Άμα θέλετε βάλτε το τραγούδι να παίζει😍καλή ανάγνωση😁❤(είναι το τραγούδι που ακούει ο Χρήστος μας)

Χρήστος P.O.V.

Φόρεσα τη ζακέτα μου και κοπανώντας τη πόρτα πίσω μου, βγήκα έξω. Το κρύο αεράκι μαστίγωνε το πρόσωπο μου αλλά ταυτόχρονα με αναζωογωνούσε. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει από τον πυρετό, αλλά το αγνόησα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να τρέχω.

Δεν ήξερα που πήγαινα. Απλώς έτρεχα σε ήρεμο σχετικά ρυθμό, στυλ τζόκινγκ. Πάντα με βοηθούσε και γενικότερα ο αθλητισμός.Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και έβαλα να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι. Κάθε φορά που το άκουγα με ηρεμούσε.

Της είχα στείλει μήνυμα τις προάλλες με αφορμή να μου δώσει τα μαθήματα διότι τη Δευτέρα θα έλειπα λογικά, αφού ανέβασα πυρετό. Δεκάρα δεν έδινα για αυτά. Απλώς ήθελα να της μιλήσω. Ήθελα να βρίσκεται στην κορυφή των συνομιλιών μου. Δεν ήξερα γιατί. Απλώς ήθελα.

-Κι εκείνη απάντησε ένα ξερό οκ. Εσύ φταίς βλάκα που σπατάλησες την ώρα σου να της στείλεις.

-Όμως τη θελει...

-Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ξανανοιαστεί για κοπέλα, απάντησα στις φωνούλες στο μυαλό μου. Ωστόσο εκείνες γέλασαν μαζί μου.

Θυμήθηκα τη χθεσινή που συναντηθήκαμε τυχαία. Είχα πάει με τον Δημήτρη και τον ξάδερφό του τον Ορέστη σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου που είχε. Εκείνη με τις φίλες της γυρνούσαν από το εμπορικό κέντρο.

Θυμήθηκα την έκπληξη στο βλέμμα της όταν της προσέφερα το φούτερ μου για να ζεσταθεί, όταν συναντηθήκαμε. Ούτε εγώ ο ίδιος καλά καλά δεν συνειδητοποίησα πως το έκανα.

Ο Δημήτρης ψιθυριστά με κοροϊδεύε κι έτρεξε για να γλιτώσει. Όταν όμως ξαναπλησίασαμε κοντά στη παρέα των κοριτσιών, την είδα να το φοράει, πράγμα που δεν περίμενα. Και πραγματικά εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ωραία.

Ένα μήνυμα με έκανε να σταματήσω να σκέφτομαι. Άνοιξα την οθόνη του κινητού και είδα ότι ήταν από τον Νίκο. Με το που διάβασα το όνομά του στην οθόνη, αμέσως ένιωσα μια έκρηξη στο στομάχι μου.

*Τα ξέρει όλα. Να ξέρεις σε εμένα οι απειλές δεν πιάνουν, πες στον φίλο σου τον Δημήτρη😉Το ότι είναι σε άλλον δεν με σταματά.* έγραφε.

Σταμάτησα να τρέχω και διάβασα ξανά το μήνυμα. Άρχισα να τρέμω ολόκληρος από τα νεύρα.

Ήταν σε άλλον; Μα πως..; Πώς και πού τη βρήκε; Θα τον σκοτώσω άμα την άγγιξε.

Και ο Δημήτρης που κολλάει; Έχε γούστο να πήγε να του μίλησε...

Άρχισα ξανά να τρέχω αλλά αυτή τη φορά προς το παρκάκι που μαζεύονταν συνήθως αυτός ο μαλάκας και η παρέα του. Δεν απείχε πολύ από το σημείο που ήμουν. Από τα νεύρα μου, τα πάντα γύρω μου είχαν θολώσει.

Πήρα τηλέφωνο αμέσως τον Δημήτρη με το που έφτασα εκεί, δηλαδή στο παρκάκι.Έπρεπε να ηρεμίσω. Ο ήχος κλήσης του κινητού του, ακούστηκε από κάπου στα δεξιά μου.

Τον αναγνώρισα αμέσως καθώς ήταν το μόνο άτομο μαζί με την Νικολέτα που ήξερα και άκουγε Sleeping With Sirens(😍) Ξαφνιασμένος, γύρισα απότομα το κεφάλι μου και τον είδα μαζί με τη παρέα του Νίκου, και στο κέντρο ο ίδιος.

Έκπληκτος, κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο και περίμενα να το σηκώσει. Έπειτα από δύο χτύπους, απάντησε τελικά.

<<Έλα που είσαι;>> ρώτησα πιο απότομα από ότι έπρεπε αλλά ψιθυριστά πάντα για να μη γίνω αντιληπτός.

<<Σπίτι είμαι. Τι έγινε;>> απάντησε μπερδεύοντας τα λόγια του.

Μου έλεγε ψέματα. Ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και πάσχιζα να παίρνω βαθιές ανάσες. Τον διέκρινα να μιλάει ψιθυριστά με τον Νίκο.

