Τραγούδι: Sia-Alive

Ήμουν ευγνώμων που έβαλα κοντομάνικο μπλουζάκι κι όχι μακρυμάνικο. Ο ήλιος έλαμπε, δεν φυσούσε σχεδόν καθόλου και η θερμοκρασία ήταν υψηλή.
Φυσιολογικό για Σεπτέμβρη μήνα.

Μια κοπέλα πέρασε δίπλα μου, σκουντώντας με καταλάθως. Χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, συνέχισε να περπατάει, μπήκε μέσα στο σχολείο κι έπειτα χάθηκε από τα μάτια μου. Την αγνόησα. Σταμάτησα να περπατάω για λίγο.

Κοίταξα το κτήριο μπροστά μου. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, ένα δημόσιο σχολείο και τίποτε άλλο αλλά ήταν όλα τόσα καινούργια για μένα. Έτσι μου φαίνονταν. Παρόλο που έχω μεγαλώσει σε αυτό το σχολείο. Μου φαινόταν τόσο απίστευτο που επιτέλους θα περνούσα εφτά ώρες την ημέρα σε αυτό. Το περίμενα καιρό

Το χρειαζόμουν.

<< Άλεξ!>> άκουσα μια γνώριμη φωνή πίσω μου. Γύρισα και χαμογέλασα στην Σταυρούλα τη στιγμή που έπεφτε στην αγκαλιά μου.

<<Καλημέρα>> της είπα στο αυτί.

<<Είσαι έτοιμη; >> μου ψιθύρισε.

Είχαμε γίνει λίγο επίκεντρο της προσοχής αφού αγκαλιαζόμασταν μπροστά στην εξώπορτα του σχολείου , αλλά δεν με ενδιέφερε καθόλου.

<<Νομίζω ναι...>>είπα και την κοίταξα στα μάτια. Είχαν γαλαζοπράσινο χρώμα και τα είχε τονίσει με λίγη δόση από την αγαπημένη της αντιαλλεργική μάσκαρα.

<<Πάμε, ο Γιώργος θα περιμένει μέσα.>> ξεκίνησε να βαδίζει πρώτη και ανεβαίνοντας τα σκαλιά φτάσαμε στο προαύλιο. Ήταν γεμάτο με παιδιά. Κάποια μου ήταν γνωστά αλλά τα περισσότερα όχι. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στον οικείο χώρο και ένα σωστό αναμνήσεις άρχιζαν να με κατακλύζουν.

Άραγε είχα πράξει καλά που είχα έρθει σε αυτό το σχολείο...;

Το κουδούνι χτύπησε εκείνη τη στιγμή και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Ακολουθήσαμε αμίλητες με τη κολλητή μου το πλήθος παιδιών που συγκεντεωνόταν μπροστά από την κεντρική εξώπορτα, περιμένοντας τον λυκειάρχη.

Τότε παρατήρησα την μορφή του Γιώργου να έρχεται προς το μέρος μας. Ήταν αστείο το γεγονός ότι χθες είχαμε μαζευτεί και οι τρεις στο σπίτι μου και βρισκόμαστε σε μια τελείως ξέγνοιαστη διάθεση σε αντίθεση με τώρα. Φαινόταν κι εκείνος το ίδιο αγχωμένος.

<<Καλημέρα, τι λέει;>> φορούσε μια απλή κοντομάνικη μπλούζα κι ένα τζιν, σπάνιο πράγμα για εκείνον αφού εξαιτίας των περιττων κιλών του, κατέφευγε σε φόρμες.

<<Καλά μωρέ...>>είπε η Σταυ, τη στιγμή που αγκαλιάσε άλλη μια κοπέλα που προφανώς ήξερε κι έπιασαν κουβεντούλα.

<<Έχω άγχος.>>είπα και συνέχισα να κοιτάω το πάτωμα, με τον κολλητό μου να στέκεται δίπλα μου.

<<Δεν χρειάζεται και το ξέρεις. Όλα θα είναι υπέροχα θα δεις.>> τον κοίταξα στα μάτια. Πραγματικά ήταν το καλύτερο στοιχείο επάνω του. Ανοιχτό γαλάζιο, έμοιαζαν πολύ με αυτά του Ίαν.(Ian Somerhalder: γνωστός ηθοποιός και μοντέλο, παίζει στη σειρά The Vampire Diaries). Του χαμογέλασα ζεστά και εκείνος ανταπέδωσε.

Ήμουν ευγνώμων που είχα αυτά τα άτομα στη ζωή μου. Γιατί η μοναξιά είναι πολύ άσχημο πράγμα. Σε οδηγεί στη τρέλα.

Ο λυκειάρχης έκανε την εμφάνισή του και οι περισσότερες συνομιλίες διακόπηκαν. Αφού μας καλωσόρησε, ύστερα από έναν βαρετό μονόλογο, μας έκανε νόημα να μεταβούμε στις τάξεις μας.

Το κομμάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν θα ήμουν στο ίδιο τμήμα με τους κολλητούς μου εξαιτίας των άρχισαν γραμμάτων των επωνύμων μας.

Καθώς ανέβαινα τις σκάλες με την Σταυρούλα και τον Γιώργο λίγο πιο πίσω , μέτρησα καμία δεκαριά άτομα που ήρθαν και την χαιρέτησαν και την αγκάλιασαν. Χαμογέλασα καθώς φτάσαμε στην δεύτερο όροφο. Ήταν τόσο φυσιολογικό να είναι αγαπητή σε όλους αυτή η κοπέλα.

