Gijs wist niet hoelang ze zo bij het vuur hadden gezeten. Opeens zei Malia: 'oké, genoeg gejankt allemaal.'

Herberta ging rechtop zitten en glimlachte: 'Zo ken ik je weer meid.'

'We moeten ons voorbereiden zodat niemand van ons nog voor verrassingen komt te staan,' zei Malia. Ze keek Gijs glimlachend aan. Hij knikte. Het leek alsof Malia weigerde om zich nog langer klein en weerloos te voelen maar het heft weer in eigen handen nam. Vol bewondering keek hij haar aan.

'We weten niet wat Nerea nu van plan is. Goede kans dat ze zich niet zo makkelijk gewonnen geeft. Ze is gewend om te krijgen wat ze wil. En blijkbaar heeft ze haar zinnen op zowel Gijs als Berk gezet,' ging Malia verder.

'Ik heb aangegeven dat ik haar vertel waar Berk is als ik het elixer heb en daarop draaide volledig door,' bromde Gijs. Herberta moest lachen.

'Ze zijn in het algemeen een wat uhm lichtgeraakter theatraler volk.' Gijs moest aan Berk denken. De jongeman had inderdaad een hoop overeenkomsten met zijn moeder. Hij was duidelijk ook gewend om zijn zin te krijgen. En qua uiterlijk leken ze ook op elkaar.

'Weet Nerea al dat haar zoon me heeft geprobeerd te absorberen en helemaal doorgeslagen is? Ze zou me haar excuses moeten aanbieden en nu dit!'

'Ja, absoluut maar dat kun je echt vergeten jongen,' zei Herberta. 'De meeste genuïen wonen niet voor niets hier. Ze zijn niet zoals de andere Ligamers, ze hebben evenveel energie maar zijn toch krachtiger. Ze weten meer van de energiemagie en kunnen meer. En ze voelen zich ook verheven boven alles en iedereen. Gelukkig volgen ze verder in het algemeen wel braaf de wetten van Ligamen.'

Malia knikte bevestigend. 'Gelijkheid is binnen Ligamen het belangrijkste. Een enkeling heeft het getroffen geboren te worden met genuïenbloed. Jullie noemen dat ADHD-achtige kenmerken, wij noemen het ontoombare levenslust, energie en een tikkeltje impulsiviteit. Als je weet hoe je het moet gebruiken zijn de mogelijkheden onbeperkt.'

'Ja, tot je zo iemand als Gijs Riemens tegen komt dan,' lachte Herberta. Gijs werd rood, wreef over zijn achterhoofd en grijnsde schaapachtig.

'Maar hoe zit het dan met Berk? Hij leek enkel in staat te zijn om te switchen. Het openen van een poort kon hij niet zelf. Malia keek hem aan. 'Is dat zo? Hmm dat weet ik dan ook niet.'

In iedere familie zit een rotte appel jongen,' lachte Herberta.

'De afvalligen hadden het over een begrenzer die iemand op hem had gezet.'

'Oh werkelijk? Dat is de ergste straf die een inwoner van Ligamen kan krijgen op verbanning na dan. Dan moet hij wel veel op zijn kerfstof hebben gehad,' zei Malia.

Het begon steeds kouder te worden en het drietal zetten hun stoel dichter bij het vuur. Het vuur rook anders dan hij gewend was maar zag er hetzelfde uit. Gijs hield zijn handen ervoor. Tot zijn verbazing zag hij dat het hout wat erin lag niet echt verbrandde.

'Wat is dit voor vuur?'

'Oh dat is geen echt hout maar sierhout om de haardvuren van de andere wereld na te bootsen.'

Gijs draaide zijn hoofd naar Malia toe en keek haar verbaasd aan. 'Waar brandt dit vuur dan op? Op elixers, mooie chemische reacties hè?'

Gijs knikte. 'De bomen zijn hier heilig want geven veel energie en bewaren de balans, alleen dode bomen mogen we gebruiken voor het maken van meubels enzo.'

Er klonken voetstappen op de gang. Gijs draaide zich met stoel en al snel om zodat hij de deur in de gaten kon houden. Hij zag dat Herberta en Malia hetzelfde deden. Er klopte iemand op de deur en niet snel daarna vormde zich een opening waar Theodoor doorheen stapte.