<<Τίποτα μωρέ, όλα καλά. Κλείνω τα λέμε>> απάντησα κοφτά και του το έκλεισα στη μούρη. Χωρίς να ελέγχω πια τον εαυτό μου, πλησίασα αποφασισμένος προς τη μεριά των παιδιών.

Ο Δημήτρης βρίσκονταν γυρισμένος πλάτη. Ο Νίκος ήταν απέναντί του με ένα τσιγάρο στο χέρι και γελούσε. Τη στιγμή που με εντόπισε, γούρλωσε τα μάτια του και έκανε νόημα στους άλλους που γελούσαν να σιωπάσουν.

Στη παρέα βρισκόταν και το αγόρι που είχα δει τότε στο εστιατόριο, το οποίο καθόταν στο ίδιο τραπέζι με την Άλεξ. Κάπνιζε και αυτός και μόλις με είδε, φάνηκε να με αναγνωρίζει.

Πλησίασα με αργό και σταθερό βήμα κι έφτασα ακριβώς πίσω από τον Δημήτρη. Αυτός κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και γύρισε να με κοιτάξει.

Με το που το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου, χωρίς να το καταλάβω το χέρι μου έφυγε από τη θέση του και τον χτύπησα με περισσότερη δύναμη από όσο περίμενα, στο πρόσωπο του.

Από τη δύναμη, μετακινήθηκε ολόκληρος λίγο πιο πέρα και παραπατώντας, πήγε να πέσει κάτω αλλά ο Σταύρος και ο Ιάκωβος, παιδιά από την παρέα, μαζί με το φίλο της Άλεξ τον κράτησαν.

Έκανε να πει κάτι αλλά αμέσως το βούλωσε βλέποντας με να πλησιάζω ξανά. Ωστόσο κάποιος με τράβηξε από τη ζακέτα και γύρισα απότομα προς το μέρος του.

<<Βρε βρε τον Χρηστάκη...πώς και από εδώ;>>ένα ειρωνικό χαμόγελο είχε απλωθεί στο πρόσωπο του Νίκου. Ρούφηξε αχόρταγα μια τζούρα από το τσιγάρο του και φύσιξε τον αέρα στο πρόσωπο μου.

<<Τι της είπες;>> φώναξα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του, αγνοώντας το καπνό που προκαλούσε τσούξιμο στα μάτια μου.

<<Την αλήθεια φυσικά. Έξυπνη κοπέλα είναι, θα μείνει μακριά σου. Αν και νομίζω ότι τώρα δεν την απασχολείς πλέον...>>συνέχισε αυτός με το ειρωνικό του ύφος. Το διασκέδαζε.

<<Έχεις ένα λεπτό να τη πάρεις τηλέφωνο και να της διαψεύσεις ό,τι είπες...>>αισθανόμουν τη θερμοκρασία να ανεβαίνει κατακόρυφα.

Το σαγόνι μου από τα νεύρα μου έτρεμε και τα χέρια μου είχαν μετατραπεί σε γροθιες, μέσα στις τσέπες μου.

Με πλησίασε κι άλλο και έφερε το στόμα του στο αυτί μου.

<<Φοβάμαι πως αυτό δεν μπορώ να το κάνω φίλε μου με συγχωρείς...πάντως ένα θα σου πω...φιλάει υπέροχα>>το χαμόγελο του έγινε ακόμα πιο πλατύ και πέταξε το τελειωμένο τσιγάρο του κάτω.

Στο άκουσμα των παραπάνω σταμάτησα να καταπιέζω τον εαυτό μου. Του έριξα μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να του ματώσω τη μύτη.

<<Άκου Χρήστο...>>έκανε να πει συνεχίζοντας να γελάει αλλά δεν πρόλαβε να συνεχίσει τη φράση του, καθώς τον κλότσησα στο καλάμι.

Εκείνος έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου και χωρίς να μπορώ να σταματήσω, τον πέταξα κάτω, με μια κίνηση βρέθηκα επάνω του και άρχισα να του ρίχνω απανωτές μπουνιές στο πρόσωπο με υπερβολική δύναμη.

<<ΧΡΉΣΤΟ! Σταμάτα!>>άκουσα από κάπου τη φωνή του Δημήτρη αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω. Έβλεπα τα αίματα να πετάγονται επάνω μου αλλά δεν με ενδιέφερε.

Συνέχισα να τον χτυπάω. Εκείνος πλέον δεν αντιστεκόταν. Λογικά είχε χάσει τις αισθήσεις του. Μια μικρή λιμνούλα αίμα είχα απλωθεί γύρω από το σώμα του Νίκου.

Δύο χέρια με άρπαξαν από τους ώμους. Γύρισα να δω ποιος ήταν και αντίκρισα το βλέμμα του Δημήτρη. Είχε μια μελανιά στο μάτι του. Πήρε το πρόσωπο μου στα χέρια του, επικεντρώνοντας τα μάτια μου στα δικά του.

<<Χρήστο, κοίτα με. Όλα καλά. Πάρε βαθιές ανάσες.>> τα λόγια του έρχονταν με χρονοκαθυστέρηση στα αυτιά μου. Το στόμα του ανοιγόκλεινε χωρίς συγχρονισμό. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να γυρίζουν. Κάθισα κάτω στα γόνατα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κεφάλι μου.

