Σκούπισα βιαστικά τα δάκρυα μου και γύρισα να τον αντικρίσω.

<<Γειά Νίκο...>>κατάφερα να πω ύστερα από κόπο.

<<Είσαι καλά; Τι κάνεις εδώ;>>με ρώτησε και έφερε το τσιγάρο που κρατούσε μέχρι τότε, στα χείλη του.

Έκανα να απαντήσω αλλά δεν βγήκε κανένας ήχος από το στόμα μου.

Αντίθετα, άρχισαν να μαζεύονται κι άλλα δάκρυα στα μάτια μου και η φιγούρα του θόλωσε. Αμέσως εκείνος με πλησίασε και με πήρε στην αγκαλιά του.

Τον έσφιξα επάνω μου και επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στα δέντρα του κήπου, κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

<<Δεν ήθελα να σε ταράξω, συγγνώμη>> μου ψιθύρισε στο αυτί στοργικά.

Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα ευθέως στα μάτια. Με κοιτούσε σαν να είχε μπροστά του ένα εύθραυστο αντικείμενο που φοβόταν να μη σπάσει.

Πού να ήξερε ότι είχα ήδη σπάσει...

<<Δεν πειράζει, όλα καλά δεν ξέρεις εξάλλου...>> ψέλισα και ξανακάθισα στο παγκάκι που βρισκόμουν πριν. Εκείνος με μιμήθηκε.

Μείναμε σιωπηλοί για λίγο. Ευχόμουν να μη με ρωτήσει ξανά τι έκανα εδώ.

<<Εσύ τι κάνεις εδώ;>> τον ρώτησα στρέφοντας τη προσοχή μου επάνω του. Κοιτούσε το κενό καπνίζοντας.

<<Η γιαγιά μου...λογικά μέχρι το πρωί θα έχει πεθάνει.>> απάντησε και συνέχισε ανενόχλητος να καπνίζει. Δεν υπήρχε κανένα συναίσθημα τη φωνή του.

<<Αα...>> απάντησα απλώς. Δεν φαινόταν να την είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

<<Άλεξ, σχετικά με το μήνυμα τις προάλλες...δεν έχω λόγο να σου πω ψέματα...>> στο θύμηση του μηνύματος, οι παλμοί της καρδιά μου είχαν αρχίσει να αυξάνονται. Πήρα μια βαθιά ανάσα.

<<Ναι αλλά δεν μου εξήγησες τι σημαίνει επικίνδυνος>> αποκρίθηκα.

Πέταξε το τσιγάρο του κάτω, στα πλακάκια και το παρατήρησε για λίγο μέχρι να σβήσει. Έπειτα γύρισε και με κοίταξε.

<<Ο Χρήστος το καλοκαίρι έχασε τη μητέρα του.>>

Γούρλωσα τα μάτια μου. Έτσι εξηγείται η περίεργη συμπεριφορά του...Του έκανα νόημα να συνεχίσει.

<<Ο πατέρας του έφυγε για το εξωτερικό, αφήνοντας τον μόνο του γιατί δεν άντεχε τον πόνο του αποχωρισμου και του πρότεινε να έρθει μαζί του. Ο Χρήστος δεν ήθελε να φύγει από τον τόπο αυτό. Ήθελε να επισκέπτεται τη μητέρα του στο νεκροταφείο. Έτσι λοιπόν έμεινε. Μόνος του, σε ένα μικρό διαμέρισμα κάτω ακριβώς από το διαμέρισμα του κολλητού του του Δημήτρη, σε μια πολυκατοικία.>> συνέχισε.

<<Πραγματικά, δεν είχα ιδέα...>> ήμουν σοκαρισμένη. Αισθάνθηκα απαίσια που δεν του φέρθηκα σωστά τότε με το περιστατικό με τον Νίκο.

<<Από τότε ο Χρήστος άλλαξε. Εκεί που ήταν η ψυχή της παρέας, το πιο χαρούμενο παιδί, ο μεγαλύτερος γόης του σχολείου με δεκάδες γκόμενες διαφορετικές κάθε μήνα, μετά από αυτό έγινε ένας τελείως άγνωστο σε εμάς άτομο. Δεν μιλούσε σε κανένα, παρά μόνο στον Δημήτρη...>>

<<Λογικό το βρίσκω...πρέπει να την αγαπούσε πάρα πολύ όμως...>> έσπευσα να τον δικαιολογήσω.

