Χρήστος P.O.V.

<<Ρε...νομίζω ότι θα της το πω...>>μου είπε ο Δημήτρης και τινάζοντας τη στάχτη από το τσιγάρο κάτω, τον κοίταξα με σοβαρό ύφος.

<<Νομίζω ότι κάτι γίνεται με τον Στέλιο πάντως...>> του απάντησε η Νικολέτα απελευθερώνοντας το καπνό του δικού της τσιγάρου στο περιβάλλον ,αλλά εκείνος δεν έλεγε να σταματήσει να χαμογελάει.

<<Δεν με ενδιαφέρει. Ήρθε να με δει. Την είδες. Νοιάστηκε...Η Σταυ είναι ότι καλύτερο...>> συνέχισε εκείνος και το βλέμμα του περιπλανιόταν στο προαύλιο, ψάχνοντας την κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος.

Σκάναρα γρήγορα κι εγώ μήπως και εντοπίσω κάπου την Άλεξ αλλά λογικά ήταν από την άλλη πλευρά, αυτή που δεν φαίνεται καθώς από τη πίσω αυλή που μαζευόμαστε εμείς δεν υπάρχει πλήρης δυνατότητα όρασης όλου του προαυλίου.

Ρούφηξα άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο μου και βγάζοντας το κινητό από τη τσέπη μου, κοίταξα την ώρα. Είχαμε ακόμα περίπου δέκα λεπτά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Δεν νομίζω να έμπαινα τη πρώτη ώρα. Είχαμε λογοτεχνία και βαριόμουν απίστευτα.

<<Πωω όχι αυτή σε παρακαλώ>> κλαψούρισε η Νικολέτα και σηκώνοντας το βλέμμα μου, συνάντησα εκείνο της Αναστασίας, η οποία με βήμα σαν να βρισκόταν πάνω στη πασαρέλα, πλησίασε προς το μέρος, χωρίς να σταματήσει να με κοιτάει.

Η Αναστασία ήταν μια από τις πολλές κοπέλες που είχα κάνει αρκετές φάσεις κι έπειτα σχέση για λίγους μήνες. Μετά το περιστατικό το καλοκαίρι την είχα χωρίσει και από τότε μέχρι σήμερα συνέχιζε ανένδοτη να προσπαθεί να ξαναείμαστε μαζί.

<<Γειά παιδιά. Γειά σου Χρήστο.>>μου νιαούρισε και λέγοντας της ένα ξερό "καλημέρα", μιμήθηκα τα παιδιά κι άρπαξα τη τσάντα μου από κάτω με σκοπό να φύγω από εκείνο το σημείο.

Ωστόσο τη στιγμή που ήμουν σκυμμένος, εκείνη ήρθε ακόμα πιο κοντά μου και παίρνοντας τη τσάντα στα χέρια της, συνέχισε να με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα. Οι κολλητοί μου κάνοντας μου μια αηδιασμένοι φάτσα, με χαιρέτησαν άηχα και έφυγαν, αφήνοντας μας μόνους.

Φορούσε μια μαύρη στενή μπλούζα, η οποία τόνιζε το μεγάλο στήθος της κι ένα αθλητικό κολάν. Λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας δεν είχε παραλείψει ένα χοντρό μπουφάν, πράγμα που με εντυπωσίασε αφού σχεδόν ποτέ δεν φορούσε.

<<Μου έλειψες...>>ψιθύρισε αισθησιακά υπερβολικά κοντά στο αυτί μου τη στιγμή που πέταξε τη τσάντα ξανά κάτω.

Έκανα να την διώξω μακριά μου, αλλά τα χείλη της ήρθαν σε επαφή με το λαιμό μου, αφήνοντας υγρά φιλιά. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά προσπαθώντας να συγκεντρωθώ και να μη χάσω τον έλεγχο, την έσπρωξα ελαφρά προς τα πίσω.

>>Χρήστο σε θέλω ξανά πίσω...>>τα μεγάλα γαλάζια μάτια της γυάλιζαν και αμέσως με φίλησε απροειδοποίητα στο στόμα. Τα χέρια της βρέθηκαν στο λαιμό μου και τα δικά μου στα γυμνασμένα οπισθιά της.

Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα τη στιγμή που συνειδητοποίησα τι έκανα και παρατήρησα τον Νίκο λίγο πιο πέρα από την είσοδο του σχολείου. Τον ακολούθησα λίγο με το βλέμμα μου και τον είδα να χάνεται στο στενό δίπλα από το σχολείο.

<<Συμβαίνει κάτι;>>ρώτησε η Αναστασία που πλέον είχε ξεκολλήσει από πάνω μου.

Συνέχιζα να κοιτάω προς εκείνο το σημείο και αμέσως εντόπισα τη φιγούρα της Άλεξ να ακολουθεί τον μαλάκα στο στενό.

<<Ναι, καλύτερα να πας στη τάξη σου.>>της πέταξα απότομα και βάζοντας την σχεδόν άδεια τσάντα μου στους ώμους μου έκανα να φύγω αλλά τα νύχια της κοπέλας μπύχτηκαν στον ώμο μου, κάνοντάς με να γυρίσω φανερά εκνευρισμένος προς το μέρος της.

>>Τι στο πόυτσο θες γαμώτο σου; Δεν τρέχει τίποτα πλέον μεταξύ μας κατάλαβε το!>> είπα δυνατά και το πρόσωπο της παραμορφώθηκε από το φόβο. Αμέσως συνήλθε και μου άστραψε ένα δυνατό χαστούκι.

Τότε ένα σουβλερός πόνος σε όλο μου το σώμα με διαπέρασε και χωρίς να το καταλάβω, έπεσα στα γόνατα, κλείνοντας τα μάτια μου. Ένιωσα ότι ο αέρας γύρω μου λιγόστευε. Έπιασα το κεφάλι μου που νόμιζα ότι θα σπάσει και πάσχιζα να πάρω ανάσα. Ήταν ο ίδιος πόνος τότε εκείνο το βράδυ που είχα τσακωθεί με τον Νίκο και τον Δημήτρη.

Μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου. Δεν ήταν ξεκάθαρη αλλά διέκρινα τον Νίκο να φωνάζει σε μια θολή φιγούρα απέναντι του. Μπορούσα να καταλάβω τον θυμό που τον κατέκλυζε κι ένα ακόμη συναίσθημα. Έρωτας. Τα μάτια του τον πρόδιδαν.
Μπροστά του βρισκόταν η κοπέλα που αγαπούσε...

Τότε μια λάμψη εμφανίστηκε από το πουθενά τυφλώνοντας με και την επόμενη στιγμή,τα πάντα ξεθόλωσαν και τώρα η φιγούρα φαινόταν ξεκάθαρα, έχοντας τη μορφή της Άλεξ με μια σοκαρισμένη έκφραση στο πρόσωπό της.

<<Χρήστο είσαι καλά;>>άνοιξα τα μάτια μου, εξαφανίζοντας την εικόνα από μπροστά μου, αντικρίζοντας τη Αναστασία γονατισμένη απέναντι μου, ανήσυχη.

Χωρίς να απαντήσω, άρχισα να τρέχω προς τη κατεύθυνση που είχα δει πριν λίγα λεπτά τον Νίκο και την Άλεξ. Άραγε το είχα δει όντως ή ήταν απλώς κι αυτό παιχνίδι του μυαλού μου;

Πέφτοντας επάνω σε μαθητές που έφταναν εκείνη τη στιγμή στο χώρο του σχολείου, έστριψα στο στενό δίπλα στο σχολείο και στη θέα του Νίκου να κρατάει με δύναμη την κοπέλα από τους ώμους και να της ουρλιάζει εξοργισμένος, τα έχασα.

Έτρεξα αμέσως προς τα εκεί και με μια κίνηση τον απομάκρυνα από κοντά της.

<<Τι στο διάολο γίνεται εδώ...Τι σου έκανε αυτός;>> απευθύνθηκα σε εκείνη, η οποία βρισκόταν σε κατάσταση σοκ. Δεν αποκρίθηκε κι ένα δάκρυ κύλησε από τα πανέμορφα μάτια της.

