Hoofdstuk 8. Kapen

Gijs verzette zich met alles wat hij in zich had maar het had geen zin.

Matt zat op zijn benen en Berk rukte hard aan zijn haar om zijn hoofd stil te houden.

Scherpe pijn schoot door zijn hoofd en de tranen sprongen in zijn ogen van pijn, boosheid en onmacht. 'Laat me alsjeblieft gaan, ik vertel jullie alles.'

Vixen liep grijnzend naar Gijs toe. Hij hield het blik vast in zijn ene hand en een mes in de andere hand. 'Mond open!'

Gijs hield zijn mond dicht. Er ontsnapte een pijnkreet uit zijn mond toen Berk weer aan zijn haar rukte. Juist op dat moment goot Vixen de stinkende schuimende vloeistof bij hem naar binnen uit het roestige blik.

'Brave jongen, nu hoeft oom Vixen het mes niet te gebruiken,'zei Liberia. Ze liet het touw om zijn handen los en zette haar voet erop.

De drank smaakte naar hars van een dennenboom. Hij probeerde het uit te spugen maar Liberia hield zijn mond en neus dicht. Hij kreeg geen lucht en slikte de vloeistof door.

'Goed zo jongen,'fluisterde Liberia. Ze liet zijn neus en mond los en aaide over hem moederlijk over zijn haar. 'Brave jongen.' Haar blauwe ogen boorde ze in die van hem.

Gijs hapte naar adem en wilde zijn hoofd wegdraaien.

Matt trok Gijs rechtop en liet hem tegen een boom aan leunen.

Gijs wilde zich verzetten maar een aantal seconden later verspreidde een behaaglijke warmte zich vanuit zijn buik naar de rest van zijn lichaam. Hij voelde zich suf worden en dwong zichzelf om wakker te blijven. Zijn ogen vielen steeds even dicht. Hij vocht tegen de vermoeidheid die zich van hem bezit maakte en probeerde met alles zijn ogen open te houden. De stemmen van de anderen hoorde hij vaag ergens op de achtergrond en zijn zicht werd ook steeds waziger.

'Jij liep naar binnen toch Vixen?' zei Berk. 'Of zal ik....'

'Nee Berk, jij niet!' zei Liberia. 'Je moeder heeft een begrenzer op je gezet die we eerst moeten zien te verwijderen.'

Gijs knipperde met zijn ogen in een poging zijn zicht scherp te stellen.

Vixen ging moeizaam op zijn knieën naast Gijs zitten. Zijn lijf maakte krakende geluiden en het gezicht van Vixen betrok. Zijn lichaamsstank drong Gijs' neus binnen.

Vixen nam een slok uit een glazen flesje met groene vloeistof, zette zijn ene hand op de grote kastanjeboom waar Gijs tegenaan zat en zijn andere hand op het hoofd van Gijs. Gijs had niet meer de kracht om zich te verzetten, hij moest alle zeilen bijzetten om te volgen wat er precies stond te gebeuren.

Het leek alsof de boom op de plek waar Vixen hem aanraakte oplichtte en daarna lichtte Vixen op. Heel even klonk er een zacht bijna niet hoorbaar gefluister. Of beeldde hij zich dat in? Het volgende moment liet Vixen de boom los en zette zijn hoofd tegen het hoofd van Gijs.

Gijs voelde hoe de grenzen van zijn lichaam vervaagden en schreeuwde het uit. 'Nee, nee niet doen, ik smeek het je. Het spijt me zo. Laat me alsjeblieft gaan.' De controle over zijn spraak viel weg op het moment dat zijn hoofd naadloos overging in dat van Vixen. Waar zijn eigen hoofd eindige en dat van Vixen begon kon hij niet meer voelen. Hij wilde schoppen, slaan en schreeuwen maar zijn hele lijf was verlamd van angst. Inwendig vloekend besefte hij dat hij weer in de caviamodus was geschoten.

Vixen kroop naar voren en versmolt toen volledig met het lichaam van Gijs. Het was alsof hij er zo naar binnen stapte.

Een scherpe pijn in Gijs' hoofd maakte dat de verlamming werd doorbroken. Een dierlijke gekrijs stortte zich uit zijn keel en hij probeerde zich omhoog te worstelen.

'Hebben jullie dit ooit eerder gezien?' zei Liberia met grote ogen.

