"He said „one day you'll leave this world behind
So live a life you'll remember„"

Είχα μόλις τελειώσει τη προπόνηση τένις και κουρασμένη ήμουν ξαπλωμένη στο καναπέ του σαλονιού. Μιλούσα με τη Σταυ στο τηλέφωνο και προβληματισμένη της ανέφερα το περιστατικό με το μήνυμα του Νίκου.

<<Θα έρθω από εκεί να σου τα πω όλα. Το υπόσχομαι αυτή τη φορά! >> μου είπε και το έκλεισε. Η περιέργεια με είχε κατακλύσει.

Τι έπαιζε τελοσπάντων με τον Χρήστο και αρνούνταν να μου το αποκαλύψει;

Ήταν η τρίτη φορά που άνοιγα αυτή τη κουβέντα, αλλά ποτέ δεν είχε αρχίσει ουσιαστικά.

Για κάποιο λόγο παρόλο που όλο μου το εσωτερικό φώναζε ότι ο Χρήστος ήταν από εκείνα τα παιδιά που δεν έπρεπε να μπλέξω, αυτός ο κίνδυνος με γοήτευε.

Ήθελα να μάθω τι γίνεται με αυτόν και θα το μάθαινα. Τον γνώριζα λίγο καιρό αλλά ήθελα να γίνω ένα από τα κοντινά του άτομα, ένα μέλος της παρέας.

Ο ήχος του κινητού μου, με διέκοψε από τις σκέψεις μου. Βλέποντας τη φωτογραφία εμένα και της Μαρίας στην οθόνη, χαμογέλασα και το σήκωσα.

<<Πες μου ότι είσαι σπίτι!!>> ακούστηκε η δυνατή φωνή της από την άλλη γραμμή.

<<Ναι γιατί;>> απάντησα παραξενευμένη.

<<Τίποτα τίποτα! Πρέπει να κλείσω τα λέμε!>>είπε βιαστικά και το έκλεισε χωρίς να προλάβω να την αποχαιρετήσω.

Εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κουδούνι κι έκανα να σηκωθώ, αλλά ακούγοντας τα βήματα της μητέρας μου από τη κουζίνα, βολεύτηκα καλύτερα στο καναπέ.

<<Γειά σας κυρία Χριστίνα!>> άκουσα τη χαρακτηριστικη φωνή της Σταυ να χαιρετάει τη μητέρα μου.

Δευτερόλεπτα αργότερα, βρισκόταν καθισμένη δίπλα μου. Εγώ είχα στηρίξει τα πόδια μου στο τοίχο και καθόμουν ανάποδα με το κεφάλι να ακουμπάει στο πάτωμα και το σώμα μου στο καναπέ.

<<Λοιπόν;>> ρώτησα ανυπόμονα και την κοίταξα. Το εύθυμο ύφος που είχε πριν, χάθηκε μονομιάς. Σηκώθηκα και κάθισα κανονικά δίπλα της.

<<Δεν ξέρω αν πρέπει... Δεν θέλω να το θυμάμαι κιόλας...>>ψιθύρισε, χωρίς να με κοιτάει.

Έκανα να της πω ότι μου το υποσχέθηκε, αλλά το κουδούνι ξαναχτύπησε για δεύτερη φορά σήμερα. Παραξενευμένη και ακούγοντας τη μητέρα μου να με προτρέπει να ανοίξω, κατευθύνθηκα προς το χολ.

Άνοιξα την πόρτα και το θέαμα της Μαρίας στο κατώφλι,με έκανε να μείνω σχεδόν με το στόμα ανοιχτό. Μια ακόμη κοπέλα ήταν μαζί της, άγνωστη για εμενα.

<<ΈΚΠΛΗΞΗ!>>φώναξε κι έπεσε στην αγκαλιά μου. Την έσφιξα επάνω μου και προσπάθησα να σταματήσω να χαμογελάω σα χαζό.

<<Η καλύτερη έκπληξη Θεέ μου...>> απάντησα σαστισμένα.

<<Από εδώ η Βάσια, Βάσια η Άλεξ που έχεις ακούσει τόσα>>με σύστησε στη κοπέλα και ένευσα να περάσουν μέσα στο σπίτι. Με ακολούθησαν στο σαλόνι όπου περίμενε η Σταυ.

<<Μαρια! Μα πως; Πότε;>>φώναξε και την αγκαλιάσε.

Εκείνη γέλασε με εκείνο το ωραία χαμόγελο της(τόσα είχε τραβήξει με τον ορθοδοντικό😢)και της εξήγησε ότι είχε έρθει για να μου κάνει έκπληξη μιας και που είχε σχολάσει νωρίτερα.

<<Έχω μια ωραία ιδέα! Πάμε στο εμπορικό να κάνουμε καμία βόλτα και να ψωνίσουμε άμα θέλετε;>> πρότεινε η Σταυ.

Ήταν πολύ καλή πρόταση αλλά ήθελα τόσο να ακούσω αυτά που ήθελε να μου πει. Ωστόσο δε μπορούσα να αντισταθώ. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν πέντε. Το λεωφορείο περνούσε και τέταρτο και η στάση απήχε περίπου δέκα λεπτά από το σπίτι μου.

