Νίκος P.O.V.(καιρό είχα δεν νομίζετε;😏😈)

*Το τραγούδι θα σας πω πότε να το βάλετε να το ακούσετε άμα θέλετε, αποτελεί σποϊλ*

Κοίταξα τα κατακόκκινα μάτια μου για άλλη μια φορά στο καθρέφτη και γελώντας, άρπαξα τα κλειδιά του σπιτιού και χωρίς να με ενδιαφέρει αφήνοντας τη πόρτα πίσω μου ανοιχτή, ξεκίνησα να περπατάω προς το σχολείο.

Φόρεσα τα ακουστικά μου και βάζοντας το αγαπημένο μου τραγούδι στο κινητό άρχισα να το τραγουδάω δυνατά, προκαλώντας τα ενοχλημένα βλέμματα των περαστικών. Σηκώνοντας το μεσαίο μου δάχτυλο σε μια μεσήλικη κυρία που πέρασε δίπλα μου φοβισμένη και γελώντας με τη πράξη μου, έφυγα από το πεζοδρόμιο και συνέχισα το πορεία μου, στη μέση του δρόμου.

Τραγουδούσα του στίχους του ρεφρέν κι εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να περπατάω.

(Βάλτε το τραγούδι τώρα *θα σας μιλήσω στο τέλος για το συγκεκριμένο παρακαλώ μην παρεξηγήσετε θα εξηγήσω μετά *)

Αδυνατούσα να καταλάβω που ήθελα να πάω. Κοίταξα δεξιά κι αριστερά, τα στενά φαίνονταν ατελείωτα και μου προκαλούσαν ζάλη. Είδα ένα κίτρινο λουλούδι στην άκρη του πεζοδρομίου, νομίζω ήταν τριαντάφυλλο ή μαργαρίτα, δεν μπορούσα να φέρω την εικόνα κανενός από τα δύο και σε αυτή τη σκέψη γέλασα δυνατά.

Μια κόρνα με έκανε να αναπηδίσω και γύρισα να κοιτάξω ένα αυτοκίνητο σταματημένο ακριβώς μπροστά μου.

Ο οδηγός, ένας άντρας με θολωμένα χαρακτηριστικά άνοιξε το παράθυρο, φωνάζοντας μου κάτι. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ σε αυτό που μου έλεγε, αλλά οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του δεν προκαλούσαν συνειρμούς στον εγκέφαλο μου, παρόλα αυτά ήταν οικείες.

Στο δίπλα κάθισμα καθόταν μια κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά. Τα πάντα γύρω μου γύριζαν και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό της.

Αστραπιαία στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα αυτού της Άλεξ και χαζογελώντας πλησίασα το παράθυρο που ήταν από τη μεριά της, συνεχίζοντας να αγνοώ τον οδηγό που φώναζε ακόμα πιο δυνατά.

<<Θα σε πείραζε να...έρθω μαζί σου; Δεν μπορώ να πάω μόνος μου...>>άκουσα τον εαυτό μου να λέει κι εκείνη στιγμιαία κοίταξε τον άντρα.

Εκείνος κάτι της είπε ακόμα με θυμωμένο ύφος αλλά τελικά βγήκε έξω από το αυτοκίνητο και μου έκανε νόημα να περάσω μέσα. Ανταποκρίθηκα αμέσως και βολεύτηκα στο πίσω κάθισμα.

<<Πού μένεις μικρέ;>>άκουσα τον άντρα να ρωτάει ύστερα από λίγο με ήρεμο ύφος, αλλά τα λόγια του εισήλθαν στα αυτιά μου με μεγάλη ένταση.

Γαμώτο και μου το είπε ο άλλος ότι ήταν πολύ δυνατό. Τι το ήθελα;

Πάσχισα να βρω μια απάντηση στην ερώτηση του αλλά δεν τα κατάφερα. Η εικόνα μιας πόλης μου ήρθε στο μυαλό και γέλασα.

<<Χονολουλού φυσικά, ό,τι καλύτερο>>απάντησα σοβαρά, ευχαριστημένος με την απάντηση μου αλλά αμέσως συνοφριώθηκα, βλέποντας το ταραγμένο βλέμμα εκείνου και της κοπέλας δίπλα του. Επικεντρώθηκα σε αυτή.

Είχε μεγάλα πράσινα μάτια αλλά άσχημα χαρακτηριστικά προσώπου. Όχι δεν ήταν η Άλεξ αυτή. Τα μαλλιά της δεν ήταν καστανά, αλλά κοκκίνιζαν ελάχιστα.

Μπερδεμένος, κοίταξα έξω από το παράθυρο και παρατήρησα το κτήριο του σχολείου. Τότε συνειδητοποιησα ότι το αυτοκίνητο είχε σταματήσει.