'Djeez, nee pijnlijk shit,' zei Matt met opgetrokken wenkbrauwen. 'Normaal zijn ze allemaal verdoofd. Pijnlijke, pijnlijke shit dit.'

Liberia giechelde.

Gijs wilde naar zijn hoofd grijpen maar Liberia zette snel haar andere voet ook op het touw rond zijn polsen.

'Ja, ik ben binnen,' hoorde hij vervolgens zichzelf zeggen met een net iets ander stemgeluid. 'Dit wordt geen makkie jongens, dat stuk verdriet verzet zich met alles wat hij in zich heeft tegen het kaap-elixer. Hij is nog hartstikke alert. Als hij niet knock-out gaat zo, geef hem dan nog wat kaap-elixer wil je,' hoorde hij zichzelf verder zeggen.

Dat was het moment dat Gijs alle zelfbeheersing verloor, alle stoppen sloegen door. Vixens aanwezigheid voelde alsof het in zijn binnenste krioelde van rode stekende mieren. Hij schreeuwde het uit. Met alle kracht die hij in zich had rukte hij het touw onder Liberia's voet vandaan.

Liberia wankelde even en begon toen de giechelen. Woest krabbelde Gijs overeind en probeerde de anderen op alle mogelijk manieren te verwonden door kopstoten te geven en om zich heen te bijten en schoppen. 'Wat hebben jullie met me gedaan!' schreeuwde hij terwijl hij met zijn voet naar Berk uithaalde en die vol in zijn buik raakte.

Berk gilde, greep naar zijn buik en deed een stap naar achteren. Hij trok met zijn andere hand hard aan het touw om de nek van Gijs maar Gijs voelde het niet.

Matt lachte en zei: 'Djeez, ik zei toch dat dit niet de minste was, hij weerstaat gewoon de kracht van het kaap-elixer.'

'Laat me gaan!' Met zijn armen maaide Gijs woest om zich heen. Berk kon nog net bukken.

'Fascinerend,' giechelde Liberia. 'Werkelijk nog nooit eerder gezien. Ik wil hem houden en naar het luik toebrengen. Toe mag ik hem houden?'

'Ja, ga vooral lekker staan kijken en lachen joh. Help me kwakzalvers. Geef hem nog iets! Snel! Schiet op!' gilde Berk paniekerig. Zijn gezicht was knalrood van alle inspanningen om Gijs in bedwang te houden. Snel springend probeerde hij alle aanvallen van Gijs te ontwijken.

Gijs zag nu alleen nog maar een waas voor zijn gezicht. Hij bleef als een bezetene om zich heen slaan en trappen. Als een wild gevangen dier probeerde hij zich los te worstelen. De adrenaline gierde door zijn lijf en zijn hart klopte in zijn keel. 'Laat me los!'

'Ik ben bang dat ik hem zo echt pijn moet doen als hij niet rustiger wordt Vixen! Alle afvalligen doe iets!' riep Berk. Liberia en Matt grepen de nog steeds aan elkaar vastgebonden armen van Gijs vast maar Gijs beukte zich wild los. Hij raakte daarbij Matt vol in het gezicht.

Liberia vloog met een doffe klap tegen een boom aan en Matt kraakte zijn nek en snoof minachtend.

Met zijn één meter vijfennegentig en vijfennegentig kilo kregen ze Gijs er niet gemakkelijk onder.

'Ik heb de herinnering gevonden, maar ik kan hem niet overnemen,' hoorde Gijs zichzelf zeggen. Een enorme pijnscheut ging weer door zijn hoofd. Hij schreeuwde het uit en kon zich niet langer bewegen. Als een wassen beeld verstijfde hij.

Herinneringen aan die nacht op 2 maart 2021, drongen zich weer aan hem op. Ze speelden zich als een film af in zijn hoofd.

Gijs zat samen met zijn collega's aan een grote houten tafel in bruincafé 'De Snuiter'. Het was laat. Ze hadden allemaal teveel glazen bier op maar de sfeer was goed. Jimmy maakte zoals altijd de geschreven en ongeschreven regels van Staatsbosbeheer belachelijk. Ook deze avond vertelde hij gekscherend volksverhalen over het uur van de magie, huilende wolven, ronddolende witte wieven in het bos en het ontstaan van de regels van Staatbosbeheer.

Jimmy was opgestaan en sprak met dubbele tong. Zijn blauwe pretogen glinsterden. 'Ik zweer het je: het verhaal dat ik nu ga vertellen is echt gebeurd.'

