02

e l o i s e

°

"We cannot let this storm ruin our plantation," Lilac continue to take pictures of roses dancing through the rain. Her face is quite amusing despite of the storm that if it won't stop until next week -- these inflorescences will be shattered.

"Doctora, we spent almost an arm and a leg for three months.... I pray that this storm will end as soon as possible," she may sound sad. She continues to wander and splash the droplets from the umbrella directly to me.

"We could fix this together, hindi pa naman umaabot ng signal number 5 ang bagyo," I slap the droplet which is about to fall on the ground and -- it spatters on her face.

Ibinaba niya ang kanyang hood, sumabay sa pag-alon ang kanyang mahabang buhok.

"I know what you're trying to say," I figure it out that she may ask me to take her a picture with the roses around her.

Lumapit ito sa akin at inabot ang camera.

"Baka ito na ang huling araw na makikita ko sila," she wipes her cheek to get rid of the fallen beads of water.

"Tigilan mo na nga 'yang kadramahan mo, hindi tayo pwedeng tumagal dito. Kailangan kong balikan ang pasyente ko," I answer.

"He can manage himself at saka may bantay naman...Sierra can give assistance of what he needed," she put herself in the aisle of roses, hold her umbrella upward and pose like she's catching the rain.

Si Sierra ang katulong niya sa mansyon at bukod sa pagiging masipag na kasambahay, nag-aaral ito at accounting tech ang kinuhang kurso.

"Ikaw naman," she offers.

"I'm not photogenic like you," naghanap ako ng magandang angle niya. Her skin is like a bar of polished silver, even if it's raining it gives off life.

"Flex your hip more and fiercer," pag-uutos ko sa kanya.

She inserted more; turning into an image of a sophisticated woman. Napangiti ako nang makita kong mas ginalingan niya ang pag-aura.

"I'm doing great ba? Should I exert more or it's okay na?" she asks me.

Ibinaba ko ang camera at saka tiningnan siya. She's like the sumptuous rose, you couldn't just say that she's pretty or beautiful because she's magnificently aesthetic.

"Nothing to worry," I switch off the camera and shortly smile to her. "because everything is perfect," I added more weal, which gives her a luxe smile; stating that she's more than welfare.

"That's why I always owe you and your family," nakatingin ito sa mga bulaklak na nakapalibot sa kanya.

Then she drew a brighter smile, tumingin sa akin nang hindi tumitigil sa kakangiti.

"I always consider you as my sister," I barely talk to her and even rarely seeing her happy after my father's death.

"Ano ka ba, masyado mo namang ginalingan ang pag-arte," pagpapatawa ko sa kanya.

"No, I'm serious."

"Umuwi na tayo, baka umiiyak na roon ang pasyente ko," pag-iiba ko ng usapan.

I could no longer carry the atmosphere, my shoulder would give up for another agony. Hindi pa nga ako totally healed after my mother's death, muli niyang pinaalala sa akin si Papa.

Maybe, pagkalipas ng isang dekada, hindi pa rin mawawala ang lungkot dito sa aking puso. They always said that pain is difficult to forget. Makakalimutan mo ang nakaraan pero hindi ang sakit na idinulot nito.

"Doktora," she pokes me when I outburst again about my parent's death.

"Ay, nakalimutan ko na may kasama pala ako," I'm trying to cover, no, to conceal my sadness again.

That's where I'm good at.

"I could read minds, Doktora. Try to revert your madness to someone who owes you," she's giving me that magjowa-ka-na-kasi-look.

"Hindi pa ako ready," tinalikuran ko siya at naunang lumakad patungo sa sasakyan namin.

"Don't worry, hahanapan kita," natatawang sabi nito.

"And talking about that revert thing, wala pa akong minahal, mark my word!" I exaggerate which gives her an amusement.

"Walang minahal?" dali-dali itong tumungo sa harapan ko.

"May minahal ka pero hindi mo lang sinagot!"

