Reminder:
This story is written way back in 2017. Sorry for the frustrating chapters. I'm also sorry at how frustrating Vanessa's mind works. 🥺 My 2017 self is such a kid. I still hope you'll enjoy this story. 🥺
  

   ***

Kinagabihan ay inihatid niya ako sa bahay namin. Nagulat ako nang makita ko si Austin na nakatayo sa harap ng bahay namin na parang may hinihintay. Umigting ang panga niya nang makita niya si Rafael na kasama ko.

"Johnson, kumusta?" Raf said, grinning.

"Umalis ka na," matigas na sabi ni Austin.

Nagbuntonghininga si Rafael bago nagkibit-balikat at sumakay sa kotse, at saka nag-drive paalis. Nang tuluyan nang mawala sa paningin namin ang kotse ni Rafael, bumaling sa akin si Austin.

"Why are you with him?" kunot-noong tanong niya.

Nagkibit-balikat ako. "We went out. Dati naman naming ginagawa 'yon, 'di ba?" kunwari'y hindi kinakabahan na sabi ko.

Umiling siya. "Hindi na dapat, Vanessa. Ayokong nakikitang magkasama kayo."

Umirap ako. "Eh 'di 'wag mong tingnan." 

Papasok na sana ako sa loob ng bahay namin nang bigla niya akong hinawakan sa braso para pigilan. 

"Aray ko, Austin!"

"What the hell is your problem?!" irita niyang tanong.

"Wala! Ikaw, anong problema mo?"

"Why are you keeping your fucking distance away from me, Vanessa? Ano na naman ba ang nagawa ko? Will you please, enlighten me? Because I really have no idea what's going on with you. I don't know what I did wrong! Since the day we went to Baguio, you were always like this. Hindi na kita maramdaman! Sa tuwing kasama kita, pakiramdam ko, lagi kang wala sa sarili mo!"

Hindi kaagad ako nakasagot sa sinabi niya. Ngayon ko na lang ulit nakita ang galit na Austin, and it's not good. It doesn't feel good. Napabuntonghininga ako.

"You didn't do anything wrong."

Nagbuntonghininga na rin siya at bumaba ang hawak niya sa kamay ko. Nakita ko ang pagpungay ng mga mata niya. 

"I'm sorry for my sudden outburst. Vanessa, I love you. I love you so much, and I can't afford to lose you. I'm just afraid that I will lose you. I'm sorry, mahal na mahal lang talaga kita, and it makes me feel jealous to see you with someone else. Kahit na sino pa 'yan, kahit hindi si Rafael ang kasama mo, ayoko. Gusto ko, ako lang. Vanessa, I love you so much."

Naramdaman ko ang pangingilid ng mga luha ko at ang pagbabara ng kung ano sa lalamunan ko. Nag-iwas ako ng tingin sa kan'ya.

"I want to be with you forever at ayoko ng nararamdaman ko sa tuwing may kasama kang iba. I love you and I will never waste a chance for us to be together."

And then it hit me.

Tumingin ako nang deretso sa mga mata niya, na para bang wala akong kahit na kaunting emosyon para sa kan'ya. 

"We will never be together, Austin. We're just best friends, kaya ano bang sinasabi mo?"

Napakunot ang noo niya sa sinabi ko, na parang 'yon na ang hindi niya inaasahang sasabihin ko sa lahat. I'm sorry, Austin. Kung ganito ako mag-isip sa 'yo, lalong-lalo na sa sarili ko, hinding-hindi tayo magiging masaya.

"V-Vanessa . . ."

Naramdaman ko ang pangingilid ng luha ko. "Tama na, Austin. Please . . ."

Umiling siya at hinawakan ako sa mukha. "But you love me, didn't you? What's the problem, then? Will you please tell me? I really did a mistake, right? Please tell me, Vanessa. I will apologize and explain for that."

Umiling ako at tinanggal ang pagkakahawak niya sa mukha ko. "Wala kang ginawang mali, Austin. Ako ang mali dito."