<<Μέσα>> είπαμε ταυτόχρονα με τη Μαρία και αφού την κοίταξα και γελάσαμε, ενημέρωσα τη μητέρα μου ότι θα φεύγαμε, μαζί με τα κορίτσια βγήκαμε από το σπίτι και ακολουθήσαμε το δρόμο με την ανηφόρα που οδηγούσε στη στάση. Περιμέναμε εκεί για λίγο.

<<Πώς πήγε η προπόνηση σήμερα;>>με ρώτησε η Σταυ.

<<Μία χαρά ετοιμάζομαι για τους αγώνες ξέρεις τώρα...>>είπα λίγο αφηρημένα. Είδα από μακριά το λεωφορείο να πλησιάζει και κάνοντας ένα βήμα μπροστά, έκανα νόημα να σταματήσει...
                             ~~~~~~~~

<<Ψηφίζω παγωτό!>>είπε η Μαρία και συμφώνησα αμέσως μαζί της. Η Σταυ πήρε γρανίτα, μαζί με τη Βάσια, ενώ εμείς οι δύο χωνάκια.

Καθόμασταν στο παγκάκι μετά από περίπου δύο ώρες βόλτα στα μαγαζιά.

Η Μαρία είχε ψωνίσει ένα φόρεμα βραδινό για το χορό του σχολείου της τον άλλο μήνα, η Βάσια ένα τοπ μπλουζάκι για τον ίδιο σκοπό ενώ η Σταυ ένα τζιν που της άρεσε. Εγώ το μόνο που είχα αγοράσει ήταν ένα αντικραδασμικό για τη ρακέτα του τένις.

<<Θα πάμε κάπου αλλού;>>ρώτησε η Σταυ.

<<Ναι θέλω να πάρω ένα κολιέ από το μαγαζί με τα αξεσουάρ, δεν θα αργήσω>>είπε η Μαρία και συμφωνήσαμε μετά να φύγουμε γιατί σε λίγο θα νύχτωνε.

Είχε να διαλέξει ανάμεσα σε μεγάλη ποικιλία και κατέληξε σε μια ασημένια αλυσίδα με ένα μεγάλο ασημένιο αστέρι με μια μικρή μαύρο πετρούλα στο κέντρο. Πραγματικά ήταν υπέροχο. Αφού πλήρωσε, φύγαμε από το εμπορικό και σταθήκαμε στη στάση του λεωφορείου έξω από αυτό.

Για κακή μας τύχη έκανε κρύο και δεν είχε πάρει καμία από εμάς μπουφάν, ούτε καν ζακέτα, μόνο εγώ αλλά ήταν ελαφριά.

<<Θα ζήσουμε λογικά>>είπε η Βάσια και γελάσαμε. Συζητήσαμε γενικά για το σχολείο και τις νέες γνωριμίες μας.

Ανέφερα τον Χρήστο και η Σταυ τον Μάριο. Τα κορίτσια από την Αθήνα μας μιλούσαν για τα αγόρια εκεί και τη στιγμή που άνοιξα το κινητό μου να ψάξω ένα άτομο στο Facebook, συνηδητοποίησα ότι περιμέναμε το λεωφορείο εδώ και τουλάχιστον τριάντα πέντε λεπτά, χωρίς να έχει περάσει κανένα!

<<Κορίτσια μάλλον δεν περνάει από εδώ. Πρέπει να πάμε στην άλλη στάση...>> είπα και ξεφυσώντας αρχίσαμε να περπατάμε προς την άλλη στάση.

Κρυώναμε και κάτι μου έλεγε ότι τα λεωφορεία από και προς το εμπορικό δεν λειτουργούσαν σήμερα, γιατί πριν λίγο είχε περάσει από τη δεύτερη στάση ένα, αλλά όχι άλλο.

<<Εδώ θα πεθάνουμε..>>είπε η Μαρία και με αγκαλιάσε για να ζεσταθεί.

Γελάσαμε και περιμέναμε υπομονετικά το λεωφορείο. Κι άμα δεν ερχόταν; Θα έπρεπε να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου να τη παρακαλέσω να έρθει να μας πάρει.

<<Άλεξ...>>η Σταυ με σκούντηξε και μου έκανε νόημα να κοιτάξω πίσω της.

Μέσα στο σκοτάδι, διέκρινα δύο φιγούρες. Ήταν ψηλες αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω άμα επρόκειτο για άντρες η γυναίκες. Κατευθύνοντας προς τα εμάς.

<<Ναι τι;>>την ρώτησα. Η καταραμένη μυωπια μου δεν μου επέτρεπε να διακρίνω ούτε καν τα πρόσωπα.

<<Ο Δημήτρης και ο...Χρήστος>>στο άκουσμα του δεύτερου ονόματος, η καρδιά μου βούλιαξε κι ένα ανεξήγητο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. Εκείνος...

Ήταν εδώ...

Γειά σας και χαρά σας!😂Σε κρίσιμο σημείο το έκοψα το ξέρω είμαι απαράδεκτη αλλά είναι 00:58 και αύριο έχω σχολείο (περίπατο βέβαια😢😍)αλλά έχω έμπνευση😂😍

τι κάνετε; ❤η ιστορία εξελίσσεται σιγά σιγά 😏ακολουθεί κεφάλαιο με περιεχόμενο... πραγματικό χαχα😏😁ευχαριστώ πάτα πολύ για την υποστήριξη σας πλησιάζουμε τα 1000 views χάρη σε σας😍νέο κεφάλαιο σύντομα😘see ya loves❤

Η Μαρία💞