Το βασανιστικό εφτάωρο είχε τελειώσει. Πήρα το απουσιολόγιο κι αφού το τοποθέτησα στη θέση του, βγήκα έξω από το γραφείο των καθηγητών και περίμενα στην είσοδο τα παιδιά.

Παρατήρησα πολλά βλέμματα να ήταν καρφωμένα επάνω μου αλλά τα αγνόησα. Διέκρινα στο πλήθος τη Σταυ να έρχεται προς το μέρος μου. Πίσω της βρισκόταν η ξανθιά, αντιπαθητική κοπέλα από τη τρίτη που μιλούσε το πρωί με τον Χρήστο, μαζί με άλλες δύο κοπέλες.

Στη θύμηση του πρωινού γεγονός ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Είχε μαθευτεί τι είχε συμβεί στη πίσω αυλή και μάλιστα το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις εξαιτίας του ότι ένας φίλος του Νίκου είχε πάει να παραπονεθεί στον λυκειάρχη. Είχε γίνει συνέλευση αλλά η ποινή δεν είχε αποφασισθεί ακόμα.

Τον Χρήστο και τον Δημήτρη δεν τους είδα ξανά από εκείνη την ώρα.

<<Ειιι...πως είσαι;>>με ρώτησε η Σταυ πλησιάζοντας με.

<<Πώς θες να είμαι;>>απάντησα ψυχρά. Το βλέμμα μου έπεσε επάνω στην ξανθιά κοπέλα που ερχόταν προς το μέρος μας, απειλητικά. Οι φίλες της δίπλα της, γελούσαν.

<<Τι θέλει η Αναστασία τώρα;>>με ρώτησε ψιθυριστά η κολλητή μου, παρατηρώντας την με ένα βλέμμα αηδίας.

<<Βρε βρε...να το το πρωτάκι που έκανε δύο αγόρια να σφαχτούν για πάρτυ της...το ευχαριστηθηκες Άλεξ;>>τα λόγια της έσταζαν δηλητήριο. Είχε σταυρωμένα τα χέρια της στο στήθος και με κοιτούσε υποτιμητικά.

Προσπαθούσα να το παίξω ψυχραιμη και να μην δείξω τον θυμό μου. Δεν το είχα προκαλέσει εγώ όλο αυτό. Είχα μεν ένα μερίδιο ευθύνης εξαιτίας του ότι είχα ακολουθήσει τον Νίκο στην πίσω αυλή, το μέρος όπου μαζεύονταν τα όχι τόσο καλά παιδιά του σχολείου.

Η μία από τις δύο φίλες της έκανε ένα βήμα μπροστά, διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

<<Και κάτι τελευταίο...δεν έχεις ελπίδες με τον Χρήστο μικρή, δεν έχεις τα...προσόντα. Εξάλλου είναι σε άλλη>>χαμογέλασε σατανικά και ικανοποιημένη κοίταξε την Στέλλα.

Είναι σε άλλη; Στην Αναστασία; Μα πώς ήταν δυνατόν; Δεν τους είχα δει ποτέ μαζί...

Ναι λες και έρχεται στο σχολείο ο λεβέντης πολύ συχνά

Λες και ξέρεις πολλά για αυτό το άτομο

<<Ευχαριστούμε για την πληροφόριση μπορείτε να πάτε στο διάολο τώρα>>απάντησε η Σταυ και τους έσκασε ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Εκείνες γέλασαν και απομακρύνθηκαν, ρίχνοντας ένα τελευταίο φαρμακερό βλέμμα καθώς παιρνούσαν την κεντρική είσοδο.

>>Πόσο τις απεχθάνομαι. Νομίζουν ότι κάποιες είναι επειδή το μισό σχολείο τις πηδάει...>>

Αναστέναξα και χωρίς να απαντήσω, περιμέναμε σιωπηλές τον Γιώργο. Εκείνος ήρθε έπειτα από λίγο. Φαινόταν κι αυτός ταραγμένος από το σημερινό γεγονός.

<<Άλεξ τι θα κάνεις τώρα;>>με ρώτησε.

Ήμουν μπερδεμένη. Από τη μια ο Χρήστος παίζει ξανά ξύλο με τον Νίκο στο σχολείο για άγνωστους λόγους τη πρώτη φορά και τη δεύτερη απλά για να με υπερασπιστεί, κι από την άλλη ο Νίκος έχει σχέσεις με τον Πάνο και του άρεσω.

