Gijs voelde zich verdoofd. Malia had Nerea via het gedachtenelixer laten zien wat voor gruwelijkheden ze hadden aangetroffen. Ze had een kamer volledig aan gort geblazen vanwege haar extreme boosheid. De gevonden lichamen zouden nog diezelfde dag door poorten terug worden gestuurd naar Nedden zodat de nabestaanden ze konden begraven.

Malia en Herberta zouden de dag erna zelf terug vliegen. Ze hadden afgesproken te gaan rusten en later op de dag verslag uit te brengen aan Dorothea, Dwight en Leonard.

Theodoor drukte Gijs op het hart om zijn ogen in ieder geval gesloten te houden mocht het verdoven voor en na het transporteren weer niet lukken.

In de Herberg voor verkenners aangekomen voelde hij pas hoe dodelijk vermoeid hij was. Zijn hoofd deed pijn, net als de rest van zijn lijf. Hij snakte naar alleen zijn, naar rust. Marlise keek hem zoals altijd uit de hoogte aan toen hij de bar passeerde. Ze gooide voordat hij er goed en al erg in had een krant zijn kant op die precies in zijn gezicht belandde. Wel verdomme. Hij voelde zijn bloed koken. Hij onderdrukte de neiging om tegen haar tekeer te gaan. In plaats daarvan griste hij de krant van de grond en liep straal langs haar heen.

Hij had zijn best gedaan en vertikte het om ook nog maar een beetje in het mens te investeren.

Voordat hij naar zijn kamer liep, stopte hij bij de kamer van Jimmy en deed de deur open. De zwarte rat, die hij eerder al had gezien, schoot weer het gat in de muur in. Verdomme.

Tot zijn teleurstelling lag Jimmy nog precies zoals hij hem een week eerder had achtergelaten. Hij zuchtte en trok de deur weer achter hem dicht. Het was Dorothea dus niet gelukt om iets te vinden wat Jimmy had kunnen helpen. In zijn kamer aangekomen liet hij zich vallen op het bed en sloeg de krant open. Het was het Neddense Dagblad. Zijn blik viel gelijk op het voorpagina nieuws.

Neddense Dagblad

Nedden in rouw. Grootste angst wordt werkelijkheid. Tientallen lichamen van vermisten gevonden.

NEDDEN - Gilbert Goorman, leidinggevende Staatsbosbeheer Nedden vindt lichamen van tientallen vermisten in Neddense bos.

Co de Rood 20-10-21, Laatste update: 11:14

Wat een gewone dienst moest worden voor Gilbert Goorman (leidinggevende Staatsbosbeheer Nedden en boswachter Neddense bos) liep uit tot een schokkende ontdekking. Goorman meldt dat hij zijn ogen niet kon geloven.

'De lichamen lagen allemaal op een hoop bij elkaar. Ongelofelijk aangezien de politie, Staatsbosbeheer en het Coördinatie Platform Vermissingen het bos de afgelopen weken meerdere malen volledig hebben uitgekamd. Dit hebben we onmogelijk kunnen missen.'

Het bos is inmiddels volledig afgesloten voor publiek, onduidelijk is wanneer daar weer verandering in gaat komen. De lichamen zullen geborgd worden in de drie dichtstbijzijnde mortuariums. De politie roept alle familieleden van vermisten op om contact met haar op te nemen voor het identificeren van de lichamen.

Het is een zwarte dag in de geschiedenis van Nedden. Onze steun gaat uit naar alle nabestaanden.

Hij kon de slaap niet vatten. Hij nam wat Duivelskruid om de pijn in zijn hoofd en buik te verdoven. De zorgen bleven zich opstapelen. Het ontzielde gezicht van Veerle Herder drong zich steeds aan hem op. Hij wist niet hoelang hij op zijn bed had gezeten. Het was inmiddels al donker geworden. Net toen hij de deur wilde open om naar buiten te gaan stond er een wild hijgende vos voor zijn neus die schokkend en vonkend veranderde in Leonard. Leonard was lijkbleek.

'Waar bleef je nou? Kom snel mee,' hijgde hij. Zijn haviksneus leek nog puntiger dan Gijs zich had herinnerd en zijn ogen waren rood en lagen diep in zijn kassen.

'Wat is er aan de hand?'

