"Kijk daar, die blonde." zei mijn broer tegen Peter. Veel te luid natuurlijk. Ook al boog hij zich naar hem toe, toch kon ik het horen. En met mij waarschijnlijk nog wel wat mensen rondom ons.

"En twee mooie ..." Peter hield zijn twee handen in kommetjes ter hoogte van zijn borstkas en trok zijn wenkbrauwen op.

Ik keerde me om, hield me vast aan de toog en veinsde een overdreven kotsnijging. De barman grijnsde scheef naar me. Hij had de seksistische commentaar van die twee dus ook gehoord. Al de hele avond waren ze aan het beoordelen. Tot nu toe was het altijd negatief gebleven. Te grote neus, dikke billen, te zwart haar of niet zwart genoeg, ... Aan alle meisjes was wel iets mis. Behalve dan deze blijkbaar.

Ik moest wel toegeven dat Peter gelijk had. Deze had effectief twee mooie borsten. Haar decolleté was ingesneden, maar toch niet te diep om vulgair te zijn. Het licht van de spots in combinatie met de rookmachine, gaf haar haar een mystieke glans. Blond, naar het bruine toe. En volgens mij had ze op haar haarpunten witte meshes.

"Oké, Cindy," zei Peter die het dichtst bij me stond. Ik draaide me terug naar hen toe en keek hem geïrriteerd aan. "Jij gaat naar haar toe, en je laat haar kiezen met wie ze wil dansen. Met mij of met Rudger. Het lijkt ons het eerlijkste dat zij gewoon beslist."

"Wacht," begon ik, "dus jullie willen dat ik haar overhaal om met jullie te dansen?"

"Nee, ze moet kiezen. Eén van ons twee." kwam mijn broer ertussen.

"En ga jij je daar dan zo maar bij neerleggen als ze voor Peter kiest?"

"Pff, als ze voor Peter kiest, dan zal ze snel beseffen dat ze een foutje gemaakt heeft. En dan heb ik haar alsnog. Ik win altijd."

Mijn broer was echt een dikke nek. Niet soms, maar altijd. Het erge was, dat hij bijna ook altijd kreeg wat hij wou, waardoor zijn ego alleen maar groter werd. Op een bepaald moment moet dat de mist in gaan, toch?

Ik schudde mijn hoofd. "En wat haal ik eruit als ik het doe?"

"Is gewoon het feit dat wij het toelaten dat je met ons mag praten al niet voldoende als beloning?"

Peter plantte een kus op mijn wang. Ik was echter te traag om weg te trekken. Vol walging veegde ik het natte gevoel weg. "Misschien moeten we afspreken dat als ik het doe, jullie een heel week lang NIET meer tegen me praten? Geen woord."

"Denk je dat dat een straf voor ons is, zusje?" Mijn broer lachte zijn tanden bloot. "Prima voor ons hoor."

"Oké, dan doe ik het."

"Je bent een schat!" Peter deed weer een poging richting mijn wang maar deze keer was ik hem voor en kon ik hem nog net ontwijken door een stap achteruit te zetten.

"Eerst nog iets drinken." Ik stak mijn pink op naar de barman en deed teken dat het er twee mochten zijn. En met mijn twee pilsjes in de hand, grijnsde ik nog een laatste keer naar Peter en mijn broer alvoor ik de dansvloer op ging.

"Hoi."

Ik ging naast haar staan en reikte haar een van mijn bekers aan.

"Euh, ik heb niets besteld." Ze keek me verbaasd aan, maar ik glimlachte haar toe.

"Geloof me, je gaat het kunnen gebruiken."

Ik zag ze aarzelen, maar tenslotte nam ze toch de beker aan.

"Ik ben Cindy," vertelde ik haar.

"Ella."

Ik knikte. Een korte, maar krachtige naam. Het paste wel bij haar. Nu ik zo dicht bij haar stond, kon ik echt niet meer ontkennen dat ze iets had. En net zoals France Gall, kon ik het ook niet goed beschrijven wat dat 'iets' dan precies was.

Ze lachte verlegen. Ze opende haar mond, maar zei geen woord. Ik zag ze twijfelen. En dat was best schattig. Ik zag aan haar houding dat ze wilde vragen wat ik kwam doen, wie ik was. Ik wou, nee, ik mocht haar niet te lang meer kwellen.

