Δημήτρης P.O.V.

Άκουγα τον συνεχή θόρυβο του χτυπήματος του σάκου, εδώ και τουλάχιστον ένα τέταρτο.

Αναρωτιόμουν εάν έπρεπε να πάω να ελέγξω τη κατάσταση αλλά στην ανάμνηση της τελευταίας φοράς που είχα επέμβει, κάθισα ξανά στη καρέκλα του γραφείου μου, προσπαθώντας να λύσω την άσκηση στα μαθηματικά.

Ωστόσο ο θόρυβος από το κουδούνι της εξώπορτας με έκανε να απαναπηδίσω. Δεν ήταν κάνεις από την οικογένειά μου στο σπίτι οπότε σχεδόν τρέχοντας, κατέβηκα τις σκάλες κι έφτασα στο χολ.

Άνοιξα την πόρτα και στο κατώφλι βρισκόταν ένας καταϊδρωμένος Χρήστος, ντυμένος με αθλητικά καλοκαιρινά ρούχα.

Τα τατουάζ του βρίσκονταν μετά από καιρό σε κοινή θέα. Πάντα τα θαύμαζα.

Κι αυτόν. Για το θάρρος του και την αντοχή του να τα κάνει το σώμα του.

Κοίταξα το πρόσωπο του κι αμέσως κατάλαβα από το χρώμα του ότι δεν ήταν καλά. Μάλλον θα έφταιγε η φάση με τον Νίκο...

<<Έγινε κάτι;>> τον ρώτησα αλλά σαν απάντηση, με προσπέρασε και μπήκε στο σπίτι .

Με βαριά βήματα, κατευθήνθηκε προς το σαλόνι και με μια κίνηση, έβγαλε το κινητό από τη τσέπη του και το πέταξε πάνω στο τοίχο, κάνοντας το να σπάσει σε δεκάδες κομμάτια. Ήταν το τέταρτο που έσπαγε σε ένα χρόνο.

<<Χρήστο!>> φώναξα αγχωμένος και πήγα να τον πλησιάζω, αλλά εκείνος μου έκανε νόημα να μείνω στη θέση μου.

Στήριξε το κεφάλι του στο τοίχο και τοποθέτησε τα χέρια του δεξιά κι αριστερά. Έκλεισε τα μάτια του και πιεζε προς τη μεριά του τοίχου. Οι φλέβες στα χέρια του ήταν πλέον εμφανείς.

Έριξε μια γροθιά με το δεξί του χέρι, βγάζοντας μια κραυγή που με διαπέρασε, κάνοντας το σώμα μου να ανατριχιάσει. Γενικά ήμουν εξοικιωμένος με παρόμοιες αντιδράσεις.

Εκείνος δεν μίλησε κι απλώς κάθισε στο καναπέ, κρατώντας το ματωμένο του χέρι. Χωρίς να το σκεφτώ, πήγα στο μπάνιο και έφερα μια γάζα να του το τυλίξω.

Δεν αρνήθηκε, απλώς κάθισε με σκυμμένο το κεφάλι. Όταν τελείωσα κάθισα δίπλα του κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή, αφού εκείνος εξακολουθούσε να κοιτάζει το πάτωμα, απρόθυμος να πει κάτι.

<<Μίλησε μου>> τον προέτρεψα με ήρεμο τόνο. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα σιωπής πρώτου μιλήσει.

<<Έχει δίκιο Δημήτρη...>> αποκρίθηκε σχεδόν ψιθυριστά.

<<Ποιος;>> δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε.

<<Ο Νίκος>> στο άκουσμα του ονόματος αυτού παραξενεύτηκα ακόμα πιο πολύ.

>>Έχει δίκιο δεν έπρεπε να μπλέξω και γενικά να ανακατευτω, πρέπει να απομακρυνθώ γιατί δεν μου φταίει σε τίποτα και απλά...>>συνέχισε.

<<Χρήστο για ποιον στο διάολο μιλάς;>> αναστέναξε και με κοίταξε στα μάτια. Τότε επιβεβαίωσα αυτό που φοβόμουν.

