Het was alsof alle stoppen bij Dwight doorsloegen. Hij rende de zwarte kamer uit. Gijs rende achter hem aan en zag dat Malia volgende. 

‘Hij is gewoon voor niets gestorven, hij heeft zijn leven gegeven om dat van de jongen te redden. Maar we waren te laat. Het was allemaal voor niets,’ schreeuwde hij. 

Dwight was knalrood en trilde van woede. Hij vloog als een arend het balkon af. Regelrecht naar de zwarte kamers waar Jimmy en hij eerder gevangen hadden gezeten. Gijs en de anderen vlogen hem achterna. 

Dwight rende de kamer van Jimmy binnen en hij greep hem bij zijn keel. Jimmy sperde zijn ogen wagenwijd open en maakte een rochelend geluid. ‘Jij vieze afvallige, schreeuwde Dwight. ‘Jij vieze afvallige.’ 

‘Laat hem los,’ riep Malia. ‘Dit is hij niet waard.’ ‘Stelletje wijven, doe het gewoon, dood me!’ bracht Jimmy uit. 

‘Als je dat doet hebben ze gewonnen Dwight, dan is alles waar onze voorvaderen voor gevochten hebben voor niets geweest. Denk aan 1899. Dit had Leonard niet gewild en Dorothea ook niet,’ riep Malia. ‘We zijn al veel te ver gegaan.’

Verslagen liet Dwight Jimmy los en liet zich op zijn knieën vallen. Zijn gezicht dat eerder zo rood had gezien, was nu bijna zo wit als zijn baard en hij begroef zijn hoofd in zijn handen. 

Jimmy hapte naar adem en begon daarna hard te lachen. 

‘Gijs, help me, laat hen dit mij niet aandoen.’ Gijs kon het niet geloven. Zijn goede maat Jimmy. 

‘Weten jullie zeker dat hij niet gekaapts is?’

‘Kom mee, dan vertellen we je alles,’ zei Malia zacht.  

‘Luister niet naar ze Riemens!’

Malia sommeerde iedereen naar buiten. Ze lieten Jimmy hard schreeuwend achter zich. 

Ze hadden Nathan en Leonard meegenomen naar de huiskamer van Dorothea. Dwight, Malia, Herbert en Lela waren er ook. 

Verslagen zaten ze langere tijd op de grond zwijgend bij elkaar. Dwight verdween na enige tijd naar het laboratorium van Dorothea en kwam terug met een kooitje met daarin een zwarte rat. 

‘Het duurde een hele tijd voordat we precies doorhadden wat er allemaal aan het gebeuren was,’ zei Malia zacht. 

‘Het is slim om bij Lela te beginnen en daarna de herinneringen van deze rat te zien. Lela denk je dat je het aankan om alles nog een keer te herbeleven?’

Lela knikte met een gezicht waar vastberadenheid van af te lezen was haar hoofd. 

Malia gaf Gijs een slok van het doorzichtige gedachte-elixer en gaf Lela ook een slok. Daarna zette ze de hand van Gijs zachtjes tegen het hoofd van Lela. Lela sloot haar ogen en hij deed hetzelfde. Een film werd voor zijn ogen afgedraaid. Hij zag alles nu door de ogen van Lela.

Januari 2019

De deurbel ging. ‘Mara, liefje, doe jij even open? Het is je vader en zijn nieuwe collega. Ik ben boven en doe nog even mijn oorbellen in.’

‘Oké mama.’

Lela hoorde dat Mara de deur open deed. 

‘Hé moppie,’ hoorde ze Gijs zeggen. 

‘Papaa.’

‘Dit is mijn collega Jimmy.’

‘Hoi Mara,’ hoorde ze een zachte mannenstem zeggen. 

‘Hoi’

Lela stond voor de spiegel en bekeek zichzelf. Ze haalde een plukje van haar blonde haren uit haar gezicht. Haar blauwe ogen stonden helder maar zagen er donkerder uit dan normaal. Ze had energie nodig om een klein beetje te transformeren zodat ze precies uit zou zien zoals Mara en Gijs haar kenden. 

Ze was benieuwd wie de nieuwe collega, Jimmy, van Gijs was waar hij het al een paar maanden zo goed mee leek te kunnen vinden. 

