⚠Βαθιές ανάσες, άμα είστε όρθιοι καθίστε και άμα έχετε πρόβλημα καρδιακό μην διαβάσετε το κεφάλαιο*(πλακίζω...λίγο💘😏😭)⚠

"If I told you we could bathe in all the lights
Would you rise up, come and meet me in the sky?
Would you trust me when you're jumping from the heights?
Would you fall in the name of love?"💕🔝🔥

Χρήστος P.O.V.

Άνοιξα το κινητό μου και είδα τις αναπάντητες από τον Δημήτρη. Αγνοώντας τες, χάζεψα για λίγο το φόντο με την φωτογραφία της Έλενας και στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Δημήτρη πριν λίγες ώρες.

Όντως έβγαζε νόημα όλο αυτό. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι τα Χριστούγεννα τα περνούσε στο χωριό της, στα Γιάννενα μαζί με την οικογένεια της.

Θυμάμαι που μου έλεγε για εμάς...

Θυμάμαι...

Έσφιξα τις γροθιές μου αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το δάκρυ μου. Κύλησε αργά και βασανιστικά στο μάγουλο μου και έπειτα χάθηκε ανάμεσα χείλη μου.

Κοίταξα την ώρα και έκπληκτος διαπίστωσα ότι ήταν ήδη δώδεκα πάρα πέντε.

Σε πέντε λεπτά...

Χαμογέλασα στη σκέψη αυτή και ρούφηξα αχόρταγα άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο μου.

Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η προηγούμενη σκηνή με την Άλεξ.

<<ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΗΔΆΣ ΟΠΟΊΑ ΒΡΕΘΕΊ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΆΝΩ, ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ;>> τα μάτια της είχαν βουρκώσει.

Δεν ήθελα να την βλέπω να πληγώνεται και η αιτία να είμαι εγώ. Για αυτό και είχα απομακρυνθεί από κοντά της τόσο καιρό.

Άμα το μάθαινε κι ο Τζον τα πράγματα θα έπαιρναν χειρότερη τροπή, αλλά ευτυχώς το είχα υπό έλεγχο. Ακόμα.

Θυμωμένος άρπαξα τον Νίκο από το πουκάμισο και τον κόλλησα στο τοίχο.

<<ΔΕΝ ΈΧΩ ΣΥΝΗΘΊΣΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΆΝΕ ΚΌΝΤΡΑ ΝΙΚΟ. ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΜΑΚΡΙΆ ΤΗΣ!>> σφύριξα στο αυτί του, σφίγγοντας περισσότερο το ύφασμα στο χέρι μου, προκαλώντας του το αίσθημα του τρόμου που μου άρεσε ιδιαίτερα. Ωστόσο η Άλεξ με τράβηξε από τη μπλούζα, κάνοντας με να γυρίσω να την αντικρίσω, αφήνοντας τον μαλάκα να πάρει ανάσα.

Το χέρι της προσγειώθηκε στο μάγουλο μου με δύναμη. Τα μεγάλα μάτια της με κοιτούσαν με θυμό, χωρίς κανένα φόβο. Πόσο μου άρεσε αυτό.

Χαμογέλασα αυτάρεσκα και έσκυψα προς το αυτί της.

<<Βασικά εγώ πηδάω αυτές που ξέρουν να φιλούν, χωρίς να διακόπτουν το φιλί>>ψιθύρισα και το δεύτερο χαστούκι δεν άργησε να έρθει.

Πλέον έκλαιγε αλλά είχε επιλέξει τον Νίκο. Δεν με ενδιέφερε. Έκανα μεταβολή και βγήκα έξω από τον αποπνικτικό αυτό χώρο.

Ήξερα ότι το είχα παρακάνει και ότι γινόμουν μαλάκας αλλά πλέον έπρεπε απλώς να την διαγράψω. Πλέον ήταν κάτι συνηθισμένο για εμένα.

Η οθόνη του κινητό μου φωτίστηκε και παρατήρησα την ώρα που ήταν πλέον δώδεκα ακριβώς. Η Νικολέτα και ο Δημήτρης είχα στείλει ήδη τα πρώτα χρόνια πολλά.

Ναι πλέον είχα γίνει δεκαοχτώ. Πώς πέρασαν έτσι οι μήνες..

.Αχ ρε μάνα να ήσουν τώρα να μου ευχόσουν...Να μου έφτιαχνες την υπέροχη τούρτα γενεθλίων μου...