'Goedenavond, dames en heer, het avondmaal staat klaar, de genuïen verzoeken u om mee te tafelen,' zei hij met een luid stemgeluid. Daarna fluisterde hij:

'Mijn advies; ga niet in de buurt zitten van Nerea, ze is niet goed gehumeurd en ze is niet vergeten wat er zojuist is gebeurd. Daarnaast laat je drinken staan als het naar pepermunt ruikt. Ze heeft er dan iets in gedaan.' Bedankt Theodoor,' zeiden Gijs, Herberta en Malia in koor.

De oude man knikte. 'Ik heb ook meer informatie maar dat volgt zo. Ik ga u voor en leidt u naar de eetkamer,' zei hij toen weer luid. Ze liepen een lange smalle gang in met een vale vervallen rode loper op de vloer. Ook hier was het pleisterwerk afgebladderd en grijs. Een kleine trap omhoog volgde waarna ze voor twee grote groene houten deuren stilstonden.

'De heer Gijs Riemens, mejuffrouw Maila Dageraad en mejuffrouw Herberta Heel. Gijs keek verrast naar Herberta en realiseerde zich dat hij al die tijd haar achternaam niet had geweten. Theodoor duwde tegen de deuren. Ze gingen hortend en stotend op een kier open en bleven daarna steken. De deuren klemden, het zag er naar uit dat het hout was uitgezet waardoor de deuren niet meer open gingen.

'Alle afvalligen,' bromde hij met rood hoofd. Hij wierp zijn schouder meerdere keren hard tegen de deur. Op hard kraken na, gaf de deur geen millimeter mee.

'Waarom kunnen we er niet doorheen?' fluisterde Herberta.

'Beveiliging, ze willen ons niet autoriseren,' fluisterde Malia.

'Oja, even vergeten,' zei Herberta.

'Zal ik helpen Theodoor?' vroeg Gijs.

'Nee mijnheer, ik heb alles onder controle.' Malia haalde haar schouders op. Gijs hoorde dat in de eetkamer onrustig geroezemoes ontstond. Er werd geschoven met stoelen.

'Alle afvalligen nog en toe, Theodoor, wat is dit voor schijnvertoning,' siste Nerea aan de andere kant van de deur.

'Mijn oprechte excuses mevrouw. De deur klemt en ons gezelschap kan niet door deze poorten.'

'Doe die deur nu open, Theodoor! Ik schaam me kapot! Iedereen zit hier te wachten,' siste ze fluisterend.

'Ik doe wat ik kan mevrouw.'

'OPEN DE DEUREN!' gilde ze volledig buiten zichzelf.

'Alle klote afvalligen, ik moet ook alles zelf doen!'Aan de kant.' Nog voordat Gijs en de anderen, goed en wel opzij waren gelopen vloog de deur onder groot kabaal aan diggelen. . Stukken hout vlogen alle kanten op en Gijs kon net op tijd wegduiken. Theodoor daarentegen kreeg een stuk hout precies op zijn voorhoofd waar een grote rode plek ontstond. Er kwam rook vanaf. Met open mond keek Gijs Nerea aan. Haar handen waren rood opgelicht en haar gezicht stond op onweer en trilde van inspanning. Ze leek furieus, nog furieuzer dan Gijs haar eerder had achtergelaten.

'En nu gaat iedereen zitten en eten, hup meekomen,' brieste ze met trillende neusvleugels. Theodoor hield zijn hand tegen de pijnlijke plek op zijn hoofd en verdween snel een andere gang in.

Nerea liep voor hen de kamer in. Ze had haar lange witte jurk ingeruild voor een zwart gewaad. Net als haar blonde haar dat nu ook zwart was.

Malia knikte naar Herberta en Gijs en ze liepen de ruimte in. Het was doodstil. In de ruimte waren twee gigantisch lange houten eettafels aanwezig met houten banken om aan te zitten. Over de twee tafels zaten een stuk of vijfentwintig mensen verspreid, waaronder een vijftal kinderen. De aanwezigen waren doodstil en staarden hen nieuwsgierig aan. Het leek alsof ze hun adem inhielden.

Een man greep de arm van één van de kinderen toen het lichaam van het kind begon te schokken.

'Als ik het niet dacht, ben je helemaal. Je gaat niet lopen switchen aan tafel,' snauwde hij zacht tegen het kind.

