Το μυαλό μου ήταν γεμάτο σκέψεις, τις οποίες δεν μπορούσα να τις βάλω στη σειρά. Τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες ώρες μου δημιούργησαν πονοκέφαλο κι έτσι ακύρωσα το ραντεβού με την Σταυ στη καφετέρια. Μου θύμωσε λίγο αλλά προφασίστηκα ότι είχα πονοκέφαλο.

Ήθελα απλώς να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Ξαπλώσα στο κρεβάτι μου κι έβαλα μουσική να χαλαρώσω.

Η σκέψη του Χρήστου να μου παρουσιάζει μια άλλη πλευρά του εαυτού του που ούτε καν φαινόταν να υπήρχε με έκανε να χαμογελασω. Δεν τον ήξερα περισσότερο από μια εβδομάδα και τον ένιωθα ήδη κοντά μου. Περίεργο. Δεν έκανα εύκολα νέες παρέες.

Ο ήχος του μηνύματος στο κινητό μου με έκανε να αναπηδίσω. Ξεκλείδωσα την οθόνη και είδα το όνομα του στην οθόνη του κινητού μου.

*Άλεξ έχεις το πρόγραμμα;*του το έγραψα βιαστικά και το έκλεισα.

Η απουσιολόγος της τάξης μου, η Νάγια ήταν πολύ καλή φίλη μαζί του γιατί να μη στείλει σε αυτή; Κοίταξα την ώρα. Είχε πάει δώδεκα. Αλλά δεν ήθελα να κοιμηθώ. Έστειλα στη Σταυ μια μικρή "εκθεσούλα" με το βραδινό γεγονός. Πήρα απάντηση πέντε λεπτά αργότερα. Για την ακρίβεια με πήρε τηλέφωνο.

<<ΕΜ ΤΟ ΞΈΡΕΙΣ ΌΤΙ ΤΟΥ ΑΡΈΣΕΙΣ Ε;>> ήταν το πρώτο πράγμα που είπε όταν το σήκωσα. Γέλασα δυνατά.

<<Όχι ότι απλά ήταν ευγενικός επειδή είχα γίνει τελείως ρεζίλι εξαιτίας του άλλου>>είπα μέσα από τα γέλια μου.

<<Κάναμε τρελή παρέα πέρυσι ξέρεις. Τον ξέρω. Δεν είναι τέτοιος. Καθόλου. Πέρυσι από γκόμενα σε γκόμενα τρυγυριζε...>>απάντησε φανερά ενθουσιασμένη.

<<Χαχα, άραξε δεν τρέχει κάτι.>> της είπα. Ακολούθησε σιγή.

<<Πώς νιώθεις...;>> με ρώτησε σιγανά. Έκλεισα τα μάτια μου όπως ήμουν ξαπλωμένη. Οι αναμνήσεις άρχισαν πάλι να με κατακλύζουν και τα άνοιξα αμέσως.

<<Καλά μπορώ να πω. >>

<<Τι ένιωσες όταν τον είδες μετά από τοοσ καιρό;>> το σκέφτηκα λίγο.

<<Αηδία>>ταίριαζε απόλυτα.

<<Μάλιστα...>> δεν το περίμενε φυσικά. Αμφιβάλω άμα με πίστεψε αλλά πλέον πίστευα εγώ εμένα.

Και αυτό ήταν υπεραρκετό.

<<Νυστάζω Σταυ θα τα πούμε αύριο.>> της είπα καθώς χασμουριόμουν.

<<Καληνύχτα Άλεξ.>> απάντησε και το έκλεισε. Το άφησα στο κομοδίνο και χώθηκα κάτω από το πάπλωμα.

Έκλεισα τα μάτια μου και ένα ζευγάρι καστανά έντονα ματιά εισήλθαν στο μυαλό μου.
                        ~~~~~~~~

Είχα κανονίσει να βγω με τη Σταυ μαζί με τον Γιώργο και σε μισή ώρα θα πήγαινα στο στέκι μας.

Ενώ προσπαθούσα να διαλέξω μια μπλούζα, άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο του μηνύματος στο κινητό μου. Η οθόνη φωτίστηκε και εμφανίστηκε το μήνυμα του Νίκου.

*Γειά θες να πάμε για καφέ σήμερα ή όπου αλλού θες;*

Έμεινα να το κοιτάζω λίγο. Εννοούσε μόνοι μας; Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση. Ούτε που τον ήξερα. Πληκτρολόγησα γρήγορα απάντηση.

*Θα είμαι στη "κιμωλία" σε κάνα μισάωρο άμα θες έλα από κει"

Μου έστειλε αμέσως θετική απάντηση και για κάποιο λόγο χάρηκα. Αφού τελείωσα το ντύσιμο κατέβηκα κάτω και βρήκα την μητέρα μου στη κουζίνα.

