- Hej, będziesz jutro w szkole? - Zapytałam Malię przez telefon.

Wracałam właśnie od Stilesa. Była godzina dwudziesta, a ja jeszcze nie miałam odrobionych lekcji.

- Nie wiem, zobaczę jak będę czuła się rano. - Odparła dziewczyna trochę osłabionym głosem.

- Okej. Jakbyś czegoś potrzebowała to daj znać.

Pożegnałyśmy się, a ja akurat doszłam do domu. Już w samym progu przywitało mnie radosne szczekanie.

- Też za tobą tęskniłam, tak. - Powiedziałam, gdy zdejmowałam buty, a następnie wzięłam moją małą kuleczkę na ręce.

- A gdzie to się tak długo było? - Zapytała mama, ale nie była zła.

Siedziała przy kuchennym stole, na którym było rozłożone mnóstwo papierów i teczek.

- U Stilesa. - Odparłam. - Jest Phoebe? Zauważyłam, że nie ma jej butów w przedpokoju. - Powiedziałam, biorąc jedną ręką jabłko. Drugą wciąż trzymałam Pradę.

- Musiała jechać do schroniska. Mówiła, że wróci jutro albo pojutrze. Nie umyłaś rąk. - Kobieta zwróciła mi uwagę widząc, jak wgryzam się w owoc.

- Ups - mruknęłam i ruszyłam w stronę schodów. - Idę się uczyć.

- Nie siedź do późna. - Usłyszałam jeszcze, ale nie mogłam odpowiedzieć, ponieważ prawdopodobnie udławiłabym się jedzeniem.

Weszłam do sypialni i położyłam suczkę na łóżku, a torbę tuż obok. Następnie wyjęłam z niej potrzebne książki. Sięgnęłam też po wielki notes, w którym znajdowała się większość notatek. Nagle jakaś mała karteczka wyleciała z niego, więc czym prędzej ją podniosłam. Zaśmiałam się pod nosem widząc jej treść.

stiles tu był :))

Musiał to zrobić zaraz po tym, jak pokazałam mu to, co znalazłam na ścianie.

Wzięłam świstek papieru i podeszłam do tablicy, po czym przyczepiłam ją koło naszego wspólnego zdjęcia.

***

- Lydia, wstawaj. - Poczułam jak ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu. Zdeozrientowana uniosłam powieki i zrozumiałam, że nade mną stoi mama, a ja leżę na łóżku między notatkami i zaślinioną książką do geografii. - Muszę już jechać do pracy, a ty ogarnij się i jedź do szkoły. - Powiedziała, po czym pożegnała się i wyszła z pokoju.

Leżałam jeszcze przez chwilę, nie mogąc ruszyć się z miejsca, ale w końcu zaczęłam od małych kroczków. Najpierw podniosłam głowę i wierzchem dłoni wytarłam slinę z policzka, a potem poszło w miarę sprawnie.

Wzięłam prysznic, ubrałam się, ratowałam podręcznik i spakowałam się. Nie mając już czasu na śniadanie po prostu wyszłam z domu i wsiadłam do samochodu. Poprzedniego dnia dałam znać mamie o tym, że opona zamieniła się w kapcia, więc ta załatwiła sprawę.

W szkole znalazłam się po kilku minutach. Jak to miałam w zwyczaju od razu podeszłam do mojej szafki. Zanim ją otowrzyłam, dostrzegłam niedaleko, razem stojących Kirę i Scotta. Chłopak podłapał moje spojrzenie i posłał mi uśmiech, co odwzajemniłam. Nagle coś zasłoniło mi widok. A raczej ktoś.

- Hej, Lyds. - Przywitał się Stiles, oparty o szafki.

- Hej. Czemu najpierw nie przywitasz się ze swoim kumplem? - Kiwnęłam głową w stronę McCalla.

- Ponieważ wygląda na to, że mój kumpel jest teraz zajęty. A poza tym dlaczego nie? Albo lepiej nie odpowiedaj. Czasami zastanawiam się skąd ty bierzesz takie dziwne pytania.

