04

e l o i s e

▪

He's giving me another burden -- may in breathing, thinking and talking. Without being held or touched, he has made me irresponsible. I couldn't make a right and straight thought. I would always end up -- fighting with this shame.

Not just shame, I have fought for him together with this awkward and almost-contained pretension.

"I come here. . ." I walk toward him. Nakikita ko ang pagkislap ng kanyang mga mata.

". . .not because of Lilac, it's my own will to take care of you," he may notice how my lips returned after giving him a smile.

"Gusto ko nang lumabas," naibulalas niya.

Tinitingnan ko siya, binabasa ang kanyang kalagayan. He got bruises and minor injuries. He could talk straight, not to curse, I wish he had the struggle of talking. Or at least, pain in muttering words.

I may sound unprofessional, but. . .I just couldn't stop this irritation over him.

Even though in the first place, I was the one who brought him here. I should be cursing myself, not him.

"Hindi maaari. Kailangan mo ng sapat na lakas at hintayin mong hindi na masakit ang iyong mga sugat," I have ascertained about his condition, he couldn't walk because of his right leg; it has been vulnerable to pain.

Before, there's no anathema to hate my patient asking for a faster recovery. Now, I loathe him, even he's just staring at me.

"Kaya mo bang igalaw ang right leg mo?" nakangiti siya habang nakikinig sa akin.

"I could move my right leg, but there's a searing pain every time I want to lift and bend it," tinuturo niya ang kanyang binti at iniinda ang sakit.

"Rafii," I look to him. He look tired and drained.

Napatingala siya, nakanganga at hindi makapaniwala. I understand that he's being pleased and assured safe.

He loves hearing his name.

"That searing pain in your leg," I use my lips to point out to his lower limb. "is caused by the impact of your leg against the rough surface. We call it road rash or abrasion caused by friction from being dragged or skidding on pavement or concrete," I continue.

"You're lucky because out of the possible injuries from an accident, you got only lacerations and bruises," hindi niya maikukubli ang pagiging masayahin.

Usually, an arm, leg, finger, toe or other appendages can be severed in a crash or damaged severely enough to require surgical amputation. Lucky for him, he has gone nothing. He could still enjoy his ten fingers and two legs!

"Kailan ulit ako makakalabas?" he asks me again. I could see the longingness in his eyes; it speaks how many times he wished for that.

I sigh. "You would probably wait for a week before you could start walking, running, crawling or even jumping outside."

"You promise?" siya.

Only two words. But they were enough for me to understand and let the matter rest. Responding with an equally troubled sigh of his own, he straightens. Inaayos niya ang kanyang pagkakahiga, ngumingiti ito at parang may iniisip na hindi makapaghintay.

He gave a short giggle, breaking the silence. "You want to join me here?"

I wanted to answer him, "of course I'd love to tell a story to my patient! " Yet, I end up nodding my head, standing still while my fingers are playing hide and seek at the back of my upper garment.

"I'm okay, you may enjoy snugging the cozy comforters," he nestles his head against the pillow and swallows the blanket by his arms.

I shall ask him why he didn't use the blanket to cover his lower body.

"Anong ginagawa mo sa kumot?" I ask him.

He crumples the thickness of the blanket in a sheltered manner. Niyayakap niya ito kasama ng isa pang unan.

"Gusto ng mga paa ko maramdaman ang pagdaan at pag-alis ng hangin. Matagal na kasi akong hindi lumalabas," may lungkot ang kanyang mga tinig, nakikita ko ito sa kanyang mga mata.

Laglag balikat akong umupo sa gilid niya, pinagkakasya ang upo at dahan-dahan ang galaw. Ayaw kong malaglag ako o bigyan niya ako ng kaunting espasyo, hindi naman ako magtatagal sa ganitong posisyon.

"You know what, you can wander here inside," nakikita ko kung paano lumawak ang kanyang mga labi, it gives off another spectrum. But what made him excited is the idea of being here. Though he may feel isolation, silence will give him the value of speaking in his mind.

Silence, though -- who has time for that? Kapag nasa ER ka, your entire day is more likely to be polluted. Patients are finding their voices; it becomes their strength for survival. From the emergency sirens and car horns careening through the street to the constant hum of the vehicles, it will come to pass and destruct your day. You may wish for a cold day in July even if it's the first day of summer.