Ααα ναι εκεί ήθελα να πάω από την αρχή!

Χωρίς να πω το οτιδήποτε, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και κατευθήνθηκα προς το κολαστήριο. Παιδιά με προσπερνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εκνευρισμένος τους φώναξα να πηγαίνουν πιο αργά διότι ζαλιζόμουν.

Μια παρέα κοριτσιών με κοίταξε περίεργα και γέλασαν δείχνοντας με, εκτός από μια η οποία έμεινε στη θέση της, παγωμένη. Έκανα μια προσπάθεια να καταλάβω άμα μου είναι γνωστή αλλά μάταια. Την έβλεπα διπλή, να ταλαντεύεται δεξιά κι αριστερά.

Αγνοώντας τες έστριψα στο στενό δίπλα από το σχολείο και νιώθοντας το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει, στηρίχθηκα στο τοίχο για να μην πέσω κάτω.

Άκουσα βήματα να με πλησιάζουν και το καθένα από αυτά ήταν σαν ένα σφυρί να με χτυπάει στο κεφάλι. Έκλεισα τα μάτια μου και κάλυψα το κεφάλι με τα χέρια μου.

<<Νίκο;>> ένα χέρι με ακούμπησε στον ώμο και γύρισα, μένοντας στήλη άλατος.

Τα πανέμορφα καστανά μάτια της κοπέλας που με είχαν τρελάνει με κοιτούσαν ανήσυχα. Η Άλεξ. Ήταν αυτή; Δεν μπορούσα να ήμουν σίγουρος. Πριν λίγα λεπτά την είχα μπερδέψει.

Οι αναμνήσεις τις προηγούμενης νύχτας στη σχολή του Χρήστου και ο τσακωμός μαζί του για εκείνη με κατέκλυσαν. Θυμός με κατέκλυσε και την έσπρωξα μακριά μου.

<<Εσύ φταίς γαμώ τη τρελά μου! Τράβα στο διάολο να ηρεμίσω!>> φώναξα δυνατά και το κεφάλι μου συνέχισε να με πονάει τόσο γαμημένα πολύ. Δεν έφταιγε εκείνη και το ήξερα. Όμως δεν ήμουν ο εαυτός μου. Σίγουρα θα κατανοούσε.

Με κοιτούσε σοκαρισμένη, αλλά παρέμενε εκεί.

<<Νίκο...τι έχεις; Γιατί... είσαι έτσι;>>διστακτικά με βομβάρδισε με αυτές τις ερωτήσεις.

Πούστη μου γιατί δεν έφευγε απλά;

Την έπιασα από τους ώμους και άρχισα να τη ταρακουνάω.

<<ΦΎΓΕ ΑΠΟ ΕΔΏ ΚΟΠΈΛΑ ΜΟΥ ΕΞΑΙΤΊΑΣ ΣΟΥ ΓΑΜΗΘΗΚΑ ΕΝΤΑΞΕΙ; ΜΙΑ ΠΟΥΤΆΝΑ ΕΊΣΑΙ ΌΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΤΡΑΒΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΟΝ ΜΑΛΆΚΑ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΑΖΊ ΤΟΥ ΧΑΧΑ>>γελούσα σαν υστερικό, με την ανάμνηση της Έλενας να τρυγυρίζει στο μυαλό μου.

Ανίχνευσα μια κίνηση στα αριστερά μου και μια φιγούρα έτρεξε προς το μέρος μας. Εξαντλημένος έκλεισα ξανά τα μάτια μου.

<<Τι στο διάολο γίνεται εδώ...; Μην μου πεις ότι σε άγγιξε...!>>μόλις αντιλήφθηκα τη φωνή του Χρήστου άνοιξα τα μάτια μου κι άνοιξα το στόμα μου να τον βρίσω, να του πω πόσο τον μισώ, πόσο ζημιά μου προκάλεσε, αλλά το χέρι του προσγειώθηκε στο πρόσωπό μου, κάνοντάς με να γίνω ένα με τον τοίχο.

<<Χρήστο γαμώτο τον χτύπησες!>> άκουσα από κάπου μακριά τη φωνή της Άλεξ.

Βήματα αντίχησαν ξανά στα αυτιά μου και η εξαγριωμένη φωνή του Χρήστου υπερνικούσε τις φωνές κάποιων άλλων παιδιών που είχαν πλησιάσει.

Αισθάνθηκα τα πόδια μου να μην με κρατάνε κι έτσι όπως ήμουν ακουμπισμένος στον τοίχο, άφησα το σώμα μου να συρθεί και σωριάστηκα κάτω, χωρίς να ανοίξω στιγμή τα μάτια μου.

