Ο πατέρας μου κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα την μητέρα μου και αυτή απλά έκανε ένα νεύμα με τον κεφάλι της.

Παράξενο...

"Aurora,έχω να σου πω κάτι,είναι πολύ σημαντικό και επικίνδυνο,για αυτό Θέλω να κάτσεις και να με ακούσεις προσεχτικά"ειπε ο πατέρας μου και γεμάτη περισσότερα ερωτήματα απλά έκατσα για να ακούσω.

Η παύση μου σήμαινε πως είχε όλη την προσοχή μου.

"Ετοιμάσου για την αρχή του τέλους"είπε και πάγωσα.

Γειαααα

Με λένε Χριστίνα

Αυτή είναι η πρώτη ιστορία μου

Η αλήθεια είναι πως η ιδέα ήρθε πριν 4 χρόνια αλλά ποτέ δεν έκατσα να ασχοληθώ πραγματικά.

Τώρα πια το πήρα απόφαση και ελπίζω να είναι η σωστή.

Δεν πρόκειται να παρακαλέσω για ψήφους και σχόλια

Όποιος θέλει και ότι θέλει εκφράζεται μόνος του χωρίς καμία πίεση.

Πιο πολύ για εμένα την γράφω γιατί μου αρέσει να γράφω.

Are you ready to join me in this journey ?

Εις το επανιδείν ❣