<<Για την Αλεξ. >>είπε σκύβοντας ξανά το κεφάλι. Πετάχτηκα όρθιος και φώναξα

<<Το ηξερα!>> ωστόσο δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να χαίρομαι η όχι. Με κοίταξε με ένα θλιμμένη ύφος.

<<Δεν πρέπει να μάθει γαμωτο! Δεν γουστάρω να με λυπούνται και να ξέρουν τι έγινε! Ήδη όλοι μου συμπεριφέρονται τελείως διαφορετικά από ότι πέρυσι, πιο συμπονετικά και φιλικά λες και ζήτησα τη φιλία τους γαμωτο! Εκείνη όμως είναι διαφορετική, το νιώθω. Όταν μάθει όμως...δεν θα είναι έτσι...>>ξέσπασε.

>>Ο Νίκος με απειλεί ότι θα της μιλήσει και δεν ξέρω αν οι απειλές μου θα πιάσουν τόπο! Θα τον σπάσω στο ξύλο άμα ανοίξει το στόμα του το ορκίζομαι!>> σηκώθηκε όρθιος και τον έπιασα από τους ώμους για να τον ηρεμίσω. Τον κοίταξα στα μάτια.

<<Δεν θα τολμήσει να το κάνει. Θα του μιλήσουμε ήρεμα κι άμα δεν καταλάβει έτσι θα καταλάβει με τον βίαιο τρόπο. Δεν έχει δικαίωμα να ασχολείται με τα προσωπικά σου. Λοιπόν προς το παρόν ηρέμισε και κράτα την στάση που κρατάς τώρα. Βέβαια το γεγονός ότι ανακατεύτηκες στη φάση με τον Νίκο δείχνει πολλά, αλλά επειδή, δεν ξέρει, άστο για την ώρα. Ας υποθέτει ότι θέλει.>> του μίλησα με ειλικρίνεια και ηρεμία όπως έκανα πάντα κι εκείνος φάνηκε να πείθεται.

Χαμογέλασε στραβά και άνοιξε το παράθυρο του σαλονιού, αφήνοντας τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να τρυπώσουν στις σκοτεινές γωνίες του δωματίου.

Πήρε από τη τσέπη του τον καπνό για τα τσιγάρα του κι άρχισε να στρίβει ένα. Έκανα να τον διακοψω αλλά σταμάτησα. Δεν μπορούσα αυτή τη στιγμή να τον πρήξω για αυτό το θέμα.

Τον παρατήρησα να ρουφάει μια γερή τζούρα από το τσιγάρο του και στη συνέχεια να φυσάει όλο το καπνό προς τα έξω. Είχε κλείσει τα μάτια του και με το άλλο του χέρι, πίεζε το περβάζι του παραθύρου.

<<Δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει.>>είπε σχεδόν ψιθυριστά, σαν να μιλούσε στον εαυτό του. Χαμήλωσα το κεφάλι μου και πήγα δίπλα του, πιάνοντάς του τον ώμο του.

<<Χρήστο είναι φρέσκο ακόμα. Θα δεις με τον καιρό δεν θα είναι το ίδιο>> ήθελα τόσο να τον κάνω να το πιστέψει.

<<Ναι...>>ήταν το μόνο που είπε.

>>Απλώς κάθε φορά που σκέφτομαι τις στιγμές της ζωής μου που ήμουν ευτυχισμένος, εκείνη ήταν παρών...>>

Γειά σας καλέ 😁για δείτε ποια ανέβασε (επιτέλους) κεφάλαιο! Σιγά σιγά το κουβάρι ξετυλίγεται😏ο Χρήστος μας είναι στη πραγματικότητα μια ψυχούλα από όσο δείχνει.

Τι λέτε να κάνει η Άλεξ μετά το μήνυμα του Νίκου;❤Πλησιάζουν τα 1000 views ομγ😍😍😍See ya loves

Ο Γιώργος😅