Gijs moest lachen en de meeste andere collega's ook. Alleen Bart zuchtte, zoals altijd, vermoeid en rolde met zijn ogen.

'Ondanks dat haar ouders haar gewaarschuwd hadden liep Marigje het donkere bos in. Ze liep steeds verder en verder tot ze vuurvliegjes tegen kwam. Ze volgde de vuurvliegjes. Plotseling zag ze een jongen op een steen zitten bij het water. Hij huilde.

Ze liep naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. De jongen sprong op en sleurde haar het water in. Ze kreeg geen lucht en haar borst klapte bijna uit elkaar. Het laatste wat ze zag toen ze voor eeuwig onder water verdween waren de vuurvliegjes. Net voordat ze haar ogen sloot zag ze uit haar eigen mond een vuurvliegje zweven. Het sloot zich aan bij de andere vuurvliegjes.'

Gijs grinnikte. 'Ik denk dat je beter een andere doelgroep kunt gaan zoeken voor je verhalen Jimmy.'

'Ja, super knap gedaan Jimmy. Je hebt jezelf overtroffen met deze combinatie van 'ik zag een klein zigeunermeisje huilend op een steen' en één of ander sprookje van Grimm. Misschien kun je de bibliotheek aanbieden als voorleesvader te fungeren als je nog een podium zoekt? Daar zijn er nog tekort van,' grapte Bart. 'Iedereen weet dat de regels er zijn zodat het wild niet dag en nacht gestoord wordt.'

Jimmy pakte zijn bierglas ongecontroleerd op, het bier gutste uit zijn glas over de tafel. Daarna sprak hij met dubbele tong: 'Lach maar, dit is precies de reden waarom Goorman niet wil dat wij na zonsondergang in het bos zijn. Voor je het weet zie je een lekkere witte wief zitten, ben je aan het skinnydippen en sta je ook op de lijst van vermisten. Dat geeft oponthoud.'

Bart moest lachen en zei: 'Ja bladiebladiebla, wat je ook doet collega's. Wegwezen uit het bos voordat de wezens van de nacht het overnemen en je overgeleverd bent aan het kwaad in de duisternis. Nu bek houden Jimmy.'

Ondanks dat Jimmy de regels bespotte hadden Gijs en zijn collega's ze toch jarenlang zonder verdere vragen te stellen nageleefd. Ze zorgden er altijd voor dat ze niet tussen zonsondergang en zonsopgang in het bos waren.

Het beeld van zijn collega's vervaagde..

Hij liep in beschonken toestand naar zijn fiets en zocht in zijn zakken naar zijn huissleutels. Ze waren nergens te bekennen. Hopelijk had hij ze in het boswachtershuisje laten liggen tijdens zijn dienst en lagen ze niet ergens in het bos. Hij kon het niet maken om Mara en zijn zus wakker te bellen...

Het volgende moment fietste Gijs door het bos. Het was aardedonker, het maanlicht werd volledig geblokkeerd door de boomtakken. Enkel het licht van zijn fiets verlichtte het onverharde pad waar hij zwalkend overheen fietste.

Plotseling hoorde hij het geluid van brekende takken. Uit het niets kwam met een hoop kabaal, luid snuivend een zwart beest tevoorschijn en beukte Gijs van zijn fiets.

Gijs maakte een flinke smak. Een pijnscheut ging door zijn rug. In kwestie van een seconde sprong het beest hijgend bovenop hem en zette zijn vlijmscherpe tanden in de hand van Gijs om vervolgens niet meer los te laten. Gijs gilde het uit van de pijn. Het bloed gutste over zijn onderarm. Adrenaline schoot door zijn gehele lichaam. Zijn hand, als dat beest niet snel zou loslaten zou hij straks zijn hele hand kwijt raken.

Instinctmatig pakte hij vliegensvlug met zijn andere hand zijn zakmes uit zijn broekzak en begon in het wilde weg op het beest in te steken.

Het bloed spatte alle kanten op, hij voelde het over zijn gezicht druipen. Een metaalachtige geur drong zijn neus binnen. Het gegil van het beest ging door merg en been. Tot zijn opluchting liet het zijn hand los en voelde hij het lichaam verslappen. Hij zag zijn kans schoon om hijgend en vol walging het beest van zich af te trappen. Wat in godsnaam had hem net aangevallen?