Ze liep de gang op, de vloer kraakte zacht. Ze luisterde bovenaan de trap. Toen ze zeker wist dat iedereen beneden was opende ze de kast op de overloop. 

 Ze keek achterom, toen ze zeker wist dat niemand haar zag, pakte ze een oude schoenendoos achter de stapel met beddengoed vandaan. Ze opende de doos, pakte een flesje met zilveren vloeistof eruit en nam een klein slokje.

‘Mama,’ hoorde ze Mara onderaan de trap roepen.

Van schrik liet ze een klein beetje vloeistof uit het flesje op de grond vallen. Snel duwde ze de kurk op het flesje, stopte het in de schoenendoos en schoof de doos weer achter de stapel met beddengoed. 

‘Bijna klaar, blijf maar beneden schat,’ riep ze snel, bij het horen van de voetenstappen van Mara op de trap.

‘Oké mama.’

Tot haar opluchting hoorde ze Mara zich weer omdraaien. 

Lela liep weer naar de spiegel. Haar lichaam schokte een aantal keer. Voor de grap liet ze haar ogen even paars kleuren daarna namen ze weer de kleur aan die Gijs en Mara kenden. 

Ze streek snel de onderkant van haar rode jurk even glad en liep daarna naar beneden de trap af. 

Aan de grond genageld bleef ze staan toen ze zag wie er naast Gijs aan de eettafel zat. 

Haar hart bonkte in haar keel. Ze voelde hoe haar mond droog werd en al het bloed uit haar gezicht trok. Hij had haar gevonden. 

‘Stel je me niet aan je charmante vrouw voor Riemens?’ hoorde ze hem tegen Gijs zeggen. Hij keek haar met een zelfingenomen blik van top tot teen aan en knipoogde naar haar. 

‘Gaat het?’ vroeg Gijs. Hij keek naar haar en had niet door hoe Jimmy naar haar keek.

‘Ik….ik….. sorry… ik voel mij niet zo goed..excuseer me.’ Ze draaide zich om en liep verdoofd de trap op. Haar hart bonsde in haar keel. Ze voelde hoe haar maag zich omdraaiden. Het maagzuur kwam al omhoog in haar mond. Ze rende naar de badkamer en was nog net op tijd bij de wc om haar maaginhoud eruit te gooien. Haar neus prikte en haar ogen traanden. Ze nam snel een slok water uit de kraan. Hoe was het mogelijk. Na al die jaren had hij haar toch gevonden. Terwijl ze al die jaren dat ze met Gijs was niet één keer haar originele staat had aangenomen.  

Alles wat ze jarenlang angstvallig geprobeerd had te verbergen was voor niets geweest. Ze hoorde de deur van de gang dichtgaan en Gijs de trap op komen. 

‘Hee schat, gaat het? Wat is er met je?’ riep hij. Ze schudde haar hoofd. ‘Niks hoor, gewoon een kouwje gevat denk ik,’ loog ze. Hij liep de badkamer in en legde zijn hand op haar voorhoofd. 

‘Moest je overgeven? Je bent echt ijskoud. Ik zeg wel tegen Jimmy dat een andere avond beter uitkomt. Dat begrijpt hij wel. Kruip jij nu maar lekker onder de wol.’

Lela knikte. 

Gijs liep weer naar beneden. Ze hoorde gedempt de stemmen van hem en Gijs en haalde opgelucht adem bij het horen van het omdraaien van de sleutel in het slot van de deur door Gijs.  

Ze hoorde Gijs en Mara gezellig babbelen maar kon niet horen waar ze het precies over hadden.

‘Een grote zwarte kraai verscheen opeens voor haar raam in de vensterbank op het kleine balkon.’

Ze slaakte ontzet een kreet. 

De kraai begon te schokken en langzaam zag ze de contouren van de man ontstaan. De man die ze zo haatte; Søren. 

Ze deinsde achteruit. Zelf in het donker kon ze zijn kwaadaardige blauwe ogen zien fonkelen. 

Hij zetten zijn handen op de ruit. ‘Van alle mannen die je had kunnen uitkiezen, kies je brave burger Gijs Riemens,’ siste hij. Toen hij een beschrijving van je gaf wist ik het meteen. Ik vind je altijd weer terug Leila of moet ik Lela zeggen?’ Hij lachte zijn bulderende lach.