<<Θα βγείτε με τα παιδιά;>> με ρώτησε δίνοντας μου χρήματα.

<<Ναι και θα είναι άλλο ένα αγόρι από το σχολείο.>> της είπα απλά. Δεν είπε κάτι.

Μπήκαμε στο αμάξι και με πήγε μέχρι τη κρεπερί της περιοχής μας, το στέκι μας με την Σταυ από το καλοκαίρι που ουσιαστικά γνωριστήκαμε. Τον Γιώργο τον ξέρω πολύ περισσότερο καιρό.

Τους βρήκα να κάθονται ήδη στο κλασσικό τραπεζάκι-θρανίο που καθόμασταν πάντα.

Το θέμα του μαγαζιού ήταν το σχολείο και υπήρχε ένας μεγάλος πίνακας με κιμωλία για να γράφουμε ό,τι θέλαμε. Κάθισα δίπλα της αφού χαιρέτησα τα παιδιά που είχαν το μαγαζί.

<<Χειι...η μπλούζα υπέροχη.>>  αναφώνησε η Σταυ και μου χαμογέλασε ειλικρινά. Ήταν το αγαπημένο μου μπλε τοπ. Από κάτω φορούσα ένα τζιν στενό και τα all star μου.

<<Θενκιου.>> απάντησε εύθυμα.

<<Μια φορά να έρθεις στην ώρα σου>> σχολίασε ο Γιώργος και γελάσαμε και οι τρεις. Η αλήθεια είναι ότι πάντα αργούσα στα ραντεβού μου.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα ο Νίκος. Φορούσε ένα πουκάμισο κι ένα τζιν. Είχε φτιάξει τα μαλλιά του με ζελέ. Με χαιρέτησε και κάθισε δίπλα μου. Παρατήρησα το έκπληκτο βλέμμα της Σταυ. Είχα ξεχάσει να της πω ότι θα ερχόταν μαζί μας. Προφανώς κι ο Γιώργος είχε ξεχαστεί. Την κοίταξα με απολογητικό βλέμμα αλλά δεν φάνηκε να τη πείραξε ιδιαίτερα.

<<Γειά σας.>>είπε ευγενικά και κάθισε δίπλα μου. Μύριζε έντονα η κολώνια του.

Αρχίσαμε να συζητάμε σαν να γνωριζόμαστε από παλιά.
Μιλούσαμε για τους νέους καθηγητές που στην ουσία μου ήταν όλοι γνωστοί και γελούσαμε με τη ψυχή μας.

<<Κορίτσια πώς τα πάτε με τα αγόρια;>> ρώτησε κάποια στιγμή ο Νίκος και τα μάτια του γυάλιζαν.

Ήθελα τόσο να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

<<Εγώ δεν έχω.>> απάντησε η Σταυ κοφτά.

<<Εγώ... Δεν... Δηλαδή... Απλώς όχι>> είπα χάνοντας τα λόγια μου.

<<Πώς κι έτσι; Βασικά αποκλείεται με τρολαρεις>> απάντησε ο Νίκος γελώντας.

<<Γιατί να σου πω ψέματα;>>

Τι έτρεχε με αυτό το τύπο;

<<Απλώς δεν γίνεται ένα τέτοιο κορίτσι να μην έχει αγόρι...>>

Το βλέμμα του κολλητού μου με έκανε να θέλω να γελάσω δυνατά αλλά κρατήθηκα.

Ήταν σαν να μου έλεγε: <<πού έμπλεξες πάλι;>>

Λοιπόν από εδώ και πέρα σε κάθε κεφάλαιο θα δείχνω μια φωτογραφία από τον κάθε πρωταγωνιστή μας!

Επειδή έχω κάποια συγκεκριμένα άτομα στου μυαλό μου που προφανώς δεν μπορώ να παρουσιάσω εδώ, θα προσπαθήσω να είμαι κοντά στα χαρακτηριστικά τους...😏(δεν είστε υποχρεωμένοι φυσικά να τους έχετε έτσι στο μυαλό σας! Ο καθένας έχει τη δική του φαντασία, δεν την περιορίζω σε καμία περίπτωση✔)

Αυτός είναι ο Χρήστος μας🔥🔥

Προφανώς κάποιες τον γνωρίζετε είναι ο Cameron Dallas. Τα τατουάζ στην ιστορία δεν έχουν παρουσιαστεί ακόμα για συγκεκριμένους λόγους. 😏

Σποϊλερ φώτο: Αλεξ❤ Next chapter soon😝love you all❤❤