Συγκράτησα ξανά τα δάκρυα μου και πήρα άλλο ένα τσιγάρο από το πακέτο με αυτά. Τη στιγμή που το άναψα με τον αναπτήρα μου, διέκρινα μια φιγούρα να έρχεται προς το στενό στο οποίο βρισκόμουν.

Η λάμπα που βρισκόταν από πάνω μου φώτιζε για λίγο το χώρο και όταν με πλησίασε αρκετά, κατάλαβα ότι ήταν ο Δημήτρης.

Χωρίς να πει κάτι με αγκαλιάσε και με έσφιξε επάνω του.

<<Χρόνια πολλά, χαρούμενα δέκατα όγδοα γενέθλια κολλητέ!>>μου ψιθύρισε και προσπάθησα να φανώ ψυχρός. Αποτραβήχτηκα από επάνω του και παρατήρησα το κόκκινο κραγιόν στον λαιμό του.

<<Ευχαριστώ...σκουπίσου>>του έκανα νόημα κι εκείνος υπάκουσε γελώντας. Αμέσως όμως το βλέμμα του σοβάρεψε.

<<Ο Νίκος και η Άλεξ εξαφανίστηκαν...>>ψέλισε προβληματισμέος.

Έπνιξα την επιθυμία μου να τον ρωτήσω περαιτέρω και κάπνισα το τσιγάρο μου. Δεν του απάντησα. Αφουγκράστηκα για λίγο τη μουσική που προερχόταν από το κλαμπ.

Έπαιζε το τραγούδι "In the name of Love" του Martin Garrix και της Bebe Rexha. Τόσο υπέροχοι στίχοι...

>>Χρήστο ξέρουμε και οι δύο τι νιώθεις, σταμάτα να φέρεσαι έτσι γαμώτο! Παραφέρθηκα τις προάλλες σου χρωστάω μια συγγνώμη και να ξέρεις ότι θα σε βοηθήσω να ξεπεράσεις τον εθισμό...ξανά...>> μου εξομολογήθηκε παρατηρώντας με θλιμμένα.

Δεν μπορούσα να του κρατήσω άλλο θυμό. Ήταν απλά ο καλύτερος κολλητός που θα μπορούσα να είχα ποτέ. Ο αδερφός μου. Νοιαζόταν για μένα.

<<Δεν έχω μπλέξει Δημήτρη...και με την Άλεξ δεν μπορώ να κάνω τίποτα...τον επέλεξε...>>

Πονούσα που το έλεγα αυτό αλλά ήταν η αλήθεια. Είχε κάνει την επιλογή της. Όσο λάθος κι αν ήταν αυτή, ήταν σίγουρα πιο σωστή από εμένα.

<<Ρε βλάκα αποκλείεται...εξάλλου...>>

Εκείνη τη στιγμή, ένας οξύς πόνος διαπέρασε τη σπονδυλική μου στήλη και έκανε όλο το σώμα μου να τρανταχτεί προς τα εμπρός.

Τι διάολο;

<<Χρήστο όλα καλά;>>με ρώτησε ο Δημήτρης αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να μιλήσω.

Η φιγούρα του θόλωσε, μαζί και όλα γύρω μου. Σύρθηκα επάνω στο τοίχο κι έπεσα αθόρυβα σχεδόν κάτω στο κρύο πάτωμα. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στη φωνή του αλλά δεν ακουγόταν τίποτα πια. Ούτε έβλεπα τίποτα. Το απόλυτο σκοτάδι.

Οι παλμοί της καρδιάς μου άρχισαν να επιταχύνουν και ο τρόμος με κυρίεψε. Μια ανατριχίλα απλώθηκε σε όλο το σώμα μου. Είχα να αισθανθώ αυτό το συναίσθημα τόσο έντονο, αρκετό καιρό.

Το ουρλιαχτό του Δημήτρη με έβγαλε από όλη αυτήν την αδρανή κατάσταση και παρατήρησα το τρομαγμένο βλέμμα του να καρφώνεται στη πλάτη μου.

Με το χέρι μου έπιασα τον ώμο μου και κάτι υγρό και κολλώδες κόλλησε στη παλάμη μου. Αίμα.

Τι φάση;

Η λάμπα από πάνω μου έσπασε εκείνη τη στιγμή, βυθίζοντάς με στο απόλυτο σκοτάδι.

Ένα ακόμη ουρλιαχτό, αυτή τη φορά γυναικείο τρύπησε τα αυτιά μου και προσπάθησα να μειώσω τα ντεσιμπέλ, κλείνοντας τα αυτιά μου, αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι προερχόταν από το κεφάλι μου. Η φωνή ήταν κάτι παραπάνω από γνώριμη.