 ‘Wees daar maar niet bang voor Leila. Ga je vrijwillig mee? Het zou erg vervelend zijn als die brave burger en je plaatje van een dochter ook vermist zouden raken toch?’

Tranen liepen over haar wangen. Ze trok woest het gordijn dicht. Ze hoorde achter het gordijn een klauw over het glas gaan. 

Gijs liet verschrikt zijn hand van het hoofd van Lela vallen en keek haar ontzet aan. Ze opende haar ogen die gevuld waren met tranen en keek hem berouwvol aan. 

‘Was Jimmy of Søren of hoe je hem ook wilt noemen, de kerel die jou in het verleden zo lastig viel?’

Ze knikte, haar schouders schokten en ze kwam bijna niet uit haar woorden. ‘Ik kon….ik kon je niet alles vertellen… ik had het al zolang verborgen gehouden. Ligamen… en wie ik daadwerkelijk ben. Ik wilde gewoon normaal zijn…. en alles wat er gebeurd is achter me laten. Hij is tot alles in staat Gijs. Ik kon niet anders.. straks had hij jou of Mara….’

Gijs wist niet wat hij moest voelen en denken. Jimmy en Lela? Geen wonder dat Lela, Jimmy niet kon luchten of zien en ze zich raar gedroeg als hij in de buurt was. Ze was doodsbang van hem geweest. 

‘Zeg alsjeblieft iets Gijs,’ huilde ze.

Verbijsterd keek hij haar aan. Wie was deze vrouw. ‘Laat me zien wie je echt bent?’ zijn stem klonk ijzig kalm en vormde een groot contrast met de emoties die door zijn lijf gierden. 

Ze schudde snikkend haar hoofd en haar lijf begon te schokken. Haar ogen kleurden bruin net als haar haar. De vorm van haar neus veranderde iets maar verder was ze nog precies dezelfde. 

Ze liet haar hoofd hangen en keek naar de grond. Hij pakte haar kin vast en dwong haar hem aan te kijken. 

‘Het ergste vind ik dat je ook maar even hebt gedacht dat ik je zou verlaten als ik de waarheid zou weten Lela.’ Hij pakte haar in haar armen. 

‘Ik heet om eerlijk te zijn ook geen Lela,’ snikte ze. 

‘Verdomme, hoe heet je dan?’

‘Leila, verder was alles echt tussen ons je moet me geloven Gijs.’

Hij slikte. Het maakte hem niet uit. Er was al die jaren nooit iemand anders geweest. Het feit dat ze hem nooit vrijwillig had willen verlaten maakte alles goed voor hem. Ze snikte nog steeds en pakte zijn hand vast om die vervolgens weer op haar hoofd te leggen. Ze sloot haar ogen. Gijs deed hetzelfde. 

17 september 2001 

Ze bewoog haar hoofd heen en weer en maakte wat draaiende bewegingen met haar schouders. Transporteren zou nooit haar hobby worden maar het was voor het goede doel. De opening sloot zich geruisloos achter haar. 

Een charmant uitziende man met blond haar en blauwe ogen stond haar zoals afgesproken op te wachten. Hij liep glimlachend naar haar toe en stak zijn hand uit om haar te begroetten. 

‘Welkom Leila in Heggen, ik ben Søren Nebbeling. Boswachter van  Staatsbosbeheer en verkenner uit Ligamen. Ik zal je de komende periode inwerken.’ 

Hij maakte een hartelijke indruk. Op het moment dat ze zijn hand aanraakte gingen de haartjes in haar nek overeind staan. Ze voelde spanning in haar buik. Luister naar je intuïtie, wees alert. Hij keek haar onderzoekend aan met dezelfde glimlach op zijn gezicht. 

6 december 2001

Hij bleef altijd als laatste achter in het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer Heggen. Ze trok de deur achter zich dicht en liep naar haar fiets. Ze bleef even staan en keek naar het gebouw. Zuchtend liep ze terug naar de deur. Ze was de lichten op de eerste verdieping vergeten uit te doen. 