"But how?" kumukunot ang kanyang noo, nag-iisip kung paano makakatayo't makakalakad.

"Through your sight," I answer.

He smiles bitterly, not aware that I could read him clearly.

Tumahimik siya, 'di nakasagot. This time, he looks to the window, to the vines of tangerine, to the landscape....to avoid the image of the inside.

"Looking away?" pagtatanong ko sa kanya.

"No," siya.

Switching his attention back to me, he began roaming around. He wanders, as what I've said, through his sight.

"Mesmerized?" I ask him when he got the chance to travel inside. Iniikot niya ang kanyang paningin. Matahimik niyang pinakawalan ang bawat paghinga, he doesn't want to break the forming silence.

He's giving his mind to talk to himself.

"Ngayon ko lang 'to nasubukan," he sighs. 'Di makapaniwala, nag-iisip ng panibagong lipon ng mga salita kung paano ihahalintulad sa labas ang kabuuang imahe ng loob.

"It becomes more meaningful just how I appreciate a spacious bedroom with silence."

Nakatunganga ako, 'di nakakagalaw.

"Tahimik at nakakagaan sa loob," masigla niyang sabi.

Hindi ko napagtanto na kanina pa akong walang imik; namangha sa naging reaksiyon niya.

Almost as soon as he heard someone's footsteps, he began to stir. Mabagal ang pagbukas ng pinto, niluwal nito si Lilac.

"Enjoying the moment?" nakangisi siyang bumungad sa amin.

"Natagpuan mo na ba si Sierra?"

Umiiwas siya ng tingin sa akin bago muling nagsalita.

"I can't handle the strangers outside, Doktora," she sounds like a halted violin.

"I know," ako.

"They are looking for someone...." she walks slowly toward us before she continues. "Shall I say, they're looking for you." Her gazes stop at Rafii, she flinched.

Natamaan siya ng mga tingin ni Lilac, habang ako naman ay nag-aabang kung may nais itong ipagtapat. Yet, his hand hovers in mid-air, frozen, unmoving.

Tumapat ang kanyang mga tingin sa akin, 'di niya magawang ibuka ang kanyang mga bibig. Tama nga ang hinala ko. They may use him as an excuse. Eventually, check us if we're hiding him.

"You stay here, Lilac," umirap ako sa kanya bago tinalikuran, nagbabadya ang namumuong kaba sa aking dibdib.

Nakasalubong ko si Sierra. Nanginginig ang kanyang mga kamay, nababalisa.

"Don't give me a hunch," I gently hold her arms, she can't standstill.

Maya-maya ay dumating si Edmar, ang guard na nakaassign sa main gate. Kasama niya si Lando, ang nakapwesto sa ground floor. Pawis na pawis ang dalawa, halata ang pagod sa kanilang laglag balikat.

"Doktora, tinatanong nila kung nasa atin it--" napatigil ito nang hinablot ko sa kanya ang larawan nang walang pasabi.

Sina Lando at Edmar ang magkasama ngayon, malaki ang kutob kong sila ang nag-uusap kanina nang nagpahangin ako sa asotea.

"Kailan ba ito nawala?" tanong ko sa kanila.

"Anim na araw na'ng nawawala," si Edmar.

Hindi ko pa tinitingnan ang larawan, I recall how Lilac intently put a remark in Rafii's eye. She may have seen this picture before I got this from Edmar.

Binuklat ko ito, pinakita sa kanila.

"Alam kong alam niyo na siya ang pasyente ko..." 'di patitinag aking mga labi, may diin ang bawat salita na lumalabas.

"Ingatan niyo ang bunganga niyo kung ayaw niyong may masaktan, naririnig niyo ba ako?"

Tumango ang dalawa. Nagkatinginan ito at saka bumaling sa akin.

"I expect na alam ito ng lahat," I may sound despotic just to assure that they'll follow my orders.

Humalo sa hangin ang aking boses, tiyak akong susundin nila ang utos ko.

Nang makalabas, nalanghap ko ang usok ng sigarilyo. It enters my nostrils, not on my mood to ask who blew it through the air. Naningkit ang aking mga mata nang matamaan ng aking mga tingin ang apat na lalaking sa palagay ko ay nasa edad 25-28.