<<Νίκο;>> ο Πάνος βρισκόταν γονατιστός μπροστά μου και το πρόσωπό του μαρτυρούσε την ανησυχία που τον κατέκλυζε.

Δεν μπόρεσα να αρθώσω λέξη καθώς αισθανόμουν το στόμα μου μουδιασμένο. Παρατήρησα ότι η Άλεξ και ο Χρήστος είχαν πλέον φύγει και είμασταν μόνο εμείς οι δύο μαζί με τον Σταύρο που φαινόταν εξίσου ταραγμένος.

>>Πόσο... κάπνισες;>>με ρώτησε διστακτικά ο φίλος μου και ξέσπασα σε δυνατά γέλια. Κυκλοθυμικός κατάντησα!

<<Πόσα μου δώσατε δεν θυμάμαι...>>αποκρίθηκα μέσα από τα γέλια μου.

Αντάλλαξαν μια σοκαρισμένη ματιά και ο Σταύρος απομακρύνθηκε από κοντά μας για να πάρει ένα τηλέφωνο.

<<Υποτίθεται ότι θα έβγαινε ο μήνας με αυτά ρε μαλάκα...μόνος ήσουν;>>

Σκέφτηκα το χθεσινό βράδυ. Είχα φύγει από τη σχολή και αφού είχα βρεθεί με τον Ιάκωβο στο παρκάκι που συχνάζαμε, είχα καθίσει λίγο μαζί με τη παρέα του.

Θυμήθηκα δύο μπουκάλια βότκα που είχαν φέρει και εμένα να κατεβάζω μεγάλες ποσότητες.

Είχα σκεφτεί την Έλενα ξανά και μάλιστα είχα μεθύσει τόσο μαζί με τους άλλους που είχα βάλει τα κλάματα για εκείνη. Ξανά. Κι έπειτα είχα σκεφτεί την Άλεξ.

Θυμωμένος είχα φύγει και είχα επιστρέψει σπίτι και θέλοντας να ξεχαστώ είχα καπνίσει όλα τα αποθέματα μαριχουάνας που μου είχε προμηθεύσει ο Πάνος.

<<Πάμε να σε γυρίσω σπίτι.>>με έβγαλε από τις σκέψεις μου εκείνος και αμίλητος τον ακολούθησα. Είχα αρχίσει να συνερχομαι.

Περάσαμε έξω από το σχολείο και το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο γεμάτο με παιδιά προαύλιο, ψάχνοντας εκείνη. Δεν είχα σκοπό να τα παρατήσω τόσο εύκολα αυτή τη φορά. Μπορεί να μην ήμουν το καλύτερο για εκείνη, αλλά ούτε ο Χρήστος.

Άμα δεν μπορώ να την έχω εγώ, δεν θα την έχει αυτός, ούτε κανένας. Θα μπορούσα να...

Το μυαλό μου λειτουργούσε παταγωδώς και στη σκέψη του Χρήστου να με παρακαλάει να του χαρίσω τη ζωή, ένα μεγάλο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου.

Καταραμένη μαριχουάνα...

Καλησπέρα και καλή βραδιά!😂

Λοιπόν σε αυτό το κεφάλαιο είδαμε λίγο τη μεριά του Νίκου και τη ζωή του...😏(μην το μισείτε καλέ το παιδί κρίμα είναι😭)

Το τραγούδι που έβαλα ταίριαζε πολύ με τη περίσταση. Ο Ν.Ο.Ε. που το τραγουδάει αποτελεί έναν από τους αγαπημένος μου Έλληνες καλλιτέχνες, ωστόσο δεν είμαι σύμφωνη με την προώθηση των ναρκωτικών που γίνεται μέσω της μουσικής του.🌿

Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σε αυτό το θέμα;✔

Οι παρενέργειες που παρουσίασα δεν αποτελούν προσωπική εμπειρία (δεν πιστεύω να το σκεφτήκατε😂😝)απλώς έκανα μια αναζήτηση στο ίντερνετ👌

Ελπίζω να μην χρειαστεί να ανακαλύψετε άμα αληθεύουν ποτέ.✖

Ίσως σας φάνηκε λίγο βαρετό το κεφάλαιο αλλά θεώρησα σωστό να αφιερώσω έστω ένα(θα υπάρξουν κι άλλα)που να σχετίζεται με τις τρομερές επιπτώσεις που έχει αυτός ο εθισμός σε όλους τους τομείς της ζωής του ατόμου. Άλλωστε το είχα προαναφέρει στην εισαγωγή ότι θα υπάρξει αναφορά σε ναρκωτικές ουσίες.

Άμα θέλετε διαβάστε το βιβλίο της γλυκιάς AntonellaK95, "Amore all' Italia"😍❤

Αυτά από εμένα. Φιλάκια τα λέμε στο επόμενο λοβάκια💞😘