Ze stelde zichzelf gerust met de gedachte dat hij vast in zijn kantoor zat te werken. Het gebouw was groot genoeg om ongezien lang hem heen te glippen. 

Zo geruisloos mogelijk opende ze de deur en sloop dicht tegen de muur achter de informatieborden langs. Het opgezette hert staarde haar aan. Ze pakte haar pasje en opende de deur naar het trappengat achter de balie. De scharnieren van de deur kraakten toen ze hem open deed. Het licht op zijn kamer brandde nog. Zijn deur zat dicht. Ze slaakte een zucht van opluchting. 

Ze vloog snel de trap op omhoog naar de eerste verdieping. Ze had hem al een paar weken kunnen ontlopen dus vandaag zou ook nog wel lukken. De gedachten aan hem maakte haar razend en bang. Ze was niet zijn bezit en dat zou ze ook nooit worden. 

Ze opende de deur naar de kantoorruimte op de eerste verdieping en keek met haar hoofd om de hoek. Net op dat moment hoorde ze beneden een deur open en dicht gaan en voetstappen. Haar lichaam verstarde en ze hield haar adem in. Alle afvalligen, hij had haar gehoord. Tot haar opluchting hoorde ze de buitendeur beneden in het slot vallen. 

Vliegensvlug deed ze de lichten uit. Er was voor hem geen reden meer om nog terug te komen. Jemig, haar fiets stond er nog. Op haar tenen sloop ze naar het raam. Ze zag Søren het bos in lopen. Hij zag er voor zijn doen grauw en vermoeid uit. Hij keek om zich heen, liep verder het bos in en kwam even later terug met een  geblindoekte jongen van een jaar of twaalf. De jongen stribbelde wild tegen. Zelf van achter het glas kon Lela zijn wanhopige kreten horen. Ze voelde haar hart in haar keel bonzen. 

Wat in godsnaam was Søren van plan? Hij zou toch niet?... 

Søren legde zijn hand op een boom naast zich. Er opende zich een poort. Zat hier een poort? Ze moest iets doen. Ze opende het raam en schreeuwde iets onverstaanbaars. Met een blik vol haat keek hij haar verrast aan. Ze voelde hoe haar handen begonnen te gloeien. Haar lichaam begon te schokken en ze vloog als een ijsvogel het raam uit rechtop Søren af. 

Het was te laat Søren smeet met een blik vol haat de jongen in de opening. De boom lichtte op en de opening verdween weer. Hij legde ijzig kalm zijn hand op de boom. Ze zag zijn lichaam oplichten. Hij had zijn ogen gesloten, een gelukzalige glimlach verscheen op zijn gezicht. Tranen liepen over haar wangen. Er was niets meer wat ze kon doen. Ze vloog weg en besloot de dichtstbijzijnde poort naar Ligamen terug te nemen. 

Bij de poort in het bos aangekomen switchte ze buiten adem terug. Het was dan wel licht maar dit was een noodgeval. Net voordat ze haar hand op de boom wilde leggen vloog hij haar uit het niets aan. 

Een zwarte panter. Een klauw ging langs haar gezicht, het werd zwart voor haar ogen.

Hoeveel tijd er verstreken was wist ze niet. Het leek op een soort bunker. Ze was niet de enige. Mensen van verschillende leeftijden zaten apathisch op de grond in de ruimte. Ze leken uiterst kalm alsof ze zich hadden verzoend met het lot wat op ze stond te wachten. 

‘Waar.. waar ben ik fluisterde ze?’ tegen een meisje met groene ogen en sproetjes op haar neus.

Het meisje keek haar met grote ogen aan, de angst was van haar gezicht af te lezen. Ze schudde haar hoofd en legde een vinger tegen haar lippen.

‘Kunnen ze ons horen?’ fluisterde Lela weer. Het meisje knikte haar handen trilden en haar ogen vulden zich met tranen. Er onschoot een zachte snik uit haar keel. Iedereen keek haar doodsbang aan. Een grote zware metalen deur werd met een ruk opengegooid. 