<<Θεωρώ οφείλεις ένα ευχαριστώ στον Χρήστο...γιατί όντως δεν ήθελες να γίνει κάτι ανάμεσα σε σένα και τον Νίκο, σωστά;>>πρότεινε η Σταυ αλλά η ασταθής φωνή της πρόδιδε την αμφιβολία που είχε.

<<Έχεις δίκιο ναι...>>απάντησα σκεπτική κι όλοι μαζί αρχίσαμε να βαδίζουμε προς τη στάση του λεωφορείου. Για καλή μας τύχη το λεωφορείο έφτασε ακριβως εκείνη τη στιγμή. Ένας ένας σταματούσε σε διαφορετικές στάσεις και έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι του.

                           ~~~~~~~~

Φτάνοντας σπίτι, κάθισα να φάω μεσημεριανό μαζί με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου είχε μόλις γυρίσει από το γραφείο του.

<<Λοιπόν Άλεξ, πώς πήγε το σχολείο σήμερα;>>με ρώτησε με ενδιαφέρον, ενώ έτρωγε τη μακαρονάδα που είχε φτιάξει πριν λίγο η μητέρα μου.

<<Μία χαρά μπαμπά. Μαμά είσαι καλύτερα;>>ρώτησα στραμμένη σε εκείνη.

<<Ναι κοριτσάκι μου. Πήγαινε να ετοιμαστείς τώρα να σε πάει ο μπαμπάς στη προπόνηση...>> απάντησε χαμογελώντας κι εγώ ανακουφισμένη, ανέβηκα στον επάνω όροφο κι ετοιμάστηκα.

Ύστερα από λίγο, κατέβηκα κάτω βιαστικά και κατευθήνθηκα και άθελά μου άκουσα τον πατέρα μου να ξεφυσάει από τη κουζίνα. Πλησίασα κι άλλο.

<<Ναι είναι πολύ σοβαρά... Πραγματικά δεν έχω ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με τέτοια περίπτωση...>>τον άκουσα να λέει.

<<Ψυχραιμία θέλει. Και πολύ αγάπη. Δεν ξέρω τι έχει γίνει, αλλά ξέρω ότι αυτά θέλουν τα παιδιά τώρα..>>τον καθυσήχαζε η μητέρα μου.

<<Μπαμπά πάμε;>>τον φώναξα κι εκείνος ύστερα από λίγο φόρεσε το μπουφάν του και μπήκαμε στο αυτοκίνητο...

Για ποιον να μιλούσε άραγε;
                     
                          ~~~~~~~~

Σταυ(ρούλας) P.O.V.😘

Το σερβίς της Άλεξ κατάφερε και κέρδισε τον τελικό πόντο του παιχνιδιού, κάνοντας άσο.

<<Τέλειο! Μπράβο!>>φώναξε ο προπονητής και σφύριξε το τέλος του παιχνιδιού.

Χαρούμενη "κολλήσαμε πέντε" και αφού χαιρετήσαμε τους αντιπάλους μας, τα παιδιά που προπονούμασταν μαζί, κατευθηνθήκαμε στα αποδυτήρια για να αλλάξουμε.

<<Τους σκίσαμε!>>φώναξα όταν φτάσαμε, αφού σιγουρεύτηκα ότι είμασταν μόνες.

Η Άλεξ γέλασε και με βιαστικές κινήσεις άλλαξε, φορώντας μια μακριά μαύρη φόρμα κι ένα απλό μακο μπλουζάκι. Εγώ τη μιμήθηκα και παίρνοντας τον σάκο της προπόνησης, την ακολούθησα, βγαίνοντας έξω από το κτήριο.

Περπατήσαμε για λίγο κατά μήκος των πέντε εξωτερικών γηπέδων τένις που υπήρχαν εκεί. Είχε σύννεφα και για αυτό είχαμε κάνει προπόνηση στο εσωτερικό γήπεδο. Λογικά και το επόμενο τμήμα, θα έκανε μέσα. Ωστόσο παρατήρησα δύο φιγούρες αγοριών να κατευθύνονται προς το τελευταίο υπαίθριο γήπεδο.

<<Αυτός δεν είναι ο Μάριος;>>με ρώτησε ψιθυριστά η Άλεξ. Φορούσε φακούς επαφής κι έβλεπε από μακριά.