Ένα βουητό έκανε το σώμα μου να ανατριχιάσει και να με ενοχλεί. Έκλεισα τα αυτιά μου με τα χέρια μου. Ο πόνος που προκάλεσε σε αυτά ήταν τόσο έντονος που νόμιζα ότι θα τα μάτωνε.

Πάσχισα να κοιτάξω προς το μέρος του Νίκου. Οι φίλοι του βρίσκονταν από πάνω του και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν.

Σηκώθηκα όρθιος παραπατώντας για να τους διώξω όλους από εκεί αλλά η επιτακτική φωνή του Δημήτρη με σταμάτησε.

Για κάποιο λόγο, κατάφερα και τον άκουσα, παρά το βουητό που άρχισε σιγά σιγά να εξασθενεί. Όλα γύρω μου τα έβλεπα θολά.

<<Χρήστο μην.>>για κάποιον ανεξήγητο λόγο σταμάτησα να περπατάω και πήγα και στάθηκα δίπλα του. Τα πόδια μου δεν υπάκουσαν στις εντολές του εγκεφάλου μου, αλλά στη φωνή του.

<<Τι, τι...ακούγεται;>>ένιωθα ζαλισμένος, σαν να είχα κάνει τρεις τόνους μαριχουάνα.

<<Δεν ακούγεται τίποτα Χρήστο>>απάντησε αυτός και το βουητό έπαψε πλέον να ακούγεται. Τότε ένιωσα σα να ξύπνησα από ληθαργο. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ένιωθα τίποτα, πέρα από τον πόνο. Ωστόσο ο θυμός με κατέκλυσε ξανά.

<<Έχεις ένα λεπτό να μου εξηγήσεις τι στο πούτσο έγινε εδώ...>>του είπα ακόμα εξαγριωμένος με τη προδοσία του,αλλά με ήρεμο τόνο. Δεν μπορούσα να φώναξω.

<<Ξέρεις ήρθα εδώ για να κανονίσω το θέμα με την Άλεξ. Δεν ήθελα να εμπλακείς για αυτόν ακριβώς το λόγο. Γαμώτο θα ξαναμπλέξεις!>>τα μάτια του είχαν βουρκώσει και η το δεξί του είχε πρηστεί από τη μπουνιά.

Αισθάνθηκα απαίσια εκείνη τη στιγμή. Άχρηστος. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Τα άτομα που έμπρακτα έδειξαν πόσο με αγαπούν και με βοηθούν, τα πληγώνω. Δεν ήταν η πρώτη φορά.

Ήταν η πρώτη φορά όμως που αισθάνθηκα αηδία για τον εαυτό μου.

Δεν είχα μετανιώσει ποτέ για ότι έκανα στην άλλη, διότι το άξιζε. Ο Δημήτρης όμως ήταν ο μόνος που όταν όλοι ήταν εναντίον μου, όταν όλοι ήταν δήθεν δίπλα μου με ψεύτικα χαμόγελα και υποσχέσεις , αυτός ήταν εκεί, μαζί μου, στα αλήθεια.

<<Συγγνώμη>> ψιθύρισα και έκανα κάτι που δεν έκανα σχεδόν ποτέ. Τον πήρα αγκαλιά και εκείνος δεν άντεξε κι έβαλε τα κλάματα. Εγώ κρατιόμουν με το ζόρι. Κοίταξα προς το μέρος των άλλων και είχαν φύγει.

>>Δεν πειράζει. Πονας;Είσαι καλά;>> με ρώτησε ανήσυχος, κοιτώντας τη γεμάτη από τα αίματα του Νίκου ζακέτα μου.

<<Καλά είμαι.>>είπα κι έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα μου από τη τσέπη της βερμούδας μου.

<<Χρήστο, ποτέ ξανά>>τον άκουσα να λέει με σπασμένη φωνή.

<<Ποτέ.>>συμφώνησα αμέσως, βγάζοντας ένα τσιγάρο από το πακέτο και το τοποθέτησα στο στόμα μου.

Καλέ γειά! Μη με σκοτώσετε που το σταμάτησα εδώ, σκεφτόμουν να το σταματήσω πιο πάνω 😂😂τι μου κάνετε; Ελπίζω να σας άρεσε το νέο κεφάλαιο και το πιο μεγάλο που έχει ανέβει στο στορυ αυτό❤

Τι ήταν αυτός ο θόρυβος που ενόχλησε τόσο πολύ τον Χρήστο μας; Γράψτε μου στα κομμέντς τι πιστεύετε😘

Επίσης τι λέτε να γίνει στη συνέχεια; Γιατί ο Χρήστος τα κάνει όλα αυτά για την Άλεξ αφού δεν θέλει να νοιαστεί ξανά από ότι μας λέει;😏

Αναμένονται ξανά εξελίξεις όπως υποσχέθηκα και στα προηγούμενα😍 Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη💞Κομμεντ και αστεράκι με βοηθάει πολύ😍😅see ya loves💞💗