'Straks Gijs, nu meekomen. We zouden bij Dorothea afspreken maar we krijgen geen contact meer met haar. Haar poort in de witte hal werkt niet, ze laat ons niet binnen. Herbert en de anderen zijn nu via het balkon aan het proberen.'

Ze renden de herberg uit, het klaprozenveld over in de richting van de witte aankomsthal. Daar aangekomen renden ze door de verschillende gangen.

Af en toe riep Leonard geërgerd dat mensen aan de kant moesten gaan. Dwight stond al bij de poort van de witte kwakzalver.

'Ze reageert niet,' zei Dwight bezorgd.

'Forceer de deur dan gewoon open,' zei Gijs.

'Zo werkt dat hier niet, misschien wel in jouw wereld maar hier niet. Het gaat hier niet om een rechtstreekse deur! Het is enkelvoudig transportkanaal in een boom,' brieste Dwight.

Zijn pupillen waren groot en zijn handen trilden. 'Herbert en Malia zijn via het balkon, hopelijk kunnen zij zo de poort weer activeren?'

'Kan ze gewoon een keer niet thuis zijn? Moet ze niet ook eens een boodschap doen?' probeerde Gijs. De anderen keken hem aan alsof hij gek was geworden. Hij besloot zijn mond te houden.

Terwijl de anderen discussieerden wat te doen gleden de gedachten van Gijs af naar Mara en Lela. Hij constateerde dat hij helemaal niet meer aan Lela had gedacht. Hij begon eraan te twijfelen of hij haar echt wel hier had gezien. Wat deed ze hier en waarom was ze er opnieuw zonder iets te zeggen vandoor gegaan.

Plotseling werd de doorgang zichtbaar en kort daarna het nieuwste gezicht van Herbert. Zijn blauwe ogen stonden somber en zorgelijk. 'Kom snel binnen voor het detectiesysteem afgaat. Het is een ravage.'

In de kamer van Dorothea troffen ze een slachtveld aan. Malia stond bleek en bezorgd aan de grond genageld in de ruimte. Het leek alsof ze zich gewoonweg niet kon verroeren. Gijs voelde zijn hart kloppen in zijn keel.

De bloempotten en planten leken door de kamer te zijn gesmeten en de glazen kast was volledig aan diggelen.

De glazen flesjes waren weg. Gijs zag bloedspetters zitten op de boomschors aan de muur. Er was geen spoor van Dorothea.

Er liepen tranen over Malia's gezicht.

'Misschien heeft ze zich in haar laboratorium in veiligheid kunnen brengen,' riep Herbert. Hij rende naar de muur en legde zijn hand erop. Een deur werd zichtbaar. Ze haasten zich naar binnen. Ze stapten het laboratorium binnen waar hij eerder met Dwight was geweest. Hij zag haar onmiddellijk, ze lag in de hoek van de ruimte in een plas met bloed. De anderen zag het ook en renden naar haar toe. De doodsangst stond nog op haar gezicht, ze moest op een vreselijke manier aan haar einde zijn gekomen. Een half leeg glazen flesje met bruine stinkende vloeistof lag naast haar hand. Daar kwam de immense stank dus vandaan.

'Nee Dorothea,' huilde Malia! Ze knielde naast Dorothea neer en legde haar hoofd op haar borst.

'Nee, dit kan niet, ze heeft de drank des doods gedronken,' huilde ze hartverscheurend.

Ze had niet door dat ze midden in de scherven was gaan zitten. Herbert had zijn gezicht afgewend en huilde geruisloos. De tranen liepen over zijn wangen.

Leonard en Dwight waren lijkbleek en keken verslagen naar het tafereel. Gijs wendde ook zijn blik af. Hij voelde tranen achter zijn ogen borrelen.

'Alle elixers en kruiden zijn weg,' zei Dwight alsof het er ook maar iets toe deed. Een aantal reageerbuisjes en erlenmeyers waren nog intact. Verder was al het glaswerk stuk gesmeten.

'Ze moet nu in de levensplant, misschien kunnen we haar nog redden,' riep Malia.

Herbert twijfelde geen seconde en tilde Dorothea vlug op. Leonard schudde verdrietig zijn hoofd.

'Wacht!' riep Dwight. 'Het lijkt wel alsof daar iets geschreven staat.' Hij had gelijk, met haar eigen bloed had Dorothea geprobeerd een laatste boodschap achter te laten: C ≠ origine, verberg jongen.