They are looking detrimental and baleful in their suit in the dull gray-black color for blending in and around urban settings. Parehong-pareho ang hubog ng pangangatawan nila, they are 'bout 5'11 in tall.

"We went here to ask if...." I cut him off.

Maingat akong tumapat sa kanila, 'di ko pinapakita na kinakabahan ako. To give them an indication of fear is not my domain.

"Ito ba siya?" sagot ko.

Inangat ko ang larawan, tumango sila sa akin.

"I'm sorry but w--"

Laglag panga akong napatigil. 'Di ko inakala ang susunod na mangyayari.

"Siya ba ang tumulong sa kanya?" May isa pang lumabas mula sa sasakyan; naka-stealth suit na may J. Fredillos nameplate over the right side of his chest.

Sumunod na iniluwal ng sasakyan ang babaeng humarang sa'kin papasok ng curvature ng Alta Tierra noong takipsilim. Siya ang unang nakakita kay Rafii, sugatan at basang-basa. Paano nila natunton ang babaeng ito?

Ngayon na may binaon sila laban sa'kin, hindi ko alam kung paano ko ilapat ang naiisip na lusot.

"Inuulit ko, siya ba ang tumulong sa'yo?" tumango ang babae.

Hindi ko siya kayang tingnan, she might be eager to earn after this...and to how she would play against me.

I straighten. "Baka nagkakamali ka?" mahinahon kong sabi.

Muli akong humakbang at tumapat sa babae. "Tingnan mo ng maiigi ang larawan, ito ba ang lalaking nakita mo? Can you really recognize him in your lucid moment? Gaano ka-ap-pa-rent na siya itong tinulungan ko?"

Nanlilisik ang kanyang mga mata, hindi ko maipinta kung natatakot siya o nagagalit sa akin?

"If you're not hiding from--" hindi ko pinatapos ang naka-stealth suit na lalaki.

"Wala akong tinatago, I can prove it to you," pagpipigil ko sa kanya. Bumuntong-hininga ako kasabay ng pagguhit ng malawak na ngisi sa kanyang mukha.

"We know how to play, consider this as a word to the wise," pananakot niya sa akin.

Nakatayo lamang ang apat sa likod ko.

If I could give them a trenchant satire...they might probably be too yellow-bellied to defend this woman.

"Bakit hindi mo na lang iharap ang pasyente na hinahanap namin?" pamimilit pa ni J. Fredillos.

"Are you really sure na pasyente hinahanap niyo?" pagtataka ko.

He clinches his jaw. This is ridiculous -- a handbag at dawn between me and the woman they'd brought!

"We can't be wrong, lalo na'ng may nakakita sa'yo," si J. Fredillos.

Binalingan ko ng tingin ang mga nakatayo sa aking likuran. The four men at my back are not on the same suit as him nor they're wearing a nameplate over their chest. Nagtataka akong lumayo ng titig at sinamaan ng tingin ang babae.

"Sino ka ba?" ako.

"Ako ba kinaka--"

"Belinda Samodel," pag-aagaw ni J. Fredillos.

Without asking further, she left her mouth open. Nanginginig ang kanyang mga bibig.

"If you won't let us check the patient, mapipilitan kam--" napatigil si J. Fredillos.

"Just because you have the armors..you can wipe us easily?" I ask to turn over in his grave. Humigpit ang kanyang pagpigil sa sarili. He flinches his wrist, afraid to land any single punch on my face.

Bago siya makasalita, umingay ang apat niyang kasama sa aking likuran.

"Wala tayong makukuha kung hindi tayo kikilos, 'di ba Quiben?"

"Tama si Seteb," pagdugtong ng isa.

"Kung tutuusin ay kaya namin ni Jeral akyati--"

"Hindi mo ba nakakalimutan, Rabar? Muntikan na tayong kagatin ng bulldog dahil sa cynophobia mo!" si Quiben.

"Kaya mag-isip ka ng magandang ilapat laban sa babaeng to, Rabar!" pagsasang-ayon ni Seteb.

Huminto lamang sila sa pag-ingay nang makitang umaapoy na sa inis si J. Fredillos. Huminga ito ng malalim bago nagsalita.

"Okay, ito na lang gagawin natin," kinuha niya sa akin ang larawan ni Rafii, ang pasyenteng hinahanap nila.