<<Έει τι σκέφτεσαι;>> με ρώτησε καθώς φτάσαμε έξω από τη αίθουσα ένα, δηλαδή το τμήμα μου.

<<Τίποτα...>>της απάντησα βιαστικά.

<<Έρχεται η Βαρβάρα>>μου είπε και γύρισα να δω πίσω μου.

Πράγματι ένα ψηλό κορίτσι με μακριά κάστανα μαλλιά και μάτια, καλλίγραμμο σώμα και ζεστό χαμόγελο με αγκάλιασε, τσιρίζοντας κι αισθάνθηκα επιτέλους ευπρόσδεκτη.

<<Διπλανή μου>>είπε ναζιάρικα. Είχαμε κανονίσει να καθίσουμε μαζί, από το καλοκαίρι καθώς ήταν από τα λίγα άτομα που γνώριζα και δέχτηκε με χαρά.

<<Εγώ πάω σιγά σιγά>>είπε η Σταυρούλα και αφού της ένευσα, χάθηκε στο βάθος του διαδρόμου, προκειμένου να εντοπίσει το δικό της τμήμα.

<<Πάω κι εγώ...>>είπε ο κολλητός μου και εξαφανίστηκε με την Σταυ, που τόσο ώρα ήταν αμίλητος.

<<Τι νέα Άλεξ;>> με ρώτησε η Βαρβάρα εύθυμα αλλά το βλέμμα μου έπεσε στις σκάλες.

Μια παρέα παιδιών, ανέβαινε ακούγοντας μουσική από το κινητό τους και ταυτόχρονα τραγουδώντας. Ήταν δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Η κοπέλα ήταν κοντή και όχι ιδιαίτερα ελκυστική, αλλά είχε ένα χαριτωμένο πρόσωπο. Το ένα από τα δύο αγόρια ήταν ο ψηλότερο της παρέας, με πολλά σπυράκια να στολίζουν το πρόσωπό του.

Το δεύτερο αγόρι πρέπει να ήταν ο ορισμός της τελειότητας. Μαύρα μαλλιά με μπούκλες, αψεγάδιαστο πρόσωπο με γωνίες και ένα εμφανώς -όσο ήταν δυνατόν από την μακρυμάνικη ζακέτα- γυμνασμένο σώμα.

Πειράζονταν μεταξύ τους και δεν έδιναν σημασία στους γύρω τους. Φαίνονταν πραγματική παρέα. Μου θύμισε την δικιά μου.

Γύρισα το βλέμμα μου στη φίλη μου, όταν συνειδητοποίησα ότι καρφωνόμουν για ώρα σε αυτούς.

<<Εμμ..>> δεν συνέχισα γιατί ένιωσα μια παρουσία δίπλα μου. Γύρισα και τα μάτια μου συναντήθηκαν με ένα ζευγάρι καστανά. Δεν μου ήταν γνώριμα.

<<Γειά σου Βαρβάρα. Γειά σου...;>>η φωνή του ήταν βαθειά και αντρική. Ωστόσο η εμφάνιση του δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.

<<Άλεξ>> είπα ευγενικά.

<<Είσαι καινούρια ε; Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Με λένε Νίκο.>> έτεινε το κοκκαλιάρικο χέρι του για χειραψία κι εγώ ανταποκρίθηκα.

Χαμογέλασα αμήχανα και πιάσαμε τη κουβέντα, μέχρι που ήρθε μια καθηγήτρια κι άνοιξε την αίθουσα.

Υπήρχαν τρεις σειρές με πέντε θρανία η καθεμία, εκτός από την δεξιά. Κάθισα στο τελευταίο της, μαζί με την Βαρβάρα. Ο Νίκος κάθισε στη μεσαία. Τα αγόρια της παρέας που είδα προηγουμένως κάθισαν απέναντι μας στη μεσαία στήλη.

Η καθηγήτρια ήταν νέα γύρω στα τριάντα πέντε και όμορφη. Φαινόταν συμπαθητική. Όχι ότι δεν την ήξερα ήδη...

<<Λοιπόν παιδιά με λένε Πανοπούλου και θα κάνουμε μαζί αρχαία. Τώρα για αρχή να διαβάσω τα ονόματά σας...>>είπε κι έβγαλε το κατάλογο αρχίζοντας να διαβάζει τα ονόματα.

Όταν φώναξε το δικό μου όλοι γύρισαν και με κοίταξα παράξενα. Λογικό. Αλλά κοκκίνισα αμέσως.Στη συνέχεια διάβασε το επίθετο του αγοριού που παρατηρούσα σαστισμένη πριν. Λογικά το είχε προφέρει λάθος και μαζί με τον διπλανό του, άρχισαν να γελούν.

<<Απλώς Χρήστος>>είπε αυτός και εκείνη τη στιγμή γύρισε απότομα προς το μέρος μου και το βλέμμα του έπεσε πάνω στο δικό μου. Το χαμήλωσα αμέσως. Εκείνος γέλασε, αποκαλύπτωντας μια σειρά ίσιων και λευκών σαν μαργαριτάρια δοντιών, ψιθυρίζοντας, κάτι στο ψηλό φίλο του.

Τι όμορφο χαμόγελο...

Πού να ήξερα...

Σας άρεσε; Έχω πολύ ωραίες ιδέες για τη συνέχεια και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας!😅Παρακαλώ κάντε vote και σχολιάστε,με βοηθάει πολύ,είμαι καινούρια εδώ και ακόμα στην αρχή💞💕