Πετάχτηκα αμέσως όρθιος, νιώθοντας ξαφνικά περισσότερο από καλά και άρχισα να τρέχω προς το δρόμο. Αγνόησα την ανήσυχη φωνή του Δημήτρη από πίσω μου και άφησα τα πόδια μου να με οδηγήσουν. Δεν είχα ιδέα που πήγαινα αλλά ήξερα ότι θα την έβλεπα.

Ο δρόμος και τα σοκάκια ήταν θεοσκότεινα από αυτή τη μεριά της πόλης και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Έστριψα σε ένα στενάκι και απότομα σταμάτησα, καθώς η φωνή της Άλεξ επέστρεψε δρυμίτερη. Με τη καρδιά μου να μη μπορεί να ηρεμίσει, συνέχισα να τρέχω, μέχρι που έφτασα σε ένα χωματόδρομο, ο οποίος οδηγούσε σε γκρεμό.

Το ουρλιαχτό ξανακούστηκε και γυρνώντας το κεφάλι μου προς τη κατεύθηνση από όπου προήλθε, έτρεξα προς την αριστερά μεριά, πίσω από ένα μεγάλο δέντρο και στο θέαμα του Νίκου να βρίσκεται πάνω στην Άλεξ, φιλώντας την κι εκείνη να κλαίει απελπισμένα, ένιωσα την γη να καταρέει κάτω από τα πόδια μου.

Ο πόνος στη πλάτη μου συνέχισε να υπάρχει αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να με εμποδίσει από το να τον γαμήσω στο ξύλο. Το αίμα έσταζε επάνω στη πλάτη μου αλλά το αγνόησα πλήρως.

Προείχε εκείνη.

Πλησίασα προς το μέρος τους και αρπάζοντας τον από τους ώμους τον πέταξα μακριά από εκείνη.

Με το που με είδε, τα πανέμορφα ματάκια της πλημμύρισαν από ευτυχία κι έκανε να σηκωθεί να με αγκαλιάσει, με ένα απορημένο ύφος χαραγμένο στο πρόσωπο της για τον ξαφνικό ερχομό μου, αλλά ένα χτύπημα στο κεφάλι μου με έκανε να γυρίσω απότομα προς το μέρος του μαλάκα.

<<ΤΗΝ ΓΆΜΗΣΕΣ ΚΑΡΙΌΛΗ>>του φώναξα κι εκείνος χήμιξε επάνω μου, παρασύροντας με κοντά στο χείλος του γκρεμού. Βρέθηκα αμέσως από πάνω του χτυπώντας τον με δυνατές γροθιές στο πρόσωπο αλλά με κλότσησε δυνατά στο πόδι, κάνοντας με να μορφάσω από την πόνο. Το πρόσωπό μου είχε γεμίσει χώματα και στο στόμα μου είχα τη γεύση μαραμένου αίματος.

Χωρίς να χάσει ευκαιρία σηκώθηκε όρθιος και πιάνοντάς την Άλεξ βίαια από το μπράτσο, την έσυρε στο χείλος του γκρεμού.

<<ΆΦΗΣΕ ΜΕ!>>του φώναξα εκείνη κλαίγοντας με λυγμούς αλλά εκείνος την αγνόησε.

<<Λοιπόν Χρήστο και τώρα επιλέγεις. Ή την ξεχνάς για πάντα, αφήνοντας μας να ζήσουμε τον έρωτας μας ή την πετάω από το γκρεμό.>>γέλασε σατανικά και τα μάτια του γυάλιζαν επικίνδυνα από το μεθύσι. Αίμα έσταζε από τα σκασμένα χείλη του.

Στάλες ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπο μου και νιώθοντας τη καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που θα έβγαινε έξω από το στέρνο μου, έπιασα μηχανικά τον ώμο μου που με πέθαινε στο πόνο.

<<Νίκο...σε παρακαλώ άφησε την. Ξέρουμε και οι δύο ότι το θέμα αφορά την Έλενα κι όχι εκείνη.>>του είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και σηκώθηκα όρθιος.

Εκείνος γέλασε και έσπρωξε την Άλεξ ένα βήμα πιο κοντά στο γκρεμό, βλέποντας τη κίνησή μου.