Ze renden door de gang richting het balkon. Herbert ging voorop met Dorothea in zijn armen. Ook op het balkon was het een vreselijke ravage. Overal scherven van bloempotten en planten aan flarden. De grote hoeveelheid vlindervogels waren verdwenen op twee na. Die zaten op de balustrade van het balkon

Dwight legde zijn hand op de muur en de opening naar de zwarte ruimte werd zichtbaar.

'Laat de deur open.' Tot zijn opluchting zag Gijs nog steeds de plant ritmisch oplichten en daarna het silhouet van Nathan.

'Snel haal de jongen eruit, we zullen ze er omstebeurt in moeten doen.' Malia deed voorzichtig de bladeren opzij en haalde Nathan eruit.

Hij ademde nog zichtbaar. Gijs huiverende toen hij het gezicht van de jongen zag. De ogen van Nathan stonden wagenwijd open en waren zwart.

Leonard zag het ook en zette een stap naar achteren. Dwight hield de plant open en Herbert deed het lichaam van Dorothea erin. Bruine vloeistof gutste uit haar mond en druppelde op de hand van Herbert.

'Ahh, hij slaakte een kreet van de pijn. Er brandde onmiddellijk een stuk van Herberts huid weg.

'Spoel het snel weg, straks brand je hele arm weg,' zei Malia. Herbert haastte zich naar buiten.

Met ingehouden adem keek Gijs naar de plant en Dorothea. Er gebeurde niets, de plant lichtte niet op en Dorothea ook niet.

Malia huilde: 'neee.' Gijs nam Nathan snel van haar over. Leonard nam Malia in zijn armen. Zijn adamsappel ging wilt tekeer alsof hij de emoties die hij ervoer wilde wegslikken.

'Ze is er niet meer Malia, ze hoeft niets meer te geven of te nemen. Ze heeft nu rust en is nu bij de Oergiganteum en Arvid.' Op het huilen van Malia na was het verder doodstil.

Gijs wist niet wat te zeggen en Dwight en Leonard waren ook stil en keken naar de vloer. Hij voelde zich verdoofd en in de steek gelaten. Ze had hem beloofd hem te helpen en nu was ze er niet meer.

Herbert kwam de kamer weer binnen, hij had een groot verband om zijn hand. Hij keek naar de plant en naar Malia en zijn ogen vulde zich weer met tranen.

'We zijn te laat,' bracht hij verslagen uit. Zijn blik ging naar Gijs en vol afgrijzen keek hij naar Nathan.

'Ze heeft haar leven gegeven, voor hem?! brieste hij woedend. 'Kijk naar hem,' schreeuwde hij. 'Zijn ziel is niet meer te redden.' Malia deinsde naar achteren en keek met grote ogen naar Herbert en daarna naar Nathan en begon nog harder te huilen.

'Dorothea heeft haar leven gegeven om de jongen veilig te houden en te zorgen dat ze hem niet zouden vinden. Ik ben van plan hetzelfde te doen,' zei Dwight zacht maar vastberaden. Hij had weer wat kleur op zijn wangen. Zijn felblauwe ogen straalde vechtlust uit. Hij kauwde op zijn duimnagel.

'Dit is nog maar het begin ben ik bang, er staan vreselijke zaken te gebeuren,' fluisterde Leonard, snel knipperend met zijn ogen. 'De jongen is onderdeel van een groter geheel. Dorothea zag dat in.'

Herbert stormde de ruimte uit, Gijs keek hem na en zag hem als een meeuw van het balkon vliegen. Malia was gestopt met huilen. Ze wreef in haar ogen.

'Laat hem gaan, Dorothea was de enige aan wie hij zijn originele staat liet zien. Denk je dat ze nog terug komen?'

Leonard schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen idee. Misschien wel.'

Dwight knikte en kauwde nerveus op de mouw van zijn gewaad. 'Er is ook geen alternatief, alleen de Oergiganteum bij de waterval?'

'Nee te risicovol en te publiek,' zei Malia. 'Er zit niets anders op dan hem voorlopig hier te houden, ze verwachten waarschijnlijk dat we hem toch gaan verplaatsen. Er is betere bewaking nodig en meer mensen die energie kunnen geven totdat we een sterke levensplant hebben gevonden en het elixer af is. Zonder de plant overleefd hij het niet en de plant kan niet verplaatst worden.'