Op de tast zocht hij snel op handen en voeten naar zijn rugtas die hier ook ergens moest liggen. Hij voelde grote opluchting toen hij na enige tijd zoeken zijn tas vond. Haastig graaide hij in het hoofdvak en greep naar zijn telefoon. Met de zaklampfunctie creëerde hij wat licht. Hij scheen zijn zaklamp op het beest; stomverbaasd zag hij dat het een wild zwijn betrof.

Gijs was met stomheid geslagen. Aanvallen door wilde zwijnen waren een zeldzaamheid. Hij scheen op zijn pijnlijke hand. Het bloed gutste nog steeds uit de wond. Zijn shirt en zijn benen zaten ook onder het bloed. Het was alsof zijn hand niet die van hem was, het had pijn moeten doen, maar hij voelde niets meer. Hij had ook geen idee of het bloed van hem zelf was of van het zwijn. De metaalachtige geur maakte dat zijn maag omdraaide. Hij trok zijn shirt uit, scheurde het door midden en bond het om zijn hand in een poging het bloeden te doen stoppen.

Morgen zou hij het incident rapporteren aan zijn baas en hem het lichaam van het zwijn laten zien. Hij had echt geen andere keuze, anders was hij zijn hand kwijt geraakt. Net op het moment dat hij zijn zaklamp liet rond schijnen om te kijken of het wilde zwijn geen biggen had, hoorde hij een vreemd geknetter. Een geluid zoals bij statische elektriciteit. Hij scheen vlug de zaklamp om zich heen. Stomverbaasd zag hij het lichaam van het wilde zwijn hevig schokken. Kleine vonkjes vlogen er vanaf.

Verdomme, hoe was dit mogelijk? Hij pakte zijn zakmes uit zijn zak en sloop op zijn hoede naar het beest toe. Hij zou het dier snel uit zijn lijden verlossen. Het wilde zwijn schudde hevig, Gijs kreeg een elektrische schok toen hij te dichtbij kwam en deed snel een stap naar achteren. Enkele seconden later zag hij vol verbijstering hoe het lichaam van het zwijn langzaam veranderde in een kleine kalende man. De man had een zwarte trui en broek aan en een zwarte mantel om. Hij zag er volledig toegetakeld uit.

Met wijd opengesperde ontzielde ogen staarde hij Gijs aan. Het bloed gutste aan alle kanten uit de messteken. Het tafereel zag eruit als een gruwelijke plaats delict. Volledig in shock keek Gijs naar het tafereel. Er ontstond kortsluiting in zijn hoofd. Hij zag de krantenkoppen al voor zich: kwetsbare man van middelbare leeftijd ontvoerd en vervolgens op koelbloedige wijze vermoord in het Neddense bos door boswachter Gijs R. Gijs R. verdacht van vele vermissingen in de provincie.

Gijs viel op zijn knieën en braakte zijn maaginhoud uit. 'Nee, nee, nee, ik wist het niet. Ik had geen andere keuze.' Als verlamd zat hij naast de man op de grond.....

Het beeld van zichzelf naast de man vervaagde. Gijs liep als verdoofd door het bos. Het was aardedonker. Hij sleepte de man aan zijn benen mee en liet daarbij een spoor van bloed achter. Het zou toch gaan regenen dus dat deerde niet.

Als een soort automatisme bewoog hij zichzelf voort. Dat het donker was maakte niet uit, hij zou ook in het donker de weg wel kunnen vinden. Hij had geen idee hoelang hij gelopen had maar er viel een enorme kalmte over hem heen naarmate hij dieper het bos in raakte. Dit was het juiste om te doen, dat voelde hij aan alles. Hij zou het lichaam zo diep mogelijk begraven. Niemand hoefde iets te weten. Niemand zou hem geloven. Iets in hem zei dat hij nog net iets verder moest lopen. Mara zou niet haar vader verliezen. Hij zou gewoon naar huis gaan en zijn leven gaan leiden zoals altijd.

Hij hoorde zacht gefluister, hij liet de benen van de man met een doffe klap vallen. Pakte zijn telefoon uit zijn broek en scheen in de richting van het geluid. En toen zag hij het, een steeds oplichtende opening in een boom die het duister leek op te zuigen. Gijs twijfelde eraan of hij het goed zag, was de boom daarnaast nu zwart?

Hij deed een stap naar voren en voelde zich meegezogen worden. Het serene gevoel was als sneeuw voor de zon verdwenen. Hoe was dit mogelijk? Zijn hart bonsde in zijn keel. Met alle kracht die hij had draaide hij zich woest om en rende weg. Het voelde alsof hij tegen zeer sterke stroming in moest gaan.