<< Η μητέρα του ήταν πρωταθλήτρια στο κικ μπόξινγκ και μάλιστα είχε τη σχολή απέναντι από το σουπερμάρκετ στη διασταύρωση>>

Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τον αδερφό μου που είχε πάρει καφέ ζώνη στο άθλημα αυτό και πήγαινε σε εκείνη τη σχολή, πριν κάποια χρόνια, όταν πήγαινε Λύκειο.

Μια φορά είχα πάει να τον δω και τον και τον προπονούσε μια πολύ όμορφη κυρία με αξιοζήλευτο σώμα. Αυτή πρέπει να ήταν.

>>Εκείνος είχε πάθος από μικρός, βλέποντας τη μητέρα του να είναι από τις καλύτερες, ήθελε να γίνει κι αυτός έτσι. Ήταν το είδωλο του. Εκείνη τον μάθαινε και τον προπονούσε. Μετά το θάνατο της, προσέλαβαν νέο προπονητή και ο Χρήστος συνέχισε μόνος.>>συνέχισε ο Νίκος.

<<Ωραία καλά μέχρι εδώ...το επικίνδυνο δεν καταλαβαίνω...>> αμέσως τα μάτια του άστραψαν και με κοίταξε θυμωμένος.

<<Ο Χρήστος έχει θέμα με τη διαχείριση του θυμού του Άλεξ! Πριν κάποιους μήνες πλακώθηκε με ένα παιδί και παραλίγο να το αφήσει στο τόπο! Ευτυχώς δεν πήρε μεγάλες διαστάσεις το θέμα, και ξεχάστηκε. Έχει σηκώσει χέρι μέχρι και σε κορίτσι! Και σας να μην έφτανε αυτό, έχω τις υποψίες ότι παίρνει... Ξέρεις...όλοι το λένε πλέον>>

<<Σταμάτα! Δεν θέλω να ακούσω κάτι άλλο!>> φώναξα απότομα και σαν ελατήριο σηκώθηκα.

<<Αυτή είναι η αλήθεια Άλεξ. Μείνε μακριά του διότι θα μπλέξεις άσχημα. Η αστυνομία έχει ξεκινήσει έρευνα σε όλη τη περιοχή επειδή έγινε αντιληπτή διακίνηση ναρκωτικών και κάποιος το κατήγγειλε...εκτός από αυτό, απείλησε όλους όσους ήξεραν το γεγονός αυτό να μην μιλήσουν σε κανέναν άλλο. Όλοι τον φοβούνται γενικά...>> συνέχισε εκείνος και ήρθε δίπλα μου. Τώρα εξηγούνταν το γεγονός ότι η Σταυ δεν μου έλεγε τίποτα...

<<Και εσύ που το ξέρεις; Στηρίζεσαι σε φήμες! Τη δική του πλευρά την ξέρεις;>> πλέον φώναζα δυνατά και η κυρία που κάπνιζε πριν με κοίταξε ενοχλημένη.

Δεν είχα ιδέα για ποιον λόγο τον δικαιολογούσα και τον υποστήριζα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι τον καταλάβαινα.

Το αίσθημα του να νιώθεις ότι έμεινες πλέον ορφανός το είχα νιώσει έστω και για λίγο εκείνο το βράδυ που παρακαλούσα τον Θεό να μην πάρει τη μητέρα μου από κοντά μου.

<<Δεν υπάρχει σωτηρία για αυτό το άτομο γλυκιά μου. Δεν είσαι η μόνη που προσπαθεί να κοιτάξει μέσα του, μέσα στη ψυχή του...το έχει επιχειρήσει κι άλλη και δεν της βγήκε καθόλου σε καλό...δυστυχώς εκεί μέσα είναι το απόλυτο σκοτάδι...>> φαινόταν να το διασκέδαζε αλλά κρατήθηκα να μην τον βρίσω.

Τότε χτύπησε το κινητό μου. Το σήκωσα αμέσως από το γρασίδι και είδα στην οθόνη το όνομα του πατέρα μου.

<<Άλεξ, έλα μέσα>>ήταν ο πατέρας μου.

Το έκλεισα και κοίταξα τον Νίκο.

<<Πρέπει να φύγω...Τα λέμε και περαστικά στη γιαγιά σου...>>

Έκανα να φύγω, αλλά με έπιασε από το καρπό και τραβώντας με επάνω του, ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου. Πάγωσα στη θέση μου.

Με φιλούσε απαλά, σαν να προσπαθούσε να με ηρεμίσει. Αλλά πέτυχε το αντίθετο. Μόλις συνειδητοποιησα τι γινόταν απομακρύνθηκα και τον κοίταξα νευριασμένη.