"Dus, zo gaan we het doen," ging ik van start, "zo meteen ga ik naar twee jongens wijzen. Jij gaat even kijken, en zal daarna overdreven nee schudden. Daarna neem ik je mee naar buiten en gaan we even een frisse neus halen. Duidelijk?"

De verbazing was van haar gezicht af te lezen. Ze begreep er niets van. Haar grote blauwe ogen keken me doordringend aan. Ze stond hier in het midden van de dansvloer, maar ik had haar nog niet echt zien dansen. Volgens mij kende ze hier niet veel mensen.

Ik wees in de richting van Peter en mijn broer en ze zwaaiden net iets te enthousiast terug. Ella fronste haar voorhoofd. Haar ogen waren op mij en niet op hen. Ik herhaalde het nog een keer: "Dus, je kijkt naar hen en schud dan van nee."

Uiteindelijk leek ze het te begrijpen en keek ze hen aan. Traag bewoog ze haar hoofd van links naar rechts.

"Goed gedaan zo." Ik klopte haar op haar schouder en bewoog me richting de buitendeur. Na twee stappen, voelde ik al dat ze onbewogen was blijven staan. "Kom mee." Zonder haar de kans te geven erover na te denken, nam ik haar hand en trok ik haar achter me aan.

Ik hield halt aan het lage hek bij de parking en gebaarde haar om net zoals ik erop te gaan zitten. Dat deed ze niet. Ze bleef voor me staan.

"Ik ken jou niet." Ella keek me serieus aan. Ze duwde de beker terug in mijn handen en toen ik geen aanstalten maakte om die aan te nemen, zette ze hem voor mijn voeten neer. Ze vouwde haar armen voor haar buik. Ze meende het. Ik was verbaasd te merken dat ze toch niet zo verlegen was als ik dacht.

"Ik heb jou zonet gered van mijn dikkenekkerige broer en diens seksistische rechterhand."

"En verwacht je nu dat ik je bedank of zo?" Ze perste haar lippen weer stijf op elkaar.

"Dat moet je zelf maar beslissen." Ik lachte luid en in een flits zag ik even een kleine maar overduidelijke glimlach op haar gezicht verschijnen.

"Ik denk dat ik ze zonder jou ook wel had aangekund."

Ik trok mijn schouders op. "Misschien wel. Maar dan had je hier nu niet met mij gestaan."

Ze draaide met haar rechtervoet cirkeltjes in het zand en vermeed expres om mij aan te kijken. Ik voelde me schuldig dat ik haar mee naar buiten had genomen. "Sorry. Je mag terug naar binnen gaan hoor, als je hier niet bij mij wil zijn," verzuchtte ik. "Ik had je niet mogen meetrekken."

Ze zei niets. Maar weglopen deed ze ook niet. Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar aan. Zij was nu aan zet en ik wachtte geduldig af.

"Ik wil niet terug naar binnen." Het was niet meer dan gefluister, maar toch was het duidelijk genoeg. Het leek alsof een last van haar schouders viel. Ze klom naast me op het hek. We zeiden een tijdje niets, maar het voelde niet ongemakkelijk.

"Wat wilden die twee jongens eigenlijk?"

Ik keek opzij en staarde recht in haar ogen. Ze keek niet weg en dat deed ik ook niet. Het overrompelde me. "Dat je koos met wie je wilde dansen," zei ik half stotterend.

Ze boog zich naar me toe "Wil jij met me dansen?"

Ik slikte. Was ik niet de brutale, ongeremde meid? En hoorde zij niet het verlegen, 'ik durf niets'-seutje te zijn? Waarom voelde het nu alsof de rollen omgedraaid waren?

"D-dansen?" herhaalde ik.

"Of liever iets anders?" Het kon haast niet waar zijn, maar toch was het overduidelijk. Ze kwam dichterbij. Mijn hart raasde als een op hol geslagen koekoeksklok. Mijn gedachten raakten in de war. En toen haar lippen de mijne raakten wist ik niet meer waar ik het had.

Ik moest morgen maar Peter en mijn broer bedanken. Zonder hen had ik hier nooit gezeten!