In zijn haast vergat hij dat het lichaam van de man er nog lag en viel boven op hem. Kokhalzend krabbelde hij overeind en trok zich met alle kracht die hij in zich had, los van de stroming.

Verbijsterd zag hij hoe het lichaam daarentegen meegenomen werd door de donkere stroom en in de boom verdween. De boom leek een fractie van een seconde nog meer op te lichten en het gat was daarna verdwenen.

De herinneringen vervaagden. 'Stop!' bulderde Gijs.

Enkele seconden later vloog Vixen met een klap tegen een boom waarna hij op de grond viel.

Berk was knalrood en keek met open mond naar het tafereel. Hij zag eruit alsof hij ieder moment in tranen uit kon barsten.

Gijs voelde zijn benen wankelen. Zwarte vlekken vormde zich voor zijn ogen. De immense kracht die hij eerst had ervaren had plaats gemaakt voor totale uitputting. Zijn ademhaling klonk hijgend en het zweet sijpelde van zijn voorhoofd naar beneden. Hij moest gaan zitten anders zou hij van flauwte tegen de vlakte gaan. Moeizaam liet hij zich op de grond zakken.

Vixen strompelde overeind en wreef over zijn rug. Hij gromde wat en begon vervolgens te bulderen van het lachen: 'Ik ben zojuist gewoon uitgedreven door dat stuk verdriet. Ik kreeg die kwal er niet onder. Ik heb wel wat kunnen zien maar ik kon hem niet overnemen.'

'Ja, dat merkte we ja,' zei Liberia, ze had haar wenkbrauwen opgetrokken en leek opgewonden.

'Djeez, ons lukte het anders ook niet echt,' zei Matt met een schaapachtige grijns op zijn gezicht. De zweetdruppels parelden op zijn voorhoofd en bovenlip. De andere leken hun nieuwsgierigheid nauwelijks te kunnen bedwingen.

'En, en, en?' vroeg Berk met een knalrood hoofd. 'Leeft hij nog, waar is hij?'

'Hmm,' bromde Vixen en hij keek Gijs nijdig aan. 'We hadden op alle scenario's gerekend maar niet op deze. Die hufter is gewoon geabsorbeerd door zijn eigen poort dankzij dit stuk verdriet.'

'Djeez, nee geabsorbeerd, weet je dat echt zeker? Niet getransporteerd?' vroeg Matt verbijsterd. Hij streek verward over zijn bruine gemillimeterde haar. Een adertje onder zijn oog vlakbij het litteken begon te trillen.

'Ja, die oude veelvraat heeft geprobeerd om op de oude manier hernieuwde kracht te krijgen. Kijk naar het litteken op de hand van die kwal. Es heeft de verkeerde gepakt, het is hem fataal geworden. Het stuk verdriet heeft Es naar de poort gebracht en hem laten absorberen.'

'Hoe kan het dat hij zelf niet is geabsorbeerd?' zei Berk vol verbazing, wijzend naar Gijs.

'Fascinerend,' zei Liberia. 'Hij lijkt wel een bepaalde immuniteit te hebben precies zoals met het kaap-elixer net.'

Peinzend keek het viertal Gijs aan.

'Ja, en wat nu?' zei Berk met een paniekerig hoge stem. 'We moeten toch terug kunnen gaan en hebben toch kracht nodig?'

'Es vinden we in ieder geval niet meer terug en ook de formules niet, dat is zeker,' zei Vixen met een strak gezicht.

'Hopelijk brengt Søren ons snel nieuw transportelixer, dan kunnen we in ieder geval het afvalligenbos in en dit stuk verdriet naar het luik brengen. Ligamen komen we met dit DNA niet meer in.'

Het hoofd van Vixen was rood en er liepen straaltjes zweet langs zijn gezicht waardoor zijn grijze slierterige haar nog viezer en vetter leek.

Berk leek bleker en breekbaarder dan ooit.

Matt leek in gedachten verzonken en Liberia haalde wat witblonde plukken uit haar gezicht en keek vol opwinding naar Gijs. 'Hij is perfect voor het luik, de ideale proefpersoon.' Haar ogen sprankelden. 'Hij lijkt deels immuun, misschien sneuvelt hij minder snel. En hoe mooi zou het zijn als we zelf ook immuun zouden zijn voor bepaalde dingen?'