Boven de tafels hingen zilveren kroonluchters met daarin brandende kaarsen. Verder was ook deze ruimte donker, grauw en kaal op het haardvuur na. De genuïen leken weinig waarde te hechten aan materiële zaken.

Nerea was aan het hoofd van de tafel gaan zitten. Aan weerszijden van haar was een plek vrij. Malia en Herberta gingen snel daar zitten en Gijs wurmden zich tussen Malia en een oud vrouwtje zonder gebit.

'Nerea stel je ons niet voor aan je gasten?' vroeg een man met lang krullend zwart haar.

'Zwijg Anthonius,' beet ze hem toe. Ze keek Anthonius aan alsof hij ter plekke dood neer mocht vallen. De man deed zijn mond open, ging staan, wierp een blik op Nerea en ging weer zitten. Iedereen keek afwachtend naar Nerea. Ze staarde diep zuchtend voor zich uit. Langzaam maar zeker verzachtte haar gezicht.

Haar ogen lichtte op en haar zwarte haar veranderde in de blonde krullen die Gijs eerder bij haar had gezien. Ze glimlachte en knikte vriendelijk terwijl ze met verschillende mensen aan tafel oogcontact maakte.

'Eet smakelijk allemaal,' zei ze zeer hartelijk alsof ze niet net daadwerkelijk de deur had opgeblazen en iedereen had afgesnauwd. De sfeer in de kamer ontspannende en er ontstond zacht geroezemoes. Herberta moest overduidelijk moeite doen om haar lachen in te houden. Malia keek haar waarschuwend aan.

Op tafel stonden grote kommen met daarin een groen gele dikke soep. Gijs had zelden zulke stinkende soep gezien en geroken. Hij deed alsof hij moest hoesten zodat hij zo onopvallend mogelijk zijn hand op zijn neus kon houden.

Het leek alsof hij de enige was die zowel de aanblik als de stank van de soep bijna niet kon verdragen. De genuïen begonnen gretig aan te vallen. Hoe welgemanierd ze verder probeerden te zijn van tafelmanieren hadden ze blijkbaar nooit gehoord. Het vrouwtje naast hem slobberde haar soep op.

Er liep regelmatig een straaltje soep langs haar kin omlaag wat ze afveegde aan haar mouw. Een enkele keer glimlachte ze naar Gijs waardoor haar tandvlees zichtbaar werd. Gijs kon nog net een kokhalsneiging onderdrukken. Hij keek om zich heen en zag dat Herberta en Malia ook smakelijk aan het eten waren.

Even ontmoette zijn blik die van Nerea, hij keek snel naar zijn soep.

'Wat is het voor soep,' fluisterde hij tegen Malia.

'Middeleeuwse Pottage stew, heerlijk hè.' De manier waarop alle genuïen de soep aten maakte het er voor Gijs niet beter op. Zijn eetlust was spontaan vergaan. Hij moest denken aan een aflevering van 'fearfactor' waarin de deelnemers kokhalzend een koeienoog moesten eten.

Zijn gedachten werden onderbroken doordat hij in zijn ooghoek zag dat Nerea afkeurend naar hem keek. Met zijn verstand op nul nam hij toch snel een paar happen. Het kokhalsreflex was sterker dan hem zelf toch presteerde hij het om de slijmerige drab door te slikken.

Vol ongeloof keek hij om zich heen naar alle mensen die met een gelukzalige glimlach de soep smakelijk opaten. Hij zag hun gezicht steeds meer gaan glimmen en steeds meer ontspannen en onbezorgd aan.

'Goddelijk,' hoorde hij Herberta zeggen. Ze liet haar tong over haar bovenlip gaan. Nerea liet met een tevreden gezicht haar blik over de tafel gaan. Was hij dan werkelijk de enige die gek was? Of was de rest gewoon helemaal krankjorum geworden. Wat had Nerea gedaan.

Hij keek naar het vrouwtje naast zich en onderdrukte nogmaals een kokhalsreflex. Hij weigerde om ook maar één hap te eten. Het vrouwtje naast hem had haar kom al leeg en keek naar die van Gijs.

'Wilt u het verder opeten?' vroeg hij zacht. Het vrouwtje knikte en grijnsde haar tandvlees bloot. Vliegensvlug ruilde hij de kommen om toen Nerea een andere kant op keek.