"No. V-Vani, whatever you did wrong, I'll forgive you. But please don't do this to me. 'Wag ganito. 'Wag, Vanessa. I can't lose you. I'd rather die than lose you."

Kitang-kita ko kung paano tumulo ang mga luha niya habang sinasabi 'yon, kaya naman hindi ko na napigilan pa ang tumulo ang mga luha ko.

"No, Austin. Hindi p'wedeng maging tayo. We're best friends and we can't be together. Mali ito!"

"Walang mali sa nararamdaman natin, Vanessa! From the night that we shared for the first time, I confirmed that you love me, too. You cannot fool me—I know that you love me too. And I love you more than anyone else in this world. I can sacrifice everything and leave everything behind for you, 'wag ka lang mawala sa akin!"

Tinitigan ko siya at ipinakita ko sa kan'ya na wala akong nararamdaman para sa kan'ya. 

"Austin, titigan mo nga akong mabuti. Hindi ka ba nandidiri sa akin?"

Para siyang na-trigger dahil sa huling sinabi ko.

"What the hell, Vanessa!!! Bakit naman ako mandidiri sa 'yo? I loved you first before anything else happened. Wala na akong pakialam sa dahilan mo para mandiri ka sa sarili mo, o para mandiri ako sa 'yo dahil hindi ko kailanman naramdaman sa 'yo 'yon. Kung ano man ang sinasabi mong dahilan, I don't care! I don't care what your reasons are! Just . . . just don't leave me!!!"

"'Yon na nga, e! 'Yon na nga, kaya hindi p'wedeng maging tayo! You can never deserve someone like me! You're a great man, Austin. You can't be with someone like me! I had sex with you and Rafael, and it's fucking fine with you? Well, for me, it will never be fine for me! Hindi mo alam kung gaano ako nandidiri sa sarili ko for letting two guys saw beneath in me. I can't be with you, Austin!"

Umiling siya nang umiling na parang wala siyang pakialam sa mga pinagsasabi ko. "I told you before, I don't care! Hindi ako kailanman nandiri sa 'yo kahit na ako pa mismo ang nakasaksi noong gabing 'yon. Hinding-hindi ako nakaramdam ng pandidiri sa 'yo, so please, Vanessa . . . stop pushing me away."

"Paano naman ako, Austin? Paano naman 'yung nararamdaman ko?"

"Bakit? Dahil ba sa isang beses na nangyari sa inyo ni Rafael, hindi mo na mapapatawad pa ang sarili mo? Vanessa, you deserved to be happy! Someone like you deserves to be happy, why do you kept on prisoning yourself from the past? Hindi mo ginusto 'yon! Nalasing ka lang!"

"Austin, hindi mo ba ako maintindihan? A decent girl will never let a guy enter inside her without a wedding ring in her finger. To you, guys, it's fine. It's natural to men. Pero babae ako, Austin. Sa tingin mo, okay lang na makipag-sex ako sa isang lalaking hindi ko naman asawa, or kahit na boyfriend? Katanggap-tanggap pa ang boyfriend, but Austin, we're best friends! It looks like we're fuck buddies!"

"Then fucking be my girlfriend right here, right now! And I will marry you tomorrow, if that's your problem!"

I almost gave in with what he said. Pero hindi, Austin. You can't marry someone who feel disgusted towards you kahit sa maikling panahon lang 'yon. And you can't marry someone who feels 'so' disgusted with herself, either.

"I'm a whore."

"I said you're not!"

"I am, Austin."

"Hanggang kailan mo ba ibababa ang tingin mo sa sarili mo? Hindi ka naman dating ganyan, ah?"

"Austin, hindi na ako ang Vanessa na minahal mo!"

"Whatever you are, wala akong pakialam! You are still my Vanessa Anne Madison and you can't change the fact that I love you!"

"Oo, I am Vanessa Anne Madison, you're fucking best friend! Kaya naman please, please help me save our friendship, Austin. Help me by stopping your feelings towards me. Let's just go back to what we were before. It was better than this."

Umiling siya nang umiling na parang kahit kailan ay hindi siya sasang-ayon sa sinabi ko. 