<<Η Έλενα...εσύ φταίς για όλα. Άμα δεν είχες ανακατευτεί θα ήταν ακόμα ζωντανή! Δεν θα αφήσω να γίνει το ίδιο αυτή τη φορά...όχι εξαιτίας σου...>>τα λόγια του έβγαιναν με δυσκολία καθώς έκλαιγε. Έβγαλε από τη τσέπη του εκείνη τη στιγμή ένα κουτάκι και κατάπιε γύρω στα πέντε χάπια.

<<Νίκο σε παρακαλώ...άφησε με...>>ψυθίρισε η Άλεξ με τα δάκρυα να κυλούν ποτάμια από τα μάτια της.

<<Μα φυσικά και θα σε αφήσω γλυκιά μου...ορίστε πήγαινε σε αυτόν.>>της απάντησα και με έδειξε με τον χέρι του.

Εκείνη σάστισε κι έκανε να κουνηθεί προς το μέρος μου, αλλά τότε αυτός με μια κίνηση την έσπρωξε στο γκρεμό.

<<ΠΉΓΑΙΝΕ ΣΕ ΑΥΤΌΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΆΛΛΟ ΚΌΣΜΟ ΠΟΥΤΆΝΑ ΚΙ ΕΣΥ!>> ούρλιαξε, καλύπτοντας το δικό της ουρλιαχτό.

Ο χρόνος για μενα σταμάτησε. Όλα έγινα τόσο γρήγορα. Τα πόδια μου έτρεξαν μόνα τους και χωρίς το μυαλό μου να λειτουργεί, πήδηξα κι εγώ κάτω, στο γκρεμό. Με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα τον Νίκο να σωριάζεται κάτω, με όλο του το σώμα να συσπάται κι ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο του.

Έπεφτα με τη δύναμη της βαρύτητας και σε κλάσματα δευτερολέπτου το σώμα της Άλεξ βρέθηκε στην αγκαλιά μου.

<<Είμαι ερωτευμένη μαζί σου>>μου είπε και έκλεισε τα μάτια της, χώνοντας το κεφάλι της στο λαιμό μου.Το σώμα της έτρεμε. Από τη πτώση, από το φόβο, από την ευτυχία που είμασταν μαζί.

Η πτώση συνεχιζόταν και η απότομη πλάγια φαινόταν από κάτω, έτοιμη να μας διαλύσει. Ο αέρας μάστιζε τα πρόσωπά μας και τα μακριά μαλλιά της μπλέκονταν στον λαιμό μου.

<<Κι εγώ.>>κατάφερα και είπα, δίνοντας της ένα φιλί στο μέτωπο, σφίγγοντας τη περισσότερο επάνω μου και αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν, έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και περίμενα τη θανατηφόρα πρόσκρουση η οποία δεν ήρθε ποτέ.

Ο πόνος στη πλάτη μου σταμάτησε και απότομα ακινητοποιήθηκα. Ένιωσα να αιωρούμασταν στον αέρα. Άνοιξα τα μάτια μου έκπληκτος και πιστεύοντας ότι είχα πλέον πεθάνει, σήκωσα το κεφάλι μου προς τον ουρανό.

Ένα ζευγάρι κάτασπρα και πελώρια φτερά δέσποζαν περήφανα. Ξεκινούσαν από τη πλάτη μου και κατέληγσν τρία μέτρα πάνω από το κεφάλι μου.

Η κοπέλα βρισκόταν λιπόθυμη στην αγκαλιά μου και εγώ πετούσα προς τα επάνω, χωρίς να ξέρω τι κάνω. Το αίσθημα ήταν απερίγραπτο.

Δεν ήμουν πλέον εγώ.

Στο λεπτό ήμασταν πάνω από το σημείο όπου είχαν γίνει τα προηγούμενα επεισόδια. Διέκρινα το χαρακτηριστικό δέντρο και λίγο πιο πέρα το αναίσθητο σώμα του Νίκου.

Τελείως απροειδοποίητα, τα φτερά εξαφανίστηκαν, νιώθοντας ξανά τον χαρακτηριστικό πόνο στη πλάτη και έπεσα με τα μούτρα στο χώμα . Η Άλεξ, επίσης χωρίς να ανοίξει τα μάτια της, λίγο πιο πέρα.

Προσπάθησα να συρθώ προς το μέρος της αλλά ο πόνος σε όλο μου το σώμα δεν μου το επέτρεπε.

Πάσχισα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά αλλά μια εκτυφλωτική λάμψη από το πουθενά έκανε τα χέρια μου να τα καλύψουν αυτόματα.