<<Νομίζω στο χρώσταγα...>>είπε κλείνοντας μου το μάτι και πλησιάζοντας με ξανά, ψυθίρισε στο αυτί μου αισθησιακά "καληνύχτα".

Εγώ είχα μείνει στήλη άλατος και τον παρατήρησα να φεύγει από το μονοπατάκι που είχε έρθει.

Προσπάθησα να ηρεμίσω αλλά δεν άντεξα και τα δάκρυα ανεξέλεγκτα άρχισαν να κυλούν στα μάτια του. Έκλαιγα με λυγμούς κι έπεσα στα γόνατα.

Η κυρία απέναντι μου ήρθε δίπλα μου και με βοήθησε να σηκωθώ και να ηρεμίσω.

Σκούπισα τα δάκρυα μου κι έπειτα, πήγα ξανά μέσα στο νοσοκομείο. Είδα το πατέρα μου στο θάλαμο αναμονής.

<<Είναι καλά;>>ρώτησα αγχωμένη.

<<Οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχει πέσει το οξυγόνο στον οργανισμό της, αλλά όχι δραματικά όπως το καλοκαίρι. Θα μείνει απόψε μέσα και αύριο το μεσημέρι θα βγει. Απλώς της αύξησαν τη δόση των φαρμάκων. Είναι καλά>>
ήταν φανερά ανακουφισμένος.

>>Εσύ είσαι εντάξει; Είσαι αναψοκοκκινισμενη>>

<<Καλά είμαι.>>μύριζα τσιγάρο αλλά προφανώς δεν ήταν από μένα. Στη θύμηση του φιλιού, ένιωσα αηδία. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό.

Αισθανόμουν ενοχές και σκέφτηκα το Χρήστο. Ήθελα τόσο να ήταν εδώ μαζί μου τώρα... Ήμουν τόσο μπερδεμένη και για κάποιο λόγο πίστευα ότι αυτός θα μπορούσε να με ξεμπλέξει...

Ωστόσο η λογική μου έλεγε να μείνω μακριά του. Έτσι και θα έκανα...

Γειά σας😅Για να εμφανιστούν οι φαν του Νίκου😂😍❤Το κεφάλαιο που υποσχέθηκα γεμάτο απαντήσεις από το παρελθόν του Χρήστου😍τι έχετε να πείτε; Μη με βρίσετε (πολύ😂)για το φιλί😥αλλά χρειαζόταν😉τι πιστεύετε ότι θα κάνει η Άλεξ; Θα μείνει μακριά από τον Χρήστο και κοντά στο Νίκο; Θα δείξει στο επόμενο😁παρακαλώ κομμεντ κ βοουτ δεν μου αρέσουν οι αναγνώστες φαντασματάκια😏😞👻

Σποϊλερ: Χρήστος P.O.V.😍❤

❤13 facts about me
villy_tseka💖

1. Με λένε Θεοδοσία αλλά με φωνάζουν Θέο😘😢
2. Θελω να περάσω ιατρική, και συγκεκριμένα κτηνιατρική🙈(χεστηκαμε πες τπτ πιο ενδιαφέρον😂😂)
3. Λατρεύω τα θρίλερ😍
4. Είμαι τυχερή που έχω τους καλύτερους κολλητους στο κόσμο😘😇(ξέρουν αυτοί💎)
5. Λατρεύω τον Χρήστο στην ιστορία κι ας μη φαίνεται τόσο προς το παρών😂😂
6. Ξεκίνησε αυτό το βιβλίο ως αυτοβιογραφία αλλά άλλαξα γνώμη στη πορεία😏(καλύτερα για εσάς😂😉😅)
7. Αύριο έχω αγώνες τεννις στο σχολικό πρωτάθλημα κι έχει πάει ήδη 2 η ώρα και θα είμαι πτωμα😂😂😞
8. Νυστάζω αλλά γράφω για εσάς💞
9. Χαίρομαι πολύ να διαβάζω κομμέντς σας και να βλέπω ότι σας αρέσει η ιστορία μου😁💕
10. Αγαπώ πολύ το σκύλο μου και τις κρέπες που θα φάω σε λίγο 😂😂😂💘
11. Παίζω λολ😂😊
12. Λατρεύω τον Μπρουνο Μαρς😍😍💗
13. Σκέφτηκα μόλις μία πλοκή για το βιβλίο ομγ πάω να γράψω κι ας μη ξυπνάω αύριο υγεία😂😂