Γυρίζοντας προς το μέρος του μαλάκα, του έχωσα μια δυνατή μπουνιά, κολλώντας τον επάνω στο τοίχο αγνοώντας τη φωνή της Άλεξ. Εκείνος φαινόταν απίστευτα χάλια και αδύναμος.

Πάλι είχε καπνίσει...Ο οργανισμός του το φώναζε από μακριά.

<<Χρήστο γαμώτο τον χτύπησες!>> την άκουσα να λέει από πίσω μου και γύρισα απότομα προς το μέρος της.

Πρέπει να είχε αλλάξει η όψη μου από το θυμό μου, καθώς τα μάτια της γούρλωσαν από το φόβο όταν με αντίκρισε σε αυτή τη κατάσταση.

Έκανα ακόμα ένα βήμα προς εκείνη κι εκείνη πισοπατώντας, κόλλησε στο τοίχο. Ξεροκατάπιε έντονα και το σώμα της μαζεύτηκε, χωρίς να σταματήσει να έχει οπτική επαφή με εμένα.

Με φοβόταν;

Σήκωσα το χέρι μου και προς μεγάλη μου έκπληξη μου, δεν έκλεισε τα μάτια της, νομίζοντας ότι θα τη χτυπήσω, πρόθεση την οποία φυσικά δεν είχα.

Αντίθετα έπεσε επάνω μου, τοποθετώντας το κεφάλι της στο στήθος μου, καθώς μέχρι εκεί της επέτρεπε το ύψος της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τη μέση μου.

Το σηκωμένο χέρι μου βρέθηκε δειλά στα μαλλιά της, χαϊδευοντας τα, ενώ το άλλο γύρω από το μικροσκοπικό σώμα της. Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο τη στιγμή που σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε, με τα δάκρυα ακόμα να κυλάνε στα κόκκινα μάγουλα της.

<<Σε ευχαριστώ.>>οι λέξεις βγήκαν με δυσκολία από τα καλοσχηματισμένα χείλη της που τόσο ήθελα να έχω πάνω στα δικά μου αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι μόνο αυτό ήθελα εκείνη τη στιγμή...

Χρήστο τι λες;

Αγνοώντας τη φωνή μέσα στο κεφάλι μου, έσκυψα και της άφησα ένα φιλί στη κορυφή του κεφαλιού της, ανάμεσα στα μαλλιά της, τα οποία μοσχομύριζαν...βανίλια;

Άκουσα βήματα κι αμέσως εκείνη απομακρύνθηκε από κοντά μου. Κοίταξα με μίσος την παρέα του Νίκου να έρχεται προς το μέρος μας κι έσφιξα αμέσως τις γροθιές μου.

Το χέρι της Άλεξ έπιασε το δικό μου κι αμέσως ένιωσα να μου φεύγει ένα βάρος. Αποφεύγοντας το βλέμμα της κοίταξα προς τη μεριά του Νίκου, ο οποίος βρισκόταν κάτω, ακουμπώντας τη πλάτη του στο τοίχο.

Ο Πάνος κοίταξε μια εμένα και μια τον φίλο του. Διέκρινα την απέχθεια του προς εμένα στα μάτια του κι έπειτα εκείνα καρφώθηκαν στην Αλεξ, αλλάζοντας τελείως την έκφραση στο πρόσωπό του. Μαλάκωσε.

Αμέσως κοίταξα εκείνη. Είχε σκύψει το κεφάλι της και κοιτούσε προσηλωμένη στα αθλητικά μου παπούτσια.

Κάτι παίζοταν εδώ...

Το άλλο παιδί, ο Σταύρος έκανε νόημα στο Πάνο κι ο δεύτερο έσκυψε προς το μέρος του φίλου του για να τον βοηθήσει.

<<Πάμε.>>ψυθίρισα σχεδόν στην κοπέλα κι αυτή υπάκουα και χωρίς να αφήσει το χέρι μου, άρχισε να με ακολουθάει προς την είσοδο του σχολείου.

Το κουδούνι είχε χτυπήσει αλλά εκείνη ατάραχη συνέχιζε να βαδίζει προς το εσωτερικό του κτηρίου. Άφησε το χέρι μου κι άρχισε να ανεβαίνει με σταθερό βηματισμό τις σκάλες που οδηγούσαν στο δεύτερο όροφο.