Napatulala ako; hindi dahil sa sinabi niya kundi sa katotohanan na - no boyfriend since birth ako! Hindi naman ako kapangitan. I am doing my skin care every night. And most especially, nagdidiet ako.

'Yun nga lang, medyo badoy ako pumorma.

"You know what," lumapit ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay. "we should leave now, baka 'di tayo makakauwi kung magtatagal pa tayo rito."

"Sabihin mo na lang kasi na, you're running away from the truth," she smirks.

She's right. You couldn't run nor hide from the truth. In no particular time or day, the truth would and will always prevail.

"I don't have time to argue with you, Lilac. Itago mo muna 'yan, babalikan ko na lang pag may spare time ako," I just did to look at her; an indication that this initiative should be stopped.

"Ano 'di ka pa papasok?" paghababol ko.

"Basta, pagkatapos nito, hahanapan kita ng kapares!"

"I'm sorry, hindi ako si Cinderella,"

"Snow White?"

"Nope."

"Sino?"

"Si Sleeping Beauty. . .matutulog lang ako, alam ko namang may darating, e. Bakit ka pa maghahanap?"

She shrugs and leans on the headboard.

"Hihintayin ko 'yang spare time na sinasabi mo, 'di talaga kita titigilan, alam mo 'yan," natatawa niyang sabi.

BEFORE WE COULD reach the curvature of our compound, napansin ko ang mga sasakyang nakapwesto sa harap ng mansyon. May mga nakatayong lalaki, apat sila, matipuno, matangkad at parehong-pareho ang suot. Ang hindi ko lang alam ay: kung may kasama pa ba sila?

This could be related to the man I've treated yesterday.

"Alam mo ba kung ano ang iniisip ko?" I ask Lilac if she's thinking the same thought with me.

She remains in silence, yet her mind is creating a cloud of questions.

"Tawagan mo si Sierra." pag-uutos ko sa kanya.

Agad niyang kinuha ang kanyang cellphone at tinawagan si Sierra.

"Sabihin mong ipasarado ang main gate."

Narinig ko ang pagsagot ni Sierra sa kabilang linya. At kahit hindi pa sinasabi ni Lilac ang pinapautos ko, alam ko namang narinig niya iyon.

"Sierra, makinig ka sa akin," I gather enough bravery and mechanism just not to be mistaken as incompatible and repugnant as to the spirit of the law.

I'm a physician.

Tungkulin ko iyon na isalba ang buhay ng aking pasyente.

"Stay beside my patient. Huwag na huwag kang aalis sa tabi niya, naiintindihan mo ba?"

"Yes po, Doktora!"

"At ipaalam mo sa tagabantay na sa likuran kami ng compound papasok," I sighs.

'Di mapakali si Lilac sa mga kinikilos ko. Siguro hindi niya naisip na baka nasa panganib ang buhay ng estrangherong pinapasok ko ng mansyon?

"Doktora, hinay-hinay lang," I could feel the fear in between each word.

Kaya binagalan ko ang pagmaneho para hindi niyang mahalatang natatakot ako para sa aking pasyente.

"Pagbaba mo ng sasakyan, you need to call for the paramedic,"

"Ano? E, nandito ka naman, Doktora?"

"Basta, sundin mo ang utos ko," I'm starting to feel how my palms slip through the steering wheel; there's so much friction due to it's moisture.

"Just like us, make sure that the paramedic would use the same path, huwag na huwag mong kalimutan na restricted ang pagpasok mula sa main gate," nanginginig na ngayon aking pananalita.

"Doktora, ano bang problema? May masakit ba sa inyo?"

"Don't mind me, just do what I want!"

There, I wasn't able to control my emotions. Muling nanumbalik ang huling pagbigkas ng mga salita ni Mama.

Anak, nandito ako.

Until now, her voice is my favorite tune. Kahit anong pilit kong kalimutan o ibaon ang nakaraan, there's always an inch of pain inside my heart.

"Sundin mo na lang kung ano ang pinapagawa ko."

"You can tell me if there's something wrong, Doktora. Your problem won't be solved if you will keep it by yourself," sabi niya sa mahinang boses. I could feel it; her concern and sincerity.