'Stop met eten,' fluisterde hij tegen Malia. Herberta had haar kom al leeg. Malia pauzeerde even, keek hem aan en fluisterde: 'doe niet zo flauw ik sterf van de honger. Het is heerlijke soep.'

Ze at verder. Nerea vroeg aan Herberta waar ze precies vandaan kwam. Herberta vertelde lachend dat ze midden in het bos van Ligamen woonde en niet in haar originele staat hier aan tafel zat.

Nerea glimlachte vriendelijk. 'Oh wat is je originele staat dan?' Herberta deed haar mond open: 'Ik ben.. ' Malia liet haar lepel hard vallen op haar kom met soep, keek Herberta stomverbaasd aan en sprong overeind. Herberta en Nerea keken haar verbaasd aan.

'Ik zei het toch,' siste Gijs.

'Beste genuien bedankt voor deze overheerlijke soep en jullie gastvrijheid. We zijn alleen wel gekomen om een reden. Ligamen is in groot gevaar,' zei ze met luidde stem.

Mensen keken geïrriteerd en ongeïnteresseerd naar Malia. Ze stopten wel met eten. Malia ging ongestoord verder. 'We hebben het elixer nodig om energiemagie ongedaan te maken. We denken dat de ziel van een jongen op dit moment door een afvallige wordt uitgedreven.'

Gijs zag de blik van Nerea verstrakken.

'We zijn allemaal in gevaar!' riep Malia nog eens aangezien enige reactie uitbleef. Haar stem galmde door de ruimte.

'We hebben jullie hulp nodig!'. Ze ging steeds harder praten.

'Zwijg!' schreeuwde Nerea. Ze was ook opgestaan en haar gele ogen schoten vuur. Twee kleine tweeling meisjes van een jaar of vijf begonnen te giechelen. Hun neusjes ging op en neer van het lachen.

Hun moeder legde snel haar handen voor hun mond en dook iets in elkaar.

'Hoe durf je deze gastvrijheid te misbruiken en de maaltijd te verstoren,' brieste Nerea.

'De afvalligen komen en dan is niemand meer veilig,' zei Malia hard.

Er ontstond onrustig geroezemoes, mensen keken naar hun kom met soep en haalde hun neus op en schoven hem van zich af. Het was weer alsof de betovering was verbroken.

De man met het zwarte lange krullende haar; Anthonius, stond op.

'Wat in genuïensnaam is hier aan de hand? Wie zijn deze vreemdelingen Nerea.'

Een aantal mensen stonden op en haasten zich de kamer uit. Ze stapten snel over over de brokstukken van de deur heen.

'Ik hoef geen verantwoording aan je af te leggen Anthonius,' brieste Nerea. Haar handen waren opgelicht en haar gewaad en haar kleurde steeds donkerder.

De bruine ogen van Antonius werden ook steeds donkerder en ook zijn handen lichtte op.

'Jij hebt ze hier in ons huis gehaald Nerea! Ze hebben hier niets te zoeken. En we geven ze niets.'

Zijn zware stem galmde door de ruimte heen. De kleine tweeling giechelden en switchten in twee muisjes, de moeder stopte ze snel in haar zakken en liep vlug de kamer uit.

'Allemaal weg wezen! bulderde de stem van Nerea. Haar blonde haar was weer zwart net als haar gewaad. Ze had haar oplichtende handen aan beiden kanten van de tafel geklemd, ze trilden hard en de tafel begon ook op en neer te gaan. Ze leek al haar kracht nodig te hebben om zichzelf te beheersen.

Gijs voelde zijn hart bonzen in zijn keel. Ze moesten hier wegwezen. Het was een kwestie van tijd voordat ze weer iets of iemand op zou blazen.

Hij stond snel op en tilde het oude vrouwtje die met open mond naar Antonius stond te kijken snel over de bank heen.

Ze keek hem geërgerd aan, haalde haar schouders op en schuifelde rustig de kamer uit. Snel liep hij in de richting van de deur. Malia hield hem tegen.

'Het is nu of nooit,' fluisterde ze.

'Ben je gek geworden, dat mens is knettergek, straks blaast ze ons op!'

Herberta leek totaal niet aangedaan door het gehele tafereel en zat nog steeds vrolijk glimlachend aan de tafel. Langzaam liep de ruimte leeg. Een aantal mensen keken bezorgd achterom maar de meeste haasten zich zonder om te kijken de kamer uit.