Την μιμήθηκα και ανοίγοντας το κινητό μου, διάβασα το μήνυμα του κολλητού μου, ο οποίος ανυσηχούσε αφού είχα καθυστερήσει τουλάχιστον δέκα λεπτά στο μάθημα. Δεν του απάντησα.

Τότε η Άλεξ σταμάτησε και παραξενευμένος γύρισα να την κοιτάξω. Βρισκόμασταν ήδη στον δεύτερο όροφο και έξω από τη τάξη μας.

<<Άμα δεν ήσουν εκεί...δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει...>>ψέλισε περισσότερο σαν να μιλούσε στον εαυτό της, αποφεύγοντας να με κοιτάξει ευθέως στα μάτια.

Χαμογέλασα και της έπιασα τα ζεστά, απαλά χέρια της, ξαφνιάζοντας τη. Κατάφερα να την κάνω να με κοιτάξει.

<<Μην με ξαναευχαριστήσεις ποτέ...δεν ξέρω τι τρέχει με τη πάρτυ σου, αλλά ξέρω ότι όταν με χρειάζεσαι πάντα θα βρίσκομαι εκεί...Μην με ρωτήσεις πως...απλώς θα είμαι. >>οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου χωρίς να το ελέγξω, ωστόσο ενέπνεαν σιγουριά.

Παραξενεύτηκα με εμένα. Δεν είχα πει ποτέ κάτι παρόμοιο. Τι μου συνέβαινε; Ήταν αυτονόητο ότι δε μπορούσα να μείνω μακριά της και όντως πάντα τη βοηθούσα. Όμως γιατί; Και η εικόνα που είδα τι ήταν;

Χιλιάδες ερωτήματα στριφογύριζαν στο μυαλό μου όμως το πλατύ χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο της με έκανε να τα ξεχάσω όλα μονομιάς .

Τη στιγμή που άνοιξε το στόμα της να απαντήσει, ακούστηκε μια γνώριμη φωνή μέσα από τη τάξη.

<<Η τριήμερη εκδρομή θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του μαθήματος της ιστορίας όπως ξέρετε και μέχρι το τέλος αυτής της εβδομάδας πρέπει να έχουμε αρκετές συμμετοχές για να προχωρήσουμε στις απαραίτητες διαδικασίες...>>

Η Άλεξ με κοίταξε με ένα βλέμμα που υποδήλωνε ότι είχαμε μπλέξει, αφού η μητέρα της η οποία βρισκόταν μέσα στην αίθουσά μας εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα είχε αντιληφθεί την απουσία μας. Σκάζοντας ένα γελάκι της έκανα νόημα να σταθεί πίσω μου και παίρνοντας το πιο αθώο μου ύφος, χτύπησα απαλά τη πόρτα της αίθουσας...

Καλέ γειά σας!!😍Πώς είστε γλυκάκια;❤

Νομίζω σας κάλυψα λίγο την ανάγκη του #Άλεχ σε αυτό το κεφάλαιο😂(και που είστε ακόμα😏)

Ο Χρήστος σώζει ξανά την Άλεξ από τον Νίκο... Άραγε είναι τυχαίο πάλι; Ή μήπως όχι;👌

Κάτι ακούστηκε για τριήμερη εκδρομή😍😍( όλα τα απωθημένα μου θα βγουν σε αυτό βιβλίο σας το πα;😂😂). Τι λέτε να συμβεί εκεί;🔥

Ένα θα σας πω: δεν το φαντάζεστε με τίποτα😈😊💋

Πάλι ο ίδιος πόνος... Χρήστο τι σου συμβαίνει;🤔💭

Ερώτηση για τους αγαπημένους αναγνώστες μου: έχω στο μυαλό μου μια ακόμη ιστορία, η οποία είναι fanfiction με τον Colton Haynes, μπορώ να στηριχθώ επάνω σας και να την ξεκινήσω;💕Θεωρείτε ότι πρέπει να τελειώσω πρώτα αυτή ή να την γράφω παράλληλα;