‘Ik was het,’ zei een oudere man met wit haar. Hij sloot zijn ogen. Twee mannen met een bivakmuts sleurden de man mee. De kinderen legden hun handen op hun oren. Lela keek hen verbijsterd aan. Even was het stil en toen begon het. Angstaanjagend geschreeuw van een man. Het ging door merg en been en bleef doorgaan. Lela voelde de tranen in haar ogen opborrelen. De angst en paniek namen de overhand. Ze begon met haar lijf heen en weer te schommelen en zetten haar handen op haar oren. 

Na een eeuwigheid ging de metalen deur weer open.  Søren en een man met bivakmuts droegen het levenloze lichaam van de oude man en gooiden het lichaam tussen de anderen op de vloer. Lela sloot haar ogen en oren.   

‘Laat dit een les voor jullie zijn, lachte Søren. ‘In het specifiek voor jou Lela.’

Gijs trok zijn hand vlug van Lela’s hoofd. Hij voelde de tranen achter zijn ogen branden. Lela trilden over haar gehele lijf en had een wijzige blik in haar ogen. 

‘Lela, je bent veilig, je bent nu veilig.’ 

‘Ik wist te ontsnappen Gijs. Ik wel…,’ snikte ze. 

‘Ik heb niet eens geprobeerd ze te redden.. ik heb het allemaal laten gebeuren. Ik wilde alles vergeten Gijs, alle herinneringen aan Ligamen, de afvalligen..ik kon het niet aan. Ik ben gevlucht, hij vond mij weer. Toen pas besefte ik dat hij een track en trace op mijn DNA had weten te zetten. Ik weet niet waarom hij het op mij voorzien heeft. Ik vluchtte naar Nedden, ik transfomeerde en veranderde van naam. Langzaam maar zeker pakte ik de draad weer op en in 2008 leerde ik jou kennen.  Eens in het jaar ging ik terug om mijn ouders te zien en een flesje Oergigantumenergie mee te nemen. Zodat ik altijd energie genoeg had om te kunnen transformeren.’ Gijs knikte, zijn hoofd duizelde en hij voelde hoe de spieren in zijn kaak zich verstrakte, het werd ijskoud van binnen. Vieze gore Jimmy. Hij stond op. 

Dwight versperde hem de weg. ‘Ik herken die blik, ik voelde me net ook zo. Maar wij zijn beter dan dit.’

Verslagen ging Gijs weer zitten. Hij voelde zich slap. Lela was lijkbleek. 

‘Nog een laatste keer Gijs,’ Hij schudde zijn hoofd maar legde zijn hand uiteindelijk toch op haar hoofd. 

8 mei 2018 

Ze waren in hun huis. Lela ijsbeerde heen en weer door de huiskamer. Hij zag zichzelf door Lela’s ogen, vanuit de hal de woonkamer binnen komen met zijn legergroene werkjas over zijn arm. 

Lela zuchtte diep in en uit. Gijs trok zijn jas aan, schonk haar snel een glimlach en gaf haar een knuffel. Ze sloot haar ogen en voelde de tranen achter haar ogen opwellen. Ze hield hem iets langer vast dan normaal. Een aantal keer deed ze haar mond open en weer dicht. Ze kon het hem niet vertellen.

Gijs liet haar los en liep weer naar de hal om zijn schoenen te pakken en leek niets door te hebben. 

‘Misschien kunnen we morgen iets met z’n drieën doen?’ vroeg hij met een hard stemgeluid. 

‘Ik wil vanavond nog een biertje doen met de jongens.’

De tranen liepen nu over haar wangen. Ze kon toch niet zomaar weg gaan zonder afscheid van hem en Mara te nemen. 

‘Lela?’ riep hij vanuit de gang.

‘Ja sorry schatje, ik was even in gedachten verzonken. Het  is goed hoor, ik moet ook nog even wat doen. Ik vraag of je zus even komt voor Mara.’

‘Prima, regel jij dat met haar?’ riep Gijs nog steeds vanuit de hal.

‘Ja doe ik.’ 

Het lukte haar niet meer om haar tranen binnen te houden. Ze probeerde ze weg te wrijven uit haar ogen. Haar ouders schokten. 

‘Ik ben nu weg,’ hoorde ze Gijs roepen. ‘Ik zie je morgen.’ De deur sloeg achter hem dicht. 