'Maar we moeten toch een keer terug naar Ligamen!' viel Berk haar jammerend in de rede.

Gijs probeerde te begrijpen waar ze het over hadden. Hoe meer hij hoorde hoe verwarder hij werd. Hij voelde zich doodmoe en dit alles was te absurd om te bevatten. Zijn gedachten schoten alle kanten op. Het was vast de klap op zijn hoofd. Het was niet echt, hij had hersenschade opgelopen, lag in het ziekenhuis en werd kunstmatig in slaap gehouden. Of was hij gewoon echt dood en was dit dan de hel? Het was logisch dat hij hierin terecht was gekomen na wat hij had gedaan en wat voor waardeloze vader hij de afgelopen maanden voor Mara was geweest.

Hij slikte de brok in zijn keel weg. Het litteken haalde hem in de realiteit. Dat zat er toch echt en deze psycho's waren net als die kerel.

'Tja,' zei Vixen. 'Er zit niets anders op. We kunnen in ieder geval nu niet transporteren en ze zullen wel maatregelen getroffen hebben ook om het transporteernetwerk naar Ligamen nog beter te beveiligen waardoor ook jij er niet meer doorheen kunt Berk.'

'Het is Søren toch ook gelukt!' Berk keek als een mokkend kind naar Gijs. 'Ik had gewoon gelijk met Søren mee moeten gaan toen ik de kans had! Waarom zijn we hier gebleven voor die halve gare.' Zijn ogen schoten vuur. Hij zuchtte diep en liep stampvoetend een stuk het bos in van de groep vandaan. Woest plofte hij neer op de stam van een omgevallen boom.

'Ik heb een idee folks,' zei Matt. 'Geen idee of het werkt. Het is in ieder geval het proberen waard.'

Vixen en Liberia keken hem verwachtingsvol aan.

'Wat als we gigantisch veel poorten open zetten? Allemaal tegelijk in het Neddense bos. Ligamen zal steeds zwakker worden, hun energie sijpelt weg. De absorptiekracht wordt steeds sterker en daarom meer kans op succesvolle absorpties, wat meer aftapmogelijkheden voor ons betekent! Een veel langere periode met meer kracht. Misschien geven ze zich gewonnen?'

Liberia schudde haar hoofd. 'Ze zullen komen om de poorten te sluiten en dan kunnen we geen kant op aangezien we niet kunnen transporteren.'

'Het is inderdaad te risicovol,' bromde Vixen. 'De boomsterfte en de vermissingen vallen nu al teveel op. We hebben dan maar één kans en die moet gelijk goed zijn. Daarvoor zijn we nu met te weinig man.'

Matt schudde zijn hoofd. 'Nee chappies, we hebben genoeg kracht om ons te verschuilen. We kunnen switchen in herten en indien nodig zelfs een aantal mensen kapen en ons schuil houden in hun huizen. Berk kan terug naar het verzorgingshuis en wat mij betreft daar eeuwig blijven.'

Liberia sloot vermoeid haar blauwe ogen met lange wimpers en schudde haar hoofd. Haar blauwe ogen fonkelden, ze zag eruit alsof ze het meende en geen tegenspraak duldde.

'Laten we er nog een nachtje over slapen,' bromde Vixen, die zijn schouders ophaalde en zijn wenkbrauwen optrok. Het zorgde ervoor dat het gapende gat waar zijn oog ooit had gezeten nog groter werd.

Gijs wendde zijn gezicht af.

Matt glimlachte flauwtjes naar Liberia en Vixen. 'Djeez, pretbedervers.'

Gijs wenste dat hij een vreselijke nachtmerrie had en ieder moment wakker kon worden. Hij hijgde nog en zijn hele lichaam deed pijn.

Berk zat nog steeds mokkend op een boomstam en staarde naar zijn voeten. Hij had de kap van zijn lichtblauwe cape opgezet wat hem nog jongensachtiger maakte.

Gijs moest denken aan Mara, die ook demonstratief de capuchon van haar sweater opzette als ze boos was, in een poging alles en iedereen buiten te sluiten. Even moest hij glimlachen maar de gedachten aan haar maakten hem al snel gek. Ze zou er niets van snappen en zou samen met zijn zus in alle staten zijn. Hij was in het verleden zelfs niet een halfuur te laat gekomen als het zijn dochter betrof. Ze zouden weten dat er iets goed mis was.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top