"Don't worry, if I have a problem, I will share it with you," I answer in an ingenious way.

Nang makarating na kami ng mansyon agad kong tinungo ang kinalalagyan ng aking pasyente.

"Doktora, nandito na pala kayo," pambungad na sabi ni Sierra nang mahagip niyang bumukas ang pinto.

"Please check if nandoon pa rin ang mga lalaking nakaitim sa labas ng mansyon," pag-uutos ko sa kanya.

She moves quickly and before leaving, she has made a smile.

Lumapit ako sa aking pasyente. Maingat ang bawat paghakbang na aking binibitawan.

"Such an unlucky man with guileless eyes and lips," pabulong kong sabi habang inaayos ang paa niya.

I'm going to fulfill my duty kahit sa ganitong paraan. I have this feeling na kahit anong pagtakbo ko palayo sa aking propesyon, sinasampal nito ang katotohanan. Kailan ma'y hindi ko kayang bitawan ang aking pinaghirapan.

Umupo ako sa tabi niya, at humakbang aking mga paningin sa kanyang maamong mukha.

"Binabawi ko...."

Kahit nakapikit ito at walang malay, nararamdaman ko ang kabutihan sa kanya. He has an array of peace and physical beauty in fine apparel.

"You are lucky," I added.

Muling lumakbay ang aking mga paningin sa kanyang katawan. He has the parcel of the well-toned physique. He could lay down a good scale of appearance.

"Ano bang nangyari sayo? Why you're running away?" I ask him without thinking of an assurance that he will provide an answer.

Napatingin ako sa kanyang mga daliri. He got bruises and scratches; I don't mind it because it will disappear anyway.

"Alam mo, maswerte ka kasi nakakahinga ka pa," pinisil ko ng marahan ang kanyang hinliliit.

Bumuntonghininga ako nang muling dumapo ang aking paningin sa kanyang mukha. Unti-unti kong nararamdaman ang pangingilid ng aking mga luha. Gumapang ito ng matulin papunta sa aking pisngi; hinayaan lamang hanggang sa umabot ito sa aking labi.

"Maswerte ka kasi may naghahanap sayo. Samantalang ako. . .ako mismo ang naghahanap ng sarili kong kaligayahan. I still mourn for my mother and this pain won't leave because. . ." bumagsak ako sa kanyang dibdib.

Nakita ko kung paano dumaloy ang aking mga luha sa kanyang puting damit. It slowly dampens every thread and then they spread little by little.

". . . I still couldn't accept her death."

I admit that I always come up with a drive of moving on. But it has been hard for me, it has created a coast that is endless. The life I have is full of deep and harrowing soreness and. . .

"immeasurable stream of tears," bumibigat ang bawat paghinga ko at pinipilit ang sariling tumigil sa pag-iyak.

Bilang nag-iisang anak, tutuparin ko ang mga pinangarap sa akin ng aking mga magulang. Matagal ko nang gusto na makahanap ng lugar kung saan ko makikita ang bawat pagsibol ng dahon at pagbukas ng araw sa umaga. Mapapakinggan ang pagtangis ng mga ibon sa himpapawid at pagkalas ng mga natutuyong dahon tuwing dapit-hapon.

"Magagawa ko pa bang bumangon muli? But I always make an excuse and. . . it is tantamount to guilt," pabulong na tanong ko sa kanya.

Pinapahiran ko ang aking mga tumulong luha. Nakakahiya naman kung hahayaan kong matuyo ito sa kanyang damit. Pero bago pa ako makakilos, naramdaman ko ang pagyakap nito sa akin. I feel the warmth, it give off comfort and please.

"That tear is tantamount to joy," he whispers.

Kahit gaano man ito kahina, hindi ako bingi para hindi iyon maririnig ng malinaw!

Copyright © Claw Marks
A l l R i g h t s R e s e r v e d

Author's Note:

Just let your tears falling and make sure to wipe it after. By that, you're teaching yourself to outgrow and move forward for another battle.