Verslagen stond ze in de woonkamer. Ze zou zorgen dat alles voor Mara geregeld was en daarna zou ze gaan en in een ander gedaante terugkeren. 

De gedachten dat hij Gijs en Mara iets aan zou doen of haar weer mee zou nemen was onverdraaglijk. Ze had geen andere keuze ze moest verdwijnen. Søren en de andere afvalligen zou zij geen enkele reden geven om terug te keren naar hun huis. 

‘Ik heb zo vaak terug willen switchen Gijs. Eén keer kon ik de neiging niet weerstaan. Ik wilde haar gewoon zo graag even vasthouden. Alleen Mara werd wakker en schrok zich kapot. Ze hielden ons in de gaten en ik was zo bang dat ik de afvalligen dan regelrecht ons huis in zou lokken. Toen Mara uit logeren was besloot ik voor langere tijd terug te keren naar Ligamen. Tot mijn grote schrik trof ik jou daar opeens aan, je gezicht onder het bloed, met een vreemde jongen in je armen en zonder onze dochter.  Ik schrok zo dat ik vluchtte.’ 

‘Het is al goed Lela, alles komt goed.’ Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Alles komt goed.’ 

Dwight, Herbert en Malia hadden zich al die tijd niet veroert en zwegen. 

‘Nu we dit gehad hebben is het tijd voor de rat,’ bromde Dwight terwijl hij zenuwachtig kauwde op iets wat Gijs niet kon zien. Hij pakte het kooitje. De rat staarde hem aan. 

Gijs zag alleen beelden. Grassprieten ontnamen regelmatig zijn zicht. Hij liep in draf lange het beekje in het centrum van Ligamen. Het was donker. Hij volgde een sterk geur spoor.

Bij de heuvel van Malia stopte hij. Hij verstopten zich in de bosjes naast haar heuvel. Hij wachtte net zolang totdat de doorgang van de heuvel openging en Malia naar buiten stapten. Vliegensvlug vloog hij onopgemerkt achter haar langs naar binnen. Het glazen flesje stond op een grote plank achter een heleboel andere flesjes. Als je niet wist dat hij daar stond had je er zo overheen gekeken.

Met zijn pootjes duwde hij voorzichtig tegen het glazenflesje aan. Totdat het vlakbij het kleine raam lag. Hij tikte met zijn snuit tegen het raam. 

Een zwarte merel tikte terug. Keek om zich heen en veranderde geruisloos in Jaël.

Ze stak haar hand door de opening van het raam en pakte het flesje. 

‘Goed werk Søren. Toch handig die Neel. Hij heeft niets gelogen.’ 

De rat piepte en wurmde zich ook door de opening naar buiten. Jaël pakte hem op en stopte hem in haar zak. 

Ze fluisterde tegen hem dat nog niemand hem had herkent tot nog toe. 

‘Iedereen denkt dat je een stakker bent uit de andere wereld. Een collega van brave burger Gijs. Het feit dat je buiten bewustzijn bent zorgt ervoor dat je niet als bedreiging wordt gezien. Voorlopig heb je deze rat nog nodig om te kapen. Nog even en de andere kunnen ook naar binnen. Is die Berk met zijn pot met zielen toch nog ergens goed voor geweest,’ gniffelde ze zachtjes. 

Gijs knikte. Alle puzzelstukjes pasten nu in elkaar. 

‘Nu Jimmy en Jaël vast zitten, is Mara nu dan veilig?’ Lela en Malia schudde tegelijkertijd hun hoofd.

Ongetwijfeld heeft Jimmy uhm Søren de locatie van Mara aan Vixen, Matt en Liberia doorgegeven. Grote kans dat als ze niets meer van Jaël en Søren horen ze Mara gaan gebruiken als volgende troef. Ze moet daar weg.‘

Gijs voelde hoe het nog kouder van binnen werd dan het al was. ‘We moeten onze dochter gaan halen Gijs.’ Hij knikte. ‘Je kunt nu switchen, hopelijk geeft ons dat een voorsprong.

‘Waar gaan jullie naar toe? Waarschijnlijk zullen ze altijd in de buurt van de poorten van Nedden staan?’ ‘

Dat zien we dan wel,’ zei Lela.

‘We moeten bij onze dochter zijn voordat zij het doen.’