'Ik zei, wie zijn deze vreemdelingen,' brulde Anthonius.

'Jullie ook weg,' schreeuwde Nerea. Ze wees naar Gijs, Malia en Herberta wees. Haar neusvleugels trilden.

'We hebben jullie hulp nodig en dat van de andere genuien. Wij zullen jullie helpen om Be... ,'

'Zwijg!' schreeuwde Nerea. Herberta leek eindelijk weer in deze wereld. Tot opluchting van Gijs stoof ze van tafel en rende naar Malia en Gijs toe.

Nerea's handen begonnen te roken, ze hield ze stevig vast aan de tafel. Zilveren stralen gingen dwars door de tafel heen. De tafel stortten met kabaal tegen de vloer. Haar handen waren nu iedere grip kwijt waardoor de stralen nu alle kanten op vlogen.

Gijs, Malia en Herberta renden richting de gang. De zilveren stralen raakten de kroonluchter aan het plafond die met geweld naar beneden klapte en de restanten tafel in vuur en vlam zetten.

Stukken muur vlogen om de oren van Gijs en de anderen. Een straal ging rakelings langs Anthonius zijn zwarte haar.

Hij staarde Nerea met een stalen gezicht aan en verroerde zich niet.

'Met wat willen jullie ons helpen?' vroeg hij terwijl hij zijn blik niet afwendde van Nerea.

Gijs kreeg de rillingen van zijn zwarte ogen. Malia deed haar mond open om antwoord te geven maar Nerea's stem overstemde alles.

'Uit mijn ogen,' krijste ze.

'Ik geloof dat we echt moeten gaan ze heeft zichzelf niet in de hand,' riep Gijs. Zijn hart bonsde bijna zijn borstkas uit. Hij trok aan Malia's arm en probeerde haar mee te krijgen de gang in. Tegelijkertijd seinde hij met zijn ogen naar Herberta dat ze mee moest komen.

Nerea's lichaam begon nu volledig op te lichtten, te schokken en steeg op.

'Kom nu!' Malia had een vastberaden uitdrukking op haar gezicht en verzette geen stap. Een stuk muur ging rakelings langs haar hoofd.

'Ik heb het helemaal gehad met je Nerea! En niet alleen ik! Wij allemaal! We zijn je grillen spuugzat. We zijn begripvol en steunend geweest na het verlies van Berk maar de maat is vol. Ik weiger om nog langer onder jouw nukken gebukt te gaan en ik laat je niet langer de rest van de genuïen terroriseren,' tierde Anthonius.

Zijn kaken stonden strak en hij keek Nerea vernietigend aan. Nerea lichtte nog meer op en een enorme explosie aan zilveren stralen volgde. Het was letterlijk alsof er een bom ontplofte. De hele ruimte trilde, glazen sprongen spontaan kapot en Gijs, Malia en Herberta werden de hal in geblazen.

Anthonius vloog tegen de muur en bleef roerloos liggen. Nerea viel met een klap op de grond, bleef even roerloos liggen en begon hartverscheurend te huilen.

Hoe elegant en sierlijk ze er eerst had uitgezien, zo grijs en grauw zag ze er nu uit.

'Anthonius gaat het? Het spijt me zo.' Nerea kroop naar Anthonius toe en ging naast hem liggen.

'Nee!' Tranen liepen over haar wangen terwijl ze zijn gezicht aaide.

Wat er toen gebeurde ging allemaal erg snel. Herberta rende naar Anthonius en knielde naast hem neer.

'Hij ademt niet meer, kom snel Gijs, Malia.' Gijs krabbelde overeind en zag Malia hetzelfde doen. Hij wreef over zijn zojuist bezeerde hoofd en Malia hinkte. Herberta keek Nerea en Malia aan en beiden knikte instemmend. De tranen bleven over Nerea's wangen lopen.

'Gijs houdt hem vast en laat hem niet los wat er ook gebeurd,' beveelde Herberta.

Zij, Malia en Nerea legden hun hand op Gijs. Het voelde alsof hij voor het eerst echt vrij kon ademen. Met iedere teug lucht voelde hij zich sterker worden. Hij keek naar zijn handen en armen. De lichtgevende stroom zoals hij die kende van het energie geven aan Nathan en de plant ontstond nu ook. De energie liep nu in hem in plaats van eruit.