- Z księżyca. - Mruknęłam i zatrzasnęłam drzwiczki. - Mam nadzieję, że nauczyłeś się na dzisiejszą kartkówkę z chemii. - Powiedziałam patrząc na niego kątem oka.

- Tak. - Odpowiedział, dumnie wypinając pierś.

- To dobrze, bo ja nie umiem nic. - Klasnęłam radośnie w dłonie, a Stiles wytrzeczył oczy.

- Jak to? Lydia Martin czegoś nie umie? Co się z tobą stało?! - Chłopak udawał przerażenie. Ja natomiast wywróciłam oczami i walnęłam go w ramię notatkami.

***

- Hej, Malia. - Przywitałam się z przyjaciółką, gdy wyszłam z klasy po drugiej lekcji. - Czemu przyszłaś dopiero teraz?

- Jakby to powiedzieć... Mój budzik chce mnie uchronić przed lekcjami matematyki. - Odparła dziewczyna, poprawiając torbę na ramieniu.

- Ale wiesz, że dzisiaj matematyka jest na trzeciej godzinie, czyli teraz? - Uświadomiłam ją, a ta wytrzeczyła oczy.

- Ojej, chyba czegoś zapomniałam z domu. Tak, będzie lepiej jak po to pójdę. - Tate zaczęła się wycofywać w stronę wyjścia, jednak ja od razu ją zatrzymałam.

- Malia, nie możesz wiecznie uciekać. Musisz stawiać czoła rzeczom, których się boisz. - Powiedziałam, łapiąc ją za ramiona. Dziewczyna najpierw patrzyła na mnie wzrokiem mówiącym "co ty właśnie powiedziałaś?", a potem się odezwała.

- Po pierwsze, nie boję się matematyki. Po prostu moim zdaniem to dno - w tym momencie szybko zatkała mi usta, żebym jej nie przerwała, wpychając się ze swoim wykładem jaki to ten przedmiot jest świetny - a po drugie, moje czoło nie jest gotowe na to spotkanie.

- To je przygotuj! - Walnęłam przyjaciółkę notatkami w głowę. Zauważyłam, że ostatnio mają one nowe zastosowanie.

- Lydia, ja tam umrę. - Jęknęła przeciągle Tate, gdy wciągałam ją do sali, jednak nie dawałam za wygraną.

W końcu udało mi się ją posadzić akurat przed Kirą, z którą wcześniej się przywitałam, a ja sama zajęłam miejsce obok przyjaciółki.

- Może zacznę od testów, które pisaliście w tamtym tygodniu. - Powiedziała nauczycielka, gdy było już po dzwonku. - Lydio, bardzo ładnie, piątka z pulsem. - Kobieta podeszła do mnie i oddała mi mój test, a ja uśmiechnęłam się zadowolona.

- Lydia, patrz! - Usłyszałam niezbyt cichy szept mojej przyjaciółki. Odwróciłam głowę i zobaczyłam centralnie przed swoją twarzą kartkę. Wzięłam ją i obejrzałam.

- Trzy minus? - Zapytałam, zerkając na uszczęśliwioną Malię.

- Ekstra, prawda? - W sumie dla niej ekstra.

- Idzie ci coraz lepiej. - Pochwaliłam dziewczynę. - Widzisz, matematyka nie jest taka straszna. - I w tym momencie koło nas znów pojawiła się nauczycielka, kładąc na stoliku Tate poprawę poprzedniego testu. Zerknęłam na nią i dostrzegłam ogromną jedynkę. Dziewczynę momentalnie opuściła wcześniejsza radość.

- Dam ci moje notatki. - Szepnęłam, a Malia zdemotywowana schowała głowę w ramionach i położyła się na ławce.

***

I kolejny!

Bardzo się cieszę, że ta historia tak się Wam spodobała.
A ja mam nadzieję, że cieszycie się z tego iż codziennie wstawiam rozdział (aż sama z siebie jestem dumna).

Miłego dnia!

MClarissaM