<<Σε αγαπάμε πολύ. Να το θυμάσαι αυτό. Να τα εκατοστήσεις άγγελέ μας...>>

Δύο φωνές. Μπερδεμένες. Οικείες.

Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα. Τα δάκρυα κυλούσαν ανεξέλεγκτα πλέον. Ήθελα να τις δω. Θεέ μου πόσος καιρός πέρασε με αυτή μου την επιθυμία.

Δύο φωνές. Οι φωνές τους...

<<Μαμά...Έλενα...>>ψέλισα χαμογελώντας μέσα από τα δάκρυα μου. Κατάφερα και τα άνοιξα ελάχιστα.

Όλα ήταν θολά αλλά η λάμψη υπήρχε ακόμα. Το μυαλό μου αδυνατούσε να επεξεργαστεί τη παρούσα κατάσταση. Δεν ήταν δυνατόν...

Είναι εδώ. Μαζί μου.

Μια ζεστασιά απλώθηκε σε όλο μου το σώμα, νιώθοντας μια απέραντη γαλήνη και ευφορία και τότε όλα σκοτείνιασαν.

"Παράδεισος είναι εκεί που χαμογελάει η ψυχή"...

Πλέον ήμουν σίγουρος για αυτό το απόφθεγμα...

Η Άλεξ μου...

🖤~You bring me back to life
And it's all in the name of love...~🖤

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Παιδιά δεν μπορώ να μιλήσω. Έχω βάλει τα κλάματα. Ήταν η αγαπημένη μου σκηνή, το αγαπημένο μου κεφάλαιο. Συγκινηθήκα τόσο πολύ. Κάθισα μέχρις τις 2:30 για να το γράψω, δεν ήθελα να το κόψω. Το περίμενα τόσο καιρό και τα είχα σχεδιάσει όλα από τη αρχή για να φτάσουμε σε αυτό το κεφάλαιο...

Πραγματικά σας ευχαριστώ που με κάνατε να φτάσω μέχρι εδώ με την υποστήριξη σας, η ιδέα αυτή ήταν η κεντρική από την αρχή. Για αυτό άλλωστε και οι προϊδεασμοι που υπήρχαν με τους πόνους και τους εφιάλτες...😏

ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΆΝΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟ ΕΊΧΕ ΥΠΟΨΙΑΣΤΕΊ ΓΙΑΤΊ ΘΑ ΤΣΙΡΊΞΩ ΚΑΤΈΒΑΛΑ ΜΕΓΆΛΕΣ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΆΒΕΤΕ😂

Sooo....χαμός το ξέρω. Το επιδίωξα. Το υποσχέθηκα. 😏 ελπίζω να σας εξέπληξα και να σας άλλαξα τελείως τις ιδέες και την γνώμη σας για το βιβλίο αυτό όπως και για το παιδί μας τον Χρήστο. Σωστά;😍😂

Από την αρχή που το ξεκίνησα δεν είχα σκοπό να είναι το κλασσικό βιβλίο με το bad boy και το καλό κορίτσι, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Πιστεύω να τα κατάφερα.😍😍😅

Οπότε ο Χρήστος μας είναι άγγελος με όλη τη σημασία της λέξης...💗Ποιος να το περίμενε ενώ έδειχνε το ακριβώς αντίθετο...;😏Είναι και μεγαλύτερος από ότι περιμέναμε...Δεν ξεκαθαρίσαμε βέβαια αν βρίσκεται στον Παράδεισο σύμφωνα με την θρησκεία...τι λέτε εσείς;😅😏

Επισης ποιος είναι ο Τζον καλέ;😏😉

Τα παιδιά μας παραδέχτηκαν και τον έρωτα τους αχ συγκινηθήκα😂😍 να δούμε τι θα απογίνει και ο Νίκος...😈Να τον πετάξω από το γκρεμό τι λέτε;😂😈

Αλλάζω και εξώφυλλο φυσικά. Το έχω έτοιμο καιρό αλλά δεν ήθελα να σας κάνω σποϊλ. Ορίστε λοιπόν😍(εγω το έφτιαξα😍😍💖)

"He is an angel but instead of wings he has tattoos...or both"👑💞

Το τραγούδι φυσικά και μπήκε επίτηδες το καταλάβετε το ξέρω😍💋 Από τα αγαπημένα μου😍💞

Γράψτε μου λοιπόν πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο αυτό και μην ξεχάσετε να το ψηφίσετε, θα με χαροποιήσει πολύ να ξέρω ότι σας άρεσε❤