<<Ναι μαζί με τον Στέλιο.Κανονικά πήγαιναν σε άλλο σύλλογο αλλά ήρθαν σε εμάς λόγω των εγκαταστάσεων. Κατεβαίνουν αγωνιστικό>>είπα περήφανη για τις πληροφορίες που είχα αντλήσει από τον συμμαθητή μου τον Μάριο.

<<Μάλιστα...πάμε να χαιρετήσουμε>>μου είπε εκείνη με ένα πονηρό γελάκι και με τράβηξε προς το μέρος τους.

Τη ώρα που φτάσαμε, εκείνοι έκαναν διατάσεις. Όταν μας αντιλήφθηκαν, ήρθαν και οι δύο προς το μέρος μας. Ο Μάριος είχε ένα ηλιθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.

Φορούσε μια μπλε βερμούδα και ένα κοντομάνικο μαύρο μπλουζάκι. Του πήγαιναν αρκετά. Όμως ο Στέλιος ήταν ακόμα πιο στυλάτος ντυμένος με ένα σετ φόρμας Adidas.

<<Σταυ!Τι κάνεις;>>με χαιρέτησε ο Μάριος. Αφού τους σύστησα τη κολλητή μου, πιάσαμε κουβέντα για το τένις.

Ο Στέλιος είχε ξεκινήσει να ασχολείται με αυτό το άθλημα εδώ και δύο χρόνια αλλά ο προπονητής του επειδή θεωρούσε ότι έχει ταλέντο τον προώθησε στο αγωνιστικό. Του Μάριου από την άλλη, είναι ο πέμπτος χρόνος που παίζει τένις και ο δεύτερος του αγωνιστικού.

<<Τέλεια! Να παίξουμε καμία μέρα!>> πρότεινε η Αλεξ κι εγώ χαμογέλασα ασυναίσθητα. Ο Στέλιος με μιμηθηκε και παρατήρησα το λακάκι που σχηματίστηκε.

Ήταν πραγματικά πολύ όμορφο παιδί, όχι ιδιαίτερα ψηλό, στο ύψος του Μάριου, λεπτός με ωραία χαρακτηριστικά προσώπου. Πώς και δεν τον είχα παρατηρήσει ποτέ;

<<Φυσικά!>>απάντησε ο Μάριος που τόση ώρα είχα ξεχάσει ότι ήταν μαζί μας. Τον παρατήρησα να με καρφώνει με τον βλέμμα του, αλλα συνέχισα να μιλάω λίγο ακόμα με τον Στέλιο.

<<Λοιπόν παιδιά τα λέμε!>>χαιρέτησα ύστερα από λίγο και περπατώντας αργά, συζητώντας για τα παιδιά, φτάσαμε στο πάρκινγκ, όπου περίμενε η μητέρα μου.

Λίγο πριν μπούμε μέσα, η Άλεξ μου ψιθύρισε στο αυτί κάτι το οποίο κάθισα και το σκεφτόμουν όλη νύχτα...

<<Ωραίος αυτός ο Στέλιος και φαίνεται να σε συμπαθεί πολύ>>

Για κάποιον λόγο ήθελα συνεχίσω να του μιλάω και ενθουσιασμένη μπήκα στο Facebook αφού αφήσαμε την Άλεξ σπίτι της και φτάσαμε στο δικό μου.

Ωστόσο δεν μου είχε στείλει αυτός κανένα μήνυμα, αλλά ο Μάριος.

*Να κανονίσουμε να παίξουμε καμιά μέρα❤*

Πληκτρολόγησα γρήγορα θετική απάντηση και έψαξα λίγο το προφίλ του Στέλιου. Παρατήρησα πολλές ανεβασμένες φωτογραφίες με μια κοπέλα, φανερά μικρότερη του. Σίγουρα ήταν η κοπέλα του.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, ένιωσα ένα αίσθημα θλίψης και χωρίς να απαντήσω στο Μάριο, έπεσα για ύπνο.

Γειά σας😘😘💞
Λοιπόν, λίγο βαρετό κεφάλαιο ήθελα να σας εντεινω λίγο την αγωνία σχετικά με τα γεγονότα του προηγούμενου κεφαλαίου😭

Ερώτηση: τι είδους αγόρι προτιμάτε να έχετε δίπλα σας;

Τα λέμε στο επόμενο γλυκάκια μου(Χρήστος P.O.V😍😍😍💞)

Πάνω η φώτο της Αναστασίας(πείτε μου γνώμες, έψαχνα αρκετή ώρα χαχα❤😂😏)

Vzk💝