"Since the night we first did it, alam mong sira na ang kung ano mang mayroon sa atin. Vanessa, hinding-hindi na maaayos pa ang kung anong meron tayo noon. Hindi na maibabalik pa ang pagiging mag-best friends natin. Stop fooling yourself—we're already done with that thing. Matatanda na tayo, at kailangan nating harapin ang lahat ngayon! 

"Kung naduduwag ka, I can always fight for us. Hindi mo kailangang maging matapang dahil nandito naman ako. Vanessa, hindi mo p'wedeng sabihin sa akin na hindi mo ako mahal kaya ginagawa mo ang lahat ng ito ngayon. That night . . . I know that you love me too. Please, stop this."

Tiningnan ko siya nang matalim nang paulit-ulit niyang ipinaalala ang gabing 'yon, dahil ayoko nang maalala. That was the bottom for all of this. Nang dahil sa gabing iyon, nasira ang lahat sa amin. At kasalanan ko 'yon, dahil 'di ko siya pinigilan. Kasalanan ko 'yon dahil binigyan ko siya ng motibo.

"Tumigil ka na! Stop that illusion because what happened before was a mistake! Isang malaking pagkakamali 'yon, Austin. Best friends don't fuck each other, and clearly, we're wrong when we did that! Didn't I tell you before to fucking forget what happened that night? Austin, that's a mistake we should forget!"

Hinawakan niya ako sa dalawang balikat at tiningnan ng diretso sa mga mata.

"Vanessa, you know that I can't do that. I can never forget the night I confirmed that the lady I loved the most, loved me too. And you're not just a best friend to me. I have always loved you more than I loved anyone else. I will never stop chasing, and hoping Vanessa, that someday, you will see what I saw in us. That someday, you will believe that we can do better when we're in a relationship. Stop pretending, Vanessa. I know that inside your heart, you love me too."

I want this conversation to get over and done with. I want to run away. Ayoko nang marinig pa ang mga sinasabi ni Austin dahil unti-unti nang bumibigay ang puso ko. Gusto ko siyang yakapin at sabihing mahal na mahal ko siya, pero hindi p'wede. Hangga't ganito ako, hangga't hindi ko napapatawad ang sarili ko, at hangga't hindi ko naiaalis sa isip ko na minsan akong nandiri sa kan'ya, hinding hindi kami magiging p'wede.

"You're seeing it wrong, Austin." Nag-iwas ako ng tingin. "Hindi kita mahal." 

Sunod-sunod ulit na tumulo ang mga luha ko sa kasinungalingang sinabi ko. Muli kong tiningnan si Austin at kita ko ulit ang mga luha niyang akala ko ay nawala na kanina. I hate to see him crying every time. This will always be the worst sight, for me.

"Stop lying, Vanessa. Stop pretending. You know that I will never believe you."

And seeing Austin crying makes me forget all my plans in rejecting him.

 I'm sorry, Austin. I'm sorry for hurting you, and I'm sorry for being selfish, but I can't be with you. I want our friendship to stay with us forever.

Umiling ako at ngumiti sa kan'ya, kasunod ng sunud-sunod na pagtulo ng mga luha ko. 

"Let's just stay like this. Tutal, ganito naman tayong nagsimula, hindi ba? Ito lang talaga ang kaya kong ibigay sa 'yo—ang pagkakaibigan nating dalawa. You're my best friend and I can't just tell you that I love you, when the fact is . . . I don't. Yes, Austin. I love you because you are my best friend, but I don't love you the way you think that I do. I am sorry, I can't lie to you. Alam kong kahit kailan, hindi ka nagsinungaling sa akin, so I'm doing the same. I am telling you this dahil ito ang totoo. I am sorry, but please. Let's just stay being best friends, Austin. I can't lose you, too, just because of this."

Kumawala ang mga hikbi sa bibig ko matapos kong sabihin ang lahat ng kasinungalingang 'yon. Ganito ba ang pakiramdam kapag sinabi mo sa isang tao ang lahat ng kabaligtaran ng lahat ng nararamdaman mo? Ganito ba talaga ang pakiramdam kapag nagsinungaling ka sa totoong nararamdaman mo?