'Leg je handen op zijn hart,' riep Herberta. 'Probeer de energie nog even bij je te houden.'

Gijs had geen idee wat hij moest doen, op gevoel spande hij alle spieren in zijn lijf aan.

'Zodra ik het zeg laat je los.' Gijs voelde de spanning in hem opbouwen. Hij voelde zich groot en sterk en tegelijkertijd zeer onrustig worden. Hij had het gevoel dat hij ieder moment zou kunnen opstijgen.

'Nu!' Met een diepe zucht ontspande hij zijn lijf. Met immense kracht schoot de energie vanuit zijn armen in de borst van Anthonius. Het lichaam van Anthonius schokte. Op dat moment begreep Gijs pas wat er nu gebeurde. Hij was zojuist een levende defibrillator geworden. Malia, Herberta en Nerea bleven contact met hem maken.

Hij hield de energie weer vast op dezelfde manier en liet weer los. Het lijf van Anthonius schokte weer.

'Controleer zijn pols,' riep Herberta. Malia pakte de pols van Anthonius en hing met haar oor boven zijn mond.

'Hij ademt, godzijdank hij ademt,' riep ze. Nerea brak volledig, haar schouders schokten en ze huilden onbedaarlijk.

Theodoor kwam samen met een jongedame aangesneld met een wollen deken. Hij legde die over Nerea's schouders: 'komt u mee mevrouw, laat Sia u naar u kamers brengen.'

Kreunend stond ze op. Sia kwam aangesneld, pakte de arm van Nerea en legde die over haar schouder. Dodelijk vermoeid leunde Nerea op Sia en schuifelde de hal in.

Inmiddels waren er ook twee andere mannen gearriveerd. Ze knielden bij Anthonius neer. 'Jullie hebben zojuist zijn leven gered,' zei Theodoor en de twee andere mannen knikten bevestigend.

'Ik breng jullie naar uw vertrekken, zij nemen het vanuit hier verder over,' zei Theodoor. 'U heeft rust nodig.'

Theodoor had ze snel naar hun kamer gebracht. Zwijgend zaten ze naast elkaar bij het haardvuur. Malia was met haar hoofd op de schouder van Gijs in slaap gevallen. Herberta staarde naar het knetterende vuur.

Gijs liet de gebeurtenissen van de afgelopen dagen steeds in zijn hoofd passeren.' 'Hoe wist je wat je moest doen?' vroeg hij aan Herberta. Ze schudde haar hoofd: 'dat is ook iets waar ik me al heel de tijd mijn hoofd over breek jongen. Ik heb werkelijk geen idee. Net zoals ik de gehele avond gewoon dingen deed die goed voelde.'

'Je gedroeg je echt vreemd. Je had Nerea bijna verteld wie je was in originele staat. Ik dacht dat je dat voor iedereen geheim wilde houden?'

Herberta keek hem met wijd open ogen en open mond aan.

'Ja, ik weet niet wat me bezielde, gelukkig kon Malia dit nog net voorkomen.'

'Helaas weet ik nu nog niet of je Klaas, DJ, Kelly of Truus bent.'

Herberta slaakte een opgeluchte zucht.

'Ik snap er niets van, het was alsof al m'n beschermingsmechanismen waren uitgeschakeld.'

'Het leek ook alsof je ergens anders was met je hoofd. Pas toen Nerea de hele tafel de vernieling in hielp deed je weer gewoon.'

Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet niet wat er gaande is, ik voel me nu in ieder geval weer de oude.'

'Wat maakt dat je niemand je originele staat wil laten zien?' vroeg Gijs. Herberta's gezicht betrok.

'Daar heb ik het liever niet over.' Ze veranderde snel van onderwerp.

'Gaaf jongen, de kracht die je hebt. Ik ben benieuwd of de genuïen hier een verklaring voor hebben. Je kunt energie goed geleiden, van de één naar de ander. Het verandert jouw staat niet als je het niet wil, op wat moeheid na dan.'

Gijs knikte: 'Het voelde raar, ik had een paar weken geleden niet voor mogelijk gehouden wat ik nu weet.'

Herberta glimlachte: 'Wacht maar tot je echt van gedaante kunt verwisselen. Kom we gaan slapen.'