"Nawawala siya, anim na araw na'ng nakalipas. We've been looking for him... and now that Belinda has the info about the accident, we could get the gist...together with your help," mahinahon niyang pagkakasabi.

"We're not making you as a villain of the piece here, gusto lang namin alamin kung nagkamali ba ng tingin si Belinda," dumako ang kanyang mga tingin sa ibang kasama niya.

"Maaari ba kaming pumasok?" si Quiben.

"Maaari ba kaming makiino-- putang-ina!" napamura si Rabar nang binatukan ito ni Seteb.

"Button your lip, Rabar!" dumagdag pa si Jeral. He has already developed a thick skin, I guess, Rabar - is teething troubles every time they do speculation.

Wala itong nagawa kung hindi ang tumahimik. Matalim niyang tinapunan ng tingin sina Quiben at Seteb. Laking gulat nang ngumiti ito sa mapadpad niya ako.

"What's wrong with him?" sa isip-isip ko.

"Malinaw ba ang lahat sa'yo?" bumalik lamang sa tamang kalagayan ang aking pag-iisip nang hinawakan ako ni J. Fredillos sa braso.

Napataas ako ng kilay at matalas na tumitig sa kanyang hawak. Sinadya niyang inalis at hiyang-hiya na tumingin ito sa akin.

"Bago ko makakalimutan..." sinusubukan niyang ngumiti bago kumumpas ng mga salitang idudugtong.

"Jaxon Fredillos," nahihiyang inangat niya ang kanyang kamay. He's giving me a let's-do-the-handshake look; making sure that he can keep abreast of any changes in looking for Rafii.

"Boss, mukhang nanginginig tay--" tinahimik ng timpi si Rabar matapos makatikim ng suntok mula kay Seteb.

Mangiyak-ngiyak itong bumalik sa puwesto at umayos ng tayo. I will not surprise to hear that Rabar got drunk again because -- he needs an oyster after receiving a punch from Seteb.

"Eloise," ako.

Hindi ko tinanggap ang kamay niya, naiwan itong naghihintay at unti-unting tiniklop ang mga daliri, niligpit pabalik.

Lagalag na umikot ang kanyang bilugang mata nang matamaan ng pagsusungit ni Rabar; mahinang napatawa si Jeral dahil sa naging reaksiyon niya.

"You can wait in the veranda....and mounting one last-ditch effort in this, sana tigilan niyo na ako pagkatapos," may pag-ingat na bumitaw ako ng salita, nakikinig sila.

"Heads will roll if you will continue to tear me," bumuntong-hininga ako.

Napayuko si Belinda, nilalaro niya ang galamay ng kanyang kamay, halatang kinakabahan.

Nilagpasan ko sila pero bago 'yon, nakita ko kung paano lumawak ang mga ngisi nina Quiben, Jeral at Seteb. Rabar, on the other hand, was left sizzling.

Papunta ako sa kuwarto kung saan ko iniwan sina Rafii at Lilac. Sa hindi malamang dahilan, nanginginig ang tuhod ko, namumula ang aking pisngi dahil sa kaba. Hindi ako makakapag-isip ng maayos.

I keep myself calm in stillness. At will, I relax to feel how my body is releasing extra cortisol and dopamine to help me respond with this stress appropriately.

Bigo akong tumapat sa pinto nang lumundag palabas si Lilac.

"He's here," siya.

Simangot lamang ang naging sagot ko.

"He's on time ba?" masigla ang kanyang mga boses nang humarap siya sa'kin at hinawakan sa magkabilang braso.

"He's a real chip off the old block. Naalala ko ang Papa mo!"

"Du-dumating na pala ang pa-paramedic?" nauutal kong sabi. I wince. Laglag panga akong nakatingin sa kanya.

Nakikita ko mula rito ang pagbukas ng pinto, niluwal ang nag-iisang responder.

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang tuluyan kong makita siya. Sa tindig pa lang niya, alam kong siya 'tong tinutukan ko ng tong at.....he even insisted that he had an impeccable taste in choosing between funeral rolls and cheesecake sandwich.

Henrick Madasco.

Copyright © Claw Marks
A l l R i g h t s R e s e r v e d

Author's Note:
You could release for extra cortisol; stay stress-free, everyone!