Ang sakit . . .

Ang sakit sakit . . .

"Is there . . . somebody else?"

Napatingin ako sa kan'ya at kitang-kita ko ang mas maraming luha na tumutulo mula sa mga mata niya. Halos mapasinghap ako at gusto kong magsisisi dahil nakita kong nasasaktan ngayon ang taong mahal ko. Gustong gusto kong itaas ang kamay ko para punasan ang luha niya but I just can't. I fucking can't because I made him like this.

"Austin naman . . ."

He smiled. "Siya ba, Vanessa? Mahal mo na ba siya?"

Nakita ko sa mga mata niya ang determinasiyon, na parang kapag sumagot ako ng 'oo' ay talagang gagawin na niya ang hinihiling ko.

Yumuko ako. "I-I'm sorry."

That's it. I just used Rafael like he said a while ago that I can use him any time and any way I want.

Narinig ko ang malakas na pagbuntonghininga niya. Napatingin ako sa kan'ya at nakita na hindi pa rin humuhupa ang mga luha niya sa pagtulo, na para bang sobra na talaga siyang nasasaktan sa nangyayari ngayon.

He faked a laugh. "I shouldn't have asked you about that. Fuck it, ang sakit. Bakit sa lahat ng tao, si Rafael pa? I warned you so many times before to stay away from him dahil hindi siya ang klase ng taong inaakala mo, pero hindi ka naman nakinig sa akin, eh. He's a two-faced man, I told you before. Pero ano? Nagpadala ka pa rin sa mga mabubulaklak na salita niya?" Umiling siya na parang hindi makapaniwala.

Of course, I didn't. Kung alam mo lang kung ano talaga ang nararamdaman ko, Austin. Kung alam mo lang kung gaano kita kamahal, hindi mo masasabi 'yan. Pero ito na lang ang paraang alam ko para maprotektahan ang pagkakaibigang mayroon tayo. Ayokong matulad sa ibang matapos pumasok at lumabas sa isang relasyon ay makakalimutan na ang mahabang pinagsamahan noon. I want us to stay like this . . .like we used to.

Nagbuntonghininga siya at pinunasan ang mga luha. 

"It's really over now. I think it's time to back off. Guard yourself now, Vanessa Anne Madison, because this time, I'm really done with you."

Pakiramdam ko ay tumigil ang pagtibok ng puso ko sa sinabi niya. Ang lahat ng inaasahan kong sasabihin niya sa akin ay naglahong bigla. Hindi ito ang inaasahan kong mangyari. Hindi ito ang inaasahan kong sasabihin niya.

"W-What?"

He smiled. "You asked me before that I should let you protect yourself, right? I'm doing it now. I think I need to give up, because loving you is almost giving my life up for nothing. I think it's time for me to love myself."

Tumalikod siya sa akin at naglakad palayo. Mas lalong dumami ang mga luhang tumutulo mula sa mga mata ko nang makita kong papalayo siya sa akin. Hahabulin ko na sana siya pero tumigil siya sa paglalakad at humarap sa akin.

"Austin . . ."

He gave me a sad smile. "And for the last time, please . . . do me a favor."

Halos pigilan ko ang paghinga ko dahil sa mga sinasabi niya. Hindi ko alam kung bakit sobrang kaba ko sa sinabi niyang favor . . . na pakiramdam ko, mamamatay ako kapag dinugtungan niya ang sasabihin niya. I know that if he continue talking, I will lose myself.

At hindi nga ako nagkamali . . .

"Please do everything to forget your past with me. All the memories we had, all the nights we shared, please, forget about it. And I am begging you, Vanessa. I don't want to see you anymore so that I can forget you, as well as you'll forget me, too."

After saying those words, he turned around and walked away from me . . . like he's walking out of my life.

And that is the last time I saw him this close. I lost the man I tried to keep for